BHM ช่วยทีหยุดรักเจ้าชายปีศาจคนนี้ไม่ได้

เขาพูดอย่างกับรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ เจ้าชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลย ไม่ฆ่าตอนนี้ แต่ให้ไปอยู่ในที่ๆสภาพ
แย่ๆ ตายก็แย่ และแพ้เด็กป.4  ฉันไม่มีทางหนีได้เลย
"เงียบทำไม โมโหล่ะสิ"
"..."
"ทนไม่ไหวจะฆ่าฉันเลยก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆๆ ^0^"
เสียงหัวเราะที่แลดูสะใจเสียเหลือเกินนั้นทำให้ฉันรู้สึกอยากจะฆ่าเขาอยู่รอมร่อ ถึงแม้ฉันจะเป็นโจร
เที่ยวฉกชิงวิ่งราวของคนอื่นๆ แต่ฉันก็ไม่เคยมีความคิดที่จะฆ่าใคร ทว่าเจ้าชายคนนี้..
จะได้รับเกียรตินั้นเป็นคนแรกเลย!!
"ขำจนคอแห้งแล้ว -_- เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ ถ้าอยากแกล้งเมื่อไหร่จะเรียกมาใช้งาน"
"พักผ่อน O_o ฉันจะได้มีช่วงเวลาดีๆแบบนั้นด้วยหรอ T^T"
"แน่นอน ฉันจัดที่พักให้เธอไว้เรียบร้อยแล้ว ที่นั้นมีกล้องวิดีโอคอยเก็บภาพไม่ว่าเธอจะทำอะไร
อยู่"
"กล้องวิดีโอ? O_o"
"เหมือนพวกรายการเรียลลิตี้โชว์ของเมืองนอกไง หรือไม่เธอก็คิดว่าตัวเองเป็นหลินปิง แพนด้า
น้อยที่คนในประเทศไทยเขาเล่าลือนักหนานั้นก็ได้ เขาถึงกับถ่ายทอดสดเพื่อให้คนได้ดูกันเลย
นะ นี่ฉันก็เลยทำแบบนั้นกับเธอบ้าง เธอจะได้ไม่น้อยเนื้อต่ำใจมากนักที่ได้เป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน"
"จริงๆติดเอาไว้เพราะกลัวฉันคิดหนีใช่ไหมล่ะ"
"เธอมีพาสปอร์ตรึเปล่า"
"มันกินได้ไหมอ่ะ"
"แปลว่าไม่มี ถ้าไม่มีไม่ต้องคิดหนี เพราะประเทศนี้ไม่มีที่ไหนที่ฉันจะตามหาเธอไม่เจอ"
"แล้วถ้าฉันลงไปซ่อนในท่อล่ะ"
"นั้นเป็นที่เดียวที่ฉันจะไม่ลากเธอขึ้นมาบนบก -_- บางทีถ้าเธอซ่อนอยู่ในท่อไปตลอดชีวิต"
เจ้าชายหน้าสวยยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น และนั้นทำให้ใจฉันกระตุกวูบด้วย
ความรู้สึกแปลกๆ
"ฉันอาจจะปล่อยเธอไปก็ได้"
"..."
"แต่คนอะไรจะอยู่ในท่อนอกจากแย้เท่านั้นแหละ ฮ่าๆๆ"
"ขอโทษนะ ถึงฉันจะมีการศึกษาน้อย แต่ฉันอยากจะบอกว่า...แย้มันอยู่ในรู"
เจ้าชายชะงักหัวเราะไปกลางอากาศอย่างรู้สึกหน้าแตกดังเพล้ง ก่อนจะหันมาตวาดใส่ฉันไล่
ความอายที่ตัวเขาโง้โง่
"-_- เถียงหรอ กลับเข้าที่พักไปเลย!!"
"=[]="
เฮอะ! ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ตรงนี้นักหรอก ไอ้บ้า (ได้แต่สบถในใจฉันทำได้แค่นี้จริงๆTT_TT)
จากนั้นฉันก็เดินคอตกออกมาจากห้องของเจ้าชาย ซึ่งตอนนี้กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่ตัวเอง
เข้าใจผิดคิดว่าแย้อาศัยอยู่ในท่อ(ไร้สาระชิบเป๋ง)แต่ก็ใช่ว่าฉันจะเดินออกมาตัวคนเดียว เปล่าๆ
ปลี้ๆ เพราะเจ้าชายโบเฮม(ชื่อย่อของเจ้าชายโบเฮเมีย ทาเลียร์ ลีอาร์)สั่งให้ทหารองครักษ์ดึง
โซ่ที่ล่ามคอฉันแล้วลากไปยังที่พักซึ่งได้จัดเอาไว้
     ทว่าฉันไม่ควรคาดหวังกับที่พักนั้นให้มากนัก เพราะเจ้าชายโรคจิตนี้มักจะทำอะไรหักมุม
เสมอ
...
...
และเมื่อเดินมาถึงที่พัก
"ว้ากกกกกกกกกกกกก!!>0< นี่ไม่ใช่ที่นอนนะ นี่มัน..."
"คอกหมู"
ทหารองครักษ์ที่พาฉันมายังที่พัก ซึ่งเจ้าชายได้จัดเตรียมเอาไว้ตอบให้ฉันเสร็จสรรพ ฉันทรุดตัว
ลงกับพื้น แล้วอยากจะร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก2ขวบ
"กับอีแค่วิ่งไปอุ้มหมาเจ้าชาย ทำไมถึงทำกันได้ขนาดนี้กันนะ"
"เพราะหมาที่เธอไปอุ้มเป็นของเจ้าชายโบเฮเมียน่ะสิ"
"T^T"
"อย่าร้องไปเลย เธอต้องทำใจซะว่านี่คือชะตากรรม...ฉันว่าเธอลุกขึ้นแล้วเข้าที่พักของเธอไปซะ
จากนั้นก็กินข้าวกินปลาให้เรียบร้อย จะได้มีแรงสู้กับสิ่งที่อาจจะต้องเจอในวันพรุ่งนี้"
"เอาฟะ ยังไงก็มีขะ... O_o ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
 พอฉันหันไปมองข้าวที่ว่าก็แทบช๊อกน้ำลายฟูมปาก ไอ้เจ้าชายนั้นบอกจะให้ฉันกินรำ มันก็ส่งรำ
มาให้กินจริงๆ!!
"เธอจะเอะอะเสียงดังทำไมกัน"
"ฉันกินของแบบนี้ไม่ได้น่ะสิ นี่มันอาหารหมูชัดๆ ฉันเป็นคนนะ"
"แล้วเธอไปกอดขาอ้อนวอนเจ้าชายทำไมว่ายอมเป็นสัตว์เลี้ยงก็ได้ดีกว่าต้องตาย"
"แต่ฉันว่าให้ตัวเองตายดีกว่าต้องกินอาหารหมูนะ แงๆๆๆๆ"
"..."
"แล้วไอ้หมาใส่วิกนั้นมันกินอะไร กินรำแบบฉันรึเปล่า"
"กินสเต๊ก"
"ทำไมมันไม่เท่าเทียมกันแบบนี้ล่ะ"
"ก็เธอเป็นหมู แต่คุณยู่ยี่เขาเป็นหมา"
"ฮือๆๆๆ"
"ถ้าเธอไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ทางที่ดีเธอควรหนีไปซะ แต่เธอก็ถูกจับได้แน่"
 
นางเอกของพวกเราพบอัลไลหนอ อยากรู้ต้องติดตาม อู้เย้!!
ใครไม่เม้นขอให้ขึ้นคานไม่มีแฟน สาธุ - -