จ้าวแห่งเวทมนต์

"ทำไม่กัน"ข้าไม่อยากจะเชื่อหมาป่าสีขาวที่น่าจะตายไปแล้วกลับฟื้นขึ้นมาด้วยคาถาบทเดียว

"เอาละเจ้าเป็นไงบ้าง"

"ต้องขอคุณท่านที่ทำให้ข้ามีชีวิต"หมาป่าสีขาวพูด

"ข้าจะรักษาสัญญา"หมาป่าสีดำพูดขึ้นบ้าง

"เจ้าสัญญาอะไรเอาไว้หรือ"หมาป่าสีขาวพูดทันที่ที่ได้ยิน

"ถ้าเธอช่วยเจ้าได้พวกเราต้องรับใช้เธอ"อะไรนะนี้มันบังคับเลยไม่ใช่หรือไง

"หากเป็นเช่นนั้นข้าก็ยินดี"

"งั้นก็....พวกเจ้ามีชื่ออะไร"พวกมันนิ่งคิดชั่วครู่ก่อนจะเอยว่า

"ข้าชื่อ โค"หมาป่าสีดำพูด

"ข้าชื่อ จิน"หมาป่าสีขาวพูด

"โคกับจินตั้งแต่นี้ไปพวกเจ้าคือข้ารับใช้ของข้าแล้วนะ"

"ขอรับ"โคกับจินพูดพร้อมกัน  ทำไมมันง่ายขนาดนี้หมาป่านะไม่ค่อยยอมรับใช้ใครง่ายนะ

"เจ้าจะให้มันอยู่ที่ไหนละ"

"ให้พวกเจ้าอยู่ในแหวนข้าก็แล้วกัน"

"ขอรับ"เมื่อหมาป่าทั้งสองพูดจบก็มีแสงเกิดขึ้นก่อนจะหายเข้าไปในแหวน มีแหวนเก็บข้ารับใช้ด้วยเหรอ

"เอาละเจ้าจะเงียบอีกนานไม"

"หากเจ้าไม่พูดก็นานอยู่"ข้าพูดปะชดเธอ

"ยังไงซะก็ต้องรีบหาที่พักกันก่อนละเพราะใกล้จะคำแล้ว"เธอพูดขึ้น

"นั้นสินะพักที่ฮิวกริสก่อนก็แล้วกัน"

"โรงแรมเหรอ"

"ใช่....ไปกันเถอะ"

"อืม"ข้าเห็นเธอกำลังลุกขึ้นและเดินไปแต่เดินไม่กี่ก้าวก็ล้มจนข้าเกือบรับไม่ทัน

"ขอบใจสงสัยเพิ่งถูกปลุกขึ้นมาจากผนึกทำให้ข้าอ่อนแอง่ายนะ"

"เจ้าพักก่อนเถอะ"

"ไม่เป็นไร"เธอพูดแล้วลุกขึ้น

"ไม่ได้หรอกเจ้าพักก่อนเถอะ"ข้าพูดก่อนจะลุกขึ้นก่อนที่จะท่องคาถาเวทแห่งการหลับไหลแล้วเธอก็ล้มมาอยู่บนแขนข้า

"ขอโทษด้วยซาอิ"

ด้านซาอิ

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเธอนั้นคือเสียงร้องเพลงที่แสนคุ้นเคยเสียงของเธอเองก่อนที่จะหายไป

"ข้าอยู่ที่ไหน"ห้องที่ดูไม่เล็กไม่ใหญ่มีสีสบายตา  ข้าอยู่ที่ไหนกัน

"ตื่นแล้วเหรอ"

"ไนท์"

"ไม่ต้องตกใจเหรอกอยู่ที่ฮิวกริสนะเจ้าหายเหนือยรึยัง"

"ก็ดีขึ้นแล้ว"

"คาถาบทนั้นมันคืออะไรกันข้าไม่เคยได้ยิน"

"มันเป็นคาถาต้องห้ามนะ"

"คาถาต้องห้ามหมายความว่าไงกัน"

"มันจะกลืนพลังชีวิตไปมากอยู่เพื่อแลกกับสิ่งที่ผู้นั้นต้องการไม่ว่าอะไรก็ตามแต่เพรามันฝืนลิขิตชะตามากจึงมีแค่ข้าเท่านั้นที่รู้และข้าถูกกำชับมิให้บอกมนุษย์เช่นเจ้า"

"พูดอย่างกับว่าเจ้ามิใช่มนุษย์

"ข้ามิใช่มนุษย์ข้าคือความมืดและแสงสว่างข้าถูกสร้างขึ้นมาจากลูกแก้วเวทมนต์ทำให้ข้าวางเปล่าไร้ตัวตน"

"ข้าขอโทษด้วย"

"ไม่เป็นไร"ข้าลุกขึ้นนั่งแต่ภาพมันดูเบลอๆ

"เจ้าไหวหรือปล่าว"

"ข้าปวดหัวนิดหน่อยนะ"แย่แล้วสิ

"เจ้านอนไปเถอะแล้วผ้าปิดตานะเอาออกซะไม่มีใครเห็นหรอก

"ไม่ต้อ..."ยังไม่ทันขาดคำเขาก็ดึงออกไปแล้ว

"อะไรนะทำไม่มีลายแปลกๆขึ้นบนหน้าเจ้า"ต้องให้เขาออกไปให้ไวที่สุดไม่งั้นมันจะทำร้ายเขาแน่

"ไม่มีอะไรเจ้าออกไปก่อน"
"ไม่มีอะไรได้ยังไงเจ้าดูแย่ลงนะ"

"ออกไปซะ..."ไม่ไหวข้าเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วสิ