รักร้ายๆของยัยจอมเพี๊ยนน
เขียนโดย 
Rosedena
วันที่ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 15.09 น.
แก้ไขเมื่อ 4 มีนาคม พ.ศ. 2558 11.21 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) ณ เกาะสวรรค์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอน ณ เกาะสวรรค์
เช้าวันเสาร์สดใส เรียวริลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไประเบียง
"ฮ้าววว เช้าแล้วหรอเนี้ย...รู้สึกเหมือนไม่ได้นอนเลยแฮะ" เรียวริบิดขี้เกียจไปมาขณะที่สายตาเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน
"นั้นใครอ่ะ" เรียวริรีบตะโกนออกไป
"ฉันเองเร่นน่าไง นี้แกเพิ่งตื่นหรอเนี้ยคนอื่นเขาไปรอที่โรงเรียนกันหมดแล้วนะเรียว" เร่นน่าตะโกนกลับมา...ทำให้เรียวรินึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้มีนัดจะไปทะเลกัน
"เฮ้ยๆ รอแปป...อาบน้ำแปป" เรียวริลุกลี้ลุกล้นวิ่งเข้าห้องน้ำไป
"เฮ้อ...คนอื่นเขารอนานแล้วนะ"
...เวลาผ่านไป 3 ล้านปีในที่สุดเรียวริก็พร้อมออกเดินทาง 555+
"นี้เร่นน่า...ไหนแกบอกว่าจะไปกันแค่ไม่กี่คนไง ไฉนไหนห้องเรามายกห้องแบบนี้...?" เรียวริตกใจถามเร่นน่า เมื่อเห็นกองทัพเพื่อนๆ ที่เรียนด้วยกันแทบทุกคนในการมาเที่ยวท้องทะเลบนเกาะสวรรค์ครั้งนี้
"ก็ตอนแรกกะว่าจะไปกันแค่ไม่กี่คน...แต่พอลองเล่าให้ทุกคนฟังเลยขอไปด้วยซะงั้น แฮะๆ" ดูเหมือนทุกคนในห้องของหญิงสาวทั้งสองจะว่างกันหมดเลย
"อืม...ไปกันเยอะๆ ก็ดีเหมือนกันนะเร่น" เรียวริพูดกับเร่นน่าด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม...แต่ในใจของเธอนั้นอยากไปเที่ยวทะเลกับรียองสองต่อสองมากกว่า(เอายังไงแน่แม่คุณ 555+)
...
"เรียวรีบขึ้นรถเถอะ" เร่นน่าร้องบอกเรียวริที่ยืนตาลอย นึกถึงใครบางคน...
"แต่ว่า...รียองยังไม่มาเลยยยย" สุดท้ายเรียวริก็ขึ้นรถไปพร้อมกับเร่นน่าและคนอื่นๆ ทิ้งความหวังว่ารียองจะมาหาและไปเที่ยวด้วยกันอยู่เบื้องหลัง
"ไปกันเถอะเรียวริ" เร่นน่าเรียกเรียวริอีกครั้ง จนเธอยอมขึ้นมาในรถแล้วก็ออกเดินทาง...ไปยังเกาะสวรรค์ เป็นแบบนี้มันจะดีหรือ...? แล้วรียองหายไปไหนกันเนี้ย...?
...
ปรึ้นนน...ปรึ้นนน
จากหน้าโรงเรียนจนถึงท่าเรือ...
"เรียวริเป็นอะไรหรือเปล่าแก...?" เร่นน่าถามเมื่อเห็นใบหน้าของเรียวไม่ยิ้มแย้มเลย ตาลอยคิดถึงใครอยู่นั้นแหละ
"เปล่า...ไม่มีไร"
"ไม่ไหวบอกได้นะเรียวริ เดียวฉันจะทิ้งแกไว้ข้างทาง อิๆ"
"ชิๆ เพื่อนบ้า" เรียวริพูด...แล้วเธอก็หันหน้ามองไปนอกกระจกรถ... รียองใจร้าย...
...
คลื่น...คลื่นนนน
จากท่าเรือจนถึงเกาะสวรรค์...ว้าววววๆ (เดินเรื่องให้ไว้ 555+)
"อ้วกกแปป" เร่นน่าก้มหน้าก้มตาพูด...
"เร่น! แกเป็นไร" เรียวริเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่เรือกำลังแล่นอยู่ในมหาสมุทรอันแสนกว้างใหญ่ไพศาลสุดขอบจักรยาน (555+ สุดขอบจักรยาน)
"ไม่เป็นไร คะแค่เมาคลื่น เด๋วฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนเดียวมา" หลังจากพูดจบเร่นน่าก็กำท้องกำไส้เดินเข้าห้องน้ำไป
"ไม่ไหวบอกได้นะเร่นน่า เดียวฉันจะโยนแกทิ้งกลางทะเลเอง อิๆ" เรียวริพูดไปด้วยยิ้มไปด้วย แม้ว่ารียองจะไม่มาด้วยก็ตาม
"นั่น...!!" เร่นน่า...ไม่นึกว่าเรียวริจะเล่นมุขนี้กับตัวเอง แต่...เร่นน่าก็เพิ่งนึกได้ด้วยเช่นกันว่า...เอิ้มมม
... 'นี้ฉันเมาคลื่นทะเลอยู่นี้หว้า ไม่ไหวๆ ไปอ้วกแปป' เหอะๆ เป็นงั้นไป
...
...30 นาทีก่อนหน้านี้
"สายแล้วๆ ไม่ทันแน่ๆ ไม่ทันชัวร์ เรียวริ...เค้าขอโท๊ดดด" กร๊าก...อย่าบอกนะว่ารียองเพิ่งตื่น...มิน่าล่ะถึงมาไม่ทันที่เรียวรินัดไว้...ปล่อยให้สาวน้อยรอได้ไงเนี้ยนาย
"นะ...นายมาอยู่ที่นี้ได้ไง ไม่ไปเที่ยวกับเร่นน่าเหรอ" ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นเมื่อเห็นรียองยืนอยู่อย่างมึนงงเพื่ออะไรก็มิทราบ
"ฮาโรโร่...นี้แกมาอยู่ตรงนี้ได้ไง"
"ก็เร่นน่าโทรมาหาฉันให้มารอรับแกอ่ะดิ ว่าแต่แกจะไปไหม...? ถ้าแกจะไปก็รีบขึ้นรถฉันอย่างด่วนเลยเร็วมันสายแล้ว"
"เร่นน่าเพื่อนของเรียวริอ่ะเหรอ...นี้แกไปรู้จักเขาตอนไหนเนี้ย..." ว่าแล้ว 2 หนุ่มก็มุ่งไปเกาะทันที
...
อีกด้าน...เรียวริก็ถามเร่นน่าว่า
"นี้เร่น...แกคิดว่ารียองเขาจะมาไหมอ่ะ"
"มาสิ...ต้องมาอยู่แล้ว แฟนสุดที่รักของเธอนี้น่า" 2 สาวยืนคุยกันจนเวลาผ่านจวนจะถึงเกาะมองเห็นท่าเรืออยู่รำไร
"นี้เรียวนั้นไงเกาะ" เร่นน่ากระซิกสะกิดเพื่อนคนสนิทอย่างเรียวริให้เธอมาไปยังเกาะที่แสนจะงดงาม ทะเลสีครามงามตา สภาพเกาะดูแล้วน่าพักอาศัยเพราะมีบ้านหลังใหญ่ตั้งอยู่กลางเกาะอันเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวล้อมรอบ แม้ต้นไม้อาจจะสูงเท่ามากขนาดไหน...ก็ไม่สูงเท่าหลังคาของบ้านเลยสักนิด จะเรียกว่าบ้านหรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ดี เพราะมันสูงซะเหลือเกิน
"ว้าว วิวสวยซะมัดเลย" เรียวริถึงกับออกปากขนานนามว่าสวย ในเกาะเล็กๆ แถมมีคฤหาสน์...นี้มันในความฝันชัวร์ เรียวริคิดว่า...เกาะแบบนี้ใครมาสร้างคฤหาสน์หลังโตไว้กันแน่นะ
และแล้วทั้งคู่พร้อมสหายที่ติดตามมาอีกหลายคนนับไม่ถ้วนก็ลงจากเรือหลังจากที่เรือจอดเทียบท่าตรงท่าจอดเรือ 555+ งงม่ะ
...
...แถมอีกนิดก่อนจบ...
ณ ทางบ้านของเรียวริ...เมื่อน้องสาวตัวดีอย่างเรียวริไม่อยู่บ้าน พี่ชายและน้อยชายจะทำอะไรกันอยู่เอ่ย...
"นี้พี่คิมกุกจงเห็นพี่เรียวริไปเที่ยวแล้ว...ผมก็อย่าไปด้วยอ่ะ"
"คุงซัน...งั้นพวกเราก็ออกไปเที่ยวบ้างกันเถอะ เตรียมตัวเลย" สักพักคุงซันก็ใส่ชุดวายน้ำแล้วเดินเข้าไปถามพี่ชายอย่างคิมกุกจงว่า
"พี่ครับผมเตรียมตัวใส่ชุดวายน้ำเรียบร้อยแล้วเนี้ย ว่าแต่เราจะไปเที่ยวที่ไหนกันอ่ะ ทำไมพี่คิมไม่เตรียมตัวแหละครับ"
"พี่จะพาน้องชายไปเที่ยวที่เซเว่น-อิเลเว่นหน้าบ้านของพวกเรานี้แหละ ป่ะๆ ไปตากแอร์เล่นกัน 555+"
"เอิ้มมม -_-"
...
...อิๆ โปรดติดตามตอนต่อไปนะขอรับ...ซะเมื่อไหร่ล่ะ มิ้บๆ
...
“หิวข้าวแล้วสิเร่น”
“งั้นเราไปห้องครัวกันเถอะ” ในคฤหาสน์หลังโตๆ กลางเกาะที่งดงาม เหล่าสาวน้อยทั้งหลายก็พากันจับมือแล้วเดินเข้ามาถึง ไม่รู้เลยด้วยว่าที่นี้มันเป็นคฤหาสน์บนเกาะสวรรค์ของใคร แต่ก็มีเพียงเร่นน่าทั้งนั้นที่รู้
บรื่นนนน...บรื่นนนน...?
“ให้ตายสิ...จะมีหน้าไปเจอเรียวริไม่เนี้ยเรา รู้งี้เมื่อคืนนอนซะให้ไวกว่านี้หน่อย แหม้ๆ นาฬิกาปลุกดังซะขนาดนั้น ยังเผลอหูไม่ทำงานซะนี้...เซ็งตัวเองแท้” ด้านรียองและฮาโรโร่ก็กำลังชิ่งเครื่องบินกลางทะเลมุงหน้าลุยอย่างไม่ไหวหวั่น...เพื่อมาหาเร่นน่าและเรียวริ สู้ๆ เหล่าชายหนุ่มทั้งสองคน
“ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี้ย...ว่านายจะหูบอดได้ซะขนาดนี้”
“ไม่ต้องพูดมากเลย...ที่ชั้นนอนดึกเนี้ย เพราะใครๆ”
“ครับๆ ผมขอโทษครับนายท่าน” ฮาโรโร่เหมือนๆ ว่าจะไปทำอะไรให้รียองนอนดึกตื่นสายหรือเปล่าน่า
“ช่างเหอะๆ ยังไงก็ขอบคุณแกมากแล้วกันนะฮาโรที่เอามาให้ฉันดู...พร้อมหนังสือทำอาหารนี้ด้วย” ในขณะที่รียองนั่งเครื่องไปยังเกาะสายตาก็พรางอ่านหนังสือทำอาหารเล่มใหญ่ของฮาโรโร่...หรือที่รียองนอนดึกแล้วลุกขึ้นมาไม่ทันเรียวริ เพราะเอาแต่อ่านหนังสือทำอาหารและคลิปที่ฮาโรโร่เมลไปให้นี้เองรึเนี้ยยยย
“ฮาโร...นี้หรือเกาะและคฤหาสน์ส่วนตัวของพ่อนาย”
“ช่ายแล้วเพื่อนยาก” และแล้วทั้งคู่ก็ถึงเกาะสวรรค์กับคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่แท้ที่นี้ก็เป็นเกาะส่วนตัวของพ่อฮาโรโร่นี้เอง ว้าวๆๆ คงจะรวยน่าดูเลยนะฮาโรเนี้ย
ตึกๆ ตึก ตึก...
ในขณะเดียวกันเร่นน่ากับเรียวริต่างก็กำลังเดินเข้าครัว...แต่พอได้ยินเสียงเครื่องบินอวกาศของหนุ่มทั้งสอง 555+ เอิ้ม...โอเคๆไม่บรรยายนอกเรื่องแหละมิ้บๆ
“เร่นนี้มันเสียงอะไรอ่ะ” เรียวริหันหน้าไปถามเพื่อนสนิทอย่างเร่นน่าที่เดินอยู่ข้างๆ
“มาถึงแล้วสินะ” เร่นน่าบอก...
“ใครมาเหรอ...?” เรียวริหยุดเดินแล้วงุนคิดด้วยความสงสัย...ก่อนที่เร่นเพื่อนสาวจะสะกิดกระซิบข้างๆ หูเรียวริอย่างเบาๆ
“ก็แฟนเธอไงล่ะ อิๆ” เร่นน่าบอกก่อนจะรีบกระโดดท่ากระต่ายไปข้างหน้าตามทางและเปิดประตูเข้าไปในห้องครัว
‘รียองงั้นหรอ...’ เรียวริแอบดีใจเล็กน้อย...เมื่อได้ยินจากปากของเพื่อนว่าจะมา แต่พอหันมองไปหาเร่นน่าก็ไม่พบ เอิ้ม...แล้วเธอก็กระโดดเข้าห้องครัวตามๆ กัน
“เร่นน่ารอฉันด้วยยยย”
...
“พวกเราไปกันเถอะ” ฮาโรโร่พูดกับรียองก่อนจะเดินลงเครื่องบินอวกาศ... ฮ่าๆๆ ยังไม่จบนะเออเครื่องบินอวกาศเป็นรูปปลาหมึกด้วยนะเท่ห์ม่ะล่ะ มิ้บๆ เหอะๆ ไม่น่าเล่นมุข...บรรยายต่อเลยนะครับ
“เดียวสิฮาโรรอฉันก่อน เดียวฉันเอาของสัมภาระก่อน...รอหน่อยๆ” ว่าแล้วรียองก็ลากกระสอบอะไรสักอย่างลงจากเครื่องบินอวกาศ 555+ ยังขำได้อีก
“เฮ้ย...รียองนี้แกลากกระสอบอะไรลงมาด้วยเนี้ย?” ฮาโรโร่ถามรียอง...เพราะความสงสัยล้วนๆ ไม่มีความใดผสม
“กระสอบอาหารอ่ะ -0-” รียองตอบ...
“ห๊ะ เมื่อกี้นายว่าไรนะ -_-?”
“กระสอบอาหารอ่ะ -0-”
“อาหารใคร...?” ฮาโรโร่เริ่มออกอาการมึนๆ ไปไม่ถูก...
“อาหารกระสอบ 5555+” ฮาโรโร่หมดอารมณ์กับเพื่อนชาย...ที่พูดไม่รู้เรื่อง เหอะๆ เป็นผมผมก็เงิบเหมือนกัน และแล้วทั้ง 2 ต่างก็จ้องหน้าจ้องตากันอยู่นานด้วยความตึงเครียด เวรี้ๆ ก่อนที่ฮาโรโร่จะพูดขึ้นอย่างเด็ดขาดไปว่า...
“พอเลย หยุดเลย กระสอบอะไรนั้น...ไม่ต้องเอามาด้วยเลยนาย ถ้าเป็นวัตถุดิบเตรียมทำอาหารที่ห้องครัวของคฤหาสน์เรามี”
“จริงดิ แบบนั้นก็ดีแฮะ”
และแล้วทั้งคู่ก็ได้มาเจอหน้ากันในห้องครัว ระหว่างรียองกับเรียวริเองก็รีบวิ่งเข้าไปกอดกันทันทีเมื่อเจอหน้า อะไรจะรักกันขนาดนั้น...
“ทำไมเตงพึ่งมา T^T” เรียวริพูดด้วยความดีใจ น้ำตาของเธอก็อดที่จะไหลไม่ได้ ด้วยความยินดีที่ได้เจอหน้ารียอง
“ฉันขอโทษนะที่รัก” ฉันอภัยให้ด้วยความรักที่เรียวริมีต่อรียองเธออภัยให้ชายหนุ่มที่ตนรัก และเช่นเดียวกันรียองเองเขาก็สัญญาว่าจะไม่ทำให้เรียวริผิดหวังในตัวของเขาอีกต่อไป ทั้งคู่ยังคงกอดกันอยู่เลยตอนนี้...จนทำให้เพื่อนทั้งสองของพวกเขาแทบเผลอที่จะอดกอดกันมิได้
‘ดีจังนะที่พวกนายและเธอมีความสุข’ ฮาโรโร่และเร่นน่าเพื่อนสนิทของเขาและเธออดที่จะปลื้มยินดีที่ทั้งคู่กลับมารักกันเหมือนตอนนั้นอีกครั้ง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
