รักร้ายๆของยัยจอมเพี๊ยนน

ตอน เรื่องเข้าใจผิด
.
          กลางคืนทามกลางแสงจันทร์ มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งไกวชิงช้าไปมา จู่ๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ  
          "นี่เธอจะไม่กลับบ้านรึไง ดึกป่านนี้นั่งรอให้ใครมาฆ่าหมกป่าหรอ"  คิมกุกจงพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
          "แล้วมันเกี่ยวไรกับพี่ล่ะ"  เรียวริตะคอกกลับ  
          "เกี่ยวที่เธอเป็นน้องพี่ไงล่ะ ถ้าไม่กลัวป๊าด่าฉันไม่มาตามกลับหรอก"  คิมกุกจงพูด
          "..."  เรียวริไม่พูดอะไรวิ่งขึ้นรถไปปิดประตูเกือบพัง เมื่อถึงบ้านเธอไม่ฟังอะไรรีบวิ่งขึ้นห้องทันที ไม่สนสายตาน้องชายนายคุงซันเลยแม้แต่น้อย
          "พี่เขาเป็นไรอะพี่คิมกุกจง"  น้องชายคุงซันถาม
          "พี่ก้อไม่รุ้เหมือนกัน"  คิมกุกจงตอบ
          ...
          ณ ห้องของเรียวริ...มีแต่ความมืดและเสียงร้องไห้ ตอนนี้ใครจะไปรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน แล้วสิ่งที่ทำให้เธอร้องไห้นั้นมันคืออะไรกันแน่...!!
          ...
          เช้าวันรุ้งขึ้นเรียวริลงมาทานอาหารพร้อมกับพี่ชายและน้องชายของเธอ  
          "พี่เมื่อคื........น"  คุงซันหยุดพูดทันที เมื่อเห็นสายตาของพี่สาวมองเขาอย่างเย็นชา  
          "เลิกพูดถึงมันซะ! ไม่งั้นแกตายแน่!!"  เรียวริขู่น้องชายของเขาพร้อมกับลุกขึ้นหยิบกระเป๋าไปโรงเรียน
          ...
          ณ โรงเรียนเสียงผู้คนมากมายทั้งหญิงและชายเดินอยู่เต็มไปหมด เรียวริรีบวิ่งไปห้องของเธอที่อาคาร 3 เพื่อเข้าเรียนในชั่วโมงแรก แต่เธอดันวิ่งชนกับร่างอันใหญ่โตของใครบางคน...!!
          "โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ"  นักเรียนหนุ่มพูดขณะที่เงยหน้าขึ้นมอง แต่แล้วเธอต้องตกใจเมื่อร่างนั้นคือ....คุณประธารสุดหล่อของโรงเรียน... 
          "ขอโทษค่ะ รุ่นพี่"  เรียวริถึงกลับตะลึงและรีบขอโทษโดยเร็ว ใครจะไปกล้าด่าประธารสุดเนี๊ยบคนนี้ได้ล่ะ ขืนด่าละก็โดนทำโทษตายอ่ะดิ
          "ขอโทษเรื่องอะไรกัน...เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยเนอะ"  ท่านประธารซาโตะพูดแบบยิ้มๆ อย่างมีเลศนัย
          "คะ...ค้า"  เรียวริพูดติดๆ ขัดๆ เมื่อสัมผัสถึงสายตาของรุ่นพี่ประธารหนุ่มซาโตะจ้องมองมายังหน้าของเธอ จนตัวของเธอระรัวสั่นไปทั่วร่าง
          "อืมๆ ไปได้ล่ะ และไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นก็ได้...ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน้าาา เอาล่ะๆ เธอไปเข้าเรียนได้แล้วเดียวจะสายนะ"  ประธารรุ่นพี่ซาโตะพูดก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างช้าๆ
          'ฮูวว์!! โล่งอก...เกือบไปแล้วไหมล่ะ เรียวริเอ้ยยย'  เรียวริบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินไปเข้าห้องเรียนของตน
          ...
          "ไงเรียวริ เป็นยังไงบ้าง"  เร่นน่าเพื่อนสนิทของเธอถาม  
          "ไม่ค่อยดีเท่าไรนะ"  เรียวริตอบ
          "เล่าให้ฉันฟังได้นะ ถ้าแกไม่สบายใจ"  เร่นน่าพูดก่อนที่ทั้งคู่จะตั้งหน้าตั้งตาเรียนต่อไป...จนกว่าจะหมดคาบเรียนสุดท้าย
          ...
          ...กริ่งงงงง กริ่งงงง!!
          " เฮ้อออ กว่าจะหมดคาบทำเอาฉันเพลียเลย แถมการบ้านเยอะแยะไปหมดอีก"  เรียวริบ่นให้เร่นน่าเพื่อนสนิทของเธอฟัง
          "ไหนเล่าให้ฉันฟังได้ยังฮ่ะ"  เร่นน่าหันมาถามพร้อมทำท่าทางสนใจสิ่งที่เรียวริจะพูดต่อไปนี้...!!
          "เมื่อสองสามวันก่อนรียองมาขอคบกับฉัน ฉันตอบตกลงเพราะแอบชอบเค้าอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อวานฉันเดินไปหลังอาคาร 3 ของโรงเรียนเห็นเขากอดอยู่กับผู้หญิงคนอื่น"  เมื่อเรียวริเล่ามาถึงตรงนี้ น้ำตาของเธอก็ไหลพรากราวกับฝนที่เริ่มจะตกหนักในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้...!
          "เธอถามเขารึยังว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร"  เร่นน่าถาม
          "ยัง...ฉันไม่อยากฟังคำพูดของเขา ฮือๆ"  เรียวริพูดไปร้องไห้ไป
          "เธอลองถามเขาดูสิ เผื่อมันจะไม่ใช้อย่างที่เธอคิด"  เร่นน่าพูดก่อนจะเดินออกจาก... (อ้าว...ไม่อยากฟังสิ่งที่เรียวริเล่าแล้วเหรอ?)
          "จะไปไหน"  เรียวริถาม 
          "กลับบ้าน...หรือเธอจะไม่กลับรอคนบ้ามาอุ้มไปข่มขืนรึไง"  เร่นน่าพูด
          "อือๆ กลับสิรอด้วย"  เรียวริเดินตามเร่นน่าไปที่ประตูโรงเรียน...และแล้วทั้งคู่ก็แยกทางกันกลับบ้าน เนื่องจากบ้านเรียวริและเร่นน่าอยู่คนละทิศจากโรงเรียนที่พวกเธอเรียนอยู่
          "กลับล่ะนะเรียวริ"  เร่นน่าโบกมือลาก่อนหันหลังเดินกลับบ้านของตัวเองไป
          "บายย"  เรียวริพูดพร้อมโบกมือไปมาลาเพื่อนสนิท...แล้วก็เดินกลับบ้านของตัวเองไปเหมือนกัน
          ...
          'เราต้องทนเดินกลับบ้านคนเดียวอีกแล้วเหรอนี่ ทางกลับบ้านก็อย่างกะป่าช้า...แม้ว่ามันจะอยู่ใกล้โรงเรียนก็เถอะนะ ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันโดนอุ้มขึ้นมา...ทำไงดีเนี่ย'  ระหว่างทางเดินเรียวริก็คิดไปต่างๆ นานา...
          ...ตุบ ตุบ...!
          เรียวริได้ยินเหมือนมีคนเดินตามมา
          'แย่แล้วเรียวริเอ้ย'  เรียวริบ่นก่อนจะรีบซอยเท้าจากเดินจนกลายเป็นวิ่ง...และแล้วคนที่เดินตามก็เข้ามาจับแขนของเรียวริไว้แล้วดึงเข้ามากอด...!! (เป็นงั้นไป)
          "ทำไมเธอต้องหนีฉันด้วย...เธอไม่รักฉันแล้วหรอ"  เสียงผู้ชายคนนึ่งพูด
          "ไม่ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน"
          ...เพี๊ยย...!! ...ฝ่ามือของเรียวริฟาดไปบนไปหน้าของชายหนุ่มคนนั้น
          "เธอตบฉันทำไม เป็นอะไรของเธอ"  รียองถาม
          "เมื่อวานหลังโรงเรียน...นะ นาย......ย"  จู่ๆ น้ำตาของเรียวริก็ไหลพราก แทบจะจับใจความไม่ได้ในสิ่งที่เธอพูด...!?
          "เมื่อวาน!! ระ...เรื่องนั้นมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ"  รียองพยายามจะอธิบายแต่เรียวริไม่ฟัง เธอหันหลังหนีรียองไป ...แต่รียองก็จับแขนเรียวริไว้...แล้วดึงตัวเธอเข้ามากอดอีกครั้ง...!
          "ปล่อยนะอย่ามายุ่งกับฉัน"  เรียวริพยายามสะบัดตัวให้หลุดแต่เหมือนยิ่งสะบัด รียองยิ่งกอดแน่น...
          "ฟังฉันก่อนสิ เรื่องนั้นมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ"  รียองพยายามจะอธิบาย 
          "ไม่ ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก เราเลิกกัน"  เรียวริบอกก่อนจะสลัดแล้วรีบวิ่งจากไป คำๆ นั้นของเรียวริทำให้ลูกผู้ชายอย่างรียองต้องร้องไห้ น้ำตาของเขาหยดลงสู่พื้น รียองได้แต่บอกตัวเอง...ว่า เค้าคงไม่มีทางได้เรียวริกับมาอีกแล้ววว