จ้าวแห่งเวทมนต์

"เจ้าแน่ใจนะว่านั้นคือที่ๆเราจะอยู่"มันใหญ่มากเลยคฤหาสน์หลังนี้

"มันเป็นบ้านเก่าข้านะ"บ้านเก่าแน่ใจนะ

ก็อก  ก็อก

"ยินต้อนรับกลับนายท่าน"มีคนอยู่ด้วยแหะ

"เจ้านะเข้าใจผิดแล้ววาเดียสนะเป็นปีศาจนะ"

"ปีศาจ"อีกแล้ว

"ข้าเป็นพ่อบ้านชื่อวาเดียสยินดีที่ได้รู้จัก"

"เช่นกัน"

"มาแช้มาเขาไปที่ห้องพักและพาเขาเดินสำรวจด้วยและเจ้าวาเดียสข้ามีเรื่องต้องคุยกับเจ้า"

ด้านซาอิ

"ข้าจะศึกษาโลกนี้สักหน่อยเตรียมเอกสารด้วย"

"ขอรับ"

"แล้วเจ้านั้นละ"

"เขาเป็นหัวหน้าอัศวินขาวและมีข่าวลือว่าเขาเป็นผู้บงการพระราชาด้วยขอรับ"

"อัศวินขาวเหรอไม่เหมาะกับนิสัยเลย"เจ้านั้นเป็นสาเหตุให้ข้าเป็นแบบนี้

ย้อนไปเมื่อ1,000ปีที่แล้ว

ข้านั้นต้องเฝ้าจับตาดูมนุษย์จากมิติที่ข้าผู้เดียวที่ไปได้แต่วันนี้เบื่อขึ้นมาก็เลยลงไปดูที่โลกมนุษย์

ตลาดของมนุษย์ก็ยังน่ารำคาญเหมือนเคย

ตุ๊บ

"โอะข้าขอโทษด้วย"

"ไม่เป็นไร"

"เพื่อเป็นการไถ่โทษข้าจะพาเจ้าไปดูบ้านข้า"

"ไม่ต้องหรอก"

"ไม่เป็นไรเพื่อไถ่โทษนะไปเถอะ"

"ก็ได้แล้วเจ้าชื่ออะไรละ"

"นึกว่าจะไม่ถามซะแล้วข้าชื่อ ลาทีชา ฟาโดต้า"

"ข้าชื่อ มิราเอลฟา ซาอิ"

และตอนนี้ข้าก็ถึงคฤหาสน์ของเขาแล้วมีสวนดอกกุหลาบด้วย

"เจ้ามานี้สิไปดื่มน้ำชากัน"มีศาลาสีขาวอยู่กลางสวนกุหลาบด้วย

"ถ้าเจ้าอยากได้ดอกกุหลาบก็เด็ดได้นะ"ถ้าเขาพูดอย่างนั้นก็

กึก  ข้าเด็ดดอกกุหลาบสีดำมา

"ข้ามาเจ้าเหมาะกับสีแดงนะ"

"ข้าชอบสีดำนะ"

"มันก็ดูเข้ากับเจ้าได้อีกแบบนะ"

"เจ้ามีที่ให้พักหรือปล่าว"

"ไม่มี"

"งั้นก็มาอยู่กับข้าสิ"

"แต่..."

"ไม่เป็นไรหรอก"

"ก็ได้"

หลังจากวันนั้นข้าก็อยู่กับเขาเขาเป็นคนที่ดีเขาสอนข้าทุกอย่างจนกระทั้งวันนั้นวันที่ทำให้ข้าหมดความเชื่อใจข้าจำมันได้ดีมันเป็นวันที่ฟ้ามืดมัวเขาพาข้ามาที่ถ้ำแห่งหนึ่งเราเขาไปจนสุดทาง

"ฟาโดต้าเจ้าพาข้ามาที่นี้ทำไมเหรอ"

"เจ้านะหายไปซะ"

"เอ๋"

"จงปิดผนึกอาโดกาเรียล"หลบไม่ทันแล้ว

"อึก เจ้าทำกับข้าอย่างนี้ทำไม"

"เพราะหากเจ้าถูกผนึกไว้สมดุลของโลกนี้จะเป็นยังไงก็ได้เพราะเจ้าไม่ได้จับตาดู"

"เจ้ารู้..งั้นที่ผ่านมาก็เล่นละครอย่างนั้นเหรอ"

"ใช่เธอนะหลอกง่ายดีนะ"

"ข้าจะสาปเจ้าให้ไม่ตายด้วยสิ่งใดแต่ตายด้วยมือข้า"

"คงไม่มีทางหรอก..บ๊ายบาย"นั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้ารู้ก่อนถูกผนึกและก็เป็นสาเหตุให้ข้านั้นไม่เกลียดมนุษย์

ด้านดาร์กไนท์

"เฮอ คฤหาสน์นี้ใหญ่จริงๆแหะไปตากลมที่ระเบียงดีกว่า"เมื่ออกมาที่ระเบียงข้าก็เห็นซาอิอยู่ท่ระเบียงอีกห้องหนึ่งเพราะข้าอยู่ห้องข้างๆเธอและก็ได้ยินเธอพูดออกมา

"ดวงดาราแลมา ชักชวนพาให้หวนคิด ถึงชีวิตมนุษย์ ช่างมืดสุดจนถึงจิต เห็นดวงจันทร์ยามคำ ช่างตอกย่ำถึงจิตใจ"

มันดูเศร้าจังสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดแต่ทำไมถึงได้มีความเกลียดชังอยู่นะ