ชีวิตที่หายไป

"สวัสดีเเล้วเจ้าหนูลีย์ไปกินข้าวเย็นข้างนอกเหรอ"ป้าลูดะ
"อ่อ เขาอยู่บ้านพวกคิดคะ"ป้าเน็ตตอบด้วยเสียงที่รักใคร่ชื่อชมในตัวลูกชายเจ้าปัญหาของแก
 ฉันอยากจะพูดขึ้นเลยว่า ป้าดุลูกตัวเองผิดเเล้ว เป็นแบบนี้ทุกทีเรื่องอะไรที่เกียวกับลูกช่ยตัวเอง 
ฉันคิดว่าพวกเขางี่เง่ามากจริงๆทั้ง2ป้าลุงมักจะเชื่อเรื่องโกหกปัญญาอ่อนทุกเรื่องที่ลูกชายของเขากุขึ้นมาเรื่องที่ว่าไปกินข้าวกับเพื่อนบ้างไปทำงานบ้างค่มจริงก็หนีงานไปเทียวเล่นเเละให้ฉันมาทำแทนลีย์นั้นก็ไปอยู่ร้านเกมส์ที่ฉันรู้เพราะป้าชอบใช้ให้ไปชื้อของให้ทุดครังที่เขาต้องการ
และชอบไปทำลายข้าวของในตอนกลางคืนกับพวกเพื่อนๆของเขาในสนามเด็กเล่นสูบบุรี่กันที่หัวมุมถนน และชอบข้างปาก้อนหินใส่รถที่ผ่านไปมาแทมมีเด็กๆที่ไปเล่นด้วย
วันนี้ป้าเน็ตให้ฉันไปชื้อของต้องหัวมุมถนนตามปกติแต่ครั้งนี้ไม่ปกติเพราะเจอลีย์แต่ฉันไม่มองไม่ทักทำเป็นไม่รู้จักแต่ 
"พวกเองดูดิน้องสาวฉันเองเขาเป็นปีศาจ 5555"ล๊ย์พูดพร้อมกับหัวเราะออกมาดั้งๆทำให้คนแทวนั้นหันมามองฉัน
"มันก็สวยดีนะ"เพื่อนของเขา
"จับมาเป็นแฟนเลยสิลีย์สวยอย่างนี้หาอยากนะ"เพื่อนของเขา
"นั้นสิเนอะ แจ็คเราก็อยู่บ้านเดียวกันเเล้วนะเรามาเป็นแฟนกันดีกว่า"ลีย์พูดพ้อมกับดันฉันติดกำแพง
"ปล่อยฉันไอ้โง่!!!!!!"ฉันพูดด้วยความกลัวและตกใจ
"จับทำเมียเลยลีย์"เพื่อนของเขา
"เราทำคนเดียวไม่หนุกหรอกมาทำด้วยกันสิเพื่อน5555"ลีย์พักฉันเข้าไปในซอยแค่บๆแต่ไม่มากซอยนั้นไม่มีใครเห็นเพราะมืดมาก
"ปย่อยสิไอ้โง่!!!!!!!!"ฉันตระโกนเพื่อว่าจะมีใครมาช้วยแต่ไม่มีใครแทมฉันก็เป็นผู้หญิงจะสู้ผู้ชาย5คนได้อย่างไรกันฉันนั้นหยิบมืดในกระเป๋าเสื่อออกมาฉันเอามันไว้กับตัวทุกเวลา พอลีย์เห็นเท่านั้นพวกเขาก็รีบถ่อยห้างฉัน
"พวกแก........พวกแก....ต้องตาย!!!!!"ฉันพูดด้วยความที่สติแตกพ้อมฆ่าคนได้เลยแต่จู่ๆก็มีคนมาห้ามไว้..........พอฉันหั้นไปมองคนคนนั้นคือ
"พี่!!!!!!!!"ฉัน
"ไม่เป็นไรนะแจ็ค"พี่เจฟพูดเเล้วมองฉันที่กัมรังสะติแตก
"ไม่คะพี่"ฉันพูดด้วยความดีใจ
"ระวังตัวนะเเจ็คแกจะไม่มีที่อยู่ฉะ....ฉันจะไมปบอกพ่อกับแม่!"ลีย์พูดจบเเล้วรีบวิ่งไป
.....ฉันที่กำรังดีใจอยู่พ้อมกับร้องห้ายพี่เจฟก็ไก้กอดฉันพ้อมพูดว่า
"ไม่เป็นนะไรนะสาวน้อยพี่ขอโทษที่พี่หายไปนานไปอยูากับพี่นะ"พี่เขาพูดพ้อมยิ้มให้ฉันพี่เขาเอามือข้างขาวมาบาดน้ำตาของฉัน
"พี่หายไปไหนมาหนูเป็นห่วงแทบแย่!!!!!!!"
ช้วยติดตามตอนต่อไปด้วนนะคะ