จ้าวแห่งเวทมนต์

ผ่านมาหลายวันแล้วจริงๆตอนแรกก็ตกใจอยู่หรอกว่าเรื่องที่เปิดมาหน้าแรกทั้งหมดจะเป็นเพียงแค่เสี่ยวหนึ่งของเรื่องราวทั้งหมดก็สมอยู่เหรอตั้งพันกว่าปีถ้าสั้นๆคงไม่ใช่แล้วละแต่ปัญหาคือแค่คึ่งหน้าแรกก็หนักแล้วเพราะผลทางจิตใจนั้นแหละจะทำยังไงดีนะถึงจะทนกับความเจ็บปวดในใจที่มากขึ้นเรื่อยแต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นราวกับอ่านความคิดของเขาออก

"บางครั้งเราไม่ควรที่จะปฏิเสธบางสิ่งแต่ควรจะยอมรับ"ไม่ใช่ใครที่ไหนซาอินั้นเองเธอพูดสิ่งที่ข้าคิดว่ามันเป็นคำใบ้และเธอก็ใบ้อีกครั้งหนึ่งว่า

"หากทนไม่ได้ก็เผยมันออกมาหากทรมานก็ปล่อยใจไปกายไป"เป็นคำใบ้ที่ไม่คิดให้มากความก็รู้ได้ในทันที่

"ขอบคุณ"ข้าขอบคุณเธอไปที่บอกใบ้ให้

"อะไรข้าแค่เห็นบางคนทำหน้าอมทุกข์เหมือนอับจนหนทางเลยคิดจะช่วยเอาไว้สักหน่อย"เธอพูดปัดๆไปแต่ก็โกหกนักฆ่าอย่างเขาไม่ได้หรอกในเมื่อเธอบอกใบ้ให้แล้วก็น่าจะลองสักหน่อย ก่อนเิดเขาทำใจสักเล็กน้อยเพราะอาจจะเกิดเรื่องได้จากนั้นก็เปิดหนังสือเข้าไปทุกอย่างเหมือนตอนก่อนออกมาเขาจึงสงบจิตสงบใจเตรียมรับความเจ็บปวดสักพักก็เริ่มรู้สึกได้

"ลองทำตามสิ่งที่เธอใบ้ให้ไปคงไม่เสียหาย"ว่าแล้วก็ปล่อยความรู้สึกที่ได้รับมา มันเป็นอย่างที่เธอใบ้เขาไปเลยถึงจะมีความเจ็บปวดไม่มากแต่ก็ดีกว่าตอนแรกเยอะเลย

"ทำไมไม่ใบ้ตั่งแต่แรกนะ"เขาคิดในใจถ้าบอกสักนิดก็พอมีทางอยู่บางคิดไปก็เท่านั้นเพราะย้อนเวลาแก้ไขไม่ได้

เมื่อเริ่มจับเคล็ดได้แล้วมันก็ง่ายขึ้นสำหรับเขาถึงอย่างนั้นด้วยความที่เรื่องมันยาวมากถึงจะแค่หน้าแรก อย่างงี้นี้เองที่ให้เวลาเยอะเพราะเนื้อเรื่องนี้ยาวมาก ผ่านไปหลายวันและทุกวันเขาจะเปิดหนังสือวันละหน้าสองหน้าผ่านไปจนมันเริ่มบางตาแล้วจนกระทั้งเขาเจอเหตุกาลหนึ่งที่คิดว่ามันเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปใช่แล้วมันคือเหตุการณ์ที่เธอเจอกับลาทีชาเขาเห็นมันทั้งหมดและเขาใจแล้วว่าทำไมเธอต้องการฆ่าเจ้านั้นด้วยตัวเองถึงขนาดสาปเอาไว้แต่ทำไมคนที่ปลดผนึกเธอได้ถึงเป็นเขาละเขาไม่มีอะไรพิเศษเลย

"เพราะข้ากำหนดลิขิตของเจ้าเอาไว้แล้วจึงทำให้เจ้าปล่อยเธอออกจากผนึกได้"เสียงของคนที่เธอเรียกว่าผู้สร้างดังขึ้น หากกำหนดลิขิตได้ทำไมต้องเป็นเขามีคนมากมายให้เลือกแต่ทำไมต้องเป็นเขา

"ทำไมต้องเป็นข้ามีคนมากมายให้เลือกแท้ๆ"เขาถามคำถามที่ตัวเองค้างคาใจเอาไว้

"บางส่วนที่เจ้ามีแต่นางไม่มีและบางส่วนที่นางมีแต่เจ้าไม่มีมันจึงทำให้ข้าเลือกเจ้า"

"หมายถึงอะไร"ผู้สร้างนิ่งไปชั่วครู่และทำหน้าชั่งใจว่าจะตอบไปดีไหมสุดท้ายก็ยอมบอก

"เจ้ามีหัวใจแต่เธอไม่มีและเธอมีความอ่อนโยนแต่เจ้าไม่มี"นั้นสิน่ะตลอดมาเขาก็ฆ่าคนได้อย่างเลืดเย็นและไม่เคยสนใจใครแต่เมื่อพบกับนางมันทำให้เขาเปลี่ยนแปลงอย่างช้าๆ

"แต่ตอนนี้นางกำลังเปลี่ยนไปเพรคาะมนุษย์คนนั้นทำให้นางเปลี่ยนไป"คงหมายถึงลาทีชา

หลังจากตอนั้นข้าก็ได้ออกมาและพยามไม่แสดงอะไรให้น่าสงสัยเพราะไม่อย่างให้เธอทุกข์ใจกับอดีตและหลังจากนั้นเมื่อเขามาดูอดีตของเธอต่อเขาก็เห็นเธอที่หลับไหลในผลึกสีดำใสแต่จิตใจของเธอมีแต่ความเศร้าเจ็บปวดและความแค้นที่เพิ่มพูนขึ้นทุกครั้งเป็นเช่นนี้อยู่นานจนวันสุดท้ายและหนังสือก็เหลือแค่หน้าเดียวในตอนนี้ซาอิก็คงไปฝึกเจ้าหมาป่าสองตัวนั้น

"หน้าสุดท้ายแล้วสินะคงไม่พ้นเรื่องนั้นสินะ"ใช่แล้วเรื่องนั้นคือเรื่องที่เขาเจอกับเธอครั้งแรกชักอยากรู้แล้วสิว่าเธอจะรู้สึกยังไงในตอนนั้น