จิ้งจอกเก้าหางคนสวย กับหนุ่มดวงซวย ผู้ถูกเลือก

"มิกาเอะ     เป็นอะไรมากมั้ย" อัลฟาเอลเอากิ่งไม้เล็กๆมาจิ้มๆแขนของสาวน้อยจิ้งจอกจอมขี้เกียจ ตอนนี้เธอรู้สึกจั๊กจี้จนไม่อยากจะขยับตัวไปไหนอีกแล้ว เธอจึงเอาแต่ทำตัวแข็งทื่ออยู่บนพื้นพรมสีแดงลายลูกไม้ในปราสาท  "โอ้ยยย หยุดจิ้มสักทีจะได้มั้ย" มิกาเอะหมดความอดทนตะโกนดังลั่นห้องโถง ก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้นมายืนเผชิญหน้ากับเจ้าตัวคนที่จิ้มตนเองเมื่อครู่ "ขอโทษๆ แค่จะเรียกสติน่ะ" อัลฟาเอลเหงื่อตกกลัวแววตาของจิ้งจอกเก้าหาง จึงแก้ตัวสุดฤทธิ์ "เฮ้อ~ ช่างมันเถอะ แต่เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมสีหน้านายดูวิตกกังวลจัง เกิดเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้นเหรอ"    มิกาเอะสงสัยเธอเริ่มนึกเป็นห่วงซาซาน่าขึ้นมา  "เธออยู่ในห้องของราชาน่ะ" " ถ้าเราไม่ช่วยก็เท่ากับเปิดโอกาสให้พวกคนร้ายยิ่งครอบงำซาซาน่ามากขึ้นนะ" มิกาเอะตีหน้าเคร่งเครียด     อัลฟาเอลถอนหายใจเบาๆ เขาทราบเรื่องนี้ดี แต่ก็ไม่ค่อยมีทางช่วยเหลืออะไรมากนักเพราะความขี้ขลาดของเขาและความเก่งกล้าของฝ่ายตรงข้ามแต่เขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อยากช่วยเพื่อนร่วมเดินทางสุดๆ จึงพยายามนึกแผนการสุดความสามารถของตนไปพร้อมๆกับมิกาเอะ  "คิดไม่ออกเลยจริงๆ" มิกาเอะวางดินสอไม้ลงพื้นดัง ฟรึ่บ    คล้ายกับว่ากำลังจะยอมแพ้ ซึ่งเท่ากับว่า เป็นการยอมรับชะตากรรม ซาซาน่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร ไม่มีใครรู้เลย มิกาเอะและอัลฟาเอล เคร่งเครียด จนอาจจะปวดหัวเลยก็เป็นได้ " โอย~ ตอนนี้สมองปั่นป่วนไปหมดแล้ว คิดไม่ออกเล้ยยย" อัลฟาเอลเริ่มบ่นกระปอดกระแปด เวลานี้ เขาอยากพักผ่อนเยอะๆให้สมองเขาฟื้นฟูบ้าง เผื่อจะคิดอะไร ออกเพิ่มเติมได้จะได้แบ่งเบาภาระ มิกาเอะ เพราะ สาวน้อยคนนี้เห็นทีจะไม่ไหวแล้วเช่นกัน แต่จู่ๆ ความคิดหนึ่งก็ผุดแล่นเข้ามาในหัวของอัลฟาเอล "นึกออกแล้ว!!!!!!!!!!" เขาตะโกนสุดเสียงอย่างดีใจและภาคภูมิใจสุดๆ "ยังไงๆ บอกมาซิ" มิกาเอะอดตื่นเต้นไม่ได้กับความคิดของอัลฟาเอลจอมเบ๊อะ ถึงจะไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไหร่ก็ตาม แต่ในตอนนี้ เธอก็คิดอะไรไม่ออกแล้ว     จึงต้องทำใจหันมาพึ่งแผนการเด็ดๆของเพื่อนร่วมการเดินทางแทน  "เราต้องทำแบบนี้นะ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้าใจตามนี้นะ" อัลฟาเอลบอกแผนการเบาๆเพื่อกันไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามรู้ทัน  ส่วนมิกาเอะก็พยักหน้ารับก่อนหายเข้าไปในห้องพักของท่านบอสปริศนา