รักร้ายๆของยัยจอมเพี๊ยนน

8.5

เขียนโดย Rosedena

วันที่ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 15.09 น.

  6 ตอน
  13 วิจารณ์
  9,958 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 4 มีนาคม พ.ศ. 2558 11.21 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

4) ณ เกาะสวรรค์

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอน ณ เกาะสวรรค์

         เช้าวันเสาร์สดใส เรียวริลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไประเบียง

         "ฮ้าววว เช้าแล้วหรอเนี้ย...รู้สึกเหมือนไม่ได้นอนเลยแฮะ" เรียวริบิดขี้เกียจไปมาขณะที่สายตาเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน

         "นั้นใครอ่ะ" เรียวริรีบตะโกนออกไป

         "ฉันเองเร่นน่าไง นี้แกเพิ่งตื่นหรอเนี้ยคนอื่นเขาไปรอที่โรงเรียนกันหมดแล้วนะเรียว" เร่นน่าตะโกนกลับมา...ทำให้เรียวรินึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้มีนัดจะไปทะเลกัน

         "เฮ้ยๆ รอแปป...อาบน้ำแปป" เรียวริลุกลี้ลุกล้นวิ่งเข้าห้องน้ำไป

         "เฮ้อ...คนอื่นเขารอนานแล้วนะ"

         ...เวลาผ่านไป 3 ล้านปีในที่สุดเรียวริก็พร้อมออกเดินทาง 555+

         "นี้เร่นน่า...ไหนแกบอกว่าจะไปกันแค่ไม่กี่คนไง ไฉนไหนห้องเรามายกห้องแบบนี้...?" เรียวริตกใจถามเร่นน่า เมื่อเห็นกองทัพเพื่อนๆ ที่เรียนด้วยกันแทบทุกคนในการมาเที่ยวท้องทะเลบนเกาะสวรรค์ครั้งนี้

         "ก็ตอนแรกกะว่าจะไปกันแค่ไม่กี่คน...แต่พอลองเล่าให้ทุกคนฟังเลยขอไปด้วยซะงั้น แฮะๆ" ดูเหมือนทุกคนในห้องของหญิงสาวทั้งสองจะว่างกันหมดเลย

         "อืม...ไปกันเยอะๆ ก็ดีเหมือนกันนะเร่น" เรียวริพูดกับเร่นน่าด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม...แต่ในใจของเธอนั้นอยากไปเที่ยวทะเลกับรียองสองต่อสองมากกว่า(เอายังไงแน่แม่คุณ 555+)

         ...

         "เรียวรีบขึ้นรถเถอะ" เร่นน่าร้องบอกเรียวริที่ยืนตาลอย นึกถึงใครบางคน...

         "แต่ว่า...รียองยังไม่มาเลยยยย" สุดท้ายเรียวริก็ขึ้นรถไปพร้อมกับเร่นน่าและคนอื่นๆ ทิ้งความหวังว่ารียองจะมาหาและไปเที่ยวด้วยกันอยู่เบื้องหลัง

         "ไปกันเถอะเรียวริ" เร่นน่าเรียกเรียวริอีกครั้ง จนเธอยอมขึ้นมาในรถแล้วก็ออกเดินทาง...ไปยังเกาะสวรรค์ เป็นแบบนี้มันจะดีหรือ...? แล้วรียองหายไปไหนกันเนี้ย...?

         ...

         ปรึ้นนน...ปรึ้นนน

         จากหน้าโรงเรียนจนถึงท่าเรือ...

         "เรียวริเป็นอะไรหรือเปล่าแก...?" เร่นน่าถามเมื่อเห็นใบหน้าของเรียวไม่ยิ้มแย้มเลย ตาลอยคิดถึงใครอยู่นั้นแหละ

         "เปล่า...ไม่มีไร"

         "ไม่ไหวบอกได้นะเรียวริ เดียวฉันจะทิ้งแกไว้ข้างทาง อิๆ"

         "ชิๆ เพื่อนบ้า" เรียวริพูด...แล้วเธอก็หันหน้ามองไปนอกกระจกรถ... รียองใจร้าย...

         ...

         คลื่น...คลื่นนนน

         จากท่าเรือจนถึงเกาะสวรรค์...ว้าววววๆ (เดินเรื่องให้ไว้ 555+)

          "อ้วกกแปป" เร่นน่าก้มหน้าก้มตาพูด...

         "เร่น! แกเป็นไร" เรียวริเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่เรือกำลังแล่นอยู่ในมหาสมุทรอันแสนกว้างใหญ่ไพศาลสุดขอบจักรยาน (555+ สุดขอบจักรยาน)

         "ไม่เป็นไร คะแค่เมาคลื่น เด๋วฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนเดียวมา" หลังจากพูดจบเร่นน่าก็กำท้องกำไส้เดินเข้าห้องน้ำไป

         "ไม่ไหวบอกได้นะเร่นน่า เดียวฉันจะโยนแกทิ้งกลางทะเลเอง อิๆ" เรียวริพูดไปด้วยยิ้มไปด้วย แม้ว่ารียองจะไม่มาด้วยก็ตาม

         "นั่น...!!" เร่นน่า...ไม่นึกว่าเรียวริจะเล่นมุขนี้กับตัวเอง แต่...เร่นน่าก็เพิ่งนึกได้ด้วยเช่นกันว่า...เอิ้มมม

         ... 'นี้ฉันเมาคลื่นทะเลอยู่นี้หว้า ไม่ไหวๆ ไปอ้วกแปป' เหอะๆ เป็นงั้นไป

         ...

         ...30 นาทีก่อนหน้านี้

         "สายแล้วๆ ไม่ทันแน่ๆ ไม่ทันชัวร์ เรียวริ...เค้าขอโท๊ดดด" กร๊าก...อย่าบอกนะว่ารียองเพิ่งตื่น...มิน่าล่ะถึงมาไม่ทันที่เรียวรินัดไว้...ปล่อยให้สาวน้อยรอได้ไงเนี้ยนาย

         "นะ...นายมาอยู่ที่นี้ได้ไง ไม่ไปเที่ยวกับเร่นน่าเหรอ" ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นเมื่อเห็นรียองยืนอยู่อย่างมึนงงเพื่ออะไรก็มิทราบ

         "ฮาโรโร่...นี้แกมาอยู่ตรงนี้ได้ไง"  

         "ก็เร่นน่าโทรมาหาฉันให้มารอรับแกอ่ะดิ ว่าแต่แกจะไปไหม...? ถ้าแกจะไปก็รีบขึ้นรถฉันอย่างด่วนเลยเร็วมันสายแล้ว"

         "เร่นน่าเพื่อนของเรียวริอ่ะเหรอ...นี้แกไปรู้จักเขาตอนไหนเนี้ย..." ว่าแล้ว 2 หนุ่มก็มุ่งไปเกาะทันที

         ...

         อีกด้าน...เรียวริก็ถามเร่นน่าว่า

         "นี้เร่น...แกคิดว่ารียองเขาจะมาไหมอ่ะ"

         "มาสิ...ต้องมาอยู่แล้ว แฟนสุดที่รักของเธอนี้น่า" 2 สาวยืนคุยกันจนเวลาผ่านจวนจะถึงเกาะมองเห็นท่าเรืออยู่รำไร

         "นี้เรียวนั้นไงเกาะ" เร่นน่ากระซิกสะกิดเพื่อนคนสนิทอย่างเรียวริให้เธอมาไปยังเกาะที่แสนจะงดงาม ทะเลสีครามงามตา สภาพเกาะดูแล้วน่าพักอาศัยเพราะมีบ้านหลังใหญ่ตั้งอยู่กลางเกาะอันเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวล้อมรอบ แม้ต้นไม้อาจจะสูงเท่ามากขนาดไหน...ก็ไม่สูงเท่าหลังคาของบ้านเลยสักนิด จะเรียกว่าบ้านหรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ดี เพราะมันสูงซะเหลือเกิน

         "ว้าว วิวสวยซะมัดเลย" เรียวริถึงกับออกปากขนานนามว่าสวย ในเกาะเล็กๆ แถมมีคฤหาสน์...นี้มันในความฝันชัวร์ เรียวริคิดว่า...เกาะแบบนี้ใครมาสร้างคฤหาสน์หลังโตไว้กันแน่นะ

         และแล้วทั้งคู่พร้อมสหายที่ติดตามมาอีกหลายคนนับไม่ถ้วนก็ลงจากเรือหลังจากที่เรือจอดเทียบท่าตรงท่าจอดเรือ 555+ งงม่ะ

         ...

         ...แถมอีกนิดก่อนจบ...

         ณ ทางบ้านของเรียวริ...เมื่อน้องสาวตัวดีอย่างเรียวริไม่อยู่บ้าน พี่ชายและน้อยชายจะทำอะไรกันอยู่เอ่ย...

         "นี้พี่คิมกุกจงเห็นพี่เรียวริไปเที่ยวแล้ว...ผมก็อย่าไปด้วยอ่ะ"

         "คุงซัน...งั้นพวกเราก็ออกไปเที่ยวบ้างกันเถอะ เตรียมตัวเลย" สักพักคุงซันก็ใส่ชุดวายน้ำแล้วเดินเข้าไปถามพี่ชายอย่างคิมกุกจงว่า

         "พี่ครับผมเตรียมตัวใส่ชุดวายน้ำเรียบร้อยแล้วเนี้ย ว่าแต่เราจะไปเที่ยวที่ไหนกันอ่ะ ทำไมพี่คิมไม่เตรียมตัวแหละครับ"

         "พี่จะพาน้องชายไปเที่ยวที่เซเว่น-อิเลเว่นหน้าบ้านของพวกเรานี้แหละ ป่ะๆ ไปตากแอร์เล่นกัน 555+"

         "เอิ้มมม -_-"

         ...

         ...อิๆ โปรดติดตามตอนต่อไปนะขอรับ...ซะเมื่อไหร่ล่ะ มิ้บๆ

         ...

         “หิวข้าวแล้วสิเร่น”

         “งั้นเราไปห้องครัวกันเถอะ” ในคฤหาสน์หลังโตๆ กลางเกาะที่งดงาม เหล่าสาวน้อยทั้งหลายก็พากันจับมือแล้วเดินเข้ามาถึง ไม่รู้เลยด้วยว่าที่นี้มันเป็นคฤหาสน์บนเกาะสวรรค์ของใคร แต่ก็มีเพียงเร่นน่าทั้งนั้นที่รู้

 

         บรื่นนนน...บรื่นนนน...?

         “ให้ตายสิ...จะมีหน้าไปเจอเรียวริไม่เนี้ยเรา รู้งี้เมื่อคืนนอนซะให้ไวกว่านี้หน่อย แหม้ๆ นาฬิกาปลุกดังซะขนาดนั้น ยังเผลอหูไม่ทำงานซะนี้...เซ็งตัวเองแท้” ด้านรียองและฮาโรโร่ก็กำลังชิ่งเครื่องบินกลางทะเลมุงหน้าลุยอย่างไม่ไหวหวั่น...เพื่อมาหาเร่นน่าและเรียวริ สู้ๆ เหล่าชายหนุ่มทั้งสองคน

         “ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี้ย...ว่านายจะหูบอดได้ซะขนาดนี้”

         “ไม่ต้องพูดมากเลย...ที่ชั้นนอนดึกเนี้ย เพราะใครๆ”

         “ครับๆ ผมขอโทษครับนายท่าน” ฮาโรโร่เหมือนๆ ว่าจะไปทำอะไรให้รียองนอนดึกตื่นสายหรือเปล่าน่า

         “ช่างเหอะๆ ยังไงก็ขอบคุณแกมากแล้วกันนะฮาโรที่เอามาให้ฉันดู...พร้อมหนังสือทำอาหารนี้ด้วย” ในขณะที่รียองนั่งเครื่องไปยังเกาะสายตาก็พรางอ่านหนังสือทำอาหารเล่มใหญ่ของฮาโรโร่...หรือที่รียองนอนดึกแล้วลุกขึ้นมาไม่ทันเรียวริ เพราะเอาแต่อ่านหนังสือทำอาหารและคลิปที่ฮาโรโร่เมลไปให้นี้เองรึเนี้ยยยย

         “ฮาโร...นี้หรือเกาะและคฤหาสน์ส่วนตัวของพ่อนาย”

         “ช่ายแล้วเพื่อนยาก” และแล้วทั้งคู่ก็ถึงเกาะสวรรค์กับคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่แท้ที่นี้ก็เป็นเกาะส่วนตัวของพ่อฮาโรโร่นี้เอง ว้าวๆๆ คงจะรวยน่าดูเลยนะฮาโรเนี้ย

         ตึกๆ ตึก ตึก...

         ในขณะเดียวกันเร่นน่ากับเรียวริต่างก็กำลังเดินเข้าครัว...แต่พอได้ยินเสียงเครื่องบินอวกาศของหนุ่มทั้งสอง 555+ เอิ้ม...โอเคๆไม่บรรยายนอกเรื่องแหละมิ้บๆ

         “เร่นนี้มันเสียงอะไรอ่ะ” เรียวริหันหน้าไปถามเพื่อนสนิทอย่างเร่นน่าที่เดินอยู่ข้างๆ

          “มาถึงแล้วสินะ” เร่นน่าบอก...

           “ใครมาเหรอ...?” เรียวริหยุดเดินแล้วงุนคิดด้วยความสงสัย...ก่อนที่เร่นเพื่อนสาวจะสะกิดกระซิบข้างๆ หูเรียวริอย่างเบาๆ

         “ก็แฟนเธอไงล่ะ อิๆ” เร่นน่าบอกก่อนจะรีบกระโดดท่ากระต่ายไปข้างหน้าตามทางและเปิดประตูเข้าไปในห้องครัว

         ‘รียองงั้นหรอ...’ เรียวริแอบดีใจเล็กน้อย...เมื่อได้ยินจากปากของเพื่อนว่าจะมา แต่พอหันมองไปหาเร่นน่าก็ไม่พบ เอิ้ม...แล้วเธอก็กระโดดเข้าห้องครัวตามๆ กัน

         “เร่นน่ารอฉันด้วยยยย”

         ...

         “พวกเราไปกันเถอะ” ฮาโรโร่พูดกับรียองก่อนจะเดินลงเครื่องบินอวกาศ... ฮ่าๆๆ ยังไม่จบนะเออเครื่องบินอวกาศเป็นรูปปลาหมึกด้วยนะเท่ห์ม่ะล่ะ มิ้บๆ เหอะๆ ไม่น่าเล่นมุข...บรรยายต่อเลยนะครับ

         “เดียวสิฮาโรรอฉันก่อน เดียวฉันเอาของสัมภาระก่อน...รอหน่อยๆ” ว่าแล้วรียองก็ลากกระสอบอะไรสักอย่างลงจากเครื่องบินอวกาศ 555+ ยังขำได้อีก

         “เฮ้ย...รียองนี้แกลากกระสอบอะไรลงมาด้วยเนี้ย?” ฮาโรโร่ถามรียอง...เพราะความสงสัยล้วนๆ ไม่มีความใดผสม

         “กระสอบอาหารอ่ะ -0-” รียองตอบ...

        “ห๊ะ เมื่อกี้นายว่าไรนะ -_-?”

         “กระสอบอาหารอ่ะ -0-”

         “อาหารใคร...?” ฮาโรโร่เริ่มออกอาการมึนๆ ไปไม่ถูก...

         “อาหารกระสอบ 5555+” ฮาโรโร่หมดอารมณ์กับเพื่อนชาย...ที่พูดไม่รู้เรื่อง เหอะๆ เป็นผมผมก็เงิบเหมือนกัน และแล้วทั้ง 2 ต่างก็จ้องหน้าจ้องตากันอยู่นานด้วยความตึงเครียด เวรี้ๆ ก่อนที่ฮาโรโร่จะพูดขึ้นอย่างเด็ดขาดไปว่า...

         “พอเลย หยุดเลย กระสอบอะไรนั้น...ไม่ต้องเอามาด้วยเลยนาย ถ้าเป็นวัตถุดิบเตรียมทำอาหารที่ห้องครัวของคฤหาสน์เรามี”

         “จริงดิ แบบนั้นก็ดีแฮะ”

         และแล้วทั้งคู่ก็ได้มาเจอหน้ากันในห้องครัว ระหว่างรียองกับเรียวริเองก็รีบวิ่งเข้าไปกอดกันทันทีเมื่อเจอหน้า อะไรจะรักกันขนาดนั้น...

         “ทำไมเตงพึ่งมา T^T” เรียวริพูดด้วยความดีใจ น้ำตาของเธอก็อดที่จะไหลไม่ได้ ด้วยความยินดีที่ได้เจอหน้ารียอง

         “ฉันขอโทษนะที่รัก” ฉันอภัยให้ด้วยความรักที่เรียวริมีต่อรียองเธออภัยให้ชายหนุ่มที่ตนรัก และเช่นเดียวกันรียองเองเขาก็สัญญาว่าจะไม่ทำให้เรียวริผิดหวังในตัวของเขาอีกต่อไป ทั้งคู่ยังคงกอดกันอยู่เลยตอนนี้...จนทำให้เพื่อนทั้งสองของพวกเขาแทบเผลอที่จะอดกอดกันมิได้

         ‘ดีจังนะที่พวกนายและเธอมีความสุข’ ฮาโรโร่และเร่นน่าเพื่อนสนิทของเขาและเธออดที่จะปลื้มยินดีที่ทั้งคู่กลับมารักกันเหมือนตอนนั้นอีกครั้ง

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา