BHM ช่วยทีหยุดรักเจ้าชายปีศาจคนนี้ไม่ได้

เป้าหมายใหม่ของฉันคือผู้หญิงที่กำลังเงยหน้ามองตึกมหาวิทยาลัยเหมือนกับสงสัยใคร่รู้ ดูจากรถที่
หล่อนนั้งมารวมถึงเสื้อผ้าและวิกผมสีเพลิงของเจ้าหมา=_= มันฟ้องว่าผู้หญิงคนนั้นรวยมากและ
ไร้สมองอย่างที่สุด เธอจึงตกเป็นเป้าหมายที่น่าสนใจสำหรับการจะเข้าไปฉกชิงวิ่งราวกระเป๋า
ที่แนบลำตัวนั้น ซึ่งน่าจะมีเงินอยู่ในนั้นไม่น้อย -_-++
ใช่แล้ว การที่ฉันเรียกคนตรงหน้าว่า'เป้าหมาย'ไม่ได้หมายความว่าฉันจะมาจับผู้ชายแต่อย่างใด
ทว่าฉันเล็งเอาไว้แล้วว่าต้องการจะปล้นเธอคนนั้น!!
และฉันคนนี้ก็คือสาวน้อยนักล้วงกระเป๋าที่เก่งที่สุดในไลน์เซนต์ไทท์ มีชื่อจริงว่า เลิฟโพชั่นนัมเบอร์
ไนท์!
เอาล่ะ -_-++ ยัยนั้นกำลังเผลอ ฉันจะใช้โอกาสนี้วิ่งไปคว้ากระเป๋าใบนั้น แล้วหนีหายไปพร้อมกับ
อากาศธาตุ!! ด้วยความสามารถพิเศษของตัวเอง
ฟึ่บ!
ฉันพุ่งตัวไปหายัยเด็กรวยนั้นด้วยความเร็วสูง เมื่อคว้าของมาถือไว้ในมือได้แล้วก็รีบวิ่งไปอย่าง
หน้าชื่นบาน ก่อนจะรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ
งั่บ!!
"เฮ้ย >0<"
นังหมาใส่วิกสีแดงนี่กัดเข้าที่ข้อมือฉันเต็มเขี้ยว ฉันหยุดวิ่งแล้วมองหมาในมืออย่างอึ้งตะลึงลาน
ก็จำได้นี่หว่า ว่าเมื่อกี้วิ่งไปคว้ากระเป๋า ทำไมมันกลายเป็นหมาไปได้ล่ะ!!
แกร๊ก!!
ปืนกว่าสิบกระบอกถูกส่องมาที่ฉันพร้อมกันราวกับนัดหมายไว้ พอหันไปมองก็พบว่ามีคนชุดดำมาก
มายยืนล้อมฉันอยู่
"อะไรกันเนี่ย"
ตึกๆๆ
เสียงฝีเท้าที่ย่างกรายเข้ามาใกล้พร้อมกับลมหายใจที่รดอยู่หลังต้นคอทำให้ฉันสะดุ้ง พอหันไป
มองก็พบว่าเป็นยัยเด็กสาวคนนั้น ไม่สิ หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงนี่
"เธอตายแน่!"
"O_O"
"กล้าดียังไงมาขโมยสัตว์เลี้ยงคู่ใจของฉัน"
"เข้าใจผิดแล้วมั้งค่ะ ฉันไม่ได้คิดจะขโมยอะไรซักหน่อย พอดีว่าเห็นเจ้าหมาตัวนี้..."
"เรียกเขาว่าคุณยูยี่!!"
"=0= เอ่อ คุณยูยี่จะหล่นลงมา ฉันก็เลยรีบวิ่งเข้าไปรับอย่างรวดเร็วเท่านั้นเอง"
รอยยิ้มของเขาเผยขึ้นอย่างสุดแสนจะน่ากลัว
"เธอช่างใจดีจริงๆ ฉันแค่เอากระเป๋าวางกับพื้นแล้วสลับมาอุ้มคุณยูยี่ได้แป๊ปเดียว เธอก็รีบวิ่งมา
ช่วยแล้ว จริงๆเธอตั้งใจจะขโมยหมาของฉันใช่ไหม!!"
"หา!!"
"เพราะเธอรู้ว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันหวงแหน ก็เลยคิดจะแย่งมันไปใช่ไหม!!"
"บ้ากันไปใหญ่แล้ว ฉันอยากได้หมาไปทำพระแสงปืนทำไมกัน"
"เธอจะเอาหมาของฉันไปทำปืนด้วย!!"
"มันเป็นคำอุทานเหอะ แล้วจะอะไรกันนักกันหนา ทำอย่างกับหมามันมีเพชรนิลจินดาน่าขโมย
เสียอย่างนั้น"
"โอ๊ะโอ..."ผู้ชายหน้าสวยที่ยังราวีฉันไม่เลิกทำสีหน้าตกใจ
"เธอไม่ได้จะขโมยหมา แต่ตั้งใจมาเอาสร้อยคอดวงใจโบเฮเมีย ไปจากคอคุณยูยี่ด้วย!!"
"ดวงใจโบเฮเมียบ้าบออะไรกัน"
"ก็นี่ไง!"
เจ้าคนหน้าสวยยื่นมือมาจับปลอกคอของคุณยูยี่อะไรนั้นให้ฉันดู ก็พบว่ามันเป็นสร้อยที่เต็มไปด้วย
แสงระยิบระยับยามกระทบกับแสงแดด แหม มองไปมองมาแล้วดูเหมือนของจริงจังเลยนะ
"ก็แค่ของปลอม เอาเพชรปลอมมาร้อยรวมกันแล้วเอาป้ายชื่อมาห้อยแค่เนี้ย โด่ว"
"มันเป็นเพชรจริงต่างหาก"
"ฮ่าๆ คนบ้าเท่านั้นแหละที่จะเอาเพชรจริงมาห้อยคอหมา หรือไม่ก็ต้องเป็นพวกรวยจนไม่รู้จะเอา
ไปทำอะไร เช่น ลูกสุลต่าน หรือ ลูกชายเจ้าของประเทศนี้นั้นแหละที่ทำได้"
"แหม บังเอิญจริงๆ"
"อะไรอีก"
"ที่ฉันดันเป็นลูกชายของเจ้าของประเทศนี้ แล้วก็มีเงินเหลือกินเหลือใช้เสียด้วย"
"พูดเป็นเล่น ถ้านายเป็นเจ้าชายคนนั้น ฉันก็เป็นเนื้อคู่ตุนาหงันของเจ้าชายแล้วล่ะ อย่ามาไร้สาระ
น่า เอาหมาคืนไปเลย!"ฉันโยนหมาให้ไอ้คนประสาทไม่ดีแล้วทำท่าจะชิ่งออกมา แต่ยังถูกพวกคน
ชุดดำล้อมเอาไว้
"อะไรเนี้ย คุยจบแล้วก็ปล่อยฉันไปได้แล้วสิ"
"แปลว่าฉันเจอเนื้อคู่แล้วสินะ"
"..."
"บังเอิญว่าฉันคือ โบเฮเมีย มงกุฎราชกุมารของประเทศนี้ ลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าของประ-
เทศเสียด้วย"
บรรดาคนที่ร่ายล้อมฉันต่างพยักหน้าพร้อมกันเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เจ้าคนหน้าสวยพูดเป็นความจริง
แม้ตอนแรกจะไม่ค่อยเชื่อ แต่พอลองสังเกตสังกาดูจากรถและเสื้อผ้าที่ดูแพงระยับของเขาอีกครั้ง
รวมทั้งนึกถึงเรื่องข่าวลือที่ว่ามงกุฎราชกุมารของประเทศนี้หน้าสวยเหมือนผู้หญิง แถมมีหมาคู่ใจ
ที่ชอบใส่วิกเท่านั้นแหละ O_o
"เฮ้ย!=[]= ไม่จริงน่า"
"บังเอิญว่า...จริง!"
โอ้...ชีวิตโจรของฉันบรรลัยแล้ว
 
เม้น! เม้น! เม้น! เจ้าจงเม้นซะ!! ฮะๆเฮ้ย! ฮัดชิ่ววววววววว!!!