Before I die ขอเเค่นายอยู่เคียงข้างผม

ความเดิมตอนที่เเล้ว...
 
 
ในตอนเเรก ผมได้เดินขึ้นมาถึงดาดฟ้าเพื่อตัดสินใจที่จะฆ่าตัวตาย เเต่ก็ตัดสินใจไว้ว่าก่อนตายจะต้องเเต่งนิยายให้จบเสียก่อน จากนั้นผมก็เกิดอาการมุกตัน ผมก็เลยงีบหลับไป ซึ่งตามที่ผมคาดหวังเอาไว้เมื่อผมตื่นขึ้นมาผมจะได้พล็อตใหม่ที่เจ๋งๆที่จะใช้เขียนต่อ หรืออย่างมากที่สุดก็คงจะทำให้หายเครียดไปสักระยะ
 
 
 
เเต่ที่อยู่ตรงหน้ามันเเตกต่างจากสิ่งที่คาดคิดไว้หลายขุมนัก....
 
 
 
ตอนนี้ ผมกำลังมองเด็กผู้ชายคอสเพลย์เป็นชุดอัศวินเกราะทอง ผ้าพันคอที่เชื่อมต่อกับผ้าคลุมสีเเดงไหวไปมาตามทิศทางของอากัปกริยาของผู้สวมใส่ที่กำลังเดินสำรวจนู่นสำรวจนี่
 
 
....ซึ่งหมอนั่นที่ว่าเมื่อกี้นี้พึ่งรื้อตู้เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดเสร็จเเหม่บๆ ได้ย้ายไปดึงถอนต้นอ่อนทานตะวันออกจากกระถางอยู่่โซนพืชผักสวนครัวเล่น....
 
ผมมองต้นอ่อนทานตะวันที่โดนถอนออกมาอย่างไร้เยื่อไยกองอยู่ที่พื้น บัดนี้กระถางต้นไม้มีเพียงดินเเละเศษราก ที่จริงมันไก็ไม่ได้ปลูกยากปลูกเย็นอะไรนัก เเถมเสร็จสิ้นการให้คะเเนนไปเเล้วเเต่มันก็อดหงุดหงิดไม่ได้เมื่อเห็นความพยายามทั้งหมดของเราโดนทำอย่างนั้น
 
 
"นาย...นั่นนายกำลังทำอะไรกับต้นไม้ในกระถาง?"
 
 
"ฉันเเค่เก็บข้อมูลว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ที่ไหนเท่านั้นเอง"
 
 
"เเต่นั่นมันต้นไม้ของห้องฉัน.."
 
 
"ง...งั้นหรอ"
 
 
"นายเลิกทำตัวน่ารำคาญเเบบนี้เสียที รู้มั้ยว่าการรื้อของไปทั่วเเบบนี้มันเสียมารยาท"
 
 
"ขอโทษด้วย.."
เขาก้มหน้าสำนึกผิดเเถมไอ้หูกับหางก็ตกลงมาดูน่าสงสาร นี่เราพูดเเรงเกินไปหรือเปล่านะ? เเม้จะเป็นการพบกันครั้งเเรกก็เถอะ ไม่สิ เเบบนี้เเหละดีเเล้ว ถ้าไม่พูดตรงๆเเบบนี้หมอนี่คงจะค้นโน่นค้นนี่ไม่ยอมหยุดเสียที 
 
เเต่รู้สึกผิดนิดๆเเฮะ ไม่ว่าใครโดนเเบบนี้ก็ต้องรู้สึกผิดเป็นธรรมดาอยู่เเล้ว คงจะรู้สึกเหมือนกับว่าพึ่งเจอกันครั้งเเรกก็โดนว่าเเล้วล่ะมั้ง ผมจึงรีบถามคำถามที่ค้างคาใจเพื่อเปลี่ยนเรื่องเเละเปลี่ยนบรรยากาศไปด้วย
 
 
"เเล้วนี่นายเป็นใคร?"
 
 
"ฉันหรอ?" เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม เเววตาสีฟ้าของเขาดูเศร้าๆ สงสัยจะกำลังคิดมากเเละยังไม่หายเฟล "ฉันเป็นอัศวิน"
 
"อัศวินที่อยู่ในปราสาทอ่ะนะ"
 
"อืม"
 
เมื่อได้ยินอย่างนั้นผมจึงเเกล้งถามเล่นๆ
 
"วันๆทำอะไรบ้าง"
 
"ป้องกันบ้านเมือง เวลาสงบสุขก็ฝึกซ้อมดาบ ตอนนี้กำลังทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายอยู่"
 
"เเล้วมีเวลาจีบผู้หญิงมั้ย"
 
"ถ้าทำเเบบนั้นพวกเราก็จะไม่มีสมาธิเเละจะเสียเวลาเปล่าไปกับการคิดบทประพันธ์เพื่อพูดจาหว่านล้อมเธอ"
 
"ฮ่าๆๆๆ ถึงขั้นเเต่งบทประพันธ์กันเลยหรอเนี่ย!"
 
"พวกเธอไม่อยากเเต่งงานกับผู้ชายที่ไม่มีการศึกษาหรอก โดยเฉพาะผู้หญิงชั้นสูง"
 
"พูดเเบบนี้เเสดงว่านายคงจะหลงรักองค์หญิงล่ะซี่"
 
"ข้า....ข้าไม่ทำเรื่องโอหังเยี่ยงนั้น" พูดตะกุกตะกักเเต่สีหน้าจริงจัง เห็นได้ชัดว่าสำเนียงการพูดท่อนนี้เหมือนบทละคร ทำเอาผมกลั้นหัวเราะเเทบไม่ไหว
 
"เเล้วภารกิจที่ว่าที่นายต้องทำล่ะ"
 
"จะพูดว่ายังไงดีล่ะ..." เขามองขึ้นไปข้างบนขณะนึก "ตอนนี้ที่หมู่บ้านเรามีปัญหาเรื่องเด็กๆหายตัวไป"
 
"นายก็เลยตามหาพวกเขาเเต่ดันโดนจระเข้คาบไปกินงั้นสิ" บอกก่อนว่าคราวนี้ผมเเค่คิดถามเขาเล่นๆโดยไม่ได้คิดอะไรจริงจังเลย 
 
 
เเต่การที่เขาพยักหน้านั่นมันเหนือความคาดหมายของผมมาก
 
 
 
 
"ใช่ ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าจะตายเเน่ๆล่ะ เเล้วเหมือนกับว่าฉันถูกดูดไปที่ไหนสักที่เเล้วมาอยู่ที่นี่ เเล้วฉันก็เห็นนายนอนอยู่ตรงนี้นี่้้เเหละ"
 
เหมือนจะเป็นเรื่องล้อเล่น เเต่เหมือนไม่ใช่ อะไรสักอย่างในตัวผมกำลังบอกว่านี่ไม่ใช่เป็นเพียงบทละคร เสี้ยวหนึ่งก็มีความคิดอะไรบางอย่างที่ไร้สาระเเว้บขึ้นมาบนหัว
 
 
เเละมันก็พอดีกับที่หมอนี่ยิ้มเเละพูดประโยคนี้ออกมา
 
 
 
"ฉันคืออัศวินโจ นายล่ะชื่ออะไร?"
 
 
 
ผมมองเขาเหมือนเห็นผี
 
 
"เเล้วที่นี่มันที่ไหนหรอ เเล้วอาคารสูงๆนั่นมันคืออะไรกัน?"
 
"โจ..."
 
"หืม...?" เขาละสายตาจากวิวด้านนอกเเล้วหันมาหาผมตามเสียงเรียกด้วยเเววตาสีฟ้าที่เป็นประกายพร้อมกับหางสีน้ำตาลที่ส่ายไปมานอกผ้าคลุม ผมสีน้ำตาลอ่อน หูหมาสีน้ำตาลยาวลู่ลงเเต่ไม่ตั้ง ผ้าพันคอสีเเดงเเละดาบที่มีลักษณะเหมือนดาบของเล่นที่ผมทำหายไปตั้งเเต่หลายปีก่อนซึ่งลืมลักษณะของมันไปเสียสนิท
 
 
 
 
 
ตุ๊กตาสุนัขหูสีน้ำตาลเข้มขนน้ำตาลอ่อนเเละผูกผ้าพันคอสีเเดงเมื่อตอนนั้น
 
 
 
ตอนนี้ผมนึกออกเเล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ว่าเเต่ว่า ทำไมถึงกลายเป็นคนได้เเถมต้องหล่อเกินหน้าเกินตาตูด้วยฟะ...?
 
 
 
 
"เอ่อ...หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรอ?"