World of the Dead นางฟ้าสีดำกับยมทูตสีขาว

 ความตายคือสิ่งที่มนุษย์ทุกคนไม่สามารถหลีกหนีได้ แต่ถ้าความตายเป็นสิ่งที่ใครคนหนึ่งปรารถนาล่ะก็เขาก็คงจะมีความสุขกับการตายของตัวยิ่งนัก เช่นเดียวกับเธอ นัวร์อาร์ฮาร์ท ฟีเชียร์ ฟอร์เดอร์รีน เด็กสาวผู้หลงใหลในเรื่องราวและโลกของคนตาย เธอไม่เคยกลัวความตาย ไม่เคยกลัวกับการเผชิญหน้ากับมัน และวันหนึ่ง สิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับเธอ ความตายมาโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆ ชักนำร่างกายอันบอบบางของเธอไปสู่โลกอีกโลกหนึ่งโลกที่ผู้มีลมหายใจทุกคนไม่สามารถผ่านเข้าไปได้ โลกของคนตาย....
100 ปีต่อมา
 กุหลาบสีแดงสดค่อยๆร่วงหล่นลงสู่พื้นก่อนที่ ผู้ที่ปล่อยมันลงไปจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองบุคคลเบื้องหน้า เด็กผู้หญิงผู้เป็นเจ้าของผิวขาวจัดราวกับหิมะ ยืนมองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่แสนจะเยือกเย็น ก่อนที่เธอจะค่อยๆยกเคียวที่ถืออยู่ฟันลงตรงกลางร่างของคนผู้นั้น
 "กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงกรีดร้องดังขึ้น ก่อนที่เหล่าวิญญาณมากมายที่รายล้อมอยู่จะค่อยๆส่งเสียงโหยหวนตอนรับวิญญาณตนใหม่ที่ถูกส่งลงมายังโลกของคนตายแห่งนี้
 "หยุด" เสียงพึมพำอันแผ่วเบาของเธอส่งผลให้เหล่าวิญญาณทุกคนที่กำลังส่งเสียงร้องโหยหวนนั้นเงียบลงอย่างรวดเร็วก่อนที่ความเงียบจะเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง
 "น่ะ...นี่เธอ..." เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังเป็นผลทำให้ยมทูตตนนั้นค่อยๆหันกลับไปมอง ดวงตาสีทับทิมนั้นฉายแววเศร้าออกมาก่อนที่น้ำตาสีเลือดจะค่อยรินไหลงจากดวงตาคู่ เมื่อมองหน้าผู้ที่เข้ามาเยือน
 "แองจี้" ยมทูตตนนั้นพึมพำชื่อของบุคคลที่เข้ามาใหม่เบาๆ ก่อนที่เธอจะค่อยหันกลับไปมองร่างที่ไร้วิญญาณของใครคนหนึ่ง และแน่นอนเจ้าของร่างก็คงเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากฝาแฝดของ แองจี้ นั่นก็คือแองเจิ้ล
 "เธอเป็นใคร แล้ว แอง...." แองจี้มองภาพแองเจิ้ลที่นอนนิ่งไม่ไหวติ่งราวกับในร่างนั้นไม่มีวิญญาณสิ่งสู่อยู่ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เบนดวงตากลมโตดวงตาสีมรกตคู่สวยมามองยังยมทูตตนนั้นด้วยความหวาดกลัว
 "เสียใจ" ยมทูตตนนั้นมองหน้าแองจี้ก่อนจะค่อยๆมองเลยไปยังร่างของแองเจิ้ล
 "แองเจิ้ล ไม่จริง" แองจี้ยกมือมือปิดหน้าก่อนจะค่อยๆปล่อยให้น้ำตาที่เก็บกลั้นมานานไหลลงมา
 "หมดเวลา" ยมทูนตนนั้นมองหน้าแองจี้ด้วยแววตาไร้อารมณ์ใดๆ ก่อนจะค่อยเดินกลับไปยังประตูที่แองจี้เปิดเข้ามา
 "หยุดก่อน เธอ... เออ... ท่านยมทูต แองเจิ้ล ฮึกๆ ตายแล้วใช่ไหม" แองจี้ถามยมทูตตนนั้นด้วยความเสียใจก่อนที่จะค่อยๆทรุดลงกับพื้นเมื่อสิ่งที่ตอบเธอมานั้นคือเรื่องจริง
 "ความตายคือสิ่งที่มนุษย์ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ จงทำใจในสิ่งที่เกิดแล้วปล่อยทุกอย่างให้เป็นตามสิ่งที่มันควรจะเป็นขอให้เจ้าโชคดี" ยมทูตใช้มือลูบหัวของแองจี้อย่างแผ่วเบา ก่อนที่ร่างของเธอจะเลือนหายไป เหลือไว้เพียงดอกไม้ดอกหนึ่งซึ่งมีรูปร่างคล้ายโคมไฟ
 "สโนว์ดรอป" แองจี้มองดอกไม้ที่ร่วงลงตรงพื้นด้วยความหม่นหมอง ดอกไม้แห่งตาย...
 เช้าวันต่อมา...
 "แองจี้ ไม่เป็นไรนะ" เสียงใสๆของใครคนหนึ่งทำให้แองจี้ตื่นจากภวังค์ความคิดก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา นัวร์อาร์ฮาร์ทเป็นเพื่อนคนเดียวที่เธอมีอยู่ในเวลานี้ เพื่อนคนเดียวที่สามารถเข้าใจเธอได้ทุกอย่าง คนคนเดียวที่อยู่ข้างเธอทุกเวลา
 "แองเจิ้ลจากพวกเราไปแล้ว" นัวร์อาร์ฮาร์ทใช้มือของเธอลูบหัวของแองจี้อย่างแผ่วเบา แองจี้เงยหน้าขึ้นมองนัวร์อร์ฮาร์ทอย่างสงสัยความรู้สึกจากฝามือที่ลูบหัวของเธอทำให้เธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร ดวงตาสีชมพูของนัสรีนมองแองจี้ด้วยความรู้สึกสงสารพร้อมๆกับความรู้สึกผิดอยู่ลึกๆในหัวใจ
 "นัวร์" แองจี้เงยขึ้นก่อนจะค่อยมองเข้าไปในดวงตาสีชมพูของเธอ เพื่อหวังที่จะค้นหาความจริงบางอย่าง แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกว่างเปล่า รู้สึกเหงา และเดียวดายอย่างประหลาด
 "ม่ะ..มีอะไร" นัวร์อาร์ฮาร์ทเอ่ยถามเมื่อรู้สึกว่าแองจี้ชักจะจ้องเธอมากเกินกว่าที่ควรเป็น
 "นัวร์ ฉันกลัว" แองจี้ยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะค่อยๆหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าและนั่นทำให้นัวร์อาร์ฮาร์ทแทบจะหยุดหายใจ เพราะมันก็คือดอกไม้สีขาวดอกหนึ่งซึ่งมีรูปร่างคล้ายโคมไฟ
 "สโนว์ดรอป" นัวร์อาร์ฮาร์ทพึมพำอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยเอื้อมมือไปรับมันขึ้นมามองด้วยสายพินิจ
 "ดอกไม้แห่งความตาย ฉันคงต้องตายเร็วๆนี้แน่เลย" แองจี้ยกมือขึ้นปิดหน้าก่อนที่น้ำตาของเธอจะค่อยๆร่วงลงอีกครั้ง ทำให้นัวร์อาร์ฮาร์ทรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจขึ้นมาอย่างประหลาดก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวของแองจี้อย่างแผ่วเบา
 "แองจี้ไม่เอาน่าอย่าร้องๆ" นัวร์อาร์ฮาร์ทรีบล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าของเธอขึ้นมาซับน้ำตาของแองจี้
 "นัส ฉันไม่อยากตาย ไม่อยากเสียแองเจิ้ลไป นัวร์ช่วยฉันที" แองจี้โผเข้ากอดนัวร์อาร์ฮาร์ทด้วยความหวาดกลัวกับความรู้สึกเสียใจ แล้วปล่อยโฮออกมาเสียยกใหญ่ ทำไมหนอทำไมชีวิตเธอถึงเป็นแบบนี้
 "แองจี้" นัวร์อาร์ฮาร์ทพึมพำแผ่วเบา ก่อนจะค่อยเงยหน้าขึ้นเมื่อรับรู้ถึงอะไรบางที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เธอ... ใกล้เรื่อยๆ ...และ ใกล้ เรื่อยๆ......
 "ยมทูตสีดำ" เสียงพึมพำที่แผ่วเบาราวกับลมแต่ทว่ากลับดังก้องในหูของนัวร์อาร์ฮาร์ทอย่างชัดเจนทำให้เธอค่อยเบิกตาขึ้นดวงตาสีชมพูสวยของเธอเริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆก่อนที่มันจะเปลี่ยนสีจากสีชมพูสวยนั่นกลายเป็นสีทับทิมที่ดูน่าค้นหาและดูงดงามอย่างประหลาดในคราวเดียวกัน ก่อนที่เธอจะค่อยๆลุกยืนขึ้นเมื่อมองเห็นร่างผู้มาเยือน
 "น่ะ.. นัวร์..." แองจี้เบิกตาขึ้นเมื่อสิ่งปรากฏตรงหน้าของเธอคือสิ่งที่เธอไม่คาดฝัน ไม่เคยคิดว่าเพื่อนของเธอจะกลายเป็น... กลายเป็นผู้ส่งวิญญาณบริสุทธิ์และเหล่าปีศาจร้ายลงนรก ก่อนที่เธอจะรีบผละออกมาอย่างรวดเร็วแล้วจ้องหน้าของนัวร์อาร์ฮาร์ทราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วตวัดดวงตาสีมรกตคู่สวยไปมองยังชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าชุดสีขาวบริสุทธิ์ราวกับเทวดา
 "ผู้ถูกเลือกงั้นหรอ" ชายหนุ่มตรงหน้าของแองจี้มองหน้าเธอราวอย่างพินิจก่อนจะยกดาบสีขาวสะอาดขึ้นมาแล้วจ่อไปยังหน้าของเธอ แองจี้รีบถอยห่างด้วยความกลัว
 "หยุดนะ" นัวร์อาร์ฮาร์ทรีบเข้าไปขวางไว้ ก่อนจะเรียกเคียวยมทูตสีดำออกมา แองจี้มองบุคคลเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกซาบซึ้งขนาดเธอทำเหมือนรังเกียจมากมายแต่นัวร์อาร์ฮาร์ทก็เข้ามาช่วยโดยไม่ถือโทษโกรธแค้นแต่อย่างใด
 "เจ้าเกี่ยวอะไรด้วย" ชายหนุ่มคนนั้นตวัดดวงตาสีอเมทิสต์อันคมเฉียบของตัวไปมองยังนัวร์อาร์ฮาร์ทที่มายืนขวางเอาไว้
 "เจ้าไม่ใช่เทวดานี่!!!" นัวร์อาร์ฮาร์ทเบิกตาขึ้น อย่างตกใจก่อนที่จะปล่อยเคียวสีดำของตัวเองลงสู่พื้น
 "ข้าเป็นยมทูต" ชายหนุ่มคนนั้นยกดาบสีขาวสะอาดขึ้นก่อนจะ ฟันลงตรงกลางร่างของนัวร์อาร์ฮาร์ท
 "นัวร์!!!" แองจี้มองภาพเบื้องหน้าด้วยความตกใจ ก่อนที่ดวงตาสีมรกตจะค่อยสั่นระริก และมีน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ใครกันล่ะจะทนได้ที่เห็นเพื่อนของตัวเองถูกฟันลงกลางร่าง แล้วล้มลงไปต่อหน้าต่อตาด้วยความเฉยชา
 นัวร์อาร์ฮาร์ทค่อยฝืนเปลือกตาของตัวขึ้นมามองหน้าแองจี้ ก่อนที่เลือดสีดำจะไหลลงทะลักมาอย่างรวดเร็วจนอาบพื้น บริเวณที่ทั้งสามอยู่ น้ำตาสีเลือดค่อยๆไหลลงมาจากหางตา
 "อย่าทำร้ายเพื่อนฉัน" น้ำเสียงที่แหบพร่าค่อยเงียบลงเมื่อเปลือกตาของนัวร์อาร์ฮาร์ทค่อยๆปิดดวงตาสีทับทิมนั่นลง
 "นัวร์" แองจี้รีบวิ่งเข้าไปประคองร่างของนัวร์อาร์ฮาร์ทที่เลือดค่อยๆไหลลงมาอย่างมาขาดสายขึ้นมาก่อนจะมองไปยังชายหนุ่มเบื้อง
 "ถึงตาของเธอแล้วสาวน้อย" ชายหนุ่มตรงหน้าของแองจี้ค่อยๆยกดาบขึ้นมา แล้วตวัดลงมายังบางที่นั่งอยู่ แต่ก่อนที่ดาบจะถึงร่างของแองจี้นั้น เคียวที่หล่นอยู่ค่อยๆลอยขึ้นรับดาบของชายหนุ่มคนดังกล่าว
 "เอานัวร์คืนมา เอานัวร์คืนมา เอานัวร์คืนมา เอานัวร์คืนมา" เสียงโหยหวนที่ดังออกมาจากเคียวเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆก่อนที่อะไรบางอย่างจะค่อยๆออกมาจากดาบเด็กผู้หญิง ผมสีดำ ตาสีดำ ชุดสีดำ ยืนมองหน้าแองจี้ก่อนที่เธอจะพุ่งเข้าใส่ร่างของแองจี้อย่างแรง
 "นางฟ้า............ สีดำ!!!" ชายหนุ่มคนนั้นกระโดดหนีทันทีเมือรับรู้ถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่ออกมาจากร่างกายของแองจี้ แองจี้ค่อยๆลุกขึ้น ก่อนที่ชุดของเธอทั้งชุดจะกลายเป็นสีดำและปีกสีดำก็ค่อยๆโผล่ออกมาจากกลางหลังก่อนที่สายลมอะไรบางอย่างจะค่อยๆพัดเข้ามา และนำพาร่างทั้งสามไปสู่ดินแดนแห่งใหม่
 ดวงตาสีอคมารีนคู่สวย กำลังจ้องไปบนท้องฟ้าราวกับรอการกลับมาของอะไรบางอย่าง แองเจิ้ล สาวน้อยผู้ถูกพาตัวมายังโลกของยมทูต ค่อยๆยกมือข้อมือมามองดูเวลา นาฬิกาทรายบนข้อมือของแองเจิ้ลนั้นกำลังค่อยหมดไปทุกที
 "แองจี้ เมื่อไหร่ฉันจะได้เจอเธอ" เสียงพึมพำแผ่วเบาดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางก่อนที่น้ำตาของเธอจะค่อยๆรินไหลลงมา
พรึ่บ โครมมม!!!
 เสียงวัตถุอะไรสักอย่างดังกระทบพื้นอย่างดังทำให้แองเจิ้ลหันไปมองยังที่เกิดเหตุ ก่อนที่ดวงตาสีอคมารีนจะค่อยๆเบิกกว้างขึ้น เพราะสิ่งที่เธอเห็นก็คือผู้ชายที่อยู่ในชุดสีขาวสะอาดและผู้หญิงที่อยู่ในชุดสีดำสนิท
 "แองจี้" เมื่อตั้งสติได้แองเจิ้ลรีบวิ่งเข้าไปยังที่เกิดเหตุ แต่กลับถูกอะไรบางอย่างผลักให้กระเด็นออกมา
 "เอานัวร์คืนมา เอานัวร์คืนมา เอานัวร์คืนมา" เสียงประสานของอะไรสักอย่างดังก้องไปทั่วบริเวณ
 "แองจี้ ได้ยินแองเจิ้ลหรือเปล่าแองจี้!!!" แองเจิ้ลมองร่างของฝาแฝดตัวเองที่ลอยอยู่เหนือพื้นด้วยความสงสัย ก่อนที่อะไรบางอย่างจะค่อยๆปรากฎขึ้นมาในสมอง
 "หยุด!!" เสียงที่แผ่วเบาแต่กลับหนักแน่นอย่างประหลาดดังขึ้นจากข้างหลังของแองเจิ้ล ทำให้เธอค่อยๆหันไปมอง
 "ท่านเอเรียส" แองเจิ้ลรีบถลาเข้าไปหาทันทีเพราะรู้ว่าในเวลานี้มีแต่ท่านเท่านั้นที่สามารถช่วยเธอและแองจี้ได้
 "สิ่งที่ข้ากลัวกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว" เสียงของเอเรียสแองจี้เลิกคิ้วขึ้นมาสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรไปมากกว่านั้นเมื่ออะไรบางอย่างค่อยๆคืบคลานออกมาจากหลุมกาลเวลา สิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์ที่แลดูน่ากลัวกำลังตรงเข้ามายังแองจี้และยมทูตสีขาว
 "แองจี้!!!" แองเจิ้ลตะโกนออกไปเสียงดังก่อนที่อะไรบางอย่างจะค่อยๆกลืนกินทุกคนหายไป...