ตำนานห้องน้ำโรงเรียน

ฉันกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงจนครูและนักเรียนทุกคนต่างพากันวิ่งมาดู
"อะไรเนี่ย!!" ครูบุษบาบ่นอย่างหัวเสีย
"มะ..มันเริ่มขึ้นแล้ว!" ครูวิเชียรพูดออกมา
"เริ่มอะไรค๊ะครู!อะไรมันเริ่มค๊ะ!ครูบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!" ฉันลุกขึ้นและกระชากคอเสื้อครูวิเชียรด้วยความโกรษ
"น้ำฟ้าอย่า.." เหล่านักเรียนต่างพากันจับตัวฉันไว้
"เพื่อนหนูก็ตายไปครูรู้มั้ยค๊ะ! ใครๆก็พูดทั้งนั้น!ว่าอีผีหัวกระต่ายนั่นมันฆ่าน่ะ!" ฉันตะคอกใส่ครูทั้งน้ำตาก่อนที่จะวิ่งหนีออกไป
"จะว่าไปเคยมีครั้งนึงที่มันเคยเกิดขึ้นแบบนี้นี่นาตอนนั้นน้ำฟ้าก็วิ่งออกมาจากห้องน้ำด้วย" ครูบุษบาพูดเหมือนกระซิบออกมาด้วยความครุ่นคิด
"ฮึกๆๆ..." ฉันนั่งร้องไห้ออกมาอย่างหนักฉันไม่อยากให้เหมือนตอนนั้นเลย..ถ้ามันเป็นแบบนั้นล่ะก็ฉันจะจัดการยัยนั่นเอง!
"น้ำฟ้า..." เสียงหล่อๆเข้มๆแบบนี้..
"เซียร์.." ฉันเอ่ยชื่อคนตรงหน้าฉันอย่างแผ่วเบา
"อย่าร้องไห้สิน้ำฟ้าถ้าเธอร้องน่ะเพื่อนของเธอคงจะไม่สบายใจหรอกพวกเขาต้องการความยุติธรรมนะเราต้องตามหาคนร้าย.." 
"นายน่ะ! ไม่รู้ก็อย่ามาพูดไม่มีใครจับมันได้หรอก!!"
จากนั้นฉันผลักเวียร์จนล้มและวิ่งหนีเขาขึ้นชั้นเรียน
ถ้ามันเกิดขึ้นเหมือนปีก่อน...
ถ้าทุกคนต้องตาย..
ถ้ายัยผีนั่นมันโผล่ออกมากลางห้องน้ำ...
"ฮ้วยยย!!" ฉันเริ่มหัวเสียแล้วนะ! ฉันไม่อยากจะเจอเรื่องบ้านี่อีกแล้ว
เลิกเรียน...
เซียร์ Talk's
ผมเห็นยัยน้ำฟ้าไม่ร่าเริงเหมือนตอนแรกเลยผมล่ะเป็นห่วงเธอบางครั้งเธอก็เหม่อลอยครูเรียกเธอหลายครั้งก็ไม่ได้ยิน และตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าผม เธอมองไปที่อาคารห้องน้ำด้วยแววตาเศร้าหมองผมไม่เข้าใจความรู้สึกเธอเลย เธอเป็นคนที่น่ารักดีนะผมว่า..
จบการสนทนา..
น้ำฟ้า Talk's
ฉันมองไปที่อาคารห้องน้ำอย่างเบื่อๆฉันเกลียดที่นั่นจังที่ๆยัยนั่นและผอ.คนเก่ามันทำเอาไว้ไอ้เลวเอ้ย!
"หือ?" หางตาของฉันเหมือนเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง เซียร์มองฉันด้วยท่าทางออกเศร้าหมองเหมือนกับว่าฉันไปหักอกเขางั้นแหละตาบ้านี่มันจะเอาอะไรกับฉันนะ!
โปรดติดตามตอนต่อไป...