A Secret Experiment P.P. illusion วิจัยลับพลังจิตฯ

◊ ◊ ◊
 
[18:01] [12/09/2057]
[ป้อมปราการลอยฟ้า ‘ชินโคเซ็น’ จุดศูนย์กลาง ชั้น C7, สถาบัน E.P.P. Hi-Tech Upper ชั้นที่ 7 ศูนย์วิจัยของด็อกเตอร์ซิส]
 
“ไม่ใช่โชคร้าย แต่เธอชอบแส่หาเรื่องมากกว่า อิลลูชั่น”
 
เฟียน่านั่งฟังคำบ่นของนักวิจัยสาวอายุเกือบสามสิบคนหนึ่งที่ไว้ผมยาวรวบมัดไว้สีฟ้า ผิวขาวอมเหลืองสวมแว่นตาเหลี่ยมเล็กสีดำ สูง 175 ซม. อยู่ในชุดเสื้อกราวน์สีขาวที่มีตัวอักษร E.P.P. และโลโก้ของไฮเทคอัพเปอร์ อยู่บนหน้าอกซ้ายซึ่งหน้าอกเธอคัพดีเอาชนะอัพเอของเฟียน่าได้อย่างง่ายดาย เธอมีชื่อว่า ‘เหม่ยซิง’ เชื้อชาติจีน...เธอบ่นไปและมือขวากำลังใช้ปืนกระบอกฉีดยากำลังฉีดสารสีเหลืองอะไรบางอย่างเข้าที่ต้นแขนซ้ายของเฟียน่า ตอนนี้เธอเพิ่งกลับมาจากข้างนอกเพื่อมารับยา ‘บำรุงร่างกาย AP’ รายสัปดาห์ของทางไฮเทคอัพเปอร์
 
“ก็มันช่วยไม่ได้นิ พวกสวะนั่นพูดไม่เข้าหู” เฟียน่าทำหน้าบูด
“หัดคุมอารมณ์ไว้บ้าง เธอไม่เหมือนคนทั่วไป” เหม่ยซิงยังคงบ่นต่อไป
“อ๋อเหรอ...นึกว่ากลัวเสียตัวทดลองที่มีค่าไป”
“งืม รู้ตัวนิ...ยังดีนะที่ฉันอยู่กับเธอมานาน ไม่งั้นตบปากเธอนานล่ะ”
“ฮ่าๆ ขออภัยด้วยที่ทำให้คันไม้คันมือ”
เฟียน่าพยายามใช้น้ำเสียงกวนประสาท แต่แล้วมันไม่ได้ผล
 
“ไม่โกรธบ้างหรือหงุดหงิดเลยเหรอ?” เจ้าตัวถาม
“ถ้าฉันโกรธจริงๆ ป่านนี้หักเข็มคาแขนเธอไปนานแล้ว”
“โอ้ย!!”
 
เหม่ยซิงกระชากปืนกระบอกฉีดยาออกจากต้นแขนของเฟียน่าหลังฉีดสารสีเหลืองให้เสร็จ คนที่โดนฉีดร้องเจ็บมองค้อนใส่ผู้ที่ให้ยา แต่เหม่ยซิงหาได้แยแสไม่ ทำหน้าเบิกบานราวกับว่าไม่ได้ทำเรื่องเมื่อครู่ เมื่อเฟียน่าเห็นว่ายั่วคนตรงหน้าไม่ได้เลยแกว่งขาเตรียมลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เอนนอน แต่โดนเหม่ยซิงจับกดติดอยู่กับที่ไว้
 
“หลังฉีดยาอยู่นิ่งๆ 30 วิ...จำไม่ได้หรือไง?”
“จำได้...แค่ลืมนะ ลืม...”
“นั่นไม่ได้เรียกว่าจำได้”
“ค่าาาาาาาาาาาาาา”
 
ครืด...
 
เสียงประตูเลื่อนอัตโนมัติซ้ายมือเฟียน่า มีแขกมาเยื่อนเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่ถือกระดาษเล่มใหญ่หนาเข้าห้องมา ซึ่งเฟียน่ารู้จักทั้งสองคนนี้ดี พวกเขาเป็นทีมวิจัยที่ดูแลและทดลองผู้ใช้พลังจิต No.7 หรือก็คือตัวเธอเอง ซึ่งผู้ใช้พลังจิตหรือพีทูแต่ล่ะคนนั้นจะมีทีมวิจัยดูแลประมาณสามถึงสิบคน โดยทีมที่ดูแลเฟียน่านั้นมีทั้งหมดห้าคน ได้แก่ เหม่ยซิง นักวิจัยเชื้อชาติจีนจาก Area CH และคนต่อไปที่ถือเอกสารเข้าห้องมาเป็นผู้หญิงไว้ทรงผมบ๊อบหน้าม้าสีเขียว นัยน์ตาสีดำ ไม่สูงมากประมาณ 160 ซม. ใบหน้าแลดูเด็กอายุสิบห้าแต่อันที่จริงเข้าเลขสามสิบแล้ว เธอมีชื่อว่า ‘เอริส’ เป็นคนที่โทรหาเฟียน่าเมื่อตอนกลางวัน...อีกคนเป็นผู้ชายอ้วนท้วมหน่อยมีชื่อว่า ‘กัส’ ไว้ผมสีทองยาวเล็กหน่อย นัยน์ตาสีน้ำตาล สูง 168 ซม. กำลังช่วยถือเอกสารกองใหญ่เช่นกัน ทั้งคู่ประคองเอกสารมาไว้บนโต๊ะที่อยู่ปลายเท้าของเฟียน่า
อันที่จริงยังมีอีกสองคนที่ไม่ได้อยู่ห้องนี้ด้วยคือ ‘โทมัส’ นักวิจัยชายสูงผมดำสั้นหน้ายาวที่ชอบประดิษฐ์ของแปลกๆ ซึ่งเฟียน่าได้วานให้ช่วยสร้างของป้องกันตัวก็คือ มีดสั้นคู่สามแฉกที่มีไฟฟ้าสถิติอยู่ โทมัสเรียกมันว่า ไลท์นิ่ง ดูโอ ฟอร์ค-เบลด (Lightning Dual Fork-Blade) และอีกอย่างก็คือรองเท้าที่เธอสวมอยู่ มันช่วยในการต้านแรงโน้มถ่วงได้ระดับหนึ่ง ทำให้สามารถกระโดดได้สูงถ้าออกแรงและลงจากที่สูงได้มากขึ้นโดยไม่บาดเจ็บ ซึ่งมันใช้หลักการทำงานคล้ายๆเครื่องที่ทำให้เมืองชินโคเซ็นลอยอยู่บนฟ้าได้ และอีกคน...เป็นคนที่เฟียน่าไม่อยากจะนึกถึงสักเท่าไหร่ เขาเป็นหัวหน้าทีมวิจัยที่ดูแลตัวเธอเอง เป็นลุงแก่ๆ ผมโล้น ทำตัวมีลับลมคมในตลอด พูดน้อย ค่อนข้างเห็นแก่ตัว เขาชื่อว่า ‘ซิส’ หรือที่คนอื่นเรียกกันว่า ‘ด็อกเตอร์ซิส (Dr.Six)’ เธอไม่ค่อยอยากจะคบหาสมาคมกับคนนี้ แต่มันติดที่ว่าเขาเป็น ‘ลุง’ แท้ๆ ของเธอเอง...ถึงจะเป็นหัวหน้าทีมวิจัยนี้ กลับไม่ค่อยอยู่หรือโผล่มาทำให้ ‘เหม่ยซิง’ นั่งบัลลังค์เป็นหัวหน้าซะเอง และดูเหมือนว่าด็อกเตอร์ซิสจะเกรงใจเหม่ยซิงมากอยู่
เอริสที่เพิ่งวางกองเอกสารพร้อมกับกัสถอนหายใจแล้วบ่นยาว
 
“เฮ้อ!! ให้ตายสิ ให้ตายสิ ทำไมมันเยอะขนาดนี้นะ? ไม่รู้จักเอาเข้า Data คอมไว้ ยิ่งไฟล์โปรเจคของ SP-Ge---”
“ยัยเปี๊ยก!!”
 
เหม่ยซิงตะคอกใส่เอริสด้วยฉายาที่เธอตั้งให้พร้อมทำตาถลึงโต ทั้งคู่ชายหญิงหันมาเห็นเฟียน่าแล้วทำท่าเหมือนเห็นเธอเป็นแขกไม่ได้รับเชิญ ซึ่งตัวเธอแน่นอนว่าสับสนกับสิ่งที่พวกเขาทั้งสามทำกันอยู่ เลยเอ่ยถาม
 
“...เอ่อ...มีอะไรกันเหรอ?”
“...ปะปะเปล่านะ เฟียน่าจัง” เอริสแสร้งหัวเราะแล้วเอาตัวบังกองเอกสารไว้ “ว่าแต่เธอกลับมาทำไมเนี่ย? มีธุระไม่---”
“ให้ยา AP...สมองเสื่อมหรือไง?” เหม่ยซิงยังคงทำเสียงดุ
“อ่า...นั่นสิๆ ใช่ม่ะ? กัสคุง”
“...ใช่ครับ ใช่ๆ”
 
กัสแสร้งขำอีกคน...เฟียน่ารู้ตัวว่าในห้องนี้มีบรรยากาศแปลกๆ ประกอบกับนั่งรอครบสามวินาทีที่ให้ยาซึมเข้าไปในตัวพอดีเลยลุกขึ้นขอตัว
 
“งั้นฉันไปนะ...คืนนี้คงไมได้กลับมาง่ายๆ เอริส...ซ่าไม่ต้องรอก็ได้นะ”
“อือ...อืมๆๆ”
 
‘พวกนี้มีความลับประจำ...ช่างเถอะ ชักจะชินแล้ว’
 
เฟียน่าคิดอย่างปลงแล้วเดินออกจากห้องไป นักวิจัยทั้งสามที่อยู่ในห้องพากันถอนหายใจ ก่อนที่เหม่ยซิง ผู้ที่ดูเหมือนจะเป็นใหญ่ที่สุดในห้องนี้ตักเตือน
 
“ทั้งสองคน! วันหลังจะพูดอะไรให้ดูบ้าง!! ขืนให้อิลลูชั่นรู้เรื่องเข้า จะซวยกันหมด!”
“แหม ก็คนมันไม่รู้นิ ว่าเธออยู่ในนี่นิ” เอริสผู้ที่มีอายุมากกว่าบ่นพึมพำ “เห็นปกติให้ยาที่ชั้นอื่นไม่ใช่หร๊า?”
“...นั่นสิครับ” กัสสนับสนุน
“...เออ! ฉันผิดเอง...” เหม่ยซิงกอดอก
“คุณเหม่ยซิง...ที่ให้เอาเอกสารโปรเจค SP นี่...จะทำอะไรกันครับ?”
 
กัสชี้ไปยังบนกองเอกสารที่มีคำว่า ‘SP-Genesis Light’
 
“...หาข้ออ้างยืดเวลาโปรเจคนี้ออกไปไง...ฉันยังอยากให้ ‘ยั่ยนั่น’ มี---”
 
เหม่ยซิงเบาเสียงลงแต่ปากยังขยับพูดต่อจนจบประโยค ซึ่งทั้งสองคนก็ต่างอ่านมุมปากของเธอออกว่าเหม่ยซิงหมายความว่าอะไร ความวิตกต่างปรากฎขึ้นในแววตาทั้งสามคนและมองประตูที่เฟียน่าเพิ่งเดินออกไปอย่างน่าสงสาร
 
◊ ◊ ◊
 
[20:27] [12/09/2057]
[ป้อมปราการลอยฟ้า ‘ชินโคเซ็น’ เขตตะวันตก ชั้น J2, ย่านสถานบันเทิง]
 
‘น่าเบื่อ’
 
เฟียน่าคิดแบบนั้น เธอกำลังยืนเท้าคางถือน้ำโซดาอยู่ริมระเบียงชั้นสองของบาร์กึ่งภัตตาคารแห่งหนึ่ง ซึ่งตัวอาคารลอยอยู่กลางอากาศและโดยรอบมีป่าไม้จำลองรอบล้อมอยู่ ภายในร้านตกแต่งสไตล์ชาวเกาะมีต้นปาล์มประปรายที่คนแถวนี้เรียกกันว่า ‘ฮาวาย’
 
‘เฮ้อ อยู่ที่นี่มาเป็นปีกว่า ไปเที่ยวทุกที่ มีอภิสิทธิพิเศษทุกอย่างในเมืองนี้ฟรีหมดสำหรับผู้ใช้พลังจิต....ใช้สิทธินั่นจนไม่รู้จะไปไหนล่ะ’
 
เจ้าตัวบ่นในใจแล้วจิบน้ำโซดาใสๆ ในแก้วที่ถืออยู่ สายตาเหลือบลงมาด้านล่างเห็นโต๊ะเรียงห่างกันเป็นระยะ มีคนพอสมควรส่วนมากเป็นผู้หญิง ที่มีผู้หญิงเยอะไม่ใช่เพราะสถานที่ แต่เป็นเพราะอัตราการกำเนิดเพศชายช่วงยี่สิบปีนี้ถดถอยลงอย่างมาก ทำให้ประชากรทั่วโลกมีเพศชายแค่ 20% จนช่วงหลายปีที่ผ่านมา ทางเวิลด์เจเรนัลได้ตั้งหน่วยงานหนึ่งขึ้นมาที่เอาไว้จัดการหาคู่ชายหญิงท่าเหมาะสมและให้โอกาสกำเนิดเพศชายมากที่สุด...เฟียน่าไม่ถูกจัดอันดับในการคัดเลือกเพราะ DNA อ่อนแอเกินไปที่จะให้กำเนิดเพศชาย ซึ่งแน่นอนว่าเธอดีใจกับมันมากที่ไม่ต้องถูกบังคับ เดิมทีการที่อุทิศร่างกายเพื่อการทดลองพลังจิตก็มากพอสำหรับเฟียน่าแล้ว
และด้านล่างนั้นยังมีเวทีเล็กๆ อยู่ตรงหน้าโต๊ะทั้งหลาย มีคนใช้สูทดำสี่ห้าคน โดยหนึ่งในนั้นมีผู้หญิงผมสีบรอนเรียบตรงยาวสลวย นัยน์ตาสีน้ำเงิน ที่คอมีจี้ไม้กางเขนสีขาวอยู่ในชุดสูทสีแดงและที่แปลกกว่านั้นก็คือที่หัวของเธอมีอะไรบางอย่างคล้ายหูแมวขนาดใหญ่สีเดียวกับผมอย่างกับว่าเธอสวมมันไว้ตลอดเวลาแถมหูแมวนั้นยังกระดิกได้ด้วย มันดูโดดเด่นมากซะจนเฟียน่าพึมพำถึงมัน
 
“ทำไมถึงแต่งตัวอย่างนั้นนะ?”
“มันเป็นสไตล์นะ...ก่อยอิ!”
 
คำอธิบายพร้อมสรรพนามลงท้ายแปลกๆ จากทางขวาข้างเฟียน่า เธอหันไปดูต้นตอเสียงพบกับผู้หญิงคนหนึ่งสูงพอๆ กับเธอ ไว้ผมดัดลอนสีแดงยาวถึงต้นคอ นัยน์ตาสีเหลืองที่แฝงไปด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม อยู่ในชุดสีเขียวขาวสลับกันซึ่งเฟียน่าจำได้ว่ามันเป็นชุดนักเรียนของโรงเรียนซิสเซลใน Area TH-7 และที่ข้อมือขวาของเธอยังมีปลอกข้อมือสีขาวที่มีรูปโล่สีเขียวอยู่ มันเป็นสัญลักษณ์ขององค์กรอิสระนามว่า ‘การ์เดี้ยน (Guardian)’ เป็นกลุ่มคนที่รวมตัวกันเป็นอาสาสมัครช่วยเหลือหลายๆ เรื่อง อยู่ภายใต้การดูแลของเอ็มแอลเอ (MLA) อีกที
 
‘ชุดนี้มัน...โรงเรียนซิสเซลที่เราเคยเรียนสองปีก่อนนิ? หา!! นักเรียนจากโรงเรียนซิสเซลมาอยู่แถวนี้ได้ไง? โรงเรียนนั่นกับที่นี่ห่างกันตั้งพันกิโลเลยนะ!!!’
 
เฟียน่าคิดตะเลิดไปไกลเพราะเจอเรื่องไม่คาดฝัน แต่เหมือนคนตรงหน้าไม่แปลกใจกับท่าทีของเธอเลยแม้แต่น้อย แถมยังฉีกยิ้มกว้างให้อีก
 
“อะไรกันนนนนนนนน...อย่าบอกนะก่อยอิ ว่าจำกันไม่ได้? ว่าแล้วเชียว...” สาวผมดัดลอนสีแดงว่า แล้วหันไปทางเวที “กำลังสงสัยใช่ไหม? ว่าผู้หญิงชุดแดงหูแมวนั้นเป็นใคร? เธอเป็นถึงมือไวโอลีนม้ามืดของปีนี้เลยนะก่อยอิ!! มีฉายาว่า ‘ลิตเติ้ลเบิร์ด (Little Bird)’ ฉันเป็นแฟนคลับเธอมานานแล้วนะก่อยอิ!! ตามไปดูเธอเล่นทุกทีเลย! ไม่ว่าจะ Area ไหน ก็จะบินตามไปให้สุดขอบฟ้านะก่อยอิ! เวลาที่เธอ---”
“เดี๋ยวๆ นี่เธอเป็นใคร?”
 
เฟียน่าขัดขึ้นมากลางคันเพราะเธอตั้งตัวไม่ทันกับบทสนทนาฝ่ายเดียวเมื่อครู่ สาวผมดัดลอนสีแดงหลิ่วตาให้แล้วแนะนำตัวเอง
 
“ฮ่าๆ เป็นสาวน้อยปริศนานามว่า ‘คานะ’ ผู้ที่ไม่ยอมละทิ้งตำแหน่งสาวน้อยมอปลาย ซ้ำชั้นก็ยอมนะก่อยอิ!!”
 
‘คานะ!? คานะ...คานะ...เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนนะ?’
 
ระหว่างที่เฟียน่านึกอยู่ ก็มีเสียงผู้ชายตะโกนเรียกสาวผมบรอนจากในกลุ่มคนข้างหลัง เป็นชายวัยสูงคนประมาณห้าสิบปีได้ ไว้ผมสีดำที่พอดูออกว่าใช้สีย้อม
 
“คุณหนูครับ!!”
“คาเมล! แย่ล่ะ” คานะสะดุ้งก่อนที่จะบอกลา “ไว้คราวหน้าเจอกันใหม่นะก่อยอิ บ๊ายบาย”
“เอ่อ...บาย”
 
เฟียน่าตอบรับอย่างงงๆ คานะวิ่งหนีลงบันไดข้างตัวเธอไป ชายวัยกลางคนนั้นที่ใส่ชุดสูทสีดำที่ดูหรูหราวิ่งตะโกนเรียกไล่ตาม
 
“คุณหนู!! กลับมาเถอะครับ!!”
“กลับให้โง่! แบร่!!”
 
และแล้วสาวผมดัดลอนแดงที่ชื่อว่า ‘คานะ’ พร้อมกับลุงชุดดำคนนั้นได้หายไปในฝูงชน ทิ้งไว้แต่ความสงสัยแด่เฟียน่า
 
‘อะไรของยัยนั่น?’
 
“เทสๆ หนึ่งสองสาม”
 
เสียงผู้ชายเสียงแหบคนหนึ่งที่พูดผ่านไมค์ ซึ่งเรียกความสนใจจากลูกค้าที่อยู่ในร้านรวมทั้งเฟียน่าให้หันไปดู
 
“อ่า...ต่อไปนี้จะเป็นการแสดงสดของลิตเติ้ลเบิร์ด (Little Bird) ครับ เพื่ออรรถรสในการรับฟังเสียง ควรปิดระบบออโต้ทรานก่อนนะครับ”
 
‘ออโต้ทราน!? จริงสิ...’
 
เฟียน่าเอื้อมมือไปถูหลังใบหูข้างขวาเพื่อปิดระบบออโต้ทราน (AutoTrans) ซึ่งมันคือชิฟตัวหนึ่งที่ทำงานเข้าสู่สมองโดยตรง ทำหน้าที่แปลภาษาต่างๆ แปลงสัญญาณเสียงต่างภาษาให้ตรงกับภาษาที่ตั้งไว้แต่แรกชนิดเรียวไทม์ (Real Time) เป็นผลงานชิ้นเอกของด็อกเตอร์ใครบางคนทีเฟียน่าก็ลืมไปแล้วว่าเป็นใคร ถูกประดิษฐ์ขึ้นมาและใช้งานอย่างแพร่หลายทั่วโลกเพื่อทลายการสื่อสารที่ ‘ไม่เข้าใจ’ ออกไป โดยเฟียน่าเธอเลือกแบบฝังลงบนหลังใบหูแทนที่จะฝังลงในสมองโดยตรงที่คนอื่นๆ นิยมทำกันเพราะเธอยังรู้สึกกลัวๆ สิ่งแปลกปลอมเข้าไป คนอื่นๆ ปิดระบบออโต้ทรานด้วยการ ‘คิด’ เท่านั้น สาเหตุที่ให้ปิดระบบนี้เพราะการฟังเพลงและดนตรีต่างๆ ระบบออโต้ยังไม่รองรับ ซึ่งมันจะแปลออกมาอย่างแปลกประหลาดมาก จึงนิยมให้ฟังเสียงต้นฉบับ หลังจากที่ทุกคนปิดระบบกันหมดแล้ว ชายเสียงแหบที่น่าจะเป็นพิธีกรบนเวทีได้กล่าวเริ่มการแสดงเป็นภาษาอังกฤษ
 
“Ladies and gentlemen. Now, Meet show for Little Bird, The Angel Wings!!”
 
สิ้นเสียงพิธีกร เสียงตบมือผู้ชมจำนวนกว่าสองร้อยคนดังขึ้นทั่วทั้งร้าน เฟียน่าจ้องไปยังบนเวทีที่มีสาวผมบรอนชุดสีแดงและมีหูแมวเดินมายังกลางเวที คราวนี้เธอเพิ่งสังเกตว่าที่ตัวเธอคนนั้น ได้สะพานอะไรบางอย่างไว้ข้างหลังด้วย แต่ไกลมาจนเฟียน่าดูไม่ออกว่ามันคืออะไร มือซ้ายของลิตเติ้ลเบิร์ดยกไวโอลินขึ้นมาให้ระนาบกับต้นแขน มือขวาของเธอเริ่มบรรเลง
และมันทำให้เฟียน่าถึงกับชะงักกับเพลงที่เธอคนนั้นเล่น
 
◊ ◊ ◊
 
[21:07] [12/09/2057]
[ป้อมปราการลอยฟ้า ‘ชินโคเซ็น’ เขตตะวันตก ชั้น J2, ย่านสถานบันเทิง, ในซอกตึกแห่งหนึ่ง]
 
“พี...”
 
เฟียน่าพึมพำถึงใครคนหนึ่งออกมา เธอออกมาจากภัตตาคารมาอยู่ในซอกตึกมืดๆ ทั้งๆ ที่การแสดงของลิตเติ้ลเบิร์ดยังไม่จบ...เพราะเพลงที่เธอคนนั้นบรรเลงเล่น มันขุดรอยช้ำอดีตของเฟียน่าและมันทำให้ในหัวเธอปั่นป่วนอยู่ตอนนี้
 
‘ฉันขอโทษนะพี ฉันขอโทษ...ไม่ได้ตั้งใจ...ให้เป็นแบบนั้น’
 
น้ำตาที่หาได้ยากของสาวห้าวคนนี้กำลังไหลพรากเต็มใบหน้าและเธอไม่สนใจที่จะปัดมันออกไป จนใครคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ ที่เป็นเด็กมองเห็นและได้ยินสิ่งที่เฟียน่าเป็นอยู่ ทนไม่ไหวเดินเข้าไปหาแล้วเอื้อมแขนยื่นซองลูกอมสีเหลืองเล็กๆ พูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา
 
“กินนี่สิฮะ คุณพี่สาวแปลกหน้า จะได้หายเศร้านะฮะ”
 
◊ ◊ ◊
 
จบกันไปแล้วนะจ๊ะ สำหรับ Ch.2 ยูคาริกับปีกของเธอ บทที่ 2 [Little Bird]
เฟียน่าได้เจอกับใครล่ะ?
 โปรดติดตามตอนต่อไปที่มีชื่อว่า Ch.3 ยูคาริกับปีกของเธอ บทที่ 3 [ถูกไล่ล่า]
By Spy442299 & Nattanan Srising