Rose das พ่อบ้านจอมเย็นชา กับ คุณหนูเอาแต่ใจ

               หลังจากที่ฮาจิบานะได้โอบกอดคุณหนูไอโกะนั้น ได้ไม่นานหญิงสาวปริศนากปรากฏตัว แล้วเอ่อยถ้อยคำบางคำออกมา มันเป็นเรื่องราวเช่นไรกัน
               "มินามิไม่ได้เจอกันนานนะ แก่ลงไปเยอะเลยสิ" 
คำพูดห้วนๆออกมาจากปากของคุณหนูไอโกะผู้อ่อนโยนแต่สีหน้าของเธอไม่สู้ดีนักพร้อมกับท่าทางที่เกรี้ยวโกรธ
               "นี่แกว่าฉันหรอยะ ไอโกะ วันนี้เธอได้ตายแน่ๆ" 
คำพูดเช่นนั้นมันทำให้คุณหนูมินามิโกรธจนเกือบจะเป็นศึกครั้งใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้น มันดูเลวร้ายลงไปทุกที
 
               "โรชิน จับตัวไอโกะมาซะ เดี่ยวฉั้นะสั่งสอนยัยนั่นเอง"
               "ได้ขอรับคุณหนูมินามิรับทราบตามคำสั่ง"
 
               โรชินได้วิ่งเข้าไปหาคุณหนุไอโกะ ไม่ได้ทันตั้งตัว เพื่อจะไปจับตัวคุณหนูไอโกะ แต่ถึงเหตุนั้นฮาจิบานะก็ไหวตัวทั้นรีบวิ่งเข้าไปกัดขวาง ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ในฐานะพ่อบ้านของตระกูลทั้งสอง
 
               "แกเอาไอนี้ไปกินซะ หมัดทะลุจักวาล ย้าๆโรชินวิ่งมาพร้อมหมัดที่เต็มกำลัง"
               "เราก็คงต้องเอาจริงแล้วสินะ"
                ฮาจิบานะยืนนิ่งๆไปสักพักเพื่อมองอ่านการเคลื่อนไหวของเขาคนนั้น
                วือๆๆ   ปักๆๆๆ
 
               ฮาจิบานะเอียงตัวไปด้วนขวาเพื่อหลบหมัดที่เต็มกำลังที่มุ่งเข้ามาและตอกไปด้วยหลังหมัดโดนหน้าของโรชินอย่างจัง มันทำให้โรชินล้มไปทั้งยืน
               "ชนะแล้วสินะ ฮาจิบานะ" 
คุณหนูไอโกะ เดินตรงดิ่งเข้าไปหาคุณหนูมิยามิแห่งเมืองคุมิยามะ ด้วยสีหน้าของเธอที่แปลกไปนั้นพร้อมตัวของคุณหนูเอง มันทำให้ฮาจิบานะสงสัยในตัวของทั้ง 2คน
 
               "เธอแกล้งฉันอีกแล้ว ฮือๆ มินามิ ร้องให้ในระหว่างที่เห็น ไอโกะเดินตรงดิ่งเข้ามา"
 
               "โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ เพื่อนสนิทผู้น่ารักของฉัน ไม่ได้เจอกันนาน โตขึ้นเยอะเลนะ" 
ไอโกะจับตัวของมินานมิเอาไว้เอาแขนทั้ง 2 ข้างโอบกอดคุณหนูมินามิด้วยความรักและไออุ่น มันทำให้สาวน้อยมินามิน้ำตาไหลออกมาจากขอบตา 2 ข้างยิ่งเป็นอย่างนั้นมันยิ่งดูน่ารักขึ้นทุกที
               "เอ๋ เพื่อนสนิทหรอ นี่มันอะไรกัน" 
ฮาจิบานะได้สงสัยในสิ่งที่พวกเธอทั้ง 2 คุยกันมันทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกนอกจากตีหน้าเย็นชา ไร้ความตกใจต่อไป
               "คุณหนูมินามิน่ะ เธอเป็นลูก ของเจ้าของตระกูลใหญ่ช่วงยังเด็กก็เล่นด้วยกันบ่อยๆ น่ะ" 
เสียงแว่วๆพูดขึ้นมามันเป็นเสียงของพ่อบ้านฝ่ายนู้นพูดขึ้นเหมือนหวังจะให้ฮาจิบานะเข้าใจ
               "อย่างนั้นเองหรอ เห้อน่าตกใจจริงๆนะ" 
ฮาจิบานะยืนหน้านิ่งสนิท และได้เดินไปขอโทษคุณพ่อบ้านที่ลงมือเกินกว่าเหตุ ทั้ง 2 ก็เข้าใจกันด้วยดี
               หลังจากนั้นคุณหนูไอโกะก็ได้พาเพื่อนสุดที่รัก คนแรก ในชีวิตเขาและเป็นเพื่อนคนเดียว ของเธอ พาไปอาบน้ำ ทานข้าวช่วงเช้าก็เป็นเพื่อนเล่นให้วันนี้คุณหนูยิ้มได้อีกครั้งมันทำให้ฮาจิบานะ ได้เฝ้ามองดูคุณหนูแบบนี้ ตลอดเวลา
 
               "เป็นยังไงบ้างครับคุณฮาจิบานะ เรื่องคุณหนูน่ะ"
                เสียงพูดขึ้นของพ่อบ้านโรชิน
               "เป็นยังไงบ้างหมายถึงอะไรหรอครับ คุณโรชิน"
                ฮาจิบานะออกท่าทีและตั้งคำถามสงสัยขึ้นมา"
               "ก็ไม่มีอะไรหรอกครับรู้หรือเปล่าคุณคือพ่อบ้านคนแรก ที่คุณหนูไม่วีนและทำงานได้นานกว่า4วันปกติ1วันก็หนีไปหมดแล้วครับ"
               "เอ๋ ขนาดไม่วีนยังเกือบตายเลยตู แล้วที่ว่า1วันก็หนีหมดแล้วคืออะไรหรอครับ"
               "ออ ไม่มีอะไรหรอกครับงั้นผมได้เวลาไปแล้วขอตัวนะครับ"
               "บายครับ" 
ฮาจิบานะโบกมืออำลาพ่อบ้านหนุ่ม และเหมือนเขาจะมีเพื่อนเป็นพ่อบ้านอีกคนต่อจากคุณจอร์นผู้โหดเหี้ยมซะแล้ว
               "บายนะมิยามิ ว่างๆเดี่ยวฉันไปหา ตอนนี้มีงานอะไรมากมายฉันเลยไม่มีเวลา"
               "ไม่เป็นอะไรหรอก ไอโกะ ขอให้ทำตามใจตัวเองบ้างนะ ไม่งั้น คนๆนั้นของเธออาจจะไม่เข้าใจก็ได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่"
                "อะไรกันมินามิเดี่ยวเฉือนให้นะเอง"
                " โหดไปแล้วค้า รีบบึ่งรถไปเลยโรชิน"
 
               สิ้นเสียงที่ร่ำรากันระหว่าเพื่อนสนิท พวกเธอก็ได้ขับรถออกไป ฮาจิบานะและคุณหนูก็ได้หันหน้าเข้าหากันแล้วยิ้มให้กัน ในวันพระอาทิตย์ตก แสงของดวงอาทิตย์ที่กระทบพื้นเป็นสีส้มสวยสดและงดงาม ทั้งคู่ก็ได้นั่งรถกลับคฤหาสน์อย่างปลอดภัย
               มันเป็นสิ่งที่ดีของวันนี้ ที่ได้รู้เรื่องอะไรมากมายทั้งความเศร้า ความสุขของคุณหนูฮาจิบานะคิดว่าความสุขและความทุกข์ที่แชร์มาให้เขาเหล่านี้ มันช่างมีความสุขและสนุก จริงๆ ที่ทำให้เธอขี้วีนคนนั้น ยิ้มได้
 
               คฤหาสน์ของคุณหนูไอโกะ
 
               "กลับมาแล้ว อารีนะ ชงชามาให้ฉันทีนะ" 
เสียงเอ่ยขึ้นของคุณหนูและท่าทางของเธอยิ้มที่ยิ้มแย้ม อารีนะก็อดยิ้มตอบไม่ได้   เธอดูมีความสุข มากมายจริงๆ
 
               "คะ คุณหนู ดิฉันจะรีบไปเดี่ยวนี้!!"
               "ฮาจิบานะ ขึ้นห้องไปรอชั้นข้างบนนะ ฉันมีเรื่องอะไรจะคุยด้วย"
                คุณหนูไอโกะ พูดเช่นนั้นฮาจิบานะ ก็มิอาจพูดอะไร ได้แต่คำว่า
               "ขอรับคุณหนู"
 
               จากนั้นฮาจิบานะก็ได้ขึ้นไปรอบนห้องของคุณหนูไอโกะ เขาก็ตกใจเล็กน้อยว่าอยู่ดีๆมีอะไรมาคุยด้วยกับเขากัน แต่ก็เพียงความคิดหรือนึกคิดฝ่ายเดียวของฮาจิบานะ
 
               10 นาทีผ่านไป
               ปักๆ ตึ่ง
               "คะคุณหนูมาแล้วหรอครับ?"
               "อื่ม เรื่องวันนี้ขอบใจนะ"
               "ไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณหนู แค่นี้สบายมาก"
               "งั้นหรอ งั้นก็ดีแล้วแล้วมีอีกอย่างนะ"
               "อะไรหรอครับ คุณหนู?"
               "หลับตาสิ ฉันมีอะไรจะให้ตอบแทนเรื่องวันนี้น่ะ"
 
               "งั้นหรอครับ"
สิ้นเสียงนั้นฮาจิบานะก็ได้หลับตาลง สักพักก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสัมผัสแก้มของเขาเบาๆ มันทำให้ฮาจิบานะตกใจจนลืมตามองขึ้นมาเห็นหน้าคุณหนูไอโกะอยู่ข้ามแก้มของเขามันทำให้ฮาจิบานะรู้สึกตกใจในอาการที่เป็นตัวของเขายืนแข็งทื่อสนิท
              " คะ คุณหนู!!"
               "นี่ละคำขอบคุณที่ฉันให้เธอ ขอบคุณนะฮาจิบานะคุงไปได้แล้วล่ะถ้าไม่อย่างนั้นจะโดนฉันเอาปืนไล่ยิงเอานะ"
               "อั้ยย้า ไปเดี๋ยวนี้ละครับๆ" 
ฮาจิบานะได้ยินเช่นนั้นก็เร่งรีบอย่างไว้รีบเปิดและปิดประตู กลับไปที่ห้องของตน อย่างทันที
 
               "เธอน่ะเป็นคนดีของฉันเสมอเลยนะฮาจิบานะคุง"
 
 
Someday I'll tell you
แปล
สักวันฉันจะบอกเธอ
ฮาจิบานะคุง