จ้าวแห่งเวทมนต์

หลังจากที่ชายหนุ่มดื่มเลือดของเธอแล้วสติก็ดับวูบ

"เจ้าจงรับใช้ข้าซะ"

"ใครกันนะ"ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้น

"เจ้าตื่นแล้วเหรอ"เมื่อเขารู้สึกตัวเขาพบว่าตัวเองกำลังหนุ่นตักเธออยู่เขารู้สึกว่าร่างกายเป็นปกติแล้วเมื่อสำรวจดูก็พบว่าบาดแผลหายไปหมดไม่เหลือร่องรอย

"เจ้าชื่ออะไรละ"หญิงสาวถามขึ้น

"ฟาราเอล  ดาร์กไนท์แล้วเธอละ"

"ชื่อคลายกันจังนะข้าชื่อ มิราเอลฟา  ซาอิ"ชื่อคลายจริงด้วยสิ

"เจ้าเป็นใครกันนะทำไม่ต้องโดนผนึกด้วยเวทมนต์มหาศาลขนาดนั้น"

"ข้าคือผู้ให้กำเนิดเวทมนต์เรียกง่ายๆว่าผู่ทำให้มนุษย์รู้จักเวทมนต์ข้าถูกมนุษย์คนหนึ่งผนึกไว้"

"อะไรนะ!!.......แล้วเจ้าโดนขังไว้นานแค่ไหนกัน"

"คงจะ1,000ปีละมั้ง"

"1,000ปีคนๆนั้นจะอยู่เหรอ"

"ข้าก่อนถูกผนึกข้าสาปให้เขาไม่มีวันตายจนกว่าข้าจะฆ่าเขาเอง"สมแล้วจริงๆที่เป็นผู้ให้กำเนิดเวทมนต์

"ตอนนี้โลกนี้คงเปลี่ยนไปมากช่วยอธิบายทีสิ"

"ได้ตอนนี้โลกแบ่งออกเป็น3อาณาจักรใหญ่ๆคือ มาธาเซีย   อควอเรีย    ฟาโทเปีย

มาธาเซียเป็นอาณาจักรแห่งความสงบสุขคนส่วนใหญ่อยู่อาศัยอย่างพึ่งพาอาศัยกันทำให้ร่มเย็นเป็นสุข

อควอเรียเป็นอาณาจักรที่พวกผู้ดีคนร่ำรวยอาศัยอยู่ทำให้เป็นเมืองแห่งความมั่งคั่งร่ำรวยและ

ฟาโทเปียเมืองแห่งปีศาจประชากรมีน้อยเพราเป็นเมืองที่อยู่ใกล้เขตของปีศาจทำให้ผู้ที่อยู่อาศัยต้องแข็งแกร่งและใช้ศาสตร์มืดส่วนใหญ่"

"งั้นเหรอแล้วภาษาละ"

"เธอก็พูดกับฉันได้ไม่ใช้เหรอ"

"เพราะเจ้าดื่มเลือดข้าเจ้าเลยเข้าใจภาษาข้าได้ตังหาก"

"หะ"

"เร็วๆเข้าสิข้าอยากรู้ภาษานะ"

"ภาษาเหรอใช้ภาษาฮิราโซเกียกันส่วนใหญ่นะมีต้นแบบมาจากนักบุญคนหนึ่งและนิยมกันใช้เลยกลายเป็นภาษาหลักนะถ้าอยากรู้ตัวอักษรก็ต้องเข้าเมืองละนะไปไหมละ"

"ไปสิ"

"แต่ต้องทำอะไรกับตาของเจ้าก่อนนะเพราะถ้าใครเห็นเข้าคงแย่"

"นั้นสิ..งั้นก็.."เเธอหลับตาลงทั้งสองข้างแล้ววาดวงเวทร่ายคาถาแล้วจากนั้นวงเวทก็เข้าไปในดวงตามีไม่กี่คนหรอกนะที่สามารถทำแบบนี้ได้นะเมื่อเธอลืมตาขึ้นตาของเธอกลายเป็นสีน้ำเงินอ่อนจากนั้นเธอก็ดีดนิ้ว

ฟุบ    มีเสื้อคลุมสองตัวอยู่บนมือเธอจากนั้นก็ยืนมาให้ข้า

"ใส่ซะคงไม่อยากให้ถูกใครจับใช้ไม่ละคุณนักฆ่าฉายาปีศาจเงิน"

"ทำไมถึงรู้ละ"
"อ่านจิตใจง่ายจะตาย"อ่านจิตใจเวทนั้นถ้าใช้ไม่ดีมันอันตรายมากมีแต่ระดับสูงสุดเท่านั้นนี้น่าชักคาดเดาระดับของเธอไม่ได้แล้วสิเมื่อสังเกตดูอีกที่

"เธอเอาที่ปิดตามาปิดตาข้างขวาทำไมละ"ทั้งที่ตามันก็สีน้ำเงินทั้งสองข้าง

"ป้องกันไว้ก่อนเพราะหากใช้เวทมันจะเป็นสีแดงนะและถ้าเป็นแบบนั้นมันคงแย่น่าดู"

"เอาละออกไปกันได้แล้ว"ซาอิและข้าเดินออกมาจากทำเข้าไปในเมืองเพื่อให้ซาอิได้ศึกษาภาษาและสิ่งต่างๆแต่คงเป็นเดือน

"เอาละข้าเข้าใจหมดแล้วคงไม่มีปัญหาแล้วละ"

"อะไรนะเธอเข้าใจและสามารถพูดได้แล้วเหรอ"

"ก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร"พูดง่ายจังนะแต่ก่อนที่จะได้เถียงอะไรไปมากกว่านี้

"ใครก็ได้ช่วยที่สัตว์ปีศาจหลุดออกมาแล้ว"

"ซาอิหลบเร็ว"เมื่อข้าหันไปหาเธอ หายไปไหนนะและผมก็รู้ได้ทันทีที่ได้ยินเสียง

"เฮ้ผู้หญิงคนนั้นนะอย่าเข้าไปไกลมันนะ"ก่อเรื่องแล้วไง