รัก...ต้องฆ่า

"แบม"

ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปรรxxxแต่ทว่าเจอแบมเข้าก็เลยคิดจะชวนไปด้วยกัน

"ว่าไงมิก. เป็นไงบ้าง"

เธอพร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาหาผมจนเราสองคนอยู่ใกล้กัน

"สบายดี เดินไปด้วยกันมั้ย"

"ตกลง"

เราเดินมาพร้อมกันอน่างเงียบๆโดยไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรซักคำ

"เราไปหาเพื่อนก่อนนะ"

แบมบอกกับผมปมไม่รู้จะพูดอะไรเลยได้แต่พยักหน้าตอบกลับเธอไปผมไม่รู้จะไปไหนลยเดินขึ้นมาที่ด่านฟ้าและนั่งลงตรงจุดที่มุกกระโดลงไป

"มุก ทำไมมุกต้องทำแบบนี้ด้วยมีอะไรทำไมไม่บอกมิก"

ผมได้แต่บ่นกับตัวเองว่าทำไมตอนนั้นผมไม่ห้ามเธอเอาไว้แล้วน้ำใสๆก็ไหนออกมา

เฟี้ยววววววว

เอาอีกแล้วบรรยากาศเเบบนี้มันชักจะไม่ค่อยดีเเล้วสิฟ้าที่เคนโปร่งใสมีแสงอาทิย์สาดส่องแต่ทว่ากลับกลายมาเป็นท้องฟ้าที่มัวมืด หม่นหมอง ราวกับว่ากำลังมีคนที่มีความทนทุกข์อย้างแสนสาหัส

"มิก มุกรักมิกมากนะ"

เสียงนั่นทำให้ผมสะดุ้งโหยงจนเกือบจะตกตึกแต่เหมือนมีมือใครคนหนึ่งดึงผมเอาไว้.  ท้องฟ้าที่มัวมืดกลับมาเป็นท้องฟ้าที่สดใสดังเดิมนั้นมันเสียงใครทำไมถึงคล้ายมุกขนาดนียังคงสงสัยถึงเสียงนั่น

"เฮ้ย ไอร่มิกมึงขึ้นมาทำไมว่ะ"

เสียงเรียกของใครบางคนเรียกผมทำให้ผมตื่นจากภวัง

"อ่าวไอร่ปอนมึงขึ้นมาทำไรว่ะ"

"พอดี กูไปถามแบมแล้วแบมบอกว่ามึงอยู่นี่กูเลยมาหา"

"เออ"

ผมหันกลับมามองท้องฟ้าอีกครั้งและยังไม่เลิกใครจะไปเลิกคิดได้เรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นก็เกิดแล้วเสียงนั้นมันเสียงใครทำไม..ทำไมมันถึงมะ...เหมือนเสียงของมุกมากขนาดนี้มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยเพราะว่ามุกคะ...เค้าตายไปแล้ว

"ไม่มีทาง"

แล้วผมก็ตะโกนออกมาทำให้ปอนที่กำลังมองท้องฟ้าอยู่หันหน้ามามองผมอย่างทันควัน

"มึงเป็นอะไรว่ะ"

"ปะ...เปล่าว่ะกูแค่เคลียดนิดหน่อย"

"เออดูแลตัวเองด้วยกูเป็นห่วง"

"เออขอบใจ"

ผมหันกลับมามองท้องฟ้าอีกครั้งแต่ก็ได้ไม่นาน

"มิกกูถามอะไรเมิงอย่างไดป่ะ"

ผมมองไปที่เพื่อนเพื่อส่งสัญญาณว่ามึงกับกูคือเพื่อนกันเราคุยกันได้ทุกเรื่อง

"เออ ถามมาดิ"

"กะ...แกรักมุกมั้ย"

"ทำไมมึงถามกูแบบนี้ได้ไงว่ะ กูรักมุกนะ รักมากด้วย"

"มึงคงไม่อยากให้มุกเค้าเสียใจใช่มั้ย"

"เออแต่กูก็ช่วยมุกไว้ไม่ได้กูไม่สมควรเป็นคนที่มุกไว้ใจให้ดูและ"

ผมและปอนก็ต่างคนต่างเงียบหลังที่ปอมถามผมแบบนั้นและปอนก็คงยังอึงกับคำตอบของผมเช่นกัน

"ไปเรียนกันเถอะเดี๋ยวก็โดนอีกหรอก"

ผมพูดพร้อมกับลุกเดินไปเพื่อที่หวังว่าปอนจะลุกตามแต่ไม่เลยปอนกลับทิ้งตัวนอนลงผมเดินกลับมาที่ปอนพร้อมกับมองไปตามสายตาที่ปอนมองไปมันก็ก้อนเมฆแต่ที่มันไปธรรมตาคือก้อนเมฆนั่นมันเป็นรูปหัวใจ

"ปอนมึงไหวเปล่าก็ว่าแต่กู"

"เออมึงบอกจะไปเรียนไม่ใช่หรอ"

"เออไปเดี๋ยวสายอีก"

ผมกับปอนเดินมาด้วยกันตรงไปยังห้องเรียนของทั้งสองปกติผมจะนั่งกับมุกเราจะคุยและเล่นด้วยกันแต่ตั้งแต่มุกตายไปแบมก็มานั่งแทนตอนนี้ผมรู้สึกเหงาแต่แบมก็พยายามที่จะคุยกับผมแต่ผมก็ไม่ได้สนใจเธอ

"มิก"

เสียงเรียกที่ซึมเศร้าสร้อยทำให้ผมต้องหันมามองหน้าเธอ

"ว่าไงแบมมีอะไรรึเปล่า"

"บะ...แบมรักมิกนะ"

ผมอึ้งกับคำพูดของเธอทำให้ผมต้องถึงกับเงียบไปซักพัก

"แบมล้อเล่นใช่มั้ย"

"แบมพูดจริงๆนะให้แบมได้ดูแลมิกนะ"

"เอ่ออออ"

"ไม่เป็นไรแบมเข้าใจว่ามิกต้องการเวลา"

"ขอบใจนะที่เข้าใจกัน"

"อื้ม"T///T