Before I die ขอเเค่นายอยู่เคียงข้างผม

ตอนเที่ยงบนตึกจะเงียบเเละไร้คน เนื่องจากทุกคนต้องลงไปกินข้าวกลางวันเเละมีงานเชียร์กีฬาสี ห้องพักครูก็ไม่มีคนเพราะต้องไปคุมนักเรียน
 
ผมชะโงกหน้ามองออกมานอกเสาซึ่งเป็นเสาที่ตั้งอยู่ก่อนข้ามสะกายวอร์ค
 
 
เยี่ยม... ปลอดภัย
 
 
"นี่ ทำไมพวกเราถึงต้องทำตัวลับๆล่อๆเเบบนี้ล่ะ.." โจชะโงกหน้ามองตามจนผมเเทบจะกดหัวเขาหลบภารโรงที่เดินผ่านไปเมื่อกี้เเทบไม่ทัน
 
 
"เงียบน่า เดี๋ยวก็มีใครได้จับได้หรอก นายน่ะเดินตามฉันมาเฉยๆเหอะ.."
 
 
"เเล้วทำไมต้องกลัวว่าจะมีใครจับได้ล่ะ? เราไม่ได้ทำผิดอะไรนี่..." ดวงตาสีฟ้าหันกลับมองผมด้วยสายตางุนงง หน้าเเละหูของเขาตกไปทางด้านข้างเเละหางสีน้ำตาลที่ส่ายไปมานั่นไม่ต่างจากท่าทางของหมาที่จ้องไม้ลูกชิ้นกำลังเข้าปากผมเด๊ะ
 
"ใช่ พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิด เเต่เราจำเป็นต้องซ่อนตัวเข้าใจมั้ย โดยเฉพาะนายอย่าทำตัวให้เด่นนักเเละทางที่ดีอย่าพูดอะไรเเละอย่าให้ใครเห็นเลยดีกว่า" ใช่ อย่าให้เห็นเลย ผู้ชายหูหมาใส่ชุดอัศวิน เเถมไอ้หูเเละหางนั่นมันก็ของจริงเสียด้วย... เขายังคงทำหน้างงอยู่เเต่ก็ยอมเงียบตามคำสั่ง
หลบไปหลบมาทำตัวลับๆล่อๆอย่างกับนินจา จนในที่สุดก็มาถึงประตูห้องบานหนึ่งซึ่งเป็นประตูไม้เเละมีกระจกเล็กที่ใช้มองทะลุเข้าไปข้างใน ซึ่งด้านบนมีป้ายซึ่งพิมพ์ด้วยหมึกสีดำเขียนว่าห้องพยาบาลมองทะลุตัวกระจกเข้าไป ไม่มีครูประจำการอยู่เนื่องจากต้องไปเฝ้าเจ้าพวกนักบาสเเละพวกเหนือมนุษย์ทั้งหลายข้างสนาม ใกล้ถึงวันกีฬาสีเเล้วพวกชมรมกีฬาต่างๆรวมทั้งพวกกรรมการนักเรียนต่างก็ยุ่งวุ่นวายไปหมด
 
 
ผมถอดรองเท้าของตัวเองเเละเหลือถุงเท้าเอาไว้
 
"เอ้า นายก็รีบถอดรองเท้าเเล้วเข้ามาข้างในก่อนจะมีใครเห็นสิ"
 
"หือ จะ...จำเป็นด้วยหรอ..." คำทำท่าเหมือนไม่มั่นใจเเละมองรองเท้าบูทหนังของตนเองเหมือนไม่อยากถอดมันเท่าไรนัก
 
"จำเป็นสิ ถ้านายใส่รองเท้านี่เข้ามาพื้นในห้องก็จะสกปรก ฉันขี้เกียจมานั่งทำลายหลักฐานอีก" ผมมองพื้นรองเท้าบูทที่ติดเศษหญ้าเเละเศษดินเเฉะๆ ถ้าไปเลอะพื้นกระเบื้องสีขาวๆเเล้วล่ะก็คงต้องนั่งไล่ทำความสะอาดนานทีเดียว
 
หลังจากที่ทำท่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ก้มลงกระตุกเชือกรองเท้าจัมป์บูทเเละถอดมันออกเเละยืนอยู่บนพื้นด้วยเท้าเปล่า
 
"เอาล่ะ ถอดเเล้วก็เข้ามา"
 
"เอ่อ...หลังจากนี้ขออะไรอย่างได้หรือเปล่า"
 
"หา?"
 
"ถ้าต้องออกมาเเล้วช่วยผูกเชือกรองเท้าให้ฉันด้วย"
ผมค่อยๆหันไปมองเขาอย่างไม่เชื่อหู
 
"นายผูกเชือกรองเท้าไม่เป็น?"
 
"อืม"
 
"โตป่านนี้เเล้วนี่นะ"
 
"อ่าหะ"
 
"เเล้วเวลานายใส่มันนายใส่ยังไง"
 
"ก็ไม่เคยถอดนี่"
 
"ห้ะ?.."
"นายคงผูกเชือกรองเท้าเป็นใช่มั้ย..."
 
ไม่!ๆ ที่ฉันจะพูดหมายถึงว่านายใส่มันตลอดเวลาเนี่ยนะ เเล้วเวลานอนนายนอนยังไง อย่าบอกนะว่านอนทั้งๆที่ใส่รองเท้าเเบบนั้น...?!
 
ผมเปิดประตูเข้าไปก่อนจะตรงรี่ไปที่ตู้เก็บเสื้อก่อนจะสั่งโจที่เดินตามเข้ามาโดยไม่หันไปมอง
 
"ฟังนะ นายเข้าไปเเล้วไปล้างเท้าในห้องน้ำด้านซ้ายมือ ทางที่ดีนายควรจะอาบน้ำไปเลย อย่าลืมใช้สบู่ด้วย "
 
"เเล้วชุดเปลี่ยน?"
 
"ฉันจะเอาไปให้ รีบๆไปได้เเล้ว" ผมปัดมือไล่ หมอนั่นไปที่ห้องน้ำเเล้วปิดประตู ได้ยินเสียงโลหะกระทบกันเเละเสียงน้ำไหลดังลอดออกมา ก่อนผมจะหันไปรื้อเสื้อในตู้เก็บเสื้อ
 
ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร โจเป็นเพียงตัวละครที่ผมสมมติขึ้นมา มันควรจะเป็นเเค่ตุ๊กตาหมาเก่าๆหรือเป็นเเค่ตัวละครที่อยู่เเต่ในนิยาย เเต่มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อมาก เเละยากที่จะเชื่อเเต่มันก็เกิดขึ้นจริงไปเเล้ว เเถมหมอนั่นก็กลายเป็นมนุษย์ มนุษย์ที่มีหูเเละหางสุนัข...อยากคิดว่ามันเป็นเเค่เรื่องอำเล่น เป็นเเค่ไอ้บ้าใส่ชุดคอสเพลย์ เเต่มันเป็นไปไม่ได้ที่มันจะบังเอิญเหมือนกันขนาดนั้น
 
 
เอาเป็นว่าค่อยๆ คิดก่อนดีกว่า เหมือนว่าเจ้านั่นก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหมือนกัน
 
 
หันไปมองดูเสื้อผ้าสำรองในตู้ มันมีเผื่อไว้สำหรับผู้ป่วยที่เพลออาเจียนใส่ชุดตัวเองเปลี่ยน บางครั้งเวลาลืมเอาเข็มขัดหรือŸผ้าผูกคอลูกเสือมาก็สามารถมายืมได้เเต่ก็มีคนเอาไปเเล้วไม่คืนเลยมีการขาดเเคลนชุดบ้างโชคดีที่ยังมีรุ่นพี่เอามาบริจาคอยู่บ้าง เเต่ก็ไม่มากนักเท่าที่เห็นตอนนี้มีชุดนักเรียน ถุงเท้าเเละเครื่องเเบบลูกเสืออยู่สองสามชุด ถุงเท้า รองเท้าพละเเละกระโปรงนักเรียนหญิง มีหมวกลูกเสือเหลือเเค่ 2 ใบ คงจะสามารถเก็บหูของโจได้ เเม้วันนี้จะไม่มีเรียนลูกเสือเเต่ก็คงต้องใส่ ว่าเเต่เจ้านั่นใส่ไซท์อะไร?
 
"นี่ อาบเสร็จเเล้วนะ"
 
สะดุ้งด้วยความตกใจเพราะได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง โจตัวเปียกน้ำ น้ำหยดลงมาจากใบหน้าเเละปลายผมสีน้ำตาลอ่อนข้าวสาลี มีเเค่ผ้าขนหนูพาดปิดไว้หมิ่นเหม่เปลือยท่อนบน เจ้านี่ไม่คิดจะเช็ดตัวหน่อยหรือไงฟะ ผ้าขนหนูก็ผูกไม่เรียบร้อยอีก มันใกล้ตกลงมาจากขอบเอวเเล้วนะเว้ยย!!
 
"หือ หน้าฉันมีอะไรติดอีกเเล้วหรอ..."
 
"ไม่ใช่ นายน่ะทำไมถึงไม่รู้จักเช็ดตัวให้มันดีๆบ้าง น้ำเลยหยดเป็นทางเลย"
 
"โทษที เเต่เดี๋ยวจะสะบัดออกให้เดี๋ยวนี้เเหละ"
 
"ถ้าไอ้สะบัดเเบบหมาเปียกน้ำละก็ไม่เอาล่ะ มานี่" ผมคว้าหยิบผ้าเช็ดตัวบนชั้นเเล้วเดินไปขยี้หัวโจให้เเห้ง ผมที่ตกลงมาด้วยน้ำหนักของน้ำเลยดูฟูขึ้น หัวส่ายไปตามเเรงขยี้ พึ่งรู้ว่าหมอนี่สูงกว่าผมนิดหน่อย บ้าจริงๆเลย...
 
"นี่ ฉันขอถามอะไรหน่อย"
 
"อะไร"
 
"นายรู้จักฉันได้ยังไง?"
 
ผมชะงักมือที่ขยี้อยู่ โจถามผมด้วยสีหน้าจริงจังที่ผมพึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งเเรก
 
"ฉันอ่านสมุดโน๊ตที่นายเขียน มันมีชื่อของฉันเเถมเรื่องราวของฉันด้วย"
 
..อะไรนะ..
 
"นายอ่านมันไปตอนไหน"
 
"ตอนที่นายหลับ"
 
"อ่านจนจบเล่ม?"
 
เขาพยักหน้าโดยตาสีฟ้าตอนนี้รี่ลงเเตกต่างจากตอนเเรกหน้ามือเป็นหลังมือ หน้าของเขาใกล้เขามา ผมสะอึก พูดอะไรไม่ออก เพราะถ้าเขาอ่านจนจบเล่ม...
 
"ที่นายอยู่บนดาดฟ้า เพราะว่านายคิดจะฆ่าตัวตาย อย่างนั้นใช่หรือเปล่า?"
 
 
....เขาก็ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดที่ผมเขียนลงไปทั้งหมดเเล้วล่ะสิ