ปัญหาใจในอดีต

ในคืนสิ้นปีท่ามกลางเสียงเฮฮาปาตี้ของพนักงานบริษัท ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นมองดูเหล่าเพื่อนร่วมงานที่กำลังสนุกสนานเครื้นเครง กลุ่มสาวๆในบริษัทที่กำลังหัวเราะพูดคุย พนักงานหนุ่มเริ่มออกอาการเมามาย บรรยากาศที่แสนรื่นเริงคงมีแค่ฉันที่คิดว่ามันแสนจะน่าเบือ เฝ้ารอเพียงให้งานเลี้ยงวันนี้จบๆไปเสียที ขณะที่นั่งดูผู้คนพร้อมจิบเครื่องดืมไปนี้เอง อยู่ๆก็มีเสียงตะคอกดังขึ้นตรงหน้า
 
“ยัยแมวขโมย” !!!
 
ทันทีที่สิ้นเสียง หน้าฉันก็เปียกโชกไปด้วยเหล้าจากแก้วของหญิงสาวตรงหน้า เธอที่กำลังชี้หน้าด่าฉันด้วยความเมา
 
“ทั้งๆที่พี่ก้องกับฉันเราก็รักกันดี แต่เพราะเธอยายบร้า พี่ก้องเค้าไม่ได้รักเธอซักนิด จำไว้ที่เค้าเลือกเธอก็แค่เพราะเธอเป็นลูกเจ้าของบริษัทหรอกนะ”
 
และก่อนที่เธอจะตราหน้าด่าฉันมากไปกว่านี้ เธอก็ถูกคนอื่นลากตัวแยกออกไปสงบสติอารมณ์
 
“เป็นไงบ้างนา”
 
ฝนเพื่อนที่ฉันคิดว่าสนิทที่สุดในบริษัทรีบเข้ามาถามไถ เสียงฉลองเฮฮาเงียบลงแทนที่ด้วยคำพูดซุบซิบรายล้อมรอบตัว ฉันได้เพียงหยิบทิชชู่ซับเหล้าออกจากหน้า ก่อนขอตัวออกมาจากงานโดยมีฝนตามออกมาเป็นเพื่อน
 
ระหว่างเดินไปตามถนน ฉันก็ถามคำถามที่คิดว่าบางทีควรจะถามใครๆมาตั้งนานแล้ว
 
“ก้องเค้ามีแฟนอยู่แล้วหรอกหรอ ทำไมนาไม่เห็นรู้เลย”
 
“หา....เธอไม่รู้มาก่อนเหรอ สองคนนั้นเค้าอยู่มาด้วยกันตั้งนานแล้ว ใครๆก็พูดกันทั้งนั้นละว่าก้องคงหวังตกถังข้าวสารก็เลยมาคบกับเธอ ก็นาเป็นลูกเจ้าของบริษัทนี้หนา”
 
ว่าแล้วฝนก็เริ่มพูดถึงเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับก้องและผู้หญิงคนนั้นขณะที่เราเดินไปด้วยกัน 
 
คงเพราะตัวฉันเองไม่ค่อยสนใจเรื่องทีใครๆในบริษัทพูดกัน มาคิดดูแล้วความจริงฉันควรเชื่อพี่สาวของฉันตั้งแต่ต้น พี่สาวคอยเตือนเสมอว่าก้องนั้นไม่ใช่คนดี ไม่มีข้อดี ไม่มีงานอดิเรก ไม่มีอะไรเลย ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้นแต่ตอนนั้นฉันก็คิดแค่เพียง ถ้าได้มีใครซักคนบางทีชีวิตที่น่าเบือของฉันอาจจะเปลี่ยนไป ฉันก็แค่อยากจะใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานเหมือนคนอื่นบ้างก็เท่านั้นเอง
 
“นา...”
 
เสียงฝนที่แปลกไปดึงฉันจากห้วงความคิด และพบว่าเธอกำลังร้องให้ สายตามองตรงมาที่ฉันด้วยความโกรธ
 
“ทำไมเธอเป็นคนไม่สนใจอะไรเลยแบบนี้ละนา เมื่อกี้ทั้งหมดที่ฉันพูดไปเธอไม่ได้สนใจมันเลยสินะ รู้มั๊ยคนที่บริษัทพูดถึงเธอกันยังไงฉันจะบอกให้ ทั้งที่ในบริษัททุกคนพยายามเต็มที่ที่จะทำงานให้ดีที่สุด แต่เธอกลับใช้ชีวิตอย่างสบายๆเพราะพ่อเธอเป็นประธานบริษัท หัวหน้าและทุกคนต้องเกรงใจเธอ นาหัดคิดถึงคนรอบข้างบ้างสิ ทำไมเธอถึงอยู่ได้โดยไม่รู้สึกอะไรบ้างเลย ฉันไม่เข้าใจเธอเลย....”
 
“ฝน...คือฉัน...”
 
ฉันรู้สึกคำถามมันจุกอก
 
“แยกกันตรงนี้ละกัน”
 
ว่าแล้วเธอก็เดินหันหลังทิ้งฉันไว้ตรงนั้น ทิ้งไว้กับคำพูดมากมายที่ทิ้มแทงจิตใจ ทุกคนในบริษัทพูดถึงฉันยังไงนะ
 
เม็ดฝนค่อยๆโปรยปรายลงมา ในขณะที่ฉันก็ยังยืนนิ่งอยู่ในที่เดิม คิดทบทวนเรื่องต่างๆ
 
ความจริงใจฉันกำลังอิจฉาทุกคน
 
การมีคนที่ชอบจนร้องให้ได้ ตื่นเต้นเอะอะโวยวาย พูดอะไรต่อมิอะไร ท่าทางผู้คนที่ดูน่าสนุก มันเป็นยังไงกันนะ ทำไมมีเพียงฉันที่ไม่มีใครเลย ทำไมตอนอายุ 25 ฉันถึงไม่มีคนที่ชอบจริงๆเลยซักคนนะ
 
แล้วฉันก็นึกได้ว่าฝนลืมกุญแจห้องของเธอไว้ขณะที่ฉันรีบล้วงหยิกมันออกมาจากกระเป๋า กุญแจหลุดมือร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นตรงหน้าฉัน
 
อา..นั้นสินะ เดียวเธอก็ต้องกลับมาเอาแน่
 
กลับมาเอา...ของที่ลืม
 
ไม่ใช่!!!
 
ฉันเองก็รู้สึกว่าครั้งหนึ่งฉันก็เคยชอบใครสักคน...
 
 
แล้วอยู่ๆแสงไฟก็สาดส่องตรงมาที่ตัวฉัน เสียงล้อที่ถูกเบรกสุดแรงส่งเสียงดังลั่น ภาพตรงหน้าคือรถคันใหญ่พุ่งหลาตรงมาหา ในตอนนั้นใจฉันคิดเพียง ครั้งหนึงฉันเองเคยชอบใครสักคน...ชอบจนยอมตายแทนได้...ฉันรู้สึกถึงมันได้ในวินาทีนั้น วินาทีที่รถชนเข้ากับร่างฉัน ความรู้สึกนั้นช่างแจ่มชัด แล้วทุกอย่างก็ดับวูบ
 
 
สวัสดีค่า... ฝากนิยายด้วยนะคะ อย่างลืมคอมเม้นให้กำลังใจเค้าด้วยนะตะเอง (^3^)