รักนี้...จริงใช่ไหม?

     ย่อความเดิม ตอนที่แล้ว....
     คาซากิ ได้ทำการขอลูกชายคุณป้าของเขา โดยการตะโกนอยุ่ที่ 98 ริกเตอร์ ทำให้ขุ่นป้าของเรา สตั้นไปเปนเวลา 5.5 วินาที ขุ่นป้าเลยเอ่ยขึ้นมาว่า.....    (ดูเปนทางการ = =')
คาซากิ (Talk)
     "ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!! อะไรนะ!!!!!!!!!!!!!!! คาซากิ หนูสมองเสื่อมหรอลูกกกกก ลูกป้าเปนผู้ชายยยยยยย ตั้งสติดีๆก่อนลูกกกกกกกก"
     "ป้าครับ......ผมขอยืนยันว่าผมรักซึกินะเปนอย่างมากกกก ถ้าให้ผมอธิบายว่าทำไม คงจะใช้เวลาเล่าซัก 3 อาทิตย์ครับป้า......เห็นป้าทำหน้ายังงี้ก็แปลว่าไม่ได้......สินะครับ (._.)" 
     "เอิ่ม.......เดี่ยวสิจ้ะ ป้าก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้ซักหน่อย...ความรักใครความรักมัน ถ้าหนูรักคาซากิ แล้วซึกินะรักหนู ป้าก็ไม่ได้คิดจะขัดขวาง.....พยายามเข้านะคาซากิแสดงความรักที่มีต่อลูกป้าให้เขาเห็น แล้วป้าจะคอยดูจ้ะ :')"
     "คะ....คะ...คุณป้า......ผมขอบคุณมากจริงๆครับแล้วผมจะพยายาม...."
     "เอาล้ะๆ พอจบเดี่ยวซึกินะมาได้ยิน อ๋อ!!! เดี่ยวอยู่เฝ้าบ้านกันให้ดีๆล้ะป้ามีนัด บัยย์บัยจ์"
     คุณป้า....ผมจะไม่ลืมคุณป้าเลยยยย >.< ตอนแรกถ้าคุณป้าปฏิเสธผมคงนอนตายตาไม่หลับ แน่ๆ  ห้าาา.....เตรียมตัวให้ดีๆล้ะ ซึกินะของผม
ซึกินะ  (Talk)   15.00 น.
     เอ๋?! ผมสงสัยจังใครเอาผ้าห่มมาห่มให้ผมเมื่อคืน สงสัยจะเปนแม่ล้ะมั้งงงง ตอนนี้ผมมาเดินซื้ออะไรกินที่ 7-11 เพราะง่ายดี ขี้เกียจทำกินเอง เอิ่ม.....คาซากิจะกินอะไรน้าาาา งั้นเอาไส้กรอกสัก 4 แพ็คก็พอแล้วมั้ง พอผมกำลังจะเดินกลับฝนก็ตกลงมาพอดี อะไรเนี้ยยย?! ผมรีบวิ่งให้เร็วที่สุดดดดดดด พอผมมาถึงหน้าบ้าน เสียงฝ้าผ่าดังเปรี้ยงงงงงง!!!
     "ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ผมร้องตะโกนดังลั่น คาซากิรีบเปิดประตูมาด้วยความตกใจ แล้วเข้ามาโอบกอดผมไว้
     "ไม่เปนไรแล้ว ฉันอยุ่นี้แล้ว โอ๋ๆๆๆๆ" เขาพูดปลอบผมก่อนที่จะอุ้มผมเข้าบ้าน ผมได้แต้สั่นระริกระรี้ และร้องไห้น้ำตาคอเบ้า เขาเอาผ้ามาเช็ดหัวให้ผมและกอดผมไว้อีกครั้ง
     "นายไม่ได้ดูพยากรณ์อากาศรึไง นายก็รู้ว่านายเปนโรคกลัวฟ้าผ่า โห้ย....."
     "ก้อ....ฮึก....ฉันไม่รุ้หนิ...ฮึก......"
     "โอ๋ๆๆๆ ไม่ต้องร้องแล้ว เปนเด็กไปได้...."
            ย้อนรอยในอดีต.....เหตุการ์ณครั้งฝนตก (ตอนซึกินะอายุ 3ขวบ)
     "คุณพ่อๆๆๆ ดูสิฝนตกใหญ่เลยยยย วู้ฮู้วววววว"
     "มาหลบใต้ต้นไม้ก่อนเร็ว เดี่ยวเปียกหมดลูกๆ"
     "เย้ ๆ ๆ ฮู้ววววววว"
   เปรี้ยงงงงง!!!!!!!!!!! โครมมมมมม!!!!!!
     "ซึกินะ!!! หลบเร็วลูก!!!!" ด้วยความที่ว่าคุณพ่อรู้เท่าไม่ถึงการ ฟ้าผ่ามายังต้นไม้ ต้นไม่หักโครม! จังหวะนั้น....คุณพ่อเลยพลักซึกินะออกไป ส่วนคุณพ่อ....ก็โดนต้นไม่ทับเสียชีวิต T^T
    (ปัจจุบัน)
     "ไปอาบน้ำซะไป"
     "อื้อออออออ" จากนั้น....ผมเลยเดินไปอาบน้ำ ผมรู้สึกมึนๆหัวนิดหน่อย พอผมอาบน้ำเสร็จ แต่งตัวเสร็จรู้สึกเหมือนสติจะวูบ....ผมกำลังจะก้าวเท้าไปนั่งที่โซฟา กำลังจะนั่งลง....สติของผมดับวูบลงทันที.....
คาซากิ (Talk)
     ตึก!
     "ซึกินะๆ เฮ้ย...ห๊าาาา....นี้ตัวร้อนสุดๆเลยนี่หว่า...." เห้อ.....ผมอุ้มร่างบางไปที่ห้องนอน รู้สึกว่าตัวเบาหวิวววว ซึกินะเนี้ยเห็นเปนคนที่แข็งแกร่งแต่ภายในบอบบางอย่างกับสำลี หืม....น่าตาหมอนี่ตอนนอนน่ารักมากกก อยากจะกินทั้งตัวเลยอ่ะ >.< 
      ผมเอาผ้าชุปน้ำหมาดๆมาเช็ดตัวเขาอย่างช้าๆ (ทันใดนั้นซึกินะก็ละเมอเล็กน้อย....)
     "ทุกคน...ทิ้งฉันไปไหนหมด ไปไหนกันแล้วล้ะ" หมอนี่ละเมอด้วยงั้นหรอ???
     "คาซากิ ฮึก....นายอยุ่ไหนอย่าทิ้งฉันไปอีกคนสิ ฮึก..." 0///0 หมอนี่ละเมอเรียกชื่อผม!! แถมยังร้องไห้อีก อุ๊ต๊ะ!! เห้อ...คงผ่านอะไรมาเยอะแยะสินะ ช่วงที่ฉันไม่อยุ่เนี้ย.....
     "อย่าไปนะ ฮึก....คาซากิ ฮึก...." ผมสวมเข้ากอดซึกินะ และพูดกล่อมเบาๆ
     "ไม่เปนไรหรอกน้า ฉันอยุ่นี้แล้วไง ไม่มีทางทิ้งนายไปไหนแน่นอน....."
     
 
 
 
 
 
 
ฉับๆๆๆๆ-----------------------------------------------------------(ตัดกระดาษ)
 
 
 
        กำลังพยายามแต่งให่เศร้าอยุ่แต่ไม่รุ้จะแต่งยังไง ก็เอิ่ม....แต่งมาได้ตอน
ที่3แล้ววววว  คราวนี้มีเพลงประกอบด้วยน้าาา ก็ต้องขอขอบพระคุณคนที่ติดตามมาถึงตอนนี้ด้วยนะค่ะและคนที่พึ่งมาอ่านเหมือนกันค่ะ จุ๊บบบบบ //มีความสุขเล็กๆ