จ้าวแห่งเวทมนต์

"ดีมากตุ๊กตาของข้า"อะไรนะตุ๊กตางั้นเหรอแต่จากที่ดูมาเธอก็เหมือนกับตุ๊กตาจริงรูปร่างที่งดงามผิวที่ขาวละเอียดแต่ดวงตาของเธอมันไร้ชีวิตชีวามากกว่าปัจจุบันเสียอีกรวมถึงสีหน้าเรียบๆนั้นด้วย
"ไปได้แล้ว"ผู้ชายที่เป็นผู้สร้างดูๆแล้วเป็นเหมือนมนุษย์แต่พลังนี้มันไม่ใช้มนุษย์แน่ๆ
"ขอตัวก่อน"
หลังจากเธอเดินจากไปแล้วผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้นมาโดยที่ไม่ดังมากแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยิน
"คิดถูกหรือเปล่านะที่สร้างเธอขึ้นมา...หวังว่าเธอจะพบกับสิ่งที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปหากเกิดเรื่องร้ายๆคงช่วยเธอได้สินะ"ประโยคท้ายๆเหมือนพูดกับเราแต่รู้ได้ยังไงกันว่าลบพลังหมดแล้วนะ
"ออกมาเถอะข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ตรงนั้น"ข้าจึงเดินออกมาพร้อมค่อยระวังเอาไว้ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเปล่าประโยคแต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
"รู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ตรงนี้"
"ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกแต่ว่าแปลกจังเลยนะทำไมถึงส่งเจ้ามากันนะดูธรรมดาสุดๆเลย"
คำพูดสบประมาทถูกส่งออกมาโดยมันบาดใจสุดเลยแม้จะเป็นคำพูดที่ไม่มีอะไรแต่เจ็บใจสุดๆ
"ช่างเถอะไม่เก่งจริงเธอคงไม่ส่งมาแต่จะเตือนอะไรไว้หน่อยเธอไม่ใช้คนที่ส่งใครมามัวซัวถ้าไม่เก่งจริงและความเจ็บของเธอมันจะส่งผลกระทบต่อจิตใจของเจ้าโดยตรงระวังด้วยละ...ไม่เคยมีมนุษย์ที่ไหนรับความเจ็บปวดแบบนี้ได้แน่ข้ามั่นใจมันอาจทำให้นิสยของเจ้าเปลี่ยนไปจะต่อหรือจะหยุด"
ข้าิดอยู่ครู่หนึ่งมันอันตรายมากจริงๆต้องคิดให้รอบคอบแต่ถึงอย่างงั้นก็
"ข้าจะไปต่อ"เราคิดดีแล้วว่าจะไม่เสียใจกับสิ่งที่เราเลือก
"ตามใจเจ้า...ยึดมั่นในความเป็นตัวเองอย่าให้ความเจ็บปวดกลืนกิน"ระหว่างที่ข้าเดินผ่านนั้นเขาก็พูดขึ้นด้วยเสียงกระซิบ
ตอนนี้ข้ามาอยู่ในมิติที่เธอใช้มองดูโลกมันเป็นมิติสีดำล้วนๆมีสิ่งของให้แก้เบื่ออยู่บ้างแรกๆไม่ค่อยมีอะไรแต่เมื่อนานๆเข้าข้าก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความแค้นและความเจ็บปวดจนกระทั้งมันทวีรุนแรงขึ้นทำให้ข้ารู้สึกเจ็บที่หัวใจมาก
"อึก...ต้องทนให้ได้"ถึงจะพูดแบบนั้นมันก็ยากเหลือเกินแม้สีหน้าของเธอจะเรียบนิ่งแต่ในใจโกรธและเจ็บปวดอยู่
ผ่านไปเรื่อยก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยจนจะทนไม่ไว้อยู่แล้วนะอยู่ๆมันภาพมันก็หายไปรู้สึกตัวอีกทีก็ก็กลับมาอยู่ที่เดิมแล้วความรู้สึกเจ็บที่หัวใจหายไปแล้ว...น่ากลัวจริงจะทนได้เท่าไหร่กันดูจากหนังสือน่าจะมีประมาณ20กว่าหน้าก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ก็มีเสียงหนึ่งเรียกเสียก่อน
"เป็นไงมันไม่ง่ายใช่ไหม"เป็นใครไปไม่ได้นอกจากซาอิ
"อ่ายากพอสมควรเลย"ต้องหาวิธีทนรับความเจ็บปวดด้วย
"จะบอกอะไรให้10หน้าแรกคืออดีตช่วงแรกอีก5หน้าคืเมื่อก่อนที่จะถูกผนึก5หน้าสุดท้ายก็ช่วงที่ถูกผนึกอยู่ประเมินแล้วคงไม่ธรรมดา
"ไม่ต้องคิดมากมีเวลาตั้ง2เดือนให้เจ้าเปิดไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยเปิดที่เดียวหรือเปิดวันละนิดก็ได้"
เธอพูดเมื่อเห็นข้าทำหน้าครุ่นคิดหนัก
"อันที่จริงเจ้าดูไปแค่ครึ่งหน้าเองนะ"เธอพูดขึ้นซึ่งทำให้ข้านิ่งไปนานเลย
"อะไรนะ"