Gantz กันสึเเสบพิฆาตพันธุ์สังหาร ภาค TH

 ตอนที่1  '' เริ่มวนเวียน''
 
เตร๊น เตร๊นน เเตร๊ดดด เเตร๊นนน ♫
เสียงดนตรีอันสุดเเสนคุ้ณหูได้เริ่มบรรเลงขึ้นในห้องสี่เหลี่ยมโง่ๆที่พื้นปูด้วยกระเบื้องสีขาว บนเพดานสีขาวโพลนมีไฟรูปทรงวงกลมห้อยติดอยู่ เป็นเพลงภาษาญี่น ที่เด็กหนุ่มได้เเต่ไม่เข้าเเต่อารมณ์ของเพลงเหมือนพวกเพลงประกอบรายการเด็กตอนเช้าๆอย่างเจ้าขุนทอง เเละนี้เป็นค่ำคืนทุก1อาทิตย์ของเด็กหนุ่มที่จะได้ยินเสียงเพลงนี้ภายในห้อง มีผู้คนนับหลายชีวิต กำลังยืนส่อดส่องไปมาทั่วห้องเหมือนกำลังสำรวจอะไรบางอย่าง เเน่นอนผู้คนเหล่านั้นเพิ่งเข้ามาในห้องนี้ครั่งเเรกจึงไม่รู้ว่าที่นี้เปรียบเสหมือนทางลำเลียงไปสวรรค์กับนรก โดยต้องใช้ชีวิตของตนเองต่อสู้เพื่อเลือกเส้นทางไปในเส้นทางหนึ่ง.........
 
'' เฮ้ยไอ้น้องตรงนั้นน่ะ พอจะรู้ไหมว่าที่นี้มันที่ไหน '' 
ชายหนุ่มร่างท้วมสวมกันหนาวเเจ็คเก็ตสีแดงเอ่ยถามเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมห้องลักษณะการเเต่งกายของเด็กหนุ่มค่อนข้างแปลกเพราะใส่เสื้อรัดรูปสีดำทั่งตัวจึงค่อนข้างสะดุดตาของคนที่เพิ่งเข้ามาไม่น้อย เด็กหนุ่มปรือตามองชายร่างท้วมที่ยืนเท้าเอวอยู่ตรงหน้า
'' ผมไม่รู้....'' 
เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบก่อนที่จะก้มหน้ามองพื้นต่อ 
''สงสัยเเม่งจะมาจากงานคอสเพลย์เเถวๆสยามเเน่เลยว่ะ ฮ่าฮ่า '' 
ชายอีกคนที่ส่วนสูงเท่าๆกับชายร่างท้วมเเต่จะผอมกว่าหน่อยเดินมากระซิบข้างหูชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนก่อนที่ทั่งสองคนจะหัวเราะคิกคั่กอย่างมีความสุข 
'' เฮ้อ... ออกไม่ได้เลย ประตูที่อยู่อีกห้องหนึ่งก็เปิดไม่ได้  มันเหมือนเป็นเเค่รูปวอเปเปอร์คติดอยู่หลอกไว้ยังไงอย่างงั้นแหละ'' 
'' เฮอะ ที่นี้ที่ไหนกันวะ! เสียเวลากูชิบหาย กูจะต้องรีบไปชุมนุมอยู่ที่อนุสาวรีย์ด้วย!''
ชายวัยกลางคน คนหนึ่งเดินบ่นอูอี้ไปมาอยู่รอบห้อง เสื้อที่เขาสวมใส่บงบอกได้เลยว่าอยู่ฝ่ายการเมืองฝั่งไหน
เเละอีกมุมหนึ่งของห้องยังมีผู้หญิงวัยกลางคนที่ อยู่พร้อมกับลูกชายของตนเองประมาณ 8-9ขวบนั่งกอดกันตัวสั่นอยู่ที่มุมห้อง เเละหญิงสาวอีกคนหนึ่งหน้าตาค่อนข้างจะสวยเอาเรื่องกำลังนั่งดูโทรศัพของตนอยู่
ภายในความสับสนของผู้คนในห้องที่ไม่มีทางออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมโง่ๆนี้ได้ อยู่ๆก็มีเสียงเพลงดังขึ้นซึ่งัน้นเป็นเสียงเพลงที่ดังมาจาก ลูกบอลขนาดใหญ่กลมๆ ที่ตั่งอยู่ตรงหลังห้อง ซึ่งตอนที่ผู้คนเข้ามาใหม่ๆเขาก็ไม่ได้สนใจลูกบอลสีดำอันนี้เลย เพราะมัวเเต่หาทางออกจากห้องเท่านั้น 
 
เตร๊น เตร๊นน เเตร๊ดดด เเตร๊นนน ♫
เสียงเพลงอารมณ์ให้บันยากาศรายการทีวีเด็กตอนเช้าๆ เเต่คำร้องนั้นเป็นภาษาญี่ปุ่น เเละเมื่อเสียงเพลงดังขึ้นก็ทำให้ผู้คนภายในห้องหันไปมองพร้อมกันทันที 
เด็กหนุ่มในชุดรัดรูปสีดำเงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่นั่งกอดเข่าก้มหน้าอยู่ตั่งนาน ดวงตาที่คร้ายกับเหยี่ยวพร้อมกับยิ้มมุมปากราวกับว่ากำลังจะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้น
 
''เชี่ยอะไรวะ!? '' 
ชายวัยกลางคนที่เดินบ่นอุบอิบตอนเเรกเดินเข้ามาตรงหาลูกบอลสีดำอย่างไม่สบอารมณ์ เเละเเล้วจากนั้นก็มีข้อความผุดขึ้น มา...
ชีวิตของพวกเจ้าได้จบลงเเล้ว 
เเละนี้คือชีวิตใหม่ 
จงไปจัดการไอ้เจ้าตัวนี้ซะ.....
เป็นข้อความในเชิงคำสั่งของลูกบอลก่อนที่จะเฟชหายไปเเล้วขึ้นรูปบางอย่างขึ้นมา นั้นเป็นรูปของคนที่จะให้ไปจัดการ เป็นรูปของชาย สวมเสื้อสูทยาวคร้ายกับชุดนักสืบ เเละสวมเเว่น เเต่ว่าไม่เห็นหน้าเเละ เหมือนกับหนุษย์ล่องหน 
'' หนุษย์ต่างดาวล่องหน...คำพูดที่ชอบฉันหล่อไหม?'' 
ชายหนุ่มวัยกลางคนอ่านข้อความจากลูกบอลที่มาพร้อมกับรูป เเล้วจากนั้นชายวัยกลางคนขึ้นถึงกับตกใจล้มทั่งยืนเพราะว่ามีช่องคร้ายๆกับลิ้นชักเด้งออกมาจากลูกบอล ซึ่งนั้นดูคร้ายว่าจะเป็นที่เก็บอะไรบางอย่าง ผู้คนภายในห้องต่างพากันสนใจทันที เเละเดินเข้าไปสำรวจภายในสิ่งที่เด้งออกมาจากลูกบอลสีดำคร้ายไกับลิ้นชักใส่ของซึ่ง ออกมาพร้อมกันสองด้านของลูกบอล ฝั่งขวาซึ่งเป็นของที่ดูเหมือนว่าจะเป็นกระเป๋ารูปทรงแปลกๆที่ทำมาจากอนูมิเนียม เเละมีชื่อคนเขียนติดไว้อยู่ 
ซ้ายซึ่งเหมือนเป็นที่เก็บปืนซึ่งปืนเป็นโทนสีดำรูปทรงประหลาด ขนาดเเละรูปทรงของปืนมีแตกต่างกันไป 
''นี้มันอะไรวะเนี้ย!?'' 
ชายหนุ่มร่างท้วมพร้อมกับเพื่อของตนเดินเข้ามาหยิบปืนออกมาคนละกระบอกพร้อมกับเขย่าดูเพื่อทดสอบน้ำหนัก เเละอีกคนก็ดูรูปทรงของมันอย่างชอบอกชอบใจ 
''นี้เเม่งโคตรหนักเลย ของจริงหรือป่าวว่ะ'' 
ชายร่างท้วมพูดขึ้น 
''กูว่าใช่หวะดูเหมือนว่าเเม่งจะมีไกด้วย เเต่เเม่งมีไกอยู่สองอันหวะ'' 
''พวกเองพูดเพ้อเจออะไร! นั้นมันดูยังไงก็เป็นของเล่นชัดๆ ''
ชายหนุ่มวัยกลางคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยเข้าใจสถานะการณ์ในตอนนี้เลยสักนิด 
'' ในนี้มีชื่อคนเขียนไว้ด้วย '' 
หญิงสาวหน้าตาหน้ารักดูเหมือนว่าเธอจะเป็นเด็กนักเรียนมัธยมเพราะตอนนี้เธอยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย หญิงสาวเปิดเปิดกระเป๋าออกมาก็พบว่ามีเสื้อรัดรูปสีดำพับเก็บไว้อยู่อย่างเป็นระเบียบ 
''หื้ม...นี่มันเหมือนชุดที่เด็กคนนั้นใส่เลย'' 
หญิงสาวพูดขึ้นเเล้วชี้ไปทางเด็กหนุ่มที่นั่งกอดเข่ามองอยู่ตรงมุมของห้อง ซึ่งนั้นทำให้ชายวัยกลางคนรีบเดินเข้าไปกระชากตัวเด็กหนุ่มจนลุกขึ้นมา
''เฮ้ยมึงรู้ใช่ไหมว่าที่นี้มันที่ไหนทำไมมึงไม่ยอมบอกพวกกู!! '' 
ชายวัยกลางคนตะคอกใส่หน้าเด็กหนุ่ม เเละดูเหมือนว่าคนที่อยู่ข้างหลังจะดูเหมือนอยากเข้ามาช่วยเลยสักนิด 
เด็กหนุ่มในชุดรัดรูปที่โดนกระชากให้ลูกขึ้น ดูเหมือนว่าจะไม่ตอบอะไรเเละเเสดงสีหน้าท่าทางอะไรใส่ชายวัยกลางคนเลยสักนิด 
''หนอย..ไอ้เด็กเวรมึงกล้าเมินกูเหรอ! '' 
ผัวะ!!!
เสียงหมัดเน้นๆของชายวัยกลางคนชกเข้าไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างจังๆจนล้มลงไปกองกับพื้น
''รู้ไหมกูเสียเวลามากเเค่ไหน กูต้องขึ้นไปปราศัยบนเวทีอีก กูไม่มีเวลาว่างมาเล่นนะว้อยกูทำเพื่อชาติเมืองเมือง เเละเพื่อเด็กอย่างพวกมึงด้วย!! '' 
ชายวัยกลางคนยังคงตะคอกใส่เด็กหนุ่มซ้ำไปอีก
''ผะ...ผมบอกก็ได้...อย่าทำผมเลย...'' 
เด็กหนุ่มยอมปริปากพูดขึ้นมาเเต่โดยดี เเละถึงอย่างงั้นอารมณ์ของชายวัยกลางคนก็ยังไม่ยอมลดลงเลย 
''อืม ถ้างั้นมึงบอกว่าว่าที่นี้มันที่ไหน!! '' 
ชายวัยกลางคนไปกระชากเด็กหนุ่มขึ้นมาอีกรอบพร้อมกับพูดตะคอกใส่หน้า ใบหน้าของเด็กหนุ่มมีเลือดไหลออกมาจากจมูกนั้นเป็นผลมาจากการโดนต่อยนั้นเอง เเละดูเหมือนว่าคนที่อยู่ในห้องจะไม่มีท่าทีจะเข้ามาช่วยเด็กหนุ่มเลยเเม้เเต่น้อย 
'' ที่นี้เป็นวาไรตี้เกมส์โชว์ของทางญี่ปุ่นครับ...คนที่ชนะเกมนี้จะได้เงิน10ล้านบาท'' 
เด็กหนุ่มพูดบอกชายวัยกลางคน เเน่นอนนั้นเป็นเรื่องโกหกของเด็กหนุ่มที่สร้างขึ้นมาเพื่อหลอกชายวัยกลางคนที่กำลังอารมณ์ร้อนอยู่นั้นเอง บอกเรื่องที่มีเงินมาเกี่ยวข้องเเน่นอนผู้ใหญ่อย่างมันเห็นแก่เงินอยู่เเล้ว ได้ยินเรื่องเงินทีไรเป็นกระดี๋กระด๋าทุกคน เเละเป็นไปตามคาดของเด็กหนุ่มเมื่อสิ่งที่พูดออกไปมันทำให้ อารมณ์ของชายวัยกลางคนเย็นขึ้น เเละยิ้มเกริ่มราวกับคนกำลังเพ้อฝันเรื่องราวของการชุมนุมของเขาถูกดีลี้ดทิ้งหายหมดเเละสมองป้อนความจำใหม่ที่ชื่อว่าเงินเข้าไปเเทน  เเละดูเหมือนว่าไม่ใช่เเค่ชายวัยกล่างคนอย่างเดียวที่ พอรู้เรื่องเงินเเล้วอารมณ์เหมือนเกือบทุกคนในห้องที่รู้ว่าได้เงิน10ก็พากันดีใจกันทั่วท้อง
''เเล้ว...จะต้องทำยังไงบ้าง?'' 
ชายวัยกลางคนน้ำเสียงเปลี่ยน เเละเอ่ยถามเด็กหนุ่ม 
''อีกเดี๋ยวเราจะถูกส่งไปข้างนอกเเล้วให้ไปจำกัดไอ้ตัวที่ลูกบอลนั้นมันให้มาใครฆ่ามันได้ก่อนได้10ล้าน''
''เเล้วเรื่องนี้ฉันจะรู้ได้ไงว่านายไม่ได้โกหก'' 
ผู้หญิงในชุดนักเรียน ที่ทำให้เด็กหนุ่มได้กินหมัดไปจนเเทบอิ่มเดินเข้ามายืนเท้าเอวเเล้วถามเด็กหนุ่มเพื่อเปิดประเด่นที่จะทำให้เด็กหนุ่มโดนหมัดอีกครั่งอย่างเเน่นอน
ชิ...เอายังไงดีว่ะ ถ้าขืนตอบไม่เนียนมีหวังโดนไอ้เวรนั้นต่อยอีกรอบเเน่ 
''ฉันจะโกหกทำไมละ เธอลองนึกดูสิ ก่อนที่เธอจะมาที่ห้อง ได้มีใครมาคุยกับเธอหรือป่าว'' 
คำโกหกของเด็กหนุ่มทำให้คนในห้องฉุดคิดขึ้นมา เเละถึงกับอ้าปากค้างราวกับนึกเรื่องราวบางสิ่งได้เเละเด็กหนุ่มก็โชคดีชั้นสองเมื่อคำโกหกแบบโง่ๆ จะสามารถเป็นจริงขึ้นมาเอาดื้อๆ เเละตอนนี้เขาทำให้ทุกคนเชื่อจนสนิท.....
''อย่างเเรกทุกคนต้องไปสวมเสื้อในกระเป๋านั้นก่อน''
เด็กหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางช่องที่วางกระเป๋า
''อย่ามาล้อเล่นหน่าไอ้น้องชุดทุเรศนี้ใครจะโง่ไปใส่ว่ะเสี่ยวเเดก ฮ่าฮ่า''
ชายร่างท้วมพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะกับเพื่อนของตัวเอง
''หื้มมีอะไรโผ่ลขึ้นมาอีกวะ''
ชายร่างท้วมหันไปดูข้อความของลูกบอลที่ผุดขึ้นมาอีกรอบเเละในข้อความบอกว่า
ไปได้เเล้ว....
''เฮ้ยนี้มันเชี่ยอะไรวะ ช่วยด้วย!! ''
เเละเมื่อข้อความเฟชหายไป ชายร่างท้วมเเละเพื่อนของเขาอีกคนหนึ่ง ตอนนี้มีเลเซอร์สีฟ้ายิง เข้ามาที่หัวซึ่งเลเซอร์นี้เป็นเลเซอร์ที่ยิงมาจากลูกบอลสีดำ เเละร่างของชายทั่งสองคนก็ค่อยๆหายไปจนหมด  
เมื่อหญิงสาวเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าที่มีชื่อของตัวเองเขียนไว้อยู่ทันทีเเละก็มีเลเซอร์ออกมายิงไปยังร่างของหญิงสาวเเละหญิงสาวก็หายไปอีกคน 
เเล้วเลเซอร์ก็ทำการยิงไปอีก3 คนซึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่ยืนงงอยู่กับ เเม่ลูกที่นั่งกอดกันอยู่มุมห้อง เเต่หญิงวัยกลางคนซึ่งเป็นเเม่ของเด็กหนุ่มนั้นได้วิ่งไปหยิบกระเป๋าใบเล็กใบหนึ่งมาพร้อมกับปืนก่อนที่จะหายไปอีกคน 
''ชิหน้าลำคาญ!'' 
เด็กหนุ่มผู้เหลืออยู่คนเดียวในห้องที่ยังไม่ถูกส่งตัวออกไปลุกขึ้นยืนใช้มือปาดเลือดที่ไหลออกจากจมูกออกเเล้วเดินตรงมาที่ลูกบอล ก่อนที่จะยิ้มให้ เเล้วเอามือไปคว้าปืนมากระบอกหนึ่ง เเละจากนั้นก็มีเลเซอร์ยิงเข้ามาใส่ที่หัวเเละร่างของเด้กหนุ่มก็ค่อยๆหายไป
''กันสึฉันว่า ในค่ำคืนนี้คงจะมีเเต่เรื่องสนุกเเน่ๆ''
 
FIN
อาจจะมีลอกมาจากต้นตำหลับนิดหนึ่งขอโทษด้วย 555 กลัวโดนด่าชิบเป๋ง