จ้าวแห่งเวทมนต์

หลังจากนั้นเธอก็พาข้ามายังที่แห่งหนึ่งซึ้งมันเป็นป่าที่มีต้นไม้สูงใหญ่แต่ข้ารู้สึกว่ามันมีบางอย่างที่แปลกๆเหมือนมันจะมีพลังบางอย่างที่มืดมนมากอยู่
"เจ้ารู้สึกสินะ..ออร่ามืดมนนั้น"
"เธอรู้เหรอ....แล้วป่าแห่งนี้มันคืออะไรกันแน่"
"มันเป็นป่าที่ผู้สร้างทำขึ้นเพื่อข้า..ไม่มีใครเห็นนอกจากข้าต้องการให้เห็น"
"จะให้ฝึกอะไรละ"คงจะเป็นการฝึกที่ทรหดน่าดูรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาเลยแหะ
"เริ่มแรกเพื่อให้เจ้าใช้พลังเวทอย่างแท้จริงได้คงต้องให้เจ้าต่อสู้กับจิตใจของเจ้าเอง"
"พลังเวทที่แท้จริงเหรอ"
"ใช้โดยความจริงแล้วเวทมนต์ที่ผู้คนใช้ส่วนใหญ่ใช้...แค่เปลือกนอกเท่านั้นเพราะข้าไม่จำเป็นต้องสอนพวกมนุษย์ก็เลยไม่มีผู้ใดใช้พลังเวทที่แท้จริงได้จะเว้นก็แต่...ลาทีชา"เมื่อพูดถึงคนที่ช่อลาทีชาเสียงของเธอเบาลงแววตาเศร้าสร้อยแต่ไม่นานก็กลับมาเป็นว่างเปล่าดังเดิมแสดงว่าคนนั้นต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอแน่เลย...แต่เท่าที่ดูถ้าเขาเป็นมนุษย์คนเดียวที่ใช้เวทที่แท้จริงได้คงจะต่อสู้ลำบากน่าดูแต่
"ทำไม่ต่อสู้เองซะเลยละ"จะสอนให้เสียเวลาทำไมกัน
"ไม่ได้หรอก...เพราะหัวใจที่คอยหมุนเวียนพลังของข้าถูกเจ้านั้นชิงไปถ้าไม่เอากลับมาก็จะใช้พลังเวทมากไม่ได้"
"ตอนไหนกัน"
"ตอนก่อนที่ข้าจะถูกผนึก"เธอพูดด้วยเสียงที่ดูเย็นชาปนเจ็บใจอีกแล้วต้องมีอะไรแน่
"แต่ลาทีชาเนี่ยเป็นหัวหน้าอัศวินจะสังหารนะไม่ง่ายเพราะต้องมีทหารคอยรักษาการอยู่แน่"
"ไม่ต้องห่วงข้ามีแผนแต่ตอนนี้เรามาเริ่มฝึกกัน...เอาละเริ่มจากเจ้่หลับตาทำจิตให้สงบและเอามือวางบนลูกแก้วมันก็จะพาเจ้าเข้าไปจิตใจของเจ้าไม่ต้องห่วงเวลาเพราะเวลาที่เข้าไปจะไว้กว่ามากและเมื่อหมดเวลาข้าจะเอาเจ้าออกมาเองถ้าเจ้าจัดการได้ก่อนเจ้ากด็จะกลับอกมาเอง"ข้าทำตามที่เธอบอกแล้วเอามือวางบนลูกแก้วสีม่วงเทาวางได้ไม่นานข้ารู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปคงเข้ามาแล้วข้าจึงลืมตาขึ้นมันมืดมากจนมองไม่ค่อยเห็นถ้าเป็นคนทั่วไปแต่ไม่ใช้กับข้าที่เป็นนักฆ่าที่ถูกฝึกให้มองเห็นในที่มืดได้หรอกแต่ก็มีหมอกจึงทำให้มองได้ไม่เท่าไหร่.....เดินไปเรื่อยจึงเห็นเงาใครบางคนมันช่างดูคุ้นเคยเมื่อเข้าไปใกล้จึงรู้ว่าที่แท้มันคือตัวของข้าที่มีผมเป็นสีดำ
"สวัสดีตัวข้าอีกคน"มันเอยทักทาย
"ไม่ต้องกลัวไปหรอกน่าข้าไม่ทำอะไรหรอกสำหรับเจ้าคงไม่แน่สินะแต่อย่าลืมว่าโลกนี้มันก็คือโลกของข้าด้วย"
"มันก็ไม่แน่"ข้าเรียกอาวุธออกมาเป็นกริชสีเงินด้ามสีดำเทา
"หืมสวยดีนี้"มันพูดด้วยเสียงที่ไม่มีความหวาดกลัวและทำสีหน้าเหมือนไม่เป็นปัญหา
"เตรียมตัว"หลังจากพูดจบข้าก็เข้าโจมตีอย่างรวดเร็วและเชียบคมแต่เจ้านั้นก็หลบได้ข้าโจมตรีไปเรื่อยๆจนผ่านไปน่าจะสัก5ชั่วโมงจนข้าเริ่มหมดแรงเสียเองแต่เจ้านั้นดูไม่เหนื่อยเลย
"ท่านพ่อไม่ได้สอนหรือไงกันว่าให้ดูท่าทีก่อนโจมตีนะหรือว่าลืม""ข้านิ่งไปทำไมจริงสิจิตใจย่อมต้องรู้อยู่แล้ว
"ในเมื่ออยู่ร่วมกันไม่ได้ก็ฆ่ากันให้ตายดีกว่า"มันพูดจบก็เข้ามาโจมตีด้วยกริชเหมือนกันต่างกันแค่มันเป็นสีดำระหว่างที่มันโจมตีไปเรื่อยๆมันก็พูดว่า
"เพราะเจ้าอ่อนแอไงข้าถึงได้ไม่ชอบใจแค่คำสอนก็ลืมเจ้ามันไร้ความสามารถ"
"ว่าไงนะ"ข้าตอบออกไปด้วยเสียงที่แสดงความโกรธข้าไม่เคยลืมคำสอนของพ่อแมนะแต่เดี่ยวจำได้ว่าท่านแม่เคยสอนเอาไว้
"ไนท์ถ้าลูกต้องต่อสู้กับจิตใจตัวเองลูกจะทำยังไงจ๊ะ"
"ก็ต้องต่อสู้ด้วยความสามารถทั้งหมดที่มีสิท่านแม่"
"ฮะๆๆมันไม่เสมอไปหรอกยังมีอีกวิธีที่ลูกไม่จำเป็นต้องสู้"
"ยังไงเหรอท่านแม่"
"ก็ยอมรับจิตใจของลูกเองยังไงละจิตใจของเราเราก็ต้องยอมรับในตัวเรา"
จำได้ว่าท่านแม่เคยพูดเอาไว้งั้นลองดูสักตั้ง
"เดี่ยว"
"มีอะไรยอมแพ้แล้วเหรอ"
"ข้าไม่ได้อ่อนแอนะตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วการต่อสู้ไม่จำเป็นเสมอไปบางครั้งเราควรใช้ใจในการยอมรับและตอนนี้ถ้าเจ้าคือจิตใจของข้า...ข้าก็จะยอมรับเจ้า"
"หึ หึในที่สุดก็รู้แล้วสินะแต่ใช้ว่าข้าจะยอมรับเจ้าสักหน่อย"
"เจ้าต้องการอะไร"
"หากเจ้ายอมรับข้างั้นก็เอากริชนั้นแทงตัวเองเพื่อพิสูจน์ให้ดูสิ"
"ก็ได้"หลังจากคิดได้ครู่หนึ่งข้าก็ตอบไป..ข้าเอากริชหันเข้าหาตัวเองและใช้แรงแทงเข้าไปแต่ในระหว่างนั้น
"หยุดได้แล้ว"ข้าหยุดกริชเอาไว้คมมีดห่างจากตัวแค่ไม่เท่าไหร่
"เจ้านี้น่าไว้ใจข้าขนาดนั้นเลยหรือไง
"ไว้ใจสิก็เป็นจิตใจของข้าข้าต้องๆว้ใจอยู่แล้ว"ข้าพูดออกไปถ้าเจ้านั้นไม่คิดจะยอมรับคงไม่หยุดไว้
"ฮะๆเจ้านี้ก็ได้ข้ายอมรับเจ้าก็ได้"เจ้านั้นเดินเข้ามาใกล้และเอามือมาจับมือข้าและก็เกิดแสงขึ้นพอลืมตาขึ้นมาก็รู้ว่าตัวเองออกมาแล้ว
"ทำได้ไม่แล้ว"เธอพูดด้วยเสียงที่ชื่นชมปนแปลกใจ
"หึหึ"
"เป็นอะไร"เธอถามขึ้น
"เปล่าแค่ได้คิดอะไรนิดหน่อย"
จากนั้นเราก็กลับหอตอนนี้เรายอมรับจิตใจเราเองแล้วหวังว่ามันคงดีขึ้นแต่คิดถึงจังเลยนะท่านพ่อท่านแม่