[Real Life]Bloody Fortune โชคชะตาสีเลือด

            เรื่องราวเริ่มต้นที่ดินแดนปีศาจ องค์ราชินีนามว่า'ลิซซาเล่'ได้ให้ประสูติกาลพระธิดาองค์น้อยๆขึ้นมา ราษฏรปีศาจทั้งหลายต่างดีใจกันยกใหญ่เรียกได้ว่าเป็น'ช่วงเวลาแห่งความสุข'เลยก็ว่าได้  ช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ใช่ว่าจะมีตลอดกาลหรอกนะ ในแสงสว่างก็อาจจะมีความมืด ในกลุ่มคนดี อาจจะมีคนชั่ว ไม่กี่สัปดาห์ผ่านมาพระธิดาไปถูกลักพาตัวไปไว้ที่สักแห่งโดยกลุ่มกบฏที่คิดจะโค่นบัลลังก์ และมีกลุ่มเทวดาชั้นต่ำที่คิดอยากจะครอบครองดินแดนปีศาจร่วมด้วย องค์ราชา'ครอสซิส'ได้สั่งทหารออกตามหาพระธิดาทั่วแดนปีศาจ โลกมนุษย์ สรวงสวรรค์ ให้ทั่วจนกว่าจะพบพระธิดา                                   ณ บ้านกลางป่า
               "คุณแม่ค่ะ หนูขอออกไปเที่ยวแถวๆเมืองได้มั้ยคะ"เด็กสาวสูงประมาณ122ซม.ถามหญิงวัย31ปีที่ตอนนี้กำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัว               "เอ๋...หนูเรียสถามแบบนี้อีกแล้วนะลูก แม่เคยบอกไปแล้วไงว่าไม่" หญิงวัย31ปีตอบกลับมาด้วยเสียงขุ่นๆ ใบหน้าของเธอที่หันหลังอยู่กำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่                "แต่...ก็ได้ค่ะ"เด็กหญิงนามว่า'เซเรีย'วิ่งขึ้นห้องไป...               "เซเรีย!! มากินข้าวเร็วลูก"คุณแม่เรียกเซเรียลงมา               "ค่ะ"เซเรียวิ่งลงมาพร้อมกับกอดตุ๊กตาหมีเท็ดดี้แบร์ตัวโปรด               "หืม เอาคุณเท็ดคุงมาด้วยหรอจ๊ะ"คุณแม่ถามก่อนจะพาเซเรียไปที่เก้าอี้แล้วปลีกตัวไปในห้องครัว                              "น่าสะอิดสะเอียน เมื่อไหร่นังเด็กเวรนี่จะตายๆไปสักทีวะ เบื่อเต็มทีที่จะต้องเล่นละครน้ำเน่า"คุณแม่บ่นประโยคที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นที่หลุดมาจากปากผู้เป็นแม่ ใช่แล้ว...ความจริงเธอก็ไม่ได้อยากมาเลี้ยงเด็กนี่หรอก แต่มันเป็นเพราะหน้าที่ต่างหากล่ะ
                               วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆจนเซเรียมีอายุ6ขวบได้เกิดเหตุขึ้นSeria Part
               "เฮ้ย พวกเราฆ่านังทรยศนี่ซะ"อยู่ก็มีกลุ่มทหารจากที่ไหนก็ไม่รู้บุกเข้ามาในบ้านฉันแล้วมาฆ่าคุณแม่                "กรี๊ดด ยัยเด็กโง่!!จะยืนบื้อทำไมล่ะไปแอบในครัวเร็ว อ้ากกกกกก"คุณแม่ต่อว่าฉันด้วยคำรุนแรง ฉันตกใจมากแต่ก็ต้องทำตาม ฉันวิ่งเข้าไปในครัวก็พบว่ามีประตูลับที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วย..ฉันวิ่งเข้าไปแล้วปิดประตูลง                         "คุณเท็ดดี้ หนูกลัว"ฉันกอดคุณเท็ดดี้แน่นขึ้น ทางมันดูสลัวๆ มีเพียงแค่โคมไฟปักเป็นทางเฉยๆ ฉันเดินลงบันไดไปเรื่อยๆ จนพบห้องหนึ่ง ในนั้นมีหนังสือคล้ายไดอารี่เล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ ฉันเดินเข้าไปเปิดไดอารี่เล่มนั้นดู...                           "น..นี่หรอที่แม่เขียนน่ะ"ฉันอ้ำอึ้งกับถ้อยคำต่อว่าฉันรุนแรงในไดอารี่เล่มนี้                                             "ฮึก..."ฉันเริ่มสะอื้นออกมาและนิ่งสักพักเพื่อทำใจ แต่แล้ว...ก็มีเสียงหนึ่งดังเข้ามาในหัว                  'เซเรีย~~ เธอจะไปสนใจอะไรล่ะ ในเมื่อเธอก็รู้ใจตัวเองดีนี่ อย่าปฎิเสธชั้นเลยน่า'                  "งั้นหรอ...อืมม"ฉันเรื่อยที่จะไม่แน่ใจ จึงกอดคุณเท็ดดี้แน่นกว่าเดิม                  "ใช่สิ...ฉัน จะ ฆ่า ไอ้ พวกนั้น ให้ หมด เลย!!"ฉันตะโกนสุดเสียงโดยไร้ซึ่งความกลัว                  'ใช่แล้วเซเรีย...เราออกจากที่นี่กันเถอะ เดินไปตรงมุมห้องแล้วเธอจะพบทางออก'        เสียงนั้นเงียบไปฉันจึงมองไปทางมุมห้องที่อยู่ใกล้ฉันแล้วตัดสินใจก้าวเท้าไป ณ จุดนั้น                          ครืน!!!                   
                   "เจอแล้ว!!"ฉันเดินเข้าไปในช่องที่โผล่ออกมาจากมุมห้องไปสู่ด้านนอก                   "ข้างนอกเป็นอย่างนี้เองหรอ ว้าววว"ฉันกางแขนแล้วสูดอากาศรอบๆตัว                   'เซเรีย...ได้เวลาไปหาที่ใหม่ๆแล้วนะ เดินไปตามทางที่เธอเห็นควันไฟสิ'เสียงนี้ชักชวนฉันให้เดินไปที่หมู่บ้าน ฉันเชื่อแล้วลากพี่เท็ดดี้ตามไป...----------------------------------------------------------------------------------