รักถล่มห้อง

30 มกราคม 2558

"สวัดดีค้าาา!! วันนี้นะค่ะก้เปนวันที่โรงเรียนของเราจัดการแข็งวงดนตรีกันค่ะ เพื่อไม่ให้เปนการเสียเวลา เรามาพบกับวงแรกกันเลยยค้าา!!!" เสียงพิธีกรพูดน้ำเสียงหนักแน่นน่าสนใจ เสียงกรื๊ดดังสนั่นหวั่นไหว บวกกับจัดการแข็งขันในโรงยิมทำให้เสียงก้องและดังกว่าเดิมหลายเท่า

"สวัดดีค้าบบบบ พี่น้องชาววิทยาลัยทุกคนนนะคร้าบบ พวกเราวง..เสื้ออกันเปื้อน..นะคับ..ผมเลม่อน ร้องนำคร้าบบบ!"หนุ่มหน้าหวานเสียงใส พูดจบเสียงกรื๊ดของผู้ชมทั้งหญิงและชายก้ดังสนั่นโรงยิม

"เด่วๆๆๆ นี้แค่เปิดตัวยังไม่ได้ร้องเพลงนะ พวกเธอจะกรื๊ดอะไรกันนักหนาห้ะ"พิธีกร พูดแซวเลม่อนก่อนจะถามชื่อสมาชิกในวง แล้วปล่อยให้เริ่มร้องเพลง

.

.

.

.

"เอาล่ะฮ่ะก้เหลือวงสุดท้ายแล้ววนะคับ  เปิดตัวว..NOSTOP!!คร้าบบบ"พิธีกรพูดเปิดตัววงสุดท้ายจบ เสียงกรื๊ดก้ดังหูแทบแตก เพราะพวกเขารู้ ..รู้ว่ามีคนๆนี้

"อ่ะ..ฉันรู้แล้วว่าเขากรื๊ดใครอ่ะแกรร"2พิธีกรพูดหยอกล้อกัน

"อ่ะไหนใครมาเชียมือเบส กรื๊ดหน่อย.."

"ก้พอใช้ได้น่ะดังอยู่ๆ ไหนขออีกที่สิ.."

พูดจบผู็ชมก้จตอบรับคำขอของพิธีกรทันที..เสียงกรื๊ดดังพอสมควรไม่มากนักพอให้มือเบสมีกำลังใจ

"อ่ะไหนใครมาเชียมือกลอง พี่กวินสุดหล่อของโรงเรียนเรา กรื๊ด..."แทบไม่ต้องขอ เสียงกรื๊ดก้ดังสนั่นกว่าวงที่ผ่านๆมาหลายเท่า

"อ่ะเรามาเริ่มกันเลย เอ้า!..วัน.ทรู..ทรี..โก"

เอี๊ยยดด "อะ..อ่าวเครื่องเสียงเปนอะไรน่ะ" สีหน้าของกวินดูโมโห

"มีใครแก้ปัญหาบ้างด้ไหมคับ"พิธีกรพูดขอความช่วยเหลือ

ขาขาวก้าวออกมาจากหลังเวที ร่างบางยืนข้างเวทีมองดูสายไฟที่ระเกะระกะ

"เรา..เราทำให้ได้นะ" เลม่อนพูดกับพิธีกร 

KAWIN TALK

"มาเด่วเราช่วย"ร่างสูงเดินตรงไปหาเลม่อนที่กำลังโก้งโค้งจัดสายไฟให้เปนระเบียบ

"อ๋อ..เด่วนายช่วยไปจับตรงนั้นให้หน่อยน่ะ ตรงนั้นอ่ะมันหย่อนอยู่" ร่างบางชี้ไปทางสายไฟที่ระเกะระกะอีกฝั่งนึง

.

.

.

"ฮัลโหล่..เทสๆ อ่าาได้แล้วล่ะคับงั้นเรามาสนุกกันต่อเลยขอบคุนนักร้องนำของวง เสื้อกันเปื้อนด้วยนะคับ" ร่างบางเดินจากไปโดยไม่หันหลังมองร่าสูงอีกเลย

.

.

.

หลังเวที

"นี้ๆนายวงเสื้อกันเปื้อนน่ะหยุดก่อน"ร่างสูงฉุดแขนร่างบางไว้

"ทะ..ทำไมหรอ เรียกเราทำไม" ร่างบางทำหน้างงๆ

"ขอบคุนนะ ที่มาช่วยเมื่อกี้อ่ะ ถ้าไม่ได้นายอ่ะวงเราคงไม่ได้แสดงหรอก" 

"ไม่เปนไรหรอก ไม่ต้องขอบคุนหรอก"

"ทำไมล่ะ งั้นเปลี่ยนจากคำขอบคุนเปนเลี้ยงข้าวนะ..เอานี้เบอร์เรา  เรากวินนะพุ่งนี้4โมงเจอกันที่หน้าโรงเรียนนะ" ร่างบางไม่ทันจะได้ตอบตกลงร่างสูงก้วิ่งหนีไปซะแล้ว

.

.

วันต่อมา

.

.

ตู๊ดดๆๆๆ

"ฮัลโหล่คับ ใครคับ"

"กวิน..เราเลม่อนนะจำได้ไหมที่นายบอกเราว่านัดไปกินข้าวให้รอหน้าโรงเรียนตอน4โมงอ่ะ"

"อ๋อๆเลม่อน แล้วตอนนี้นายอยู่ที่ไหนอ่ะ"

"เราอยู่ที่หน้าโรงเรียน รีบๆมานะ เราขี้เกียจรอ"

"อือๆรอเราอยู่ตรงนั้นแหละ เราจะรีบไป ตู๊ดๆๆ"

.

.

ผ่านไป1ชั่วโมง

.

.

"ทำไมกวินไม่รับสายว่ะ ค่อยดูเถอะ.."

เป็ยโชคร้ายของเลม่อนที่ต้องมาเจอกับคนอย่ากวิน..กวินผู้เย็นชา กวินผู้ไม่เคยขอโทดใคร กวินผู้ดูถูกเหยียดหย่ามคนอื่น โชคร้ายกว่านี้มีอีกไหม ร่างบางได้แต่นั่งคิดในใจท้องฟ้ามืดครื้ม..ฝนเม็ดใหญ่เริ่มตกลงมา เสื้อสีขาวตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน ร่างบางทำได้เพียงนั่งร่องไห้รอร่างสูงอย่างนี้คนเดียว....

.

.

วันต่อมา

.

.

ฮัดเช้ยย!!

"ม่อนมึงไหวป่ะว่ะ กลับบ้านเหอะ"เสียงหวานพูดกับร่างบางที่นอนฟุบกับโต๊ะ

ร่างบางเอาแต่นอนเป็นศพไร้วิญญาณ ผลจากการตากฝนเมื่อวานทำให้สภาพร่างกายย่ำแย่ถึงขีดสุด

"ไป..ไปเรียน"

ร่างบางฝืนพูดไปแบบนั้น แต่ที่จริงแล้วแรงจะเดินยังไม่มี ร่างบางเดินขึ้นบันไดไป แล้วก้ได้พบเจอกับต้นเหตุที่ทำให้เขาเปนแบบนี้ เขาแทบจะไม่มองร่างสูงเลย เอาแต่เดินต่อไปโดยไม่สนใจสิ่งรอบค้าง

 

"เห้ย..เลม่อน  เจอตัวสักทีทำไมไม่รับโทรศัพเราล่ะ" ร่างสูงดึงแขนร่างบางไว้รั้งไม่ให้อีกคนเดินหนี

"สนใจเราด้วยหรอ"

"ถ้าไม่สนใจ เราจะรั้งนายไว้ไหม"

"....."

"แล้วนั้นเปนอะไรน่ะ ทำไมขอบตาดำแบบนั้น"

"ช่างมันเหอะ  เราแค่นอนน้อยอ่ะ"

"อย่าบอกนะว่า....นายรอเราทั้งคืน.." 

"ก้แล้วแต่จะคิดนะ.."

ร่างสูงยืนอึ้ง..ได้แต่ขอโทดร่างบางไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ร่างบางยังยืนเงียบไม่พูดโต้ตอบอะไร ร่างสูงยังคงพูดคำว่่าขอโทด แต่ร่างบางกลับน้ำตาคลอกับการกระทำของร่างสูง

"ทำไมนายทำกับเราแบบนี้" สภาพร่างกายของร่างบางต้องนี้ย้ำแย่มาก พูดจบร่างบางก้ล้มลงไปกองกับพื้น

.

.

ม่อน...ม่อน เปนไงบ้าง

เสียงเพื่อนของเลม่อนพูดด้วยความเปนห่วงก่อนที่จะมีเสียงที่เคยเย็นชากลับกลายเป็นน้ำเสียงที่ดูนุ่มนวลพูดแทรกขึ้นมา เลม่อนค่อยๆลืมตามองไปยังร่างสูงที่ยืนร้องไห้อยู่ข้างเตียง

"เลม่อน..เราขอโทดกลับบ้านนะ เราไปส่ง เราขอโทดเราจะไม่ผิดสัญญาอีกแล้ว"

.

.

.

 

 

13 กุมพาพัน 2558

กรี๊งงง ๆๆ

เลม่อนTalk

"ป่ะอันกลับบ้าน ช้ะอุ้ย!" เลม่อนสะดุดพื้นต่างระดับ จนหัวเข่าถลอก

"โชคร้ายๆจิงๆ ก้วันนี้ศุก13นี้น่าาา แล้วเจ็บรึเปล่าน่ะ" เสียงอันเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของเลม่อนพูด

"ไม่เจ็บอ่ะ ไม่เปนไรกลับบ้านเหอะ" เลม่อนพูดพลางส่งมือให้อัน

"ให้ไปส่งที่บ้านหรอ"

"ไม่ต้องหรอก กวินบอกว่าเก่วมันไปส่งทั้งสัปดาเลย"

"แหม่ๆเด่วนี้ มีคนไปส่งที่บ้านด้วย" อันพูดแซวเลม่อน ร่างบางหน้าแดงเปนมะเขือเทศ

"นั้นไงมาล่ะ"ร่างบางชี้ไปที่ กวิน

ร่างสูงเดินมาเสื้อหลุดออกนอกกางเกง เดินเหยียบส้นรองเท้า

"ป่ะม่อนกลับบ้าน" น้ำเสียงกวนตีนกว่าทุกๆวันที่เคยได้ยิน ร่างสูงยืนพิงประตูเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง

"ป่ะ"

ทั้งสองเดินกอดคอกันกลับบ้านอย่างนี้ทุกวัน กวินไปรับไปส่งเลม่อนที่ห้องทุกวัน ไม่ใช่แค่1สัปดาที่เคยสัญากันไว้แต่มันนานกว่านั้น ทำจนติดเปนนิสัย จนกลายเปนความรัก...

.

.

วันต่อมา

.

.

"วันนี้วันอะไรเอ่ยยยยยย...."

เสียงพี่อันดาวโรงเรียนประกาศจากไมค์หน้าเสาธง โรงเรียนเต็มไปด้วยสีแดงดอกไม้ถูกเรียงรายกันเต็มหน้าสนาม นับได้ว่าวันนี้เป็นวันที่จัดงานวันวาเลนไท ใหญ่ที่สุดในรอบ10ปีของโรงเรียนเลยก้ว่าได้ เหล่าบรรดาหนุ่มสาวพากันซื้อดอกไม้มาให้กัน ชั่งเป็นวันที่พิเศษ...

Kawin Talk

" ไร้สาระสิ้นดี กับไอ่แค่วันแห่งความรักมันจะตื่นเต้นอะไรนักหนา เนอะม่อนเนอะ" ร่างสูงกอดคอร่างบาง

"ดูเหมือนว่าวันแห่งความรักจะไม่มีค่าอะไรกับมึงเลยนะวิน" ความสนิทสนมเพิ่มพูนมากขึ้นจนใช้คำว่ากูมึง

.

.

 

"พี่กวินค่ะ..ชะ.ช่วยรับดอกไม้ของหนูด้วยนะค่ะ หนูชอบพี่มานานแล้วล่ะค่ะ"

ร่างสูงมองดูดอกกุหลาบแดงสดช่อใหญ่ตรงหน้า

"ม่อนเอาป่ะ กุให้" ร่างสูงรับช่อดอกไม้มา ส่งให้ร่างบาง

"วิน..เขาให้มึงไม่ได้ให้กุ"ร่างบางกระซิบร่างสูง

"ม่อนมึงไม่ต้องกลัวเสียน้ำใจหรอก " ร่างสูงบังคับให้ร่างบางถือดอกไม้ไว้

.

.

"พอเถอะน้อง..คนนี้พี่รัก"

ร่างสูงหันกลับไปพูดกับร่างเล็กตรงหน้าร่างเล็กได้แต่ร้องไห้แล้ววิ่งหนีไป

.

.

"เห้ยวินมึง..ไปทำงั้นกับน้องเขาได้ไง" ร่างบางจ้องร่างสูง สีหน้าดูโกดๆ

"ก้กุพูดความจิงอ่ะ...".

.

.

.

.

วิจารไว้ด้วยนะคับ ขอบคุนที่อ่านกันนะคับ