The Power Dead แค้นพลังจิต

ฉันจะทำยังไงต่อดีล่ะ??

ตำรวจและคนในหมู่บ้านต่างพากันหอบมาดูบ้านฉันอย่างใจจดใจจ่อฉันได้แต่นั่งร้องไห้เพราะ...ฉันเป็นคนฆ่าพวกเขาหรอทำไมฉันรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรสักอย่างติดมากับฉันและมันจะถูกใช้เมื่อฉันต้องการกันนะ

"เกิดอะไรชึ้น??" ตำรวจนายหนึ่งถามกับฉัน

"หนู...ไม่รู้..อยู่ดีๆบ้านทั้งหลังก็มีอะไรไม่รู้..หนูจะทำไงดีค๊ะ? ฮือออ..." ฉันได้แต่บ่นพึมพำและร้องไห้ไปในเวลานั้น ฉันคิดไม่ออกเลยว่าจะพูดยังไงดี

"เธอมีบ้านอยู่อีกมั้ย?"

"หนูไม่มีแล้วค่ะครอบครัวหนูถูกญาติๆต่างพากันรังเกียจเพียงเพราะบ้านของหนูมีลูกคนที่สองเป็นผู้หญิงผมบลอนพวกเขาคิดว่าถ้าลูกคนที่สองมีผมบลอนโดยที่พ่อแม่ไม่มีผมสีนี้ถือว่าเป็นตัวซวย"

"ไม่เป็นไรนะ... เดี๋ยวจะต้องพาเธอไปอยู่กับญาติเธอให้ได้เลย" คุณตำรวจพูดจบก็ต่างพากันตามหาบ้านญาติๆของฉัน

ณ ที่โรงเรียน

"นักเรียนค๊ะมีเหตุการ์ณที่น่าเศร้าสุดๆครอบครัวของทีเซียร์เสียชีวิตทั้งหมดแล้วร่วมไว้อาลัยให้แกครอบครัวของที...ฮ่าๆๆๆๆ" อาจาร์ยระเบิดขำออกมาอย่างสะใจไม่ได้มีความเศร้าปะปนอยู่ในนั้นเลยเพื่อนๆในห้องทุกคนต่างหัวเราะไปตามกัน

"ครูค๊ะ! ครอบครัวหนูก็คนนะคะหยุดทำเหมือนหนูเป็นตัวประหลาดสักที!!!" ฉันตะโกนร้องออกมาอย่างสุดเสียงก่อนที่จะ...

"เพล้ง!!!!"

กระจกหน้าต่างในห้องทุกบานแตกกระจายกันไปหมดครูและทุกคนหันมามองฉันอย่างทึ่งๆ

"ทำไมกันทุกๆคนเห็นฉันเป็นอะไรฉันไม่เคยแม้กระทั่งด่าพวกเธอทำไมต้องกลั่นแกล้งฉีนครอบครัวฉันก็พึ่งเสียไปเธอจะให้ฉันตายกันหมดใช่มั้ย??.." ฉันอัดอั้นความในใจแล้วพูดออกมา

"เพราะเธอมันนังตัวซวย!!" คุณครูประจำชั้นพูดออกมาทันใดนั้นเอง

"อั่กก!"

ฉันเอื้อมมืออกไปแล้วคุณครูก็กระเด็นอัดกระดานอย่างจังทุกๆคนต่างพากันลุกหนีออกจากฉัน

"อะไรน่ะ..." คุณครูอุทานออกมา

"เกิดอะไรขึ้น..." ฉันบ่นกับตัวเองก่อนที่จะก้มดูมือของฉันเองและหันมองไปรอบๆ

"ชะ..ช่วยฉันด้วยๆ" ฉันวิ่งไปหาเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูท่าทางเป็นคนดี

"อย่ามาแตะฉันนะ! นังปีศาจ!!"

'วืดดดดดดด!' 

อยู่ดีๆฉันก็นึกถึงเรื่องในความฝันขึ้นมา

"ใช่...นังปีศาจ" ฉันพูดเบาๆ

"ครืดดดดดดด!!" โต๊ะทุกตัวต่างพากันขยับและเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง

ฉันเดินออกไปจากห้องและหันหน้าเข้าประตูก่อนที่ประตูจะปิดลง

ฉันอยากเห็นความเจ็บปวดที่พวกเขาทำกับฉันบ้างแล้วสิ....

โปรดติดตามตอนต่อไป..