A Secret Experiment P.P. illusion วิจัยลับพลังจิตฯ

A Secret Experiment P.P. illusion

อิลลูชั่น วิจัยลับพลังจิตเหนือธรรมชาติ

1. ปฐมบท EP.1 When Little Bird Flutter (เมื่อนกน้อยโบยบิน)

◊◊◊

“โลกในยุคปี ค.ศ. 2057...

...นับเป็นเวลากว่าสามสิบกว่าปีแล้วที่สงครามโลกครั้งที่สามของสามมหาอำนาจเพราะพิษเศรษฐกิจได้จบลงซึ่งฝ่ายที่ได้รับชัยชนะไม่ใช่หนึ่งในสาม แต่เป็นองค์กรลับที่ไม่มีใครรู้ว่ามาจากไหนและอยู่ฝ่ายใคร พวกเขาเรียกตัวเองว่า ‘เวิลด์เจเรนัล (World General)’ ขนกองทัพทหารที่เต็มด้วยเทคโนโลยีล้ำสมัยเป็นร้อยๆ ปีและมียานศูนย์บัญชาการลอยฟ้าสีเหลืองสลับฟ้าขนาดใหญ่กว่าเทพีเสรีภาพสิบเท่านามว่า ‘ยานแม่มอชชินนี่ (Moshchnyy Mothership)’ เข้าทำศึกประกาศเป็นมหาอำนาจที่สี่...

...แน่นอนว่าผู้คนทั่วโลกต่างวิตกเรื่องสงครามโลกมากขึ้นเพราะแค่สามมหาอำนาจทำสงครามห่ำหั่นกัน โลกใบนี้ก็มีพื้นที่เหลือแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น ที่เหลือเต็มไปด้วยสารกัมมันตภาพรังสีจากนิวเคลียร์ ระบบนิเวศพังพินาศ ภูมิประเทศย่อยยับแทบจะไม่มีสิ่งมีชีวิต ยังไม่รวมถึงสภาพอากาศที่ย่ำแย่ แต่แล้วภายในสามวัน...สามวันเท่านั้นจากวันที่เวิลด์เจเรนัลประกาศทำสงครามสามารถยึดประเทศทั้งสามมหาอำนาจอย่างเบ็ดเสร็จ...

...ไม่มีใครรู้ว่า พวกเขาทำกันได้อย่างไร ทำกันยังไง...แต่หลังจากนั้นเจ็ดวัน เวิลด์เจเรนัลแต่งตั้งตนเองเป็นอภิมหาอำนาจของโลก สลายระบบประเทศภูมิภาคกองกำลังทหารต่างๆ และสัญชาติแต่ยังคงเหลือไว้ซึ่งเชื้อชาติ หันมาใช้ระบบ Area คล้ายรัฐแบ่งเป็นพื้นที่เขตการปกครองทั่วโลกแทน...กล่าวง่ายๆ ก็คือทั้งโลกตอนนี้มีเพียงประเทศหนึ่งเดียวคือเวิลด์เจเรนัล...

...ณ ตอนนั้นทุกคนต่างยอม เพราะทั้งเทคโนโลยีและวิธีห่างชั้นกันเกินไป ตกอยู่ใต้การปกครองเผด็จการนานกว่าสิบปีก่อนที่จะผ่อนปรนในช่วงหลัง แต่ระยะเวลานั่นก็มากพอที่จะปลูกฝัง ความเชื่อ ทัศนคติต่างๆ ไม่ให้เป็นพิษภัยต่อเวิลด์เจเรนัลแล้ว และมีสิ่งหนึ่งที่ตามหลังมาจากสงครามทุกครั้งก็คือ การก้าวกระโดดของเทคโนโลยีและคราวนี้มันต่างออกไป เพราะเทคโนโลยีที่พวกเขาใช้ มันล้ำสมัยเกินร้อยปีตามที่คาดกัน...

...ผู้คนต่างคิดว่า นี่คงเป็นยุคที่สงบแล้ว แต่หลังจากนั้นไม่นานนัก...กลุ่มก่อการร้าย ‘ไอริส’ ได้ปรากฎตัวขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขามีจุดประสงค์อะไร รู้เพียงแต่ว่าพวกเขาทำสงครามกองโจรและก่อการร้ายในเงามืดตามที่ต่างๆ และมักจ้องขโมยหรือลักพาตัวบุคคลสำคัญ แม้แต่เวิลด์เจเรนัลลงมาจัดการเองก็ยังปราบไม่หมดจนถึงตอนนี้...

...นั่นคือยุคปัจจุบันที่โลกกำลังเผชิญและโลกยุคใหม่กำลังจะอุบัติขึ้นอีกครั้ง เมื่อเริ่มมีผู้คนที่ใช้พลังจิตได้ แม้จะเป็นส่วนน้อยมากก็ตามที แน่นอนว่าหลายๆ ฝ่ายต่างสนใจ หนึ่งในนั้นก็คือ ‘ไฮเทคอัพเปอร์ (Hi-Tech Upper)’ บริษัทเอกชนผู้นำเทคโนโลยีที่เขาว่ากันว่าเป็นผู้ที่สนับสนุนอาวุธให้เวิลด์เจเรนัล---”

เสียงบรรยายจากเทปม้วนหนึ่งหยุดชะงักกลางคัน ชายอายุสิบเก้าที่ไว้ผมสีน้ำตาล นัยน์ตาก็สีน้ำตาล มีรอยแผลขนาดใหญ่บนใบหน้าข้างขวามีคราบน้ำมันเปรอะที่หน้าเต็มไปหมดอยู่ในชุดกรรมกรสีเทากำลังใช้หูฟังฟังจากเทปนั่นขมวดคิ้วก่อนที่จะยื่นให้ลุงที่อยู่ร้านขายไฟฟ้ามือสอง

“อันนี้มันสะดุดครับ”

“อ๋อ เทปมันเก่ามาก...” ลุงคนขายรับของ “แต่มันแปลกดี เนื้อความในนั่นเป็นเรื่องใหม่กลับอัดเทปที่ไม่มีใครใช้กันแล้ว...อยากรู้ว่าใช้เครื่องที่ไหนทำกันนะ เป็นพวกไอริส (Iris) หรือเปล่า”

“ลุงจะไปขอซื้อเครื่องนั่นราคาถูกๆ แล้วเอามาขายแพงบอกว่าเป็นของหายากใช่ไหมครับ”

“ฮ่าๆ รู้ใจลุงดีนะ เจ้าพี”

และแล้วทั้งสองคนก็หัวเราะกัน พีเผลอหันมองไปทางซ้ายเห็นแผ่นหลังของผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งเดินผ่านหลังเขาไป เธอไว้ผมสีแดงสั้น ชุดสีขาวและมีดาบไม้ไผ่สะพายอยู่ข้างหลัง ซึ่งทำให้เขาคุ้นตามากจนพึมพำออกมา

“หือ?”

“มีอะไรหรือ” ลุงคนขายของถาม

“รู้สึกเหมือนเจอคนที่คุ้นๆ นะ” พีบ่นออกมาแล้วมองไปทางที่ผู้หญิงผมสั้นสีแดงเพิ่งเดินเลี้ยวมุมตึกไป

“จะจีบแม่นางคนนั้นใช่ไหม?” ลุงว่าไปอีกเรื่อง

“เปล่าครับ...ตัวคนเดียวยังเอาไม่รอดเลย”

“อยู่เป็นโสดสบายสุดแล้ว ฮ่าๆๆๆ”

ทั้งสองคนหัวเราะชุดใหญ่กันอีกรอบ แล้วหลังจากนั้นไม่นาน พีเดินละออกจากร้านมุ่งตรงไปยังอพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง แต่เขายังคงติดใจเรื่องผู้หญิงผมแดงจนเก็บเอาไปคิด

‘คล้ายยัยนั่นเลยแฮะ แต่คงไม่ใช่มั้ง...เฟียน่าไว้ผมยาวนิ’

◊◊◊

[หลายชั่วโมงต่อมา]

[14:59] [25/12/2057]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, ร้านพาเฟ่ต์ในห้างสรรพสินค้า ‘บีส’]

“...ไม่ได้ค่ะ ฉันสัญญาไว้ว่าจะเลี้ยงพาเฟต์คุณวันนี้ ต้องทำให้ได้ค่ะ เดี๋ยวจะไม่ได้เจอกันแล้ว”

เสียงผู้หญิงผมดำยาวแลดูอ่อนหวานของคนหนึ่ง นัยน์ตาสีฟ้า ชุดลูกไม้ยาวสีดำ อายุสิบเก้าปีนั่งอยู่ในร้านไอศกรีมกำลังคุยโทรศัพท์มือถือกับใครบางคนทำให้อีกคนที่เพิ่งเดินเข้าร้านมา ผู้หญิงผมแดงยาวถึงบ่า นัยน์ตาสีแดงและชุดรัดรูปสีขาว อายุของเธอก็สิบเก้าปีเช่นกัน สูงร้อยหกสิบแปดที่แผ่นหลังสะพายดาบไม้ไผ่ซึ่งขัดตากับบุคลิกของเธอเป็นอย่างมากกำลังมองหาใครบางคนแล้วเธอสบตากับสาวผมดำ ซึ่งเธอก็รู้สึกตัวว่ากำลังโดนจ้องอยู่เลยใช้มือซ้ายที่ว่างยื่นชี้ตรงที่นั่งตรงข้ามเธอเพื่อเป็นสัญญาณเชื้อเชิญ สาวผมสั้นสีแดงหรี่ตาลงก่อนที่จะเดินตรงเข้าหาแล้วนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“ค่ะ แล้วฉันจะรอคุณอยู่ที่ร้านพาเฟต์ตามที่นัดนะคะ” สาวผมดำที่ยุ่งกับการคุยมือถืออยู่เงี่ยหูนิ่งฟังอะไรบางอย่างจากปลายสาย ก่อนที่จะหน้าแดงพูดตัดจบ “ตาบ้า”

เมื่อสาวผมแดงเห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้าเลยแซว

“นี่เธอมีโมเม้นต์แบบนี้กับคนอื่นเขาด้วย?”

“คุณพูดอย่างกับดิฉันเป็นภูเขาน้ำแข็ง” สาวผมดำยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ

“ไม่ใช่...อย่างเธอน่าจะเป็นภูเขาน้ำแข็งที่พร้อมประทุได้ตลอดเวลามากกว่า มิซากะ เมงุมิ”

สาวผมแดงพูดเชิงยั่วยุ แต่ใบหน้าของผู้ถูกยุกลับแน่นิ่งและยิ้มตอบกลับ

“ฉันถือว่านั่นเป็นคำชมล่ะกันค่ะ วันนี้ต้องขออภัยด้วยที่เรียกเป็นการด่วน”

“ติดต่อล่วงหน้ามาสักวันสองวันจะดีมาก” สาวผมแดงโยกเก้าอี้ไปมา

“ถ้างั้นก็คงไม่เรียกว่าเป็นการด่วนสิค่ะ คุณอิลลูชั่น เฟียน่า ดิฟเฟอร์”

ชื่อเรียกของสาวผมแดง ทำให้เจ้าหล่อนที่กำลังโยกเก้าอี้เล่นหยุดชะงักลงก่อนที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงซีเรียส

“อย่าเอาฉายาบ้าๆ นั่นมาตั้งนำชื่อฉันอีก”

“ขออภัยด้วยค่ะ” เมงุมิปากว่าอย่าง แต่ใบหน้ากลับยิ้มรับราวกับว่าไม่สำนึกผิด “บังเอิญว่าคุยกับอดีตว่าที่แฟนเมื่อครู่เรื่องขานชื่อ เลยติดมานิดหน่อย”

“อดีตว่าที่แฟน!? เหอะไม่ว่าเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเธอนี่...ซับซ้อนไปหมด” เฟียน่ากรอกตามองออกไปนอกหน้าต่าง

“มันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งค่ะ” เมงุมิหลับตายิ้ม

“เสน่ห์...ที่ใช้กลบนิสัยหมาป่าเหมือนพ่อของเธอเนี่ยนะ”

คราวนี้เฟียน่ายุได้ผล สีหน้าของเมงุมิเคร่งเครียดขึ้นมาเพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะเปลี่ยนกับมายิ้มแย้มเหมือนเดิมโดยที่ไม่รู้ว่านั่นเป็นรอยยิ้มจากใจจริงหรือไม่และเอ่ยปรามเรื่องเมื่อครู่

“คุณไม่รู้อะไร อย่าพูดถึงพ่อดิฉันแบบนั้นเลยค่ะ”

“ก็ได้ ก็ได้” เฟียน่ามองซ้ายขวาหาอะไรบางอย่าง “แล้วไอ้บอดี้การ์ดหน้าเครียดหน้าผากย่นๆ ที่อยู่กับเธอหายไปไหนแล้วซะละ”

“อยู่ใกล้ๆ นี่แหละค่ะ สั่งให้คุ้มกันอยู่ห่างๆ ไม่ให้มารบกวนการใช้ชีวิตประจำวันของดิฉันค่ะ”

เมงุมิตอบอย่างเรียบง่ายแต่นั่นทำให้คนที่ถามปั้นสีหน้าหงุดหงิดขึ้นมา

“แล้วไหนว่ามีเรื่องที่คุยกับฉัน...รีบๆ บอกมา” เฟียน่ากอดอกกระดิกเท้า “เดี๋ยวต้องไปเช็คของก่อนบินกลับชินโคเซ็นอีก เธอก็ต้องกลับวันนี้ด้วยไม่ใช่เหรอ? ที่จริงเราคุยกันบนเครื่องบินก็ได้นิ?”

“ขึ้นคนละลำค่ะ...ว่าแต่คุณอิลลูชั่น จะไม่สั่งพาเฟต์ทานสักหน่อยเหรอคะ?” เมงุมิส่งยิ้ม

“...ตั้งแต่เธอพูดฉายานั่นหมดอารมณ์กินนานล่ะ” เฟียน่าทำหน้าบูดกลับ

“งั้น...คุณช่วยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชินโคเซ็น ก่อนที่จะมา Area TH-7 เดือนก่อนหน่อยสิค่ะ”

คำขอร้องของเมงุมิที่ให้เฟียน่ากล่าวถึงเหตุการณ์บางอย่างที่เธอประสบมา ทำให้เธอเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องก่อนที่จะถามถึงเหตุผล

“อยากรู้ไปทำไม”

“แค่อยากได้ข้อมูลไปสรุปอะไรเล็กน้อยค่ะ” เมงุมิวางมือถือบนโต๊ะโดยอัดเสียงไว้ “โดยเฉพาะโปรเจคที่ใช้ดูแลคุณอยู่...จะได้ดำเนินการตามประสิทธิภาพของคุณได้อย่างถูกต้องยังไงละคะ อย่าลืมสิค่ะ ว่าฉันเป็นหัวหน้าโปรเจคที่เธอเป็นผู้ทดลองอยู่นะ...ถึงจะไม่กี่เดือนก็เถอะ หรือจะให้ฉันต้องแจ้งใหม่ถึงกฎที่คุณอยู่กับไฮเทคอัพเปอร์ (Hi-tech Upper) ได้เพราะ---”

“พอๆ เล่าก็ได้...”

เฟียน่าไม่อยากได้ยินคำพรรณนายาวๆ เลยตัดบทจบ เธอเหลือบมองดาบไม้ไผ่ที่ข้างหลังก่อนที่จะตัดสินใจยอมทำตามคำขอร้องของเมงุมิด้วยคำถาม

“จะให้เริ่มเล่าเรื่องไหนก่อนละ”

◊◊◊

จบกันไปแล้วนะจ๊ะ สำหรับปฐมบท EP.1 When Little Bird Flutter

ไรท์เตอร์มีชื่อว่า สปาย ยินดีที่ได้รู้จักกันนะทุกคน

หวังว่าจะชื่นชอบนิยายของเราน้า

โปรดติดตามตอนต่อไปที่มีชื่อว่า Ch.1 ยูคาริกับปีกของเธอ บทที่ 1 [No.7]

By Spy442299 & Nattanan Srising