นายรุ่นน้อง จอมแสบ

                                 You know me a little go!
                                        
“อิ่มมากเลยขอบใจน้ะ งั้นเดี๋ยวพี่ล้างจานให้" หลังจากทานอาหารเสร็จพี่เคนก็พูดขึ้น
“ไม่เป็นไรครับพี่เคนควอร์ดเก็บให้เองจานนิดเดียวเองไม่เป็นไรหรอกครับ" ผมปฏิเสธ(ที่จริงก็อยากให้ล้างด้วยกันต่างหากเล่า)ผมคิดในใจ 
“งั้นก็ล้างด้วยกันนั่นแหละ  จะได้ไม่ต้องเถียงกันOk" พี่เคนพูดตัดบทพร้อมเก็บจานที่อยู่บนโต็ะอาหารโดยผมเดินนำมาก่อนเเล้ว   แล้วก็มีสิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้น..
“โอ๊ยยยย. พี่เคนช่วยด้วยยยยยย!" ผมตะโกนเรียกพี่เคนเพราะไอ้สิ่งที่ไม่คาดฝันคือ ก็อกน้ำหัวมันหลุดเเล้วน้ำก็เปื้อนทั่วห้องเอิ่มเค้าไม่ได้ทำน้ะ--"
“มีอะ.....เฮ๊ยจับไว้ก่อนน้ะเดี๋ยวพี่ช่วย"พี่เคนเดินอย่างชิวๆเข้ามาที่ห้องครัวแล้วก็สะดุ้งตกใจจนจานที่อยู่ในมือเกือบหล่นแตก แล้วรีบวางจานไว้บนโต๊กและรีบมาช่วยผมที่กำลังหยุดน้ำไม่ให้ไหลออกมาซึ่งไม่ได้ผล--30นาทีผ่านไป.....ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติยกเว้นเรา2คโนทั่ยืนหอบด้วยความเหนื่อย ซักพักพี่เคนก็ทำท่าจะเดินออกไปจากตรงนี้ เอ๊ะน้ำมันเปียกอยู่นี่
“พี่เคน! ระวังล้ม เฮ๊ยย.!" 
“โอ๊ย....ปึก" และแล้วการเตือนของผมก็ไม่เป็นผลสำเร็จเเถมพี่เคนยังล้มทับตัวผมอีก หน้าของเรา2คนห่างไม่ถึง3นิ้วอีกนิดเดียวจมูกเรา2คนก็จะชนกันอยู่แล้ว แต่ สปิริดของผมันสั่งไม่ให้ผมเอาหน้าไปชิดกับพี่เคน “โอ๊ยยยย"ผมที่กำลังจะลุกขึ้นแต่หัวไหล่ผมมันดันไม่เอื้ออำนวย
“เป็นอะไรลุกไหวมั้ยมาเดี๋ยวพี่ช่วย"ผมพยักหน้าแล้วพี่เคนก็เริ่มยืนขึ้นแล้วพยุงผมไปบนโต๊ะกินข้าว
“มีกล่องยามั้ย...อยู่ไหนล่ะ" พี่เคนถาม หลังจากดูลอยสีออกเขียวๆม่วงๆที่หัวไหล่ของผม ผมพยักหน้าตอบคำถามของพี่เคน
“อยู่ตรงห้องนอนครับเดี๋ยวผมไปหยิบให้น้ะครับ"
“ไม่ต้องนั่งอยู่นี่แหละ เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้" ผมพยักหน้า
แล้วสักพักพี่เคนก็กลับมาพร้อมกล่องยาสีขาวขุ่นแล้วก็พูดว่า
“ถอดเสื้อ... เอ้า! ทำหน้างงอีก ถอดเสื้อพี่จะทำแผลให้" พอผมเข้าใจความหมายจึงปลดกระดุมนักเรียนอย่าเชื่องช้า 
“โอ๊ยช้าจังมานี่พี่ถอดให้แล้วพี่เคนก็ปลดกระดุมผมจนถึงเม็ดสุดท้าย
“สรุปคือพี่ทำเป็น๚กอย่างยกเว้นอาหารใช่ป้ะ" ผมถามปบบประชด