นักสืบสาวจิตสัมผัส กับคดีฆาตกรรมสุดระทึก

ห้องทะเบียนประวัติ

เมื่อยูอินะเดินเข้าไปก็พบอาจารย์ญาญ่า ซึ่งสอนที่นี่มานานเกือบ 6 ปีแล้ว เมื่ออาจารย์ญาญ่าเห็นยูอินะก็พูดว่า

อาจารย์ญาญ่า:สวัสดีจ้า มาสอบถามอะไรเหรอ??

นานาเสะ ยูอินะ:สวัสดีค่ะ คือว่าหนูจะมาขอดูประวัติของนักเรียนชั้น ม.5/9 ใน 1-2 ปีที่ผ่านมาค่ะ

เมื่ออาจารย์ญาญ่าได้ยินดังนั้นก็เริ่มหน้าถอดสี แล้วก็ถามยูอินะว่า

อาจารย์ญาญ่า:ทำไมเหรอคะ?? หรือว่าเธอมาเพราะเรื่อง.. เอมิริณ

นานาเสะ ยูอินะ:ใช่ค่ะ ว่าแต่อาจารย์ทราบเรื่องของรุ่นพี่เอมิริณได้ยังไงเหรอคะ??

เมื่อยูอินะพูดจบ เธอก็สังเกตเห็นวิญญาณของเอมิริณกำลังกราบเท้าของอาจารย์ญาญ่าและเอมิริณก็เหมือนจะน้ำตาซึม เพียงแต่เห็นเป็นแสงโปร่งๆ ที่ซ้อนทับร่างโปร่งแสงของเธอเท่านั้น ส่วนอาจารย์ญาญ่าก็เหมือนจะรับรู้ได้ เพราะที่เบ้าตาของอาจารย์ญาญ่าก็มีน้ำตาคลอขึ้นมา เมื่อยูอินะเห็นดังนั้น เธอจึงบอกกับอาจารย์ญาญ่าว่า

นานาเสะ ยูอินะ:ตอนนี้รุ่นพี่เค้ากำลังกราบเท้าอาจารย์ค่ะ

อาจารย์ญาญ่า:ทำไมเธอพูดเหมือนเธอเห็นเอมิริณ?

นานาเสะ ยูอินะ:ใช่ค่ะ หนูมองเห็นรุ่นพี่ ถ้าอาจารย์อยากพูดอะไรกับรุ่นพี่ก็พูดเลยนะคะ ส่วนถ้ารุ่นพี่เค้าพูดอะไร เดี๋ยวหนูแปลให้อาจารย์เองค่ะ

อาจารย์ญาญ่าพยักหน้ารับ แล้วก็พูดออกมาว่า

อาจารย์ญาญ่า:เอมิริณ.. แม่เชื่อว่าหนูไม่ได้ฆ่าตัวตาย แม่.. อยากบอกออกมาเสมอว่ารักลูก อยากประกาศตัวว่าลูกเป็นลูกของแม่ แต่มันก็ทำไม่ได้ พอจะทำมันก็สายเกินไปเสียแล้ว ชีวิตเราจึงได้แค่เจอกันที่โรงเรียน ไม่มีโอกาสได้ทานข้าวด้วยกัน นั่นเพราะความเห็นแก่ตัวของแม่ ลูก... ลูกจะให้อภัยแม่ได้มั้ย??

เอมิริณพยักหน้ารับ แล้วก็พูดบางอย่างออกมา ซึ่งยูอินะก็บอกต่อกับอาจารย์ญาญ่า

นานาเสะ ยูอินะ:รุ่นพี่โกรธอาจารย์ไม่ลงหรอกค่ะ รุ่นพี่รักอาจารย์มากนะคะ ถึงจะได้เจอกันแค่ที่โรงเรียน แต่รุ่นพี่กับอาจารย์ก็ได้พูดคุยกัน ถึงจะเล็กน้อย แต่นั่นก็คุ้มค่าแล้ว รุ่นพี่เข้าใจนะคะว่าทำไมอาจารย์ต้องปกปิดว่ารุ่นพี่เป็นลูก และถ้ามีวาสนา รุ่นพี่จะขอมาเกิดเป็นลูกอาจารย์อีกค่ะ

อาจารย์ญาญ่า:ขอบคุณมากนะเอมิริณที่เข้าใจแม่ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้แม่จะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้น จะรับลูกไปอยู่ด้วยกัน แต่ที่แม่สงสัยคือใครฆ่าลูก แล้วเค้าทำแบบนั้นทำไม??

นานาเสะ ยูอินะ:รุ่นพี่ตอบว่าไม่รู้ค่ะ ซึ่งมันก็จริง เพราะตอนที่หนูเจอรุ่นพี่ครั้งแรก ร่นพี่ก็จำอะไรไม่ได้ จำได้แค่ชื่อและก็รายละเอียดเล็กน้อย แต่ว่านะคะ ที่รุ่นพี่เค้าไม่เอ่ยถึงอาจารย์ เพราะรุ่นพี่เข้าใจไม่อยากให้อาจารย์เสียชื่อ รุ่นพี่เค้าเลยบอกแค่นี้

เมื่อยูอินะพูดจบ อาจารย์ญาญ่าก็น้ำตาไหลออกมา ส่วนเอมิริณก็ขยับตัวไปกอดอาจารย์

อาจารย์ญาญ่า:แล้วทำไมเอมิริณไม่ลืมแม่ล่ะ

นานาเสะ ยูอินะ:หนูคิดนะคะ สายใยแม่ลูกยังไก็ตัดไม่ขาดหรอกค่ะ ยิ่งอาจารย์เป็นคนที่รุ่นพี่รักที่สุด เป็นม่ของรุ่นพี่ ถึงตายก็ไม่มีวันลืมหรอกค่ะ

อาจารย์ญาญ่า:แม่อยากให้ลูกไปเกิด แม่ต้องทำยังไง??

นานาเสะ ยูอินะ:ต้องฟื้นความทรงจำของรุ่นพี่ค่ะ อาจารย์ไม่ต้องกังวลนะคะ หนูจะช่วยหาคนที่ฆ่ารุ่นพี่มาลงโทษ ตอนนี้ที่อาจารย์ช่วยได้คือให้เบาะแสกับหนูค่ะ

อาจารย์ญาญ่าพยักหน้ายิ้มรัับ แล้วก็ตามหาสมุดทะเบียนประวัติ โดยมีเอมิริณยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ...

----------------------------------------------------------------------------------

คุยกับไรท์สักนิดนะคะ

อันดับแรกเลย ต้องขอโทษที่อัพช้านะคะ ไรท์ใกล้สอบแล้ว ต้องเร่งปั่นงาน แถมบางทีก็กำลังพิมพ์ๆ อยู่แล้วคิดว่าตอนนี้ไม่เวิร์คซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเรื่องมา 5 ครั้งแล้วค่ะก่อนจะลง และก็ต้องขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนนะคะที่ติดตามอ่านมาตลอด ทำให้ไรท์มีกำลังใจอัพต่อมากๆ เลย ไปอัพต่อก่อนนะคะ บายค่ๅ