คู่รักคู่ฟิน ยิ่งดิ้นยิ่งรัก (Yaoi)

และแล้ววันนี้ก็มาถึง

ผมยืนรออิบิ้นอยู่นอกบ้านตามแผนที่กำหนดไว้ หวังว่าอิบิ้นมันจะยอมลงมาเจอหน้าผมแต่โดยดีน๊าาา

"ไปกันได้รึยัง" จู่ๆอิบิ้นก็เดินออกมา(ไม่รู้ตัว) เลยมีการสะดุ้งนิสนุ้ง ถ้าเป็นเหมือนเมื่อก่อนอิบิ้นจะต้องบอกว่า 'นี่ใครทำที่รักผมใจหายจนสะดุ้งแบบนี้เนี่ย' แต่ตอนกลับไม่พูดอะไรเลย (รู้สึกน้อยใจนิสๆ)

"ไปสิ...วันนี้นายจะพาฉันไปไหนอ่ะ" ผมถามระหว่างเดิน

"สวนสนุก" พอได้ยินคำนี้แล้วผทก็ไม่อยากจะไปต่อเลย

"ทำไมต้องไปสวนสนุก...อายุปานนี้และ"

"ไม่เข้าก็ไม่ต้องเข้า...งั้นฉันกลับละ" ว่าแล้วอิบิ้นก็เดินกลับหลังแล้วเดินไป เอ๊ะ ผมแอบเหลือบเห็น โจร ดักสุ่มอยู่ตรงพุ่มไม้นั่นมันพวกพี่แต๋ม พวกพี่แต๋มทำสัญญาญมือเหมือนจะบอกว่าให้ตามไป ผมก็เลยวิ่งตามไปแล้วคว้ามืออิบิ้นเอาไว้ได้

"ไปก็ไป" จากนั้นผมก็ทำการลากอิบิ้นมา ก่อนที่จะโบกรถแท๊กซี่ ก่อนที่เราสองคนจะเข้าไปนั่ง และผมก็เหลือบเห็นโจรขึ้นรถแท๊กซี่อีกคันตามมา

"ไปไหนดีครับ" คนขับรถถาม

"ไปสวนสนุก..สวนสนุกอยู่ที่ไหนจอดตรงนั้น"

"อะ...ครับ" ลุงๆไม่ต้องกังวลไป พวกเราไม่ฆ่าลุงหรอก (หน้าซีดซะ) และไม่นานความเงียบก็ก่อตัว..............ต่างฝ่ายต่างเงียบ จนมาถึงสวนสนุก แห่งหึ่ง อิบิ้นจ่ายตังค์ให้คนขับรถก่อนที่จะเดินนำไป

"กร๊ดด...อุ้ยแกดูสิมีหนุ่มหล่อสองคนเดินมานู่นแล้วแก" เอาจริงๆนะคือว่าเรื่องนี้อ่ะ พึ่งจะมีผู้หญิงโผล่มา ว๊ากกฮ่า และตอนนี้ผมก็ยังเห็นโจรแอบอยู่ตรงพุ่มไม้(อีกแล้ว) คือว่ามันต้องทำโดยที่พวกเราไม่รู้ตัวไม่ใช่หรอ -.-

"มีแฟนยังค่ะเนี่ย"

"น่ารักจังเลย" หมันไส้ ผมหันไปมองทางพวกโจรนั่น(พวกพี่แต๋ม) ก็ทำสัญญาญมืออีกครั้งมือกับว่า อย่าให้อิบิ้นเข้าใกล้ผู้หญิง แล้วเราจะทำยังไงดีละเนี่ย

"เอ่อ...มีแฟนยังค่ะเนี่ย" เด็กสาวน่ารักเข้ามาถามผม เฮิ่ม...เอาไงดีนะ  ปิ๊ง! อ๋อรู้แล้ว ไม่นานผมก็ปิ๊งไอเดียได้ก่อนที่จะเดินเข้าไปควงแขนอิบิ้น (อิบิ้นตกใจนิดๆ)

"แฟนอ่ะยังไม่มีคับ....แต่ผัวอะมีแล้ว" คำแรกๆผมพูดไปงั้นๆ คำสุดท้ายนี่สิ(><)

"อุ้ย!...แกเรารีบไปกันเถอะ" ว่างเเล้วยัยพวกชะนีก็เดินจากไป แล้วผมก็หันไปมองพวกโจรอีกครั้ง พวกนั้นยกมือชูนิ้วโป้งให้

"ไปพูดกับพวกเขาแบบนั้นได้ไง"

"ก็ทำไมอ่ะ..พอใจ" ว่าแล้วผมก็เิดนจับมืออิบิ้นเดินไปเรื่อยๆ

"หายโกธรฉันรึยัง" 

"อืม" สั้นๆได้ใจความ

''ทำไมแค่อืมอย่างเดียวละ...ขอมากกว่าอืมไม่ได้หรอ" อิบิ้นถอนหายใจก่อนที่จะหันมาสบตาผม

"คับ...เค๊าหายโกธรแล้ว" ไม่นานอิบิ้นก็ฉีกยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบ ตอนนี้ความรู้สึกกังวลของผมหายไปหมดแล้ว

"ไปเล่นไอ้นั่นกัน" อิบิ้นพูดก่อนที่จะชี้ไปที่เครื่องเล่นอันนั้น ซึ่งผมไม่ชอบ (รถไฟเหาะ)

"ไม่เอา...นายไปเล่นเถอะฉันจะรออยู่ข้างล่าง" ผมพูดพร้อมเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่างอยู่

"ไม่เอา..เค๊าอยากเล่นกับบอมนี่..ปะตาเดียว" มึงไม่รู้หรือไงว่ากูเป็นโรคกลัวความสูง เชี่ย!! แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกจำต้องเล่นกับมันด้วย ก็วันนี้มาง้อมันทั้งที และได้กลับไปแบบหัวใจวายแน่ 

ไม่นานผมก็ขึ้นมาเล่น รถไฟเหาะ แล้วก็ได้นั่งแถวหน้าสุดเลยด้วย...ตอนนี้รถไปเริ่มเคลื่อนออกแล้ว แม่คร๊าบบบ ผมจิกที่จับไว้อย่างแน่นหนาแล้วไม่นานมันก็เริ่มเคลื่อนไปเร็วขึ้นแล้ว

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก" ลงแล้ว อ๊ากก  เสียวววว

"ฮ่าๆๆ....อะฮ่าๆ" อิบิ้นหัวเราะชอบใจใหญ่เลย

''แกรู้ใช่ไหม..ว่าฉันกลัวความสูง"

"ก็รู้นะสิถึงชวนมาเล่น"

"หนอยย..รอให้ลงไปก่อนนะเว้ย..ฉันจะฆ่าแก" ลงอีกแล้ว

"อ๊ากกกกกกกกกกกกก" ไม่นานเราทั้งคู่ก็ลงจากรถไฟเหาะ ผมนี่เดินโซเซเลยคับ ก่อนที่จะโดนอิบิ้นคว้าตัวไปกอด

"ไปนั่งพักก่อนเถอะ" ผมพยักหน้าเล็กน้อย โอ่ พระเจ้าช่วย รอดมาได้ยังไงกันเนี่ย  เวลาผ่านไปนานมาก เราเล่นเครื่องเล่นเกือบครบทุกอันแต่ไม่ครบหรอก

ตกดึก

''ปะ..กลับบ้านกันบอม" กูจะอวกแตกอยู่แล้ว ผมยังคงเดินโซเซเหมือนเดิมแต่แค่ปวดหัว

"ปวดหัวจังเลย~" ระหว่างทางผมก็เอาแต่บ่นว่า ปวดหัว ปวดหัวอย่างเดียว ไม่รู้สิเหมือนพูดได้แค่คำเดียวเอง ตอนนี้รู้สึกว่าอิบิ้นจะพาผมเข้ามาในห้องแล้วนะ และตอนนั้นผมก็เหลือบเห็นพวกโจรเหลือบดูอยู่หน้าห้อง.....

''อะ...กินยาก่อนนะ" อิบิ้นพูดพร้อมส่งยามาให้พร้อมกับน้ำแก้วนึ่ง ผมรับมันไว้ก่อนที่จะกิน แล้วก็นอนพัก

"อันที่จริง..โอกาสแบบนี้หายยากมากเลยนะ...อันที่จริงฉันต้องปล้ำแก" อิบิ้นพูดได้ไม่อายปากเลยนะ ทั้งๆที่กูยังนอนแอ่งแม๊งเกือบตายอยู่แบบนี้

"แต่ฉันไม่ทำหรอกนะ...รอให้หายดีก่อน" อิบิ้นพูดพร้อมกระซิบข้างหูผม

"รักนะ...รักมากด้วย" ได้ยินคำนี้เเล้วรู้สึกเคลิ้มตัวรอยเลยละ (อะไรจะปานนั้น)

"รักเหมือนกัน...รักมากที่สุดเลยละ" ไม่นานอิบิ้นก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆก่อนที่จะประกบริมฝีปากลง ผมคิดว่าจูบนี้จะเป็นจูบที่ดูดดื่มมากที่สุดเลยก็เป็นได้.......

"ไม่กลัวติดไข้ฉันหรอ"

"ไม่" แล้วไม่นานอิบิ้นก็ค่อยๆซอดลิ้นเข้ามา รู้สึกมีความสุขสุดๆ 

"อือ...อาา"

ด้าน พี่แต๋ม

"พี่ว่า...เรากลับห้องกันเถอะให้สองคนนี้อยู่กันตามลำพังเถอะ" ว่าแล้วเราก็แยกย้ายกันไป สุดท้ายก็สมหวังกันจนได้ ดีใจด้วยนะที่ลงเอยได้แบบนี้(รู้สึกมีอิจฉานิดๆ)