Love Angel รักนี้หมดใจให้คุณชายเทวดา

"พี่จะเข้าโรงเรียนกันได้ยัง-*-" โซนิคหันมาถามฉันที่กำลังเหม่อ

"อะ อืมก็เข้าดิ"

"เหม่ออะไรของพี่นะ ไหวไหมเนี่ยจะพาไปห้องพยาบาล=_="

"ฉันไม่..." 

"กรี๋ดดดดดดดดดดด!!รุ่นพี่โซนิค>O<"

"ฉันคิดถึงพี่มากเลยนะค่ะ"

"รุ่นพี่ยังคงหล่อกระแทกใจฉันเหมือนเดิมเลยนะค่ะ*0*"

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบก็มีเสียงแหลมปรี๊ดแตกดังขึ้น-*- ที่หน้าป้ายรถเมล์ที่ห่างจากฉันกับโซนิคไปไม่เท่าไรมีกลุ่มบรรดาแฟนคลับโซนิคยืนออกันอยู่ เห็นฉันกับโซนิค(จริงๆแล้วโซนิคคนเดียวเท่านั้นที่ยัยพวกนั้นมอง=*=)เลยกรี๋ดกร๊าดกันใหญ่ สงสัยยัยพวกนี่มันจะขาดแคล่นที่ไม่ได้กิน เอ้ย! ที่ไม่ได้เห็นผู้ชายหน้าตาดีมาสองเดือนเต็มๆ

ฉันรีบลากโซนิคเข้าไปในโรงเรียนทันทีที่เห็นยัยพวกนั้นวิ่งมาทางเราสองคน ไอ้น้องบ้านี่ก็ยังโบกมือให้ยัยพวกนั้นอีก นายจะรอให้ยัยพวกนั้นมารุมปล้ำนายหรือไง แต่ยังดีที่มันวิ่งตามฉันมาอยู่(ถ้าให้ฉันอุ้มเหมือนตอนเด็กๆคงไม่ไหว-*-)พอวิ่งมาได้ซักพักยัยพวกนั้นก็หายไปหมด โล่งอกไปที่นึกว่าจะตายซะแล้ว>O<

"ผู้หญิงพวกนั้นน่ากลัวจัง=3=" โซนิคยืนหายใจหอบอยู่ข้างๆบ่นพร้อมกันมองไปรอบๆ

"น่ากลัวแต่นายก็ยังยืนโบกมือให้พวกนั้นเนี่ยนะ ถ้าฉันไม่ลากมาด้วยนายคงรุมปล้ำนายไปแล้ว" ไม่งั้นฉันจะได้ว่าที่น้องสะใภ้อย่างรวดเร็ว

"ก็ผมไม่ทันเห็นนิน่า"

"ดีนะยัยพวกนั้นไม่สาปส่งฉันให้หลังหรอกนะ แถมยังมีการมาหาว่าฉันเป็นแฟนนายอีก-*-"

ให้ตายซิ-0- ยัยพวกนั้นคิดได้ยังไงว่าฉันเป็นแฟนกับโซนิค เอาอะไรคิดล่ะเนี่ยพวกผู้หญิงพวกนั้นนะ

"ใครมันจะกล้าล่ะ ตอนงานสถาปนาโรงเรียนปีที่แล้วพี่เล่นลากผมขึ้นเวทีซะขนาดนั้น แถมยังอ้วกใส่ผมอีก ตัวเองก็ดื่มเหล้าไม่เป็นแถมคออ่อนก็ยังดันดื่มเข้าไปอีก อายประชาชีเค้านะครับ=[]=" โซนิคว่าพลางทำหน้าอัปยศหดสู่ (เวอร์ซะ-*-)

"ก็มันรสชาติเหมือนเงุ่นอ่ะ และฉันก็เป็นผี เอ็ย! พรีเซ็นเตอร์ซะด้วย*0*"

"ไวน์องุ่นเหรอ"

ตอนนั้นเป็นวันงานสถาปนาโรงเรียน ฉันกับเพื่อนอีกสามคนเปิดร้านขายไวน์องุ่นสำหรับผู้ใหญ่กันแล้วฉันกับโซเฟียเป็นพรีเซ็นเตอร์รับแขก(ตอนแรกทีน่าเป็นพรีเซ็๋นเตอร์ แต่เจ้าหล่อนมาสายไปกว่าครึ่งวันหน้าที่เลยตกมาอยู่ที่ฉันคนนี่) สาเหตุที่ฉันเมาและบ้าระห่ำขึ้นไปคว้าไมค์บนเวทีคือในขณะที่ฉันกำลังเมาจนแทบจะยืนไม่ไหวนั้นไปได้ยินยัยพวกชะนีนินทาว่าฉันจับโซนิค ฉันเลยฟิวขาดทนไม่ไหวลากโซนิคขึ้นเวทีพูดจบก็อ้วกใส่โซนิคเป็นการปิดท้าย=..=

"นึกถึงตอนนั้นแล้ว ไม่รู้ทำเข้าไปได้ยังไง" 

"ลำบากผมมากเลยนะ หลังจากที่พี่หมดสติไปนะ=__=^"

ครืดดดด... ครืดดดด...

"โทรศัพท์ใครอ่ะ0.0" ฉันคว้านหาโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อสูท

"ของพี่นั้นแหล่ะ ผมบอกพวกมันไว้แล้วว่าไปเจอกันที่ห้องเรียน"

"เจอแล้ว ฮัลโหล"

ในที่สุดก็หาโทรศัพท์เจอมันอยู่ในกระเป๋ากระโปรงนักเรียนนี่เอง ถ้าเป็นยัยพวกนั้นคงด่าฉันยับข้อหารับสายช้าอีกแน่นอน-*-

(ซอลญ่า แกมาโรงเรียนยังเนี่ย-*-) ฉันเดาได้เลยคงเป็นยัยโซเฟีย

"มาถึงแล้ว ตอนนี้พวกแกอยู่ไหนกัน"

(อยู่โรงอาหารนะ ยัยคุณนายตืนสายมาหรือยัง)

"รายนั้้นยังไม่เห็นโผล่หัวมาเลยนะ"

ทีน่าเป็นคนที่ชอบตื่นสายและมาสายประจำกลุ่ม เลยได้ฉายาจากโซเฟียไปอย่างงดงาม>O<

(ฉันโทรไปหา คุณนายเธอเพิ่งจะตื่นนอน)

"แล้วฮันนี่ล่ะมายัง"

(ก็นั่งอยู่ด้วยกันนี่แหล่ะ รีบมานะอยู่โรงอาหารที่เดิมจะกินข้าวต่อล่ะ)

"อืม"

ติ๊ด!

"โซนิค ฉันไปก่อนล่ะนะ" ฉันหันไปพูดกับโซนิคทึ่ดูเหมือนจะยืนคุยโทรศัพท์อยู่เหมือนกัน สาวโทรมาหรือป่าวหว่า*0*

"หลังเลิกเรียนรอลุงชมที่หน้าโรงเรียนนะ"

"อ๋อได้ มีอะไรอีกไหม^_^"

"พ่อโทรมาบอกว่า วันพุธนี้ให้พี่ไปดูตัวที่ภัตตาคารสาขาของพ่อนะ.."

เฮ้อ...คราวนี้พ่อฉันจะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย-*-

"...."

"ผมแนะนำได้นะ ไม่ต้องคิดมาก ทำทุกวันให้สนุกก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ อย่างที่พี่เคยบอกผมไง จำได้ไหม"

โซนิคว่าพลางส่งผ้าเช็ดหน้าให้ฉัน TOT เป็นน้องชายที่น่ารักจริงๆ

ทำไมฉันจะจำไม่ได้ก็ฉันเป็นคนบอกนายเองนิน่า แต่ตัวฉันเองกลับทำไม่ได้ มันน่าเจ็บใจจัง TT^TT

"หยุดร้องไห้เหอะ ตาจะบวมเอานะ"

"อืม เดี๋ยวจะซักคืนให้ก็แล้วกันนะ"

"ผมไปล่ะนะ อีกครึ่งชั่วโมงต้องขึ้นเรียนแล้ว ไปล่ะ"