จ้าวแห่งเวทมนต์

ดาร์ไนท์

นี้ก็ผ่านมาแล้ว3เดือนหลังจากวันที่ยอมรับจิตใจได้แล้วเราก็เรียนตามปกติแต่ตอนเย็นต้องมาฝึกโดยการฝึกนั้นโหดมากจริงๆมีทั้งให้ควบคุมเวทปีศาจซึ้งไม่ใช่ของที่ใครจะควบคุมได้ง่าย ให้ต่อสู้กับเธอเพื่อฝึกการต่อสู้ในรูปแบบต่างอยากบอกว่าทำเอาลากเลือดไม่มีการออกมือ ให้จำบทเวทต่างซึ้งมีตั้งร้อยกว่าบทตอนแรกคิดว่าตายแน่โชคดีหน่อยเธอให้จำแต่เวทที่ตัวเองถนัดเลยลดจากร้อยกว่าเป็นสิบกว่าบทนึกว่าจะดีที่ไหนได้หากจำไม่ได้โดนลงโทษไม่ธรรมดาที่ใครที่เห็นหน้าซีดไปตามกันแน่เลยและก็มีอีกแต่ไม่อยากนึกว่าตัวเองรอดมาได้ไงก็นะเร็วมากเร็วจริงที่ผ่านเรื่องสุดโหดร้ายแบบนั้นได้ภายใน3เดือนอีก2เดือนที่เหลือไม่อยากนึกถึงเลยจริงว่าจะร้ายแค่ไหน

วันรุ่งขึ้น

เป็นอีกวันที่เรียนตามปกติตัวเราไม่ค่อยมีปัญหากับการเรียนเท่าไหร่ถ้าซาอิคงมีปัญหาแต่กลับไม่คิดว่า...

วิชาประวัติศาสตร์

"เอาละครูอยากให้ซาอิตอบคำถามนะว่าผู้เรียนเวทมนต์คนแรกคือใคร"

วิชาประวัติศาสตร์เป็นสิ่งน่าเบื่อสำหรับหลายคนและเราแต่ซาอิจะไหวเหรอ

"ทีเรียสมิธเป็นลูกของเอิร์ลเวรีสันด้วยความริษยาทำให้เขาถูกลอบทำร้ายหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จเขาตายในปี1892  "

ไม่คาดคิดจริงเธอสามารถจำได้ยังไงในเมื่อมันเป็นเรื่องที่เรียนตั้งแต่วันแรกเธอจำได้ยังไง

"ดีมากซาอินั้งลงได้"

วิชาต่อสู้โดยไม่ใช้เวทมนต์

"เอาละครูจะดูกันก่อนว่าจะมีฝีมือแค่ไหนเริ่มจากเธอคนนั้นกับเจ้านั้นละกัน"

การต่อสู้โดยไม่ใช้เวทมนต์มีอาวุธให้แต่ไม่มีอันตรายอย่างมากแค่สลบและฟกช้ำแต่เธอจะได้หรือปล่าวนั้นแหละปัญหาสำหรับเธฮที่ทุกครั้งเห็นเธอใช้แต่เวทมนต์

"เอาละเริ่มได้"เมื่อเธอเดินมายืนในวงกลมขนาดใหญ่ที่ใช้เป็นลานต่อสู้กับอีกคนครูจึงให้สัญญาณส่วนอาวุธที่เธอเลือกคือกริชที่ไม่มีพิษภัยอีกคนเลือกดาบ เจ้านั้นเริ่มเข้าโจมตีเธอแต่เธอหลบได้และพุ่งเข้าหาเพื่อจะโจมตีกลับแต่ก็ถูกป้องกันไว้เป็นเช่นนี้อยู่สักพักเธอก็พูดขึ้นว่า

"เล่นมามากพอแล้วลาก่อน"เมื่อพูดจบเธอก็หายไปและมาโผล่ที่ด้านหลังเจ้านั้นโดยที่อีกคนไม่รู้ตัวกว่าจะหันมาได้เธอก็ใช้ฝามือตีไปที่ทายทอยจนเจ้านั้นสลบไปคิดไม่ถึงอีกแล้วสิ

"เยี่ยมมากเอาละคู่ต่อไป"เหนื่อยใจแหะ

วิชาต่างก็เหมือนกันไม่เข้าใจเลยจริงทั้งที่น่าจะแย่กลับกลายเป็นว่าดีสะงั้น

หลังเลิกเรียนเรามาที่เดิมอีกครั้ง

"คราวนี้จะฝึกอะไรต่อละ"

เธอถามไปพื่อหวังจะไม่เจออะไรที่ร้ายแรงอีกเธอทำหน้าคุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมาที่ทำให้เราต้องคิดใหม่เสียแล้ว

"นี้อาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าจะฝึกให้และมันก็ยากที่สุดด้วย"เธอดูจริงจังมากขึ้น

"เราจะให้เจ้าเห็นอดีตของข้าทั้งหมด"

"หาอะไรกันมันยากตรงไหน"มันแปลกมากเลยถึงเธอจะทำเสียงจริงจังแต่ไม่เข้าใจเลย

"อดีตของข้าไม่ใช้สิ่งที่ใครควรเห็นเพราะมันมีผลต่อจิตใจอย่างรุนแรงมากเจ้าคิดว่าอดีตของข้าเหมือนคนอื่นรึยังไง"เธฮทำสีหน้าจริงจังมากขึ้นอีกทำให้คิดว่าอาจร้ายแรง

"ในเวลา2เดือนที่หลือเจ้าต้องฝึกอย่างนี้จนกว่าจะทนกับอดีตที่เจ้าเห็นได้.....อีกอย่างข้าไม่รับรองความปลอดภัย"จากนั้นเธอก็ยื่นหนังสือเล่มหนึ่งมาให้มันเก่ามากปกสีดำขอบสีทองเมื่อดูจากด้านข้างกระดาษมันเป็นสีแดง

"หากเจ้าเปิดมันจะทำให้เจ้าเห็นอดีตของเราขอเตือนให้เปิดวันละหน้าเท่านั้นถ้าเปิดมากกว่านี้เจ้าอาจทนไม่ไหว"เธอบอกพลางจะเดินไปที่ๆหนึ่ง

"จะไปไหนนะ"ข้าถามขึ้นหลังจากเห็นเธอจะเดินไปไกลแล้ว

"จะไปฝึกหมาป่าสักหน่อยไปละ"พูดจบเธอก็เดินหายไป

"ทิ้งภาระเสร็จก็ไปเลยนะ"ช่วยไม่ได้ลองดูหน่อยก็แล้วกัน

ข้าเลือกนั่งที่ใต้ต้นไม่ต้นหนึ่งก่อนจะหยิบหนังสือแล้วเปิดมันขึ้นมาทันใดนั้นก็เกิดแสงรู้สึกตัวอีกที่ก็มาอยู่ที่ๆมีแต่ความมืดไม่เห็นแสงสว่างอะไรเลยจากนั้นก็มีเสียงพูดดังมาจากด้านหนึ่ง

"เอาละตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเจ้าต้องค่อยเฝ้าดูโลกนี้"เสียงนี้เป็นของผู้ชายคนหนึ่งที่ดูไม่คุ้นตาเลย

"ข้าจะเฝ้าดูโลกนี้ไม่ขัดต่อคำสั่งแน่นอน"เสียงของซาอิเธอดูไม่มีชีวิตชีวาเย็นชาจนน่ากลัวนี้เหรออดีตของเธอแล้วทำไมถึงเปลี่ยนไปละ

"ดีมากตุ๊กตาของข้า"