สวยใสรักนายสุดหล่อ

          เขามาส่งฉันที่บ้านแล้วขี่รถมอไซต์ออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ส่วนฉันตอนนี้น่ะหรออาบน้ำเสร็จก็มานอนแผ่พุงอยู่บนเตียง และคิดทบทวนในเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันช่างรวดเร็วจนตั้งรับไม่ทัน ความบริสุทธิ์ของฉันเสียให้กับเขาไปแล้ว ที่เสียใจที่สุดคือมันไม่ได้มาจากความรักจากเขาเลยสักนิด ทั้งๆที่ฉันตั้งใจจะทำให้เขามาสนใจ และหลงรักฉันแท้ๆ แต่ทำไมเรื่องมันถึงกับกลายมาเป็นแบบนี้ไปได้นะ น้ำตาที่มันเอ่ออยู่เต็มดวงตาค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มอย่างช้าๆ อย่างนั้น จนฉันเผลอหลับไป
          ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงออดที่ดังอยู่หน้าบ้าน ใครมาขัดเวลาการพักผ่อนของฉันกัน เอ๊ะ! เขามาทำอะไรหน้าบ้านฉันเนี้ย
″นายมาทำไมอีก″ ฉันรู้สึกงงกับการมาของเขา
″ฉันจะมาอยู่ที่นี่ เข้าใจแล้วก็ถอยไป″ เขาพูดเสร็จก็ดันฉันให้ถอยไป ก่อนที่จะขี่รถมอไซต์ของเขาเข้าบ้านหน้าตาเฉย
″นาย...นี่...พูดอะไรของนาย จะมาอยู่บ้านฉัน อยู่ทำไม″ ฉันตะโกนถามเขาแต่ก็ไร้คำตอบ
″นาย...คุยกันก่อน นายจะมาอยู่ได้ยังไงฉันมีพ่อ มีแม่นะ″
″ลืมรึไงยัยบื้อ พ่อกับแม่เธอไม่อยู่″
          เออจริงของเขา แต่เขารู้ได้ไง อ๋อ! คุณน้าเคยบอกจะให้คนมาอยู่เป็นเพื่อน ส่งนายนี่มาเนี้ยนะ โอ้พระเจ้า! กลั่นแกล้งฉันไปถึงไหน ฉันยิ่งอยากจะหลบหน้าเขาอยู่ แล้วยังเกิดเรื่องแบบนั้น แล้วยังจะมาอยู่ด้วยกันอีก ตายล่ะงานนี้
″ฉันอยู่ของฉันได้ไม่ต้องให้นายมาคอยเฝ้าหรอก″
″นี่พูดให้ดีนะยัยเบื้อก...ฉันไม่ใช่หมา″
″นั่นแหละ...ฉันไม่ให้อยู่″
″เธออยากมีปัญหากับฉันรึไง″ เขาไม่พูดป่าว แต่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน จนฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา
″ถ้ายังเรื่องมาก ก็จะทำอย่างที่เคยไง หรือว่าลืม″ ตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนๆที่หน้ายังไงชอบกล
″นายจะอยู่ก็ตามใจ″ ฉันรีบวิ่งขึ้นห้อง ส่วนเขาจะทำอะไรก็เชิญ ขอหนีก่อนล่ะ
          ฉันหนีเข้าห้องนอน แล้วต้องคิดหนักกับการมาเยือนของนายนั่น ทำไมถึงผิดแผนไปหมดทั้งๆที่ฉันน่าจะเป็นฝ่ายเดินเกมตามที่ตั้งใจไว้ แต่ตอนนี้กับกลายเป็นว่าเขาเป็นคนคุมเกมซะงั้น แล้วฉันจะเดินเกมนี้ต่อไปยังไงดี เฮ้อ...กลุ้ม
ปัง ปัง ปัง เสียงเคาะประตูห้องนอนของฉันดังขึ้น คงเป็นใครไม่ได้นอกจาก...
″อะไรของนาย″ ฉันเปิดประตูเล็กน้อยแล้วสอดหน้าเล็กๆ ของฉันออกไป
″ฉันจะนอนห้องนี้″ จะบ้าเหรอ มานอนอะไรห้องฉันย๊ะ
″บ้าหรอจะมานอนอะไรห้องฉัน ไปนอนห้องรับแขกนู้น″
″จะเปิดมั้ย″
″ม่าย″ ฉันยังยืนยันว่าจะไม่เปิดเป็นตายยังไงฉันก็ไม่เปิดแน่
          โครม! โอย...ตัวฉันลอยตามแรงผลักประตูของนายนั่น ลงไปนั่งจุ้มปุ๊กที่พื้น บ้าพลังชะมัด แล้วเขาก็เดินผ่านตัวฉัน (แทบจะข้ามหัวกันเลย) เอากระเป๋าไปวางบนเตียง
″นี่ นี่ นายถือวิสาสะอะไรมิทราบ″
″จะให้ต้องรำลึกมั้ย ว่าฉันมีสิทธิ์อะไร″
″นาย″ ฉันพูดไม่ออก
″แล้วทำไมไม่ลุก″ เขาถามฉันหน้าตาเฉย
          ฉันพยายามพยุงตัว แต่แล้วฉันก็กลับไปนั่งท่าเดิม รู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าสงสัยจะพลิกตอนล้มแน่เลย
″เป็นอะไร″
″ป่าว″
โอ้ย เสียงของฉันเอง ก็ตานั่นดันมาจับข้อเท้าฉันน่ะสิ แต่เขารู้ได้ไงฉันไม่ได้บอกนะ
″เบาๆ สิเจ็บนะ″
          เขาไม่พูดอะไร ก่อนจะอุ้มร่างอันบอบบางของฉันไปนั่งที่เตียง แล้วเดินออกไปเลยอะไรของเขานะฉันไม่สนใจหรอกว่าเขาจะอยู่หรือไป ฉันนั่งจับๆข้อเท้าตัวเอง อ๊ะนั่นเขาเดินมาแล้ว  มือถืออะไรมาด้วยเขาค่อยจับข้อเท้าของฉันพร้อมทายาและคลึงเบาอยู่อย่างนั้น ฉันจ้องใบหน้าของเขาใกล้ๆ มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เบาหน้านี้ถึงแม้ไม่ยิ้มก็ดูดี ฉันมองอยู่อย่างนั้นจนเขาเงยหน้าสบตากับฉัน เราต่างคนต่างมอง แต่ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
″ดีขึ้นมั้ย″
″อือ ดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบใจ″ รู้สึกเขินๆ นะ
″ขอโทษที่ทำให้เจ็บ เธอดันดื้อเอง″ ไม่วายมาโทษฉันอีกคนอะไรเนี้ย
″หรอ ไม่ใช่เพราะนายผลักเข้ามารึไงยะ″
″ช่วยไม่ได้ อ่ะเสร็จแล้วลองยืนดูสิ″เขาค่อยๆพยุงตัวฉันลุกขึ้นยืน แต่มันยังเจ็บแปล๊บๆ อยู่นะ วางได้ไม่เต็มเท้าอ่ะ
″โอ้ย...เจ็บอยู่แต่ไม่เท่าเมื่อกี้อ่ะ″
″งั้นพักก่อนแล้วกัน อย่าเดินเยอะเดี๋ยวยิ่งอักเสบ″
          ทำไมรู้สึกดีจังกับสิ่งที่เขาทำให้ มันคืออะไรกัน ฉันมองเขาอยู่อย่างนั้นจนเขาเงยหน้าสบตากับฉัน ฉันเหมือนตกอยู่ในภวังค์ กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีริมฝีปากของฉันก็ถูกเขาครอบครองซะแล้ว เขาจูบอย่างอ่อนโยน ชวนหลงใหล ฉันเคลิ้มกับสัมผัสของเขาจนเขาถอนริมฝีปากออกอย่างหักห้ามใจเหมือนเด็กที่กำลังอยากได้ขนมอีก
″ติดไว้ก่อน จำไว้เธอคือของฉันเท่านั้น″ เขาทิ้งประโยคนี้ไว้แล้วเดินออกไป มันทำให้ฉันสับสน แต่ก็รู้สึกดีกับสัมผัสที่เขามอบให้
(บันทึกของคิวบิท)
          ตั้งแต่เกิดเรื่องผมยังสับสนกับสิ่งที่ผมทำ มันเกิดขึ้นรวดเร็วจนผมก็ตั้งสติไม่ทัน ผมคิดว่ายัยนั่นก็ตั้งรับกับเรื่องนี้ไม่ทันเหมือนกัน ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่กับเธอที่บ้านตามคำสั่งแม่ของผม เราจะยิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้นมันจะดีรึเปล่าผมไม่รู้แต่ที่รู้ผมก็เริ่มรู้สึกดี และหวงยัยเบี๊ยกนี้เหมือนกัน เพราะเธอคือของๆผม สัมผัสเมื่อกี้ทำเอาสติผมเตลิดเลย ดีว่าห้ามใจไว้ทันผมไม่อยากให้เธอคิดว่าผมเป็นพวกหมกมุ่นเรื่องพลันนั้น ผมคงต้องยอมรับว่าผมหลงไหลในตัวยัยนี่จริงๆ ซะแล้ว เฮ้อ...หลงรักเด็กห้อง 2 ไม่สมศักดิ์ศรีเด็กห้อง 9 เลย แต่ช่างเถอะยังไงก็ต้องใช้ชีวิตคู่ด้วยกันอยู่แล้ว คงสงสัยว่าทำไมล่ะสิ ก่อนหน้าที่แม่จะให้ผมมาอยู่ที่นี่ท่านบอกว่าผมมีคู่หมั้นแล้ว พ่อแม่ของเราหมั้นไว้ตอนเด็กๆ ตอนแรกผมต่อต้านจนได้มาเห็นหน้าเธอที่โรงเรียน หน้าตาเธอน่ารักชวนหลงใหล แต่เธอดันเรียนอยู่เด็กห้อง 2 ระดับมันต่างจากผมโดยสิ้นเชิง จนวันที่เธอถูกกลุ่มวัยรุ่นทำร้ายผมถึงรู้ว่าผมก็ห่วงเธอเหมือนกัน และคืนที่เธอไปผับอีก มันยิ่งตอกย้ำว่าเธอคือของผม ผมต้องปกป้องคนของผม ยังไงผมจะไม่ปล่อยเธอให้ใครแน่ อีกเรื่องที่ต้องกังวล รุ่นพี่ฮอร์ตั้น คนนี้ตัวอันตรายยัยตัวเล็กจะรู้มัยเนี้ย
(จบบันทึกคิวบิท)