The note ขีดเส้นใต้หัวใจ...คนนี้ใช่เลย

น่าเบื่อ :(... ใช่!น่าเบื่อที่สุด ทำไมฉันต้องมานั่งเรียน วิชาที่ไม่จำเป็นต้องใช้ในชีวิตประจำวันด้วย!  ฉันออนไลน์อยากเป็นนักแสดง ไม่เห็นจำเป็นต้องมานั่งเรียน กฎของแรงโน้มถ่วงเนี่ยห้ะ!? การที่ต้องมานั่งเรียนคอร์สปรับพื้นฐานช่วงซัมเมอร์ของชั้น ม.6 นี่ไม่เห็นสนุก ช่วงเวลาซัมเมอร์อันสวยงามของฉันT^T  นี่เป็นวันแรกด้วยนี่สิ....แปลว่าอะไรรู้ม้ะ?! แปลว่าฉันต้องนั่งเรียนไปอีก1เดือนเต็มๆน่ะสิ ก็ยังดีที่มียัย ’น้ำนม’ มาเรียนด้วยก็คงดีกว่าเรียนคนเดียว  พอขึ้น ม.6 มาเพื่อนๆฉันก็พากันย้ายโรงเรียนกันออกไปหมด เพราะอะไรน่ะหรอ ก็คงจะเป็นเพราะ   โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนที่ไม่มีชื่อเสียงอะไรล่ะมั้งเลยทำให้คนต่างย้ายไปหมดเพื่อที่จะไปเอ็นท์เข้ามหาลัยดีๆ  เหลือแค่ฉันกับยัยน้ำนม แล้วก็มี มิ้นท์ กับ แพรพลอย อีกนะ  อันที่จริงฉันก็อยากจะย้ายอยู่นะ แต่ว่าดันสอบไม่ติดสักที่เนี่ยสิ ฉันเลยต้องจำใจมานั่งเรียนต่อ ที่โรงเรียนเดิมเนี่ยแหละ
“กริ๊งงงงงงงงงงงงง”หมดคาบแล้วโว้ยยยย>0<
“ไปๆๆ น้ำนม เร็วดิ้ หิวมากเลยเนี้ยย”ไม่ได้โม้นะนั่งหิวมาทั้งคาบ-*- 
“0.o”สะดุดตา...ฉันชะสะดุดตากับผู้ชายคนหนึ่งที่เรียนปรับพื้นฐานห้องข้างๆ เขาออกมาน้องห้องเพื่อจะไปเบรกพอดี เขาไม่ใช่คนหล่ออะไร หน้าตาก็งั้นๆ แต่งตัวก็ธรรมดา...ดูธรรมดาไปหมด แต่สะดุดตา น่าค้นหา... ฉันยืนจ้องเขาอยู่นานพอสมควร จนได้ยินเสียงยัยน้ำนมเรียก
“ออนไลน์!!!”
“ห้ะ!?ว่าไง”สงสัยฉันจะจ้องเขานานไปหน่อย แหะๆ
“ไหนว่าหิวไงห้ะ?! มัวแต่ยืนจนมันหมดเวลาเบรคแล้วเนี่ยแกเห็นมั้ยย ToT”
“ซอรี่ค้า  เอาหน่าอีกคาบเดียวก็พักเที่ยงแล้ว” เอาจริงๆฉันก็หิวนะเนี่ย...เพราะนายแท้ๆเลย นายแว่น! ว่าแต่นายนั่น ชื่ออะไรนะ ต้องสืบซะแล้ว แล้วเจอกัน  :) ...เจอกันบ้าบออะไรล่ะ!!! ฉันจะไปเริ่มสืบจากใครที่ไหน ตรงไหน ยังไง?!?!?! แล้วถ้ามีคนถามว่าจะรู้ไปทำไม แล้วแซวอีกล่ะ หึ่ยย :( ถึงฉันจะไม่ได้ชอบไอ้แว่นนั่นแต่ก็ไม่ชอบที่โดนแซวหรอกนะ ไม่มีใครที่ไหนชอบทั้งนั้นแหละ หรือจะเถียงว่าไม่จริง และแล้ว...ฉันก็เถียงกับตัวเองจนหมดคาบ.... เรียนเรื่องอะไรไม่เข้าสมองฉันสักนิด เพราะมัวแต่คิดเรื่องนายแว่นนั่นแหละ ฉันป่าวชอบเขานะ...ไม่รู้สิบางทีหน้าหมอนั่นอาจจะเหมือนพ่อฉันก็ได้ ฉันเลยเก็บมาคิดเพราะนายนั่นหน้าเหมือนพ่อ!! ไปใหญ่แล้วฉัน...
“ออนจ๋า~หิวแล้วค่า ไปกันได้ยัง มัวเหม่ออยู่ได้ทำอย่างกับคนอินเลิฟแน่ะ”อินเลิฟบ้าบออะไร-*- เขาเรียกสับสนกับห้วงความคิดของตัวเองต่างหาก ยัยมิ้นท์จะไปรู้อะไร...
“อย่าไปแซวออนสิ เดี๋ยวมันเขิน”หน้าฉันเหมือนคนเขินง่ายขนาดนั้นเลยหรอยัยนม!
“ไปกันได้ยังอ่ะ...เค้าหิวแล้วนะ” เห็นด้วยกับแพร...เพราะตอนนี้ท้องฉันมันเริ่มประท้วงแล้วแหละ
“ไปดิไป พวกแกเนี่ยเห็นมั้ย มัวแต่มโนกันไปเอง ปล่อยให้ยัยแพรแม่พระของกลุ่มรอ ใช้ไม่ได้ๆ”
ณ โรงอาหาร
“กินอะไรดีอ่ะพวกแก...”ฉันเห็นโรงอาหารแล้วอิ่มทันทีเลยแหละ!คนเยอะเป็นบ้า ว่าแต่นายแว่นอยู่ไหนนะ เอ๊ะ?!แล้วฉันจะมองหาเพื่ออะไร ไม่ไหวแล้วฉัน 
“พวกแก!”ยัยมิ้นท์อยู่ดีๆก็ตะโกนขึ้น
“หืออ??/ว่า??/อะไร??”ยัยแพร ยัยนมและฉันตามลำดับ
“ถ่ายละครกันมั้ย?>O<”
“ขอผ่าน/น่าสน/เพื่อไร?”ตามสเต็ปเดิม-*-
 “แพร แกเป็นคนถ่ายจะโอเคมั้ย?”ไม่ฟังกันเลยค่า...
“ถ้าถ่ายแล้วไม่ได้เล่นก็โอเค”อ่าว ยัยแพรบ้าจี้ตามทำม้ายยย
“เหลือแกแล้วยัยออนว่าไงโอเคมั้ย?”ยัยมิ้นท์หันมาถาม
“ว่าไงออน”ยัยนมอีกคน
“จะทำไรก็รีบๆเถอะ ฉันชอบถ่าย”ยัยแพรด้วยน้า
“…”
“ออน...”
“ก็ได้!เอาก็เอา”โดนกดดันซะขนาดนั้นไม่ยอม ก็ใจแข็งเต็มทนอ่ะ
“รักแกจังเลยย ”ยัยมิ้นท์ตะโกนลั่นโรงอาหาร...อายค้ะ-////-
----------------------------------------------------------------------------------
ฝากติดตามน้าาาาาาาาา ชอบคนอ่าน รักคนเม้นท์