(YAOI)Fate!! โชคชะตาร้าย...ขีดเส้นรัก

บทที่3

มีใครที่จะดวงซวยตลอดทั้งวันอย่างผมบ้างไหม คำตอบน่ะเหรอ ก็ไม่มีไง คนบ้าอะไรจะซวยได้ทั้งวันไงล่ะ  ยกเว้นผมไว้คนหนึ่งล่ะกัน เพราะวันนี้ผมดวงซวยมาก มากถึงมากที่สุดไงล่ะ

“เฮ้ออออออ”ผมถอนหายใจช้าๆ

“มึงจะถอนหายใจอะไรหนักหนาว่ะ”มีทบ่นขึ้นมา

“แล้วมึงจะบ่นอะไรล่ะ”

“มึงไม่คิดว่ากูรำคาญบ้างเหรอ ที่นั่งฟังมึงถอนหายใจบ่อยๆเนี่ย”

“เออ กูจะพยายามไม่ถอนหายใจบ่อยว่ะ เฮ้ออออออ”พูดจบผมก็ถอนหายใจ ทั้งๆที่ว่าจะไม่ถอนหายบ่อยๆ

“ไอ้แฟน!! ไหนมึงจะพยายามไม่ถอนหายใจบ่อยๆไง”มันตะโกนเข้าหูผมเต็มๆเลยครับ หลังจากนั้นผมก็โดนมันบ่นจนหูอื้อ แล้วก็ถอนหายใจใส่มันไปอีกรอบ  แล้วถอนหายใจบ่อยๆ ผมจะอายุสั้นไหมเนี่ย?

รู้ไหมครับว่าผมต้องอยู่ซ้อมรับน้อง ซ้อมละคร แล้วผมมาเดินเอ้อระเหยอยู่ที่เซ็นทรัลได้ไง ไม่ต้องถามเดี๋ยวตอบให้ครับ คือผมว่างบ่ายไง มาเดินไม่กี่ชั่วโมงเดี๋ยวก็กลับไปซ้อมก็ทัน

พลั่ก!!

“ขอโทษครับ”สเต็บเดิมครับ พูดแล้วไม่เงยหน้า

“ขอโทษใครหรอ ขอโทษมดที่เดินอยู่ข้างล่างหรอ”คนข้างพูดจบเท่านั้นแหละ....

“มึง...”ผมคลางออกมาเบา

“หึ เจอกันอีกแล้วนะ คุณแฟน”มันพูดขึ้นมา

“มึง...ใครว่ะ กูลืมชื่อว่ะ”นี่แหละ  เหตุมาจากการทำงานเยอะไป

“นึกเอง”มันพูดแค่นั่น แล้วมองอย่างเบื่อๆ

“บอกหน่อยดิกูอยากรู้ว่ะ”

“นึกสิ”มันมองหน้าผมนิ่งๆ

“รา...เอิ่ม ราเม็ง ราชันย์ เออ ราชันย์ มึงชื่อราชันย์ใช่มั้ย”เยส!!นึกออกล่ะ

“หึ”อีกแล้ว หึ มันมาอีกแล้วมันมองหน้าผม ผมก็เลยสำรวจหน้ามันลงมาจนถึงเสื้อที่มันใส่อยู่

“มึงเรียนที่มหาลัย.....แง่ะว่ะ”ผมถามไป

“อืม”ตอบกลับมาแค่นั้นจริงๆ นี่มึงไม่คิดจะพูดให้ยาวกว่านี้หรือไง

“คณะ...”

“วิศวะ”ฉลาดด้วยวุ้ย ยังถามไม่จบก็แทรกขึ้นมาซะและ

“ไปหาอะไรกินด้วยกันป่ะ ในฐานะที่เราอยู่มหาลัยเดียวกัน”ผมพูดพลางยิ้มแป้น มันไม่พูดแต่มันพยักหน้ารับแทน

“กินไรดีว่ะ”ผมพูดออกมาเบาๆ

“....”มันเงียบ

“มึงๆ กินไร”ผมหันไปถามมัน

“.....”เงียบ

“กินMK นะ”มันหันมามอง แล้ว.......พยักหน้ารับรู้  ไอ้@!@@$!@#@$ โอ๊ยย  อยากจะจับมันไปปล่อยดาวอังคารจริงๆ ไอ้หล่อยเอ๊ยยยย

“สรุปตามนี้”พูดจบก็เดินลัลลาไปกิน MK

“อิ่มว่ะ”ผมพูดขึ้นพลางหน้าอิ่มเอม

“หึ”อีกแล้ว  ผมเกลียดเสียงนี้จัง ผมยกนาฬากาข้อมือขึ้นมาดู เอ้า นี่ได้เวลาต้องกลับแล้วนี่หว่า

“มึงๆ จะกลับพร้อมกูมั้ย”ผมหันไปถามตามมารยาท

“กลับ”พูดสั้นๆ กระทัดรัดๆ

“กูกลับมหาลัยนะ แล้วมึงล่ะ”ผมหันไปถามไอ้หล่ออีกที

“.....”ไม่ตอบอีกแล้ว  มันจะเงียบทำพระแสงอะไรห้ะ ไอ้หล่อ

“งั้นกูไปล่ะ”ผมบอกมันแล้วเดินออกมาเลย  เพราะคิดว่ามันคงไม่พูดแน่ๆ แต่เดินๆมา ผมรู้สึกเหมือนมีใครเดินตาม  พอหันไปดูเท่านั้แหละ......ไอ้หล่อเดินตามมาด้วย ผมขมวดคิ้วใส่มัน มันเลิกคิ้วใส่ผม  โอ๊ยยยยยย ผมอยากได้ยาพาราสักกระปุก

“นี่มึงจะกลับมหาลัยด้วยหรอ”ผมถามมัน

“....”ไม่ตอบ แต่พยักหน้า พูดหน่อยก็ได้ คนอื่นเขาจะได้ไม่ว่ามึงเป็นใบ้  หลังจากนั้นไม่นานผมก็ถึงมหาลัยโดยสวัสดิภาพ โดยมีไอ้หล่อเดินตามหลังมาเรื่อยๆเอื่อยๆ แล้วก็นั่งมานั่งอยู่ใต้ตึกคณะผม  เดี๋ยวๆ มันมานั่งทำไรใต้ตึกผม ทำไมไม่กลับคณะมัน

“ราชันย์....”ผมคลางชื่อมันเบาๆ

“เดี๋ยวไปส่งที่ห้อง”มันพูดแค่นั้นแล้วมันก็เงียบยาวเลย

“กูกลับเองได้”มันไม่ตอบ แต่ส่งสายตาดุๆมาให้ แค่นั่นแหละ ผมถึงกับพยักหน้ารับเลย

“กูไปซ้อมล่ะ เดี๋ยว 2-3ทุ่มก็คงจะเสร็จ”ผมบอกมัน ก่อนจะเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อน

“เหนื่อยวุ้ย ปวดขา ปวดแขนไปหมดเลย”ผมบ่นเบาๆ ในขณะที่ไอ้หล่อก็นั่งมอง

“กลับ”มันพูดขึ้นมา  ผมเลยเงยหน้ามอง

“อืม” เดี๋ยวๆ มันรู้หรอว่าหอ ผมอยู่ที่ไหน “มึงรู้หรอว่าหอกูอยู่ไหน”มันมองพลางเลิกคิ้วขึ้น

“ไม่รู้”พูดแค่นั้นเป็นอันเข้าใจครับ แล้วมันก็ทำหน้าครุ่นคิดอะไรสักอย่างแล้วก็มองหน้าผม

“ไปนอนหอกู” มันพูดขึ้น

“เออ.... เดี๋ยวๆ อะไรนะ ให้กูไปนอนหอมึงหรอ  ไม่เอาๆ กูจะหอกู”ผมเถียงขึ้นมาทันที

“....”ไม่พูดแต่ส่งสายตาเหวี่ยงๆมาให้ โอเคกูเข้าใจแล้ว คืนนี้กูต้องไปนอนกับมึงใช่มั้ยเนี่ย

“งั้นกูโทรบอกเพื่อนที่หอกูก่อนแล้วกัน”ผมบอก แล้วมันพยักหน้า

ตรู๊ดดดดดดดดด

“ฮัสโหลลล ไอ้มีท”

(อะไร)

“กูไปนอนหอเพื่อนนะ”ผมบอกมัน

(มึงจะไปนอนไหนก็ไป๊) อ้าว นี่มึงเพื่อนกูป่าวเนี่ย

“ไอ้มีท ไอ้เลว นี่มึงห่วงกูบ้างมั้ยเนี่ย”

(ฮ่าๆ ห่วงดิ ดูแลตัวเองดีๆแล้วกัน เออ แล้วกลับวันไหนว่ะ)มันถามขึ้น

“พรุ่งนี้ดิ เออๆๆ แค่นี้นะ ฝันดีมึง”

(ฝันดี)พูดแค่นั้นก่อนจะวางสาย  หันกลับมานี่ อื้อหือสายตามึงน่ากลัวมาก มึงมองแบบนี้ฆ่ากูเลยเถอะ

“นำไปดิ”แค่นั้นแหละ บทสนทนาก็ได้จบแค่นั้น ก่อนจะมีความงียบเข้ามาปกคลุมการเดินในครั้งนี้ ไอ้หล่อก็ไม่พูดไม่จา ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร ก็ได้แต่เดินฮัมเพลงไปตลอดทาง