Love Angel รักนี้หมดใจให้คุณชายเทวดา

20.00 น.
"ซอลญ่า"ชายวัยกลางคนกำลังนั่งเก้าอี้หลังโต๊ะภายในห้องทำงานและเป็นห้องส่วนตัวของเค้า
"พ่อเรียกหนูมามีอะไรหรือป่าวค่ะ" ร่างบางผมยาวถึงกลางหลังสีน้ำตาลอ่อนเงางาม เดินมายังเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวยาว 
เฮ้อ...คราวนี่พ่อฉันจะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย=*=
"มีแน่นอนลูกรัก" ชายวัยกลางคนยิ้มให้กับผู้มาใหม่ ซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้างอย่างเอ็นดู พร้อมกับมองใบหน้าของฉันก่อนจะหัวเราะ 
=0=ทำไมคุณพ่อต้องมองหน้าหนูเหมือนมีอะไรติดหน้าด้วยอ่ะ รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแหะ ทุกทีพ่อไม่ค่อยเรียกมาคุยแบบเป็นการส่วนตัวแบบนี่เท่าไร มีไรก็จะพูดตอนอยู่กันพร้อมหน้าในห้องอาหารซะส่วนใหญ่
"ซอลญ่า ลูกมีแฟนหรือยัง"
"ห๊ะ!0.0" นี่ฉันฟังผิดไปหรือว่าฉันหูหนวก ตาบอด(เวอร์และ-.-) ในชีวิตรอบ 18 ปี ยังไม่เคยมีใคร หรือมีไอ้บ้าคนไหนมาขอฉันคบหรือบอกรักฉันซักคน T^T มันน่าเศร้ามากมาย
"ว่าไงมีไหม"สายตาคาดคั้นถูกส่งมายังฉันที่นั่งอยู่ตรงหน้า
"...ไม่มีค่ะ" TOTให้ตายซิ เป็นความจริงที่ไม่อยากจะยอมรับเลย ว่าแต่ว่า...พ่อถามไปเพื่ออะไรค่ะ
"งั้นดีไป" 
"พ่อค่ะ เข้าเรื่องเลยเหอะค่ะ หนูง่วงนอนแล้ว-0-"
"ก็ได้ๆ จะรีบไปไหนนะไอ้ลูกคนนี้=0=" พ่อพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่าย
ก็ไม่รู้ซินะ =_=^ฉันรู้สึกว่าไม่ค่อยอยากจะฟังที่พ่อจะพูดต่อซะแล้วอ่ะ
"พ่ออยากให้หนูแต่งงาน"
"O[]o" ฉันว่าแล้วไหมล่ะ T-T งานเข้า
"อย่าเพิ่งตกใจฟังให้จบก่อน=*= กับลูกชายเพื่อนสนิทของพ่อเอง"
"แต่งเลยเหรอค่ะ ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ!-*-" 
"ไม่หรอกแค่หมั้นกันไว้เฉยๆ แล้วอีกอย่างฝ่ายนั้นหน้าตาดีไม่ใช่น้อย ผลการเรียนดี กีฬาเด่นด้วยนะน่าสนใจดีไหมล่ะ^O^" พ่อพยายามหว่านล้อมอย่างเต็มที่
"ไม่อ่ะ-_-^" ฉันจำได้พี่โลย่า(ลูกพี่ลูกน้องฉันเอง*0*) โดนคลุมถุงชนเหมือนกัน แต่พี่แกดีหน่อยแฟนพี่แกก็คือคู่หมั้นนั้นแหล่ะ โชคดีมากเลย เอาล่ะกลับมาเข้าเรื่องกันต่อไม่เหตุผลอะไรจะไปนึกถึงอดีต ตอนนี่เอาตัวเองให้รอดก่อนจะดีกว่า
"พ่อกับเพื่อนคุยไว้นานแล้ว ตั้นแต่ลูกยังเด็กๆ>O<" ดูคุณพ่อจะมีความสุขมากมาย
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวนะค่ะ" ฉันลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ประตู
"ลูกคิดว่าไง"
"แล้วจะให้หนูคิดอะไรล่ะค่ะ" ถามมาว่าคิดยังไง แล้วจะให้ฉันตอบว่าไงดีล่ะ เฮ้อ...
"งั้นเอาแฟ้มไปดูประวัติก่อนดีไหม"
"ไม่ล่ะค่ะ" ฉันเปิดประตูก้าวออกมาจากห้องก่อนจะปิดพร้อมกับเอาหลังแนบกับประตูแล้วมองร่างสูงโปร่ง หน้าตาพิมพ์เดียวกันกับฉัน กำลังยืนผิงผนังฝั่งตรงข้ามในมือถือหนังสือการ์ตูนอ่านอยู่
"นายได้ยินหมดแล้วใช่ไหม"
"อืม อย่าไปคิดมากน่า" โซนิคตอบแต่ตานะยังคงอยู่ที่หน้าหนังสือ-.-
"นายก็พูดได้ซิ..." ฉันพยายามฝืนไม่ให้น้ำตาไหล ก่อนรีบเดินกลับห้องเมื่อถึงฉันก็เข้าไปล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วคิดเรื่องที่พ่อพูดในหัว เฮ้อ..คิดไปคิดมาปวดหัว
ปัง! "พี่พ่อให้เอาแฟ้มมาให้นะ^O^" 
ฉันรีบปาดน้ำตาออกจากแก้มและหน้าทันที และไอ้บ้าที่เข้ามาไม่เคาะประตูก็คือโซนิค ไอ้บ้าที่ยืนอ่านหนังสือการ์ตูนไม่สนใจฉันอยู่หน้าห้องนั้นแหล่ะ มันโครตรักพี่มันมากมายเลย-*-
"แฟ้มอะไร แล้วนายเข้ามาได้ไงมิทราบ-_-+" ฉันพูดโดยไม่หันไปมอง ตอนนี่นอนตะแคงอยู่-..-
"นี่พี่โกรธผมเรื่องเมื่อกี้อยู่เหรอ"
"นิดหน่อย" จริงๆแล้วฉันไม่มีทางโกรธนายได้นานหรอกโซนิค*0*
"แล้วทำไงพี่จะหายโกรธอ่ะ-0-"
"เอาแฟ้มทิ้งลงถังขยะ แล้วจะหายโกรธ^O^"
"ทำอย่างนั้นผมก็โดนพ่อตืบตายแน่เลยT^T" โซนิคว่าพลางวางแฟ้มไว้บนโต๊ะ
"ผมว่าควรจะเปิดดูก่อนดีกว่านะ"
"ฉันไม่อยากดูหรอก เอามันไปทิ้งเหอะ" 
"พี่นี่พูดยากจัง-*-แต่เอาเถอะ ยังไงพี่ก็ไม่รอดอยู่แล้วล่ะ อาทิตย์หน้าวันศุกร์พี่จะต้องเซอร์ไพรส์จนน้ำตาลตกใน และดีใจจนน้ำตาล่วงเลย ผมแนะนำนะพี่หมั้นไปก่อน กว่าพี่จะเรียนจบก็อีกนาน นานพอจะมีเวลาหาทางยกเลิกการแต่งงานได้นิ หรือไม่ฝ่ายนั้นเค้าก็คงไม่สนหรืออาจจะมีแฟนก็ได้นิ แค่นั้นพี่ก็รอดแล้ว"
มันพูดเหมือนง่ายจังฟะ-*-
"จริงเหรอ*0*"
"จริงดิ ผมเคยโกหกพี่ป่ะล่ะ"
เคย.V.ตอนทำรองเท้าฉันหายแล้วบอกว่ามันเดินหนีไปเอง ใครมันจะไปเชื่อลงฟระ=_=
"อย่าไปคิดมาก คิดซะว่าเป็นประสบการณ์ในชีวิต..."
ประสบการณ์แบบไหนของมัน-_-
"ผมไปล่ะง่วงนอน พรุ่งนี้ไปโรงเรียนต้องตื่นแต่เช้าอีก" 
ปัง!!
"ปิดเบาๆก็ได้ ประตูห้องฉันจะหลุดเป็นชิ้นๆแล้วนะT^T"
"เอ่อ...โทษทีนะพี่ คือมันชินมือนะ ราตรีสวัสดิ์" 
ยังจะมีการแหลมหน้าเข้ามาอีกนะ-*-
เมื่อประตูปิดลง ฉันก็เข้าสู่โหมดเดิมต่อ คืออยากร้องไห้เหมือนเดิม ให้ตายซิ ร้องแล้วมันได้อะไรขึ้นมาล่ะเนี่ย ผมที่เคยปล่อยสยายกลางหลังถูกยีจนมันฟูเหมือนรังนกไปแล้ว ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนเพลีย....
 
อีกด้านหนึ่ง
"เป็นไงถูกใจลูกแม่หรือป่าวน่ารักใช่ไหม"
"ครับ...ก็ดี-_-"
"แล้วจะเอาไงต่อดีล่ะคุณ ผมว่าน่าจะให้เจอามันหมั้นไว้ก่อนน่าจะดีกว่า แล้วเรียนจบก็ให้แต่งกันดีไหม..."
ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าระเบียงห้องทำงาน เมื่อสายลมพัดผ่านทำให้เส้นผมสีดำสนิทปกใบหน้าเล็กน้อยปลิวไปตามกระแสลมพัดผ่าน สายตาทอดมองไปยังท้องฟ้าที่ดำสนิทอย่างเหม่อลอยโดยไม่สนใจเสียงสนทนาของบุคคลทั่งสอง ในมือถือแฟ้มประวัติว่าที่คู่หมั้นของตน ครั้งสายตาดันไปสะดุดกับภาพถ่ายใบหนึ่ง ผมยาวถึงกลางหลังสีน้ำตาลอ่อนเงางาม ตากลมโต ผิวขาวอมชมพู รูปร่างเล็กและผอมบอบบาง
"สงสัยจะขาดสารอาหาร คงต้องหาพวกโปรตีนมาให้ยัยนี่กินเยอะๆซะแล้ว หนังหุ้มกระดูกชัดๆคงเป็นโครงกระดูกดิ้นได้ซะมากกว่า"
 
 
 
 
 
 
 ช่วยวิจารณ์กันหน่อยนะค่ะ จะได้เอาไปปรับปรุงแก้ไขให้ดีกว่าเดิมค่ะ  
 
ู