คิร่ากับศิลาแห่งภูติ

.......................................................มาต่อค่าาาา (><)

“อย่ายุ่งกับนาง”!

 

ชายหนุ่มแผดเสียงก้องพร้อมพุ่งตัวเข้าหาอย่างเดือดดาล เขาฟาดดาบใหญ่ออกไปสุดแรง แต่มันก็ไม่อาจเฉียดใกล้ผิวของคู่ต่อสู้ เพลงดาบของรีกัลป์แทบจะไร้ความหมายเมื่อต้องปะทะกับไทแทนที่ให้มันมา ความเจ็บปวดจากบาดแผลแล่นพล่านไปทั้งร่าง ความอ่อนแอทำให้ไม่ช้าดาบในมือก็ถูกกระชากทิ้ง บัดนี้ร่างของชายหนุ่มถูกยึดนิ่งไว้ด้วยมือของศัตรู เงาร่างของไซม่อนขยับเงื้อมมือมาอยู่เหนือร่างที่อ่อนแรงอย่างรวดเร็ว ไม่เหลือเวลาพอให้ใครที่จะเข้ามาช่วยเหลือ

 

“ม่ายยย !”

 

ลูเซียร่าร้องลั่น เมื่อมือข้างหนึ่งของจอมมารเสียบแทงทะลุเข้าไปในตัวของชายคนรัก ภาพที่เห็นคือเลือดแดงสดที่กำลังไหลอาบ ชั่วขณะนั้นหญิงสาวพุ่งร่างเข้าไปหาอย่างลืมตัว

 

“อย่า เข้า มา!!!”

 

เสียงคำรามลั่นดังมาจากผู้ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอมองรีกัลป์อย่างโกรธเคือง มองหน้าคนที่ยังคอยห่วงทั้งที่ตัวเองกำลังจะตาย ทั้งที่การปล่อยให้เธอดูเขาตาย มันก็ไม่ต่างอะไรกับการเอามีดมาแทงที่อกของเธอ!

 

ไซม่อนเผยรอยยิ้มเหยียด ขณะขยับมือที่เสียบอยู่ในร่างอีกฝ่ายค่อยๆโน้มเข้าหาตัว ใบหน้าทั้งคู่บัดนี้ห่างกันเพียงลมหายใจ ดวงตาสีเลือดเยือกเย็นทอดมองหน้าชายหนุ่มผู้ใกล้ตายอย่างสมเพช...

 

“เจ้าโง่ เจ้าควรเลือกอยู่ข้างข้า…”

 

แววตาผิดหวังฉายชัดออกมาจากดวงหน้าของจอมมาร หากแต่ไม่นานมันก็เปลี่ยนกลับมาเย็นชา รวดเร็วจนใครก็ไม่อาจจะเข้าใจสิ่งใดได้ ชายหนุ่มทำได้เพียงมองหน้าปีศาจตรงหน้าที่ครั้งหนึ่งเขาเคยยอมแม้กระทั้งตายแทนได้อย่างสิ้นหวัง

 

“ได้โปรด ปล่อยนางไปเถอะ ข้าขอร้อง...ดินแดนทางเหนือเป็นของท่านแล้วนายข้า เผ่าไทแทนไม่จำเป็นต้องอยู่อย่างหลบซ่อนอีกแล้ว ได้โปรดอย่าทำร้ายนางกับลูกเลยนายท่าน”

 

ไซม่อนยิ้มเหยียด

 

“ข้าไม่ได้ต้องการดินแดนทางเหนือ สิ่งที่ข้าต้องการคือทั้งแผ่นดินแซนทอเรีย เจ้าอย่ากลัวเลยรีกัลป์ เดี๋ยวข้าก็ส่งนางภูติกับลูกตามไปอยู่กับเจ้า ตอนนี้ลาก่อนเจ้ามนุษย์..."

 

แทนคำตอบไซม่อนค่อยๆกระชากมือออกจากร่างของรีกัลป์อย่างเลือดเย็น ร่างที่เต็มไปด้วยเลือดทรุดลงไปกองกับพื้นในทันที สายตาอันเลือนรางของชายหนุ่มเบิกค้างพยายามมองไปหาหญิงที่ตนรัก ลูเซียร่าอยู่ห่างไปไม่ไกล เธอกำลังก้าวเข้ามาโดยไม่สนใจสายตาห้ามปรามใดๆของเขาอีก

 

เสียงรอบตัวเงียบงัดลง มีเพียงเสียงครวญครางจากลมหนาวที่พัดไปมาอยู่รอบกาย รีกัลป์เอื้อมมือสัมผัสไปตามเส้นผมสีเงินแสนสวยขณะที่เธอทรุดตัวลงข้างกายที่บอบช้ ความเหน็บหนาวแทรกซึมไปทั่วทั้งร่าง หญิงสาวคือแสงสว่างสุดท้ายที่กำลังจะจางหายไป

 

“ขะ...ข้าจะห้ามเลือดให้” เธอสะอื้นบอกด้วยร่างอันสั่นเทา “อดทนไว้ก่อนนะรีกัลป์...”

 

แม้เขาอยากจะเอ่ยตอบเธอเพียงใด แต่ก็มีแค่เลือดเท่านั้นที่ไหลทะลักออกจากปาก

 

“...รีกัลป์” ความหวาดกลัวปกคลุมหญิงสาว “อย่าทำกับข้าอย่างนี้... เจ้าจะทิ้งข้ากับลูกไปไม่ได้นะ เจ้าไม่รักพวกเราแล้วรึไง…”

 

เมื่อรู้ดีว่าคงไม่อาจรักษาสัญญาที่ให้ไว้ ความหนาวที่แผ่ซ่านทั่วกายกลับเทียบไม่ได้เลยกับความหนาวเหน็บในหัวใจ เมื่อจำต้องทิ้งคนที่รักเอาไว้เบื้องหลัง แววตาที่มองสบในวินาทีสุดท้ายของชีวิตจึงเต็มไปด้วยความขมขื่น

 

“ข้า..ข ขอโทษ อยาก..ก จะอยู่กับเจ้าให้นานกว่านี้...แท้ๆ แต่ว่าข้า...”

 

ชายหนุ่มดึงลมหายใจเฮือกสุดท้ายอีกครั้ง...

 

“ลูเชียร่า ข้า...ข”

 

สิ้นเสียงลมหายใจสุดท้ายของรีกัลป์ก็ขาดไป ร่างที่บอบช้ำแน่นิ่งทิ้งไว้เพียงร่างกายที่เย็นชืด ร่างที่เย็นเฉียบของชายคนรักสะกดร่างบางให้สะท้านเย็นยะเยือกไม่ต่างกัน เธอกำลังลิ้มรสความทุกข์อันแสนสาหัสในฐานะมนุษย์ที่เลือกไว้ บัดนี้ไม่มีแม้น้ำตา...หญิงสาวเพียงใช้มือข้างหนึ่งลูบไปตามใบหน้าซีดขาวของเขา ไม่แม้จะสนใจร่างของศัตรูที่ก้าวเข้ามาใกล้...

 

“นี้คือจุดจบที่มนุษย์ทุกคนต้องเจอ...อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะได้ลิ้มรสมันเช่นกัน ลูเซียร่าแห่งแดนเหนือ...”

 

คำเย้ยหยันสร้างความโกรธเกลียดแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างบาง เธอเลิกสะอื้น ก่อนมองขึ้นมาเผชิญหน้ากับศัตรูอย่างโกรธแค้น

 

“พลังของข้า...ไม่มีวันเปลี่ยนชาติกำเนิดของเจ้าได้หรอกนะไซม่อน” น้ำเสียงของเธอแห้งแล้ง “ตอนนั้นข้าควรจะเชื่อคำของภูติน้ำ ทำไมข้าถึงยอมให้เผ่าพันธุ์ไทแทนอย่างพวกเจ้าเข้ามาอาศัยในดินแดน สุดท้ายปีศาจอย่างพวกเจ้าก็ไม่เคยคิดอยู่กันอย่างสงบเลยสินะ”

 

“ภูติอย่างเจ้าไม่มีวันรับรู้หรอกว่าการต้องอยู่อย่างหลบซ่อนมันเป็นยังไง แต่ไม่อีกแล้วภูตหิมะ พลังของเจ้าจะทำให้พวกข้าแข็งแกร่งขึ้น และอีกไม่นานดินแดนแซนทอเรียจะตกเป็นของเผ่าพันธุ์ปีศาจ”

 

สิ้นเสียงแววตาอันแข็งกร้าวก็เผยขึ้นก่อนร่างจะเปลี่ยนแปลงไป ผิวหนังที่เคยซีดขาวราวมนุษย์กลับแตกเป็นเกล็ดดำคล้ำ ปีกยาวงอกผุดจากแผ่นหลังแผ่ขยายราวกับปีกของสัตว์ร้าย มีเพียงเขาใหญ่ที่ตั้งสง่าอยู่บนศรีษะ ไซม่อนกลับคืนสู่ร่างปีศาจเก่าแก่ของตน

 

ดวงตาสีเลือดมุ่งร้ายตรงมาที่ลูเซียร่าและลูก แต่เพราะหญิงสาวหาใช่มนุษย์โดยกำเนิด ธาตุแท้ของเผ่าพันธุ์อันยิ่งใหญ่ของภูติยังคงทะนงอยู่ในกาย ร่างอันน่าหวาดกลัวไม่อาจข่มขวัญสร้างความหวาดกลัวได้ หญิงสาวเพียงยิ้มเหยียดมองดูร่างปีศาจของตรงหน้าด้วยสายตาดูแคลน และเมื่อไซม่อนย่างสามขุมเข้ามา ลูเซียร่าก็ตัดสินใจดึงบางสิ่งที่เก็บไว้กับตัวออกมา บางอย่างที่สร้างความหวาดหวั่นให้ปรากฏบนหน้าของจอมมาร

 

ผลึกแห่งเวลดัน!! แกไปเอามันมาจากไหน

 

“รู้จักมันด้วยรึ งั้นคงรู้สินะว่าผลึกนี้มีอำนาจมากพอที่จะสังหารภูตในร่างเนื้อได้ ข้ารู้ว่าเจ้าส่งรีกัลป์มาล่อลวงให้ข้าละทิ้งร่างภูติเพื่อเจ้าจะได้เสพอำนาจแห่งภูติไปจากข้า อยากกลืนกินข้าก็เชิญแต่จำเอาไว้เจ้าจะไม่ได้พลังใดๆของข้าไปด้วยแน่” เธอกล่าวท้าทายด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

ยกโทษให้แม่ด้วยลูกรัก แม่ไม่อาจยอมให้แผนชั่วของมันสำเร็จได้

 

ลูเซียร่ากล่าวลาเด็กน้อยในอ้อมแขนสั้นๆก่อนส่งผลึกเข้าปาก แต่ในวินาทีจะกลืนมันลงคอ ดวงตาสีเงินกลมโตก็ลืมตามองตรงมาที่เธอ เสียงร้องลั่นของเด็กน้อยในอ้อมแขนหยุดทุกการเคลื่อนไหวของเธอสิ้น ลูเซียร่านิ่งชะงักก้มมองลงไปอย่างใจหาย

 

ไม่ใช่ความตายหรอกที่น่ากลัว แต่เป็นการทิ้งคนที่รักไว้ข้างหลังต่างหากที่หยุดเธอ

 

ไซม่อนที่เฝ้ามองอยู่เผยยิ้มขึ้น ภูติตรงหน้าดูจะประเมินสายใยที่พวกมนุษย์มีผิดไปถนัด เพราะมนุษย์โดยแท้จริงคือสิ่งมีชีวิตที่เห็นแก่ตัว บัดนี้ชัยชนะกลับคืสู่กำมือจอมมารอีกครั้ง ยามนี้ไม่มีผู้ใดที่จะหยุดแผนการของตนได้อีก

 

“คายผลึกนั้นออกดีกว่านังภูติ" ไซม่อนเอ่ยขึ้น “ข้าสัญญาว่าจะเมตตาเจ้าเด็กนั้นเหมือนที่ข้าเคยเมตตาพ่อของมัน แต่นั้นมันก็ต้องอยู่ที่ตัวเจ้า หากยังคิดดื้อดึงทำให้ข้าต้องลำบากใจ…”

 

ดวงตาของจอมมารเหลียวมองสบไปยังเด็กน้อยอย่างโหดร้าย

 

“เจ้าคงต้องฆ่ามันเสียในตอนที่ยังมีโอกาส จงรีบลงมือไม่งั้นข้าจะทำให้มันต้องเสียใจที่เลือกเกิดมาเป็นลูกของเจ้า ฮ่าๆๆ”

 

ลูเซียร่าสะท้านไปทั้งกาย เธอกระชับร่างในอ้อมกอดไว้แน่น ใบหน้างดงามยามนี้ซีดลงทันตา ดวงตาฉายชัดถึงความหวาดหวั่น บัดนี้เธอไม่อาจทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ ความตายของเธออาจจะหยุดทุกอย่างได้ เพียงแต่ตอนนี้เด็กน้อยในอ้อมอกกลับกลายเป็นจุดอ่อนที่เธอไม่อาจก้าวผ่าน เมื่อไม่อาจทิ้งลูกให้ทุกข์ทรมานในเงื้อมมือของศัตรู อีกทั้งไร้ความกล้าที่จะทำร้ายให้ตายไปพร้อมกับตนได้

 

วินาทีแห่งความสิ้นหวังเป็นเช่นไร บัดนี้เธอรู้ซึ้ง

 

ลูเซียร่าค่อยๆคายผลึกด้วยสีหน้าจนตรอก ทุกชีวิตบนแผ่นดินคงไม่ให้อภัยแก่เธอแน่ หญิงสาวคลายผลึกในมือขณะทอดมองเด็กน้อยอย่างทุกข์ใจ อนาคตต่อไปเธอคงไม่มีโอกาสอีกแล้วที่จะได้อยู่เคียงข้างลูก

 

“ผู้เกิดมาในสถานะครึ่งภูติอย่างไรก็เหมือนถูกสาป หากไม่ตายตั้งแต่เกิดก็มีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทรมาน” เธอยอมเอ่ยออกมาอย่างเศร้าสลด “แต่ข้าก็มีความหวัง... ข้าต้องการให้เด็กคนนี้ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขจนกว่าจะถึงวาระสุดท้าย”

 

ใบหน้างดงามก้มดูเด็กน้อยในอ้อมอก

 

“เจ้าชนะจอมปีศาจ พลังของข้าอยากได้ก็เอาไป เพียงแค่เจ้าต้องให้คำสัตย์แก่ข้า... สัญญาสิว่าเจ้าจะทำตามคำขอสุดท้ายของข้า”

 

เธอมองสบกับดวงตาขอศัตรูอย่างวัดใจ แม้แทบจะไม่มีความเชื่อในตัวศัตรูเลยก็ตามที เด็กน้อยได้เกิดมาแล้วและเธอมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ เธอจำต้องฝากความหวังไว้กับเหล่าภูติตนอื่น อย่างน้อยก็ให้เด็กน้อยผ่านพ้นวันนี้ไปได้ หวังเพียงเหล่าพวกพ้องภูติที่เหลือจะไม่ทอดทิ้งบุตรชายผู้นี้ของเธอ

 

“วางใจเถอะ ข้าไม่ปฏิเสธคำขอครั้งสุดท้ายของเหยื่ออยู่แล้ว...”

 

แค่ได้เห็นเผ่าพันธุ์ที่ยิ่งใหญ่และสูงส่งอย่างภูติตกอยู่ในสภาพอันหน้าสมเพช ไซม่อนแสนจะเต็มปรี่ไปด้วยความพึงพอใจ แรกเริ่มจอมมารไม่เคยสนใจเจ้าเด็กครึ่งมนุษย์ไร้ประโยชน์ที่เกิดมาผิดที่ผิดเวลา ไม่คิดเลยวันนี้จะกลับกลายเป็นไผ่ตายในวินาทีสุดท้าย ไซม่อนยิ้มเหยียดอย่างผู้ชนะ

 

ลูเซียร่าได้เพียงมองดูทีท่าของศัตรูอย่างเกลียดชัง หวังเพียงพวกพ้องของเธอคงพร้อมรับมือกับปีศาจตนนี้ในวันหน้า ภัยร้ายจากความผิดพลาดของเธอในครั้งนี้คงนำพาให้เกิดสงครามกับทุกเผ่าพันธุ์บนแซนทอเรีย เพียงแต่วันนั้นตัวเธอคงไม่ได้อยู่ดูมัน

 

หญิงสาวที่หวังเพียงซื้อชีวิตของลูกค่อยๆโน้มใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาก้มลงจูบเด็กน้อยผู้มีดวงตาสีเงินเหมือนเธออย่างทะนุถนอม ไม่เคยคิดเลยว่าการที่จิตใจเต็มปรี่ไปด้วยความรู้สึกมากมายเช่นมนุษย์จะทำให้เธอกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้

 

“ขอโทษนะ...แม่ไม่รู้จริงๆว่าที่ทำอยู่มันถูกหรือผิด ให้อภัยแม่ด้วยลูกรัก” คำลาถูกเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา หญิงสาวกระชับร่างเด็กน้อยมากอดไว้ชั่วครู่

 

“วิญญาณของแม่กับพ่อจะอยู่กับลูกเสมอ...”

 

เด็กน้อยถูกวางลงข้างศพของผู้เป็นบิดา ดวงตาสีเงินทอดมองทั้งสองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเอ่ยขอคำสัตย์สัญญาจากมารร้ายด้วยน้ำเสียงเด็ดเดียว

 

“หลังกินข้าจงมอบเขาให้แก่เหล่าภูติ ลูกข้าจะต้องไม่ทุกข์ทนอยู่กับปีศาจเช่นเจ้า จงไว้ชีวิตเข้า”

 

“ครึ่งมนุษย์จะอยู่ไปได้ซักกี่น้ำ แค่เวลาสั้นๆของมนุษย์ข้าเก็บมันไว้เองก็ได้ แต่ไหนๆก็เป็นคำขอสุดท้ายของเจ้า ได้...ข้าจะเอามันไปฝากเจ้าอิซัคในแบบที่ยังหายใจ แต่เมื่อถึงมือเจ้าภูติลมเมื่อไรอนาคตของมันจะอยู่หรือตายเจ้าจะไม่มีสิทธิมาสั่งข้าได้อีกนังภูติ”

 

ลูเซียร่ารับคำอย่างจำยอม หญิงสาวไม่คิดเสียดายชีวิตอันยาวนานดังภูติที่ใช้มาแม้แต่น้อย หากจะเสียดายก็มีเพียงช่วงเวลาอันแสนสั้นที่เธอได้ใช้กับคนที่เธอรัก หิมะร่วงหล่นไปทั่วราวกับกับน้ำตาที่กำลังหลั่งไหลอยู่ในอก ในใจมีเพียงภาพของคนรักที่ฉายชัดเข้ามา ราวกับชายหนุ่มกำลังรอเธออยู่อีกฝากของเส้นทาง ใบหน้าอันงดงามเผยยิ้มขึ้นมาอย่างสุขใจ และก่อนที่ร่างของเธอจะถูกกลืนลงไป เสียงสุดท้ายในใจก็ดังขึ้น...

 

รีกัลป์ ข้ากำลังจะไปหาเจ้าแล้ว…..

 ....................................................................................

###

วางโครงเรื่องนี้มาเป็นชาติ ครั้งนี้ตั้งใจจะเขียนให้จบก่อนโลกแตก ไม่รู้จะทำได้ไหมน๊าาเรา สู้ต่อไปทาเคชิ ชีวิตยังมีกระทิงแดง ไม่ตายก็ได้กัน 555+

 

 

ยังไงอย่างลืมคอมเม้นให้กำลังใจเค้าด้วยนะตะเอง (^3^)