จ้าวแห่งเวทมนต์

 
"ทำไม่กัน"ข้าไม่อยากจะเชื่อหมาป่าสีขาวที่น่าจะตายไปแล้วกลับฟื้นขึ้นมาด้วยคาถาบทเดียว
"เอาละเจ้าเป็นไงบ้าง"
"ต้องขอคุณท่านที่ทำให้ข้ามีชีวิต"หมาป่าสีขาวพูด
"ข้าจะรักษาสัญญา"หมาป่าสีดำพูดขึ้นบ้าง
"เจ้าสัญญาอะไรเอาไว้หรือ"หมาป่าสีขาวพูดทันที่ที่ได้ยิน
"ถ้าเธอช่วยเจ้าได้พวกเราต้องรับใช้เธอ"อะไรนะนี้มันบังคับเลยไม่ใช่หรือไง
"หากเป็นเช่นนั้นข้าก็ยินดี"
"งั้นก็....พวกเจ้ามีชื่ออะไร"พวกมันนิ่งคิดชั่วครู่ก่อนจะเอยว่า
"ข้าชื่อ โค"หมาป่าสีดำพูด
"ข้าชื่อ จิน"หมาป่าสีขาวพูด
"โคกับจินตั้งแต่นี้ไปพวกเจ้าคือข้ารับใช้ของข้าแล้วนะ"
"ขอรับ"โคกับจินพูดพร้อมกัน  ทำไมมันง่ายขนาดนี้หมาป่านะไม่ค่อยยอมรับใช้ใครง่ายนะ
"เจ้าจะให้มันอยู่ที่ไหนละ"
"ให้พวกเจ้าอยู่ในแหวนข้าก็แล้วกัน"
"ขอรับ"เมื่อหมาป่าทั้งสองพูดจบก็มีแสงเกิดขึ้นก่อนจะหายเข้าไปในแหวน มีแหวนเก็บข้ารับใช้ด้วยเหรอ
"เอาละเจ้าจะเงียบอีกนานไม"
"หากเจ้าไม่พูดก็นานอยู่"ข้าพูดปะชดเธอ
"ยังไงซะก็ต้องรีบหาที่พักกันก่อนละเพราะใกล้จะคำแล้ว"เธอพูดขึ้น
"นั้นสินะพักที่ฮิวกริสก่อนก็แล้วกัน"
"โรงแรมเหรอ"
"ใช่....ไปกันเถอะ"
"อืม"ข้าเห็นเธอกำลังลุกขึ้นและเดินไปแต่เดินไม่กี่ก้าวก็ล้มจนข้าเกือบรับไม่ทัน
"ขอบใจสงสัยเพิ่งถูกปลุกขึ้นมาจากผนึกทำให้ข้าอ่อนแอง่ายนะ"
"เจ้าพักก่อนเถอะ"
"ไม่เป็นไร"เธอพูดแล้วลุกขึ้น
"ไม่ได้หรอกเจ้าพักก่อนเถอะ"ข้าพูดก่อนจะลุกขึ้นก่อนที่จะท่องคาถาเวทแห่งการหลับไหลแล้วเธอก็ล้มมาอยู่บนแขนข้า
"ขอโทษด้วยซาอิ"
ด้านซาอิ
มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเธอนั้นคือเสียงร้องเพลงที่แสนคุ้นเคยเสียงของเธอเองก่อนที่จะหายไป
"ข้าอยู่ที่ไหน"ห้องที่ดูไม่เล็กไม่ใหญ่มีสีสบายตา  ข้าอยู่ที่ไหนกัน
"ตื่นแล้วเหรอ"
"ไนท์"
"ไม่ต้องตกใจเหรอกอยู่ที่ฮิวกริสนะเจ้าหายเหนือยรึยัง"
"ก็ดีขึ้นแล้ว"
"คาถาบทนั้นมันคืออะไรกันข้าไม่เคยได้ยิน"
"มันเป็นคาถาต้องห้ามนะ"
"คาถาต้องห้ามหมายความว่าไงกัน"
"มันจะกลืนพลังชีวิตไปมากอยู่เพื่อแลกกับสิ่งที่ผู้นั้นต้องการไม่ว่าอะไรก็ตามแต่เพรามันฝืนลิขิตชะตามากจึงมีแค่ข้าเท่านั้นที่รู้และข้าถูกกำชับมิให้บอกมนุษย์เช่นเจ้า"
"พูดอย่างกับว่าเจ้ามิใช่มนุษย์
"ข้ามิใช่มนุษย์ข้าคือความมืดและแสงสว่างข้าถูกสร้างขึ้นมาจากลูกแก้วเวทมนต์ทำให้ข้าวางเปล่าไร้ตัวตน"
"ข้าขอโทษด้วย"
"ไม่เป็นไร"ข้าลุกขึ้นนั่งแต่ภาพมันดูเบลอๆ
"เจ้าไหวหรือปล่าว"
"ข้าปวดหัวนิดหน่อยนะ"แย่แล้วสิ
"เจ้านอนไปเถอะแล้วผ้าปิดตานะเอาออกซะไม่มีใครเห็นหรอก
"ไม่ต้อ..."ยังไม่ทันขาดคำเขาก็ดึงออกไปแล้ว
"อะไรนะทำไม่มีลายแปลกๆขึ้นบนหน้าเจ้า"ต้องให้เขาออกไปให้ไวที่สุดไม่งั้นมันจะทำร้ายเขาแน่
"ไม่มีอะไรเจ้าออกไปก่อน""ไม่มีอะไรได้ยังไงเจ้าดูแย่ลงนะ"
"ออกไปซะ..."ไม่ไหวข้าเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วสิ