จิ้งจอกเก้าหางคนสวย กับหนุ่มดวงซวย ผู้ถูกเลือก

                                        "ย้ากกก มาถึงซะที" มิกาเอะตะโกนอย่างดีใจที่ในที่สุดความยากลำบากและความเหนื่อยล้าที่เธอต้องพบเจอก็หายไปเสียที มันเปรียบเสมือนช่วงเวลาอันยาวนานยังไงยังงั้น แต่ในที่สุดก็สำเร็จ มิกาเอะเจอกับอัลฟาเอลที่เดินทางตามมาอีกทางพอดีที่หน้าปราสาทปริศนา "อ้าวมิกาเอะ" อัลฟาเอลแปลกใจที่มาเจอมิกาเอะพอดี  "อัลฟาเอล เราต้องบุกเข้าไปนะะะะะะ ถ้าถึงวันพระจันทร์เต็มดวงเมื่อไหร่ล่ะก็ ซาซาน่าจะไม่ได้กลับออกมาอีกเลยยย" มิกาเอะตกใจควบคุมสติไม่อยู่จึงเล่าไม่ค่อยจะรู้เรื่องนัก "งั้น...อ๊ะ!!!!!" อัลฟาเอลตกใจที่เห็นมิกาเอะยืดหาง3หางของตนออกไปพังประตูอย่างรวดเร็ว  "มัวยืนทำบ๊องอะไรอยู่ล่ะ ตามเข้ามาเร็วๆสิ" มิกาเอะกวักมือเรียกอัลฟาเอลแล้ววิ่งหายเข้าไปในปราสาทปริศนาอย่างกล้าหาญ  

ภายในปราสาท

"ชากุหลาบมาเสิร์ฟแล้วเจ้าค่ะ ท่านบอส" ซาซาน่าเสิร์ฟชาให้กับบอสของตนเองด้วยท่าทางสงบนิ่งไม่มีความรู้สึก "ดีมาก ซาซาน่าลูกน้องข้า" บอสแสยะยิ้มก่อนยกแก้วชาลายกระเบื้องเคลือบออกมาดื่ม "เจ้าได้รับคำชมอีกแล้วนะ ซาซาน่า" เสียงอควา ลูกน้องอีกคนนึงของบอสชื่นชมซาซาน่า "เจ้าอิจฉาข้าล่ะสิ" ซาซาน่าเอามือมาทำท่าจุๆอยู่ที่ปากจนอควาเริ่มอารมณ์เสียแต่ไม่อยากทำอะไรคนสนิทของบอสมากนัก "ยอมรับเลยล่ะแต่ข้าก็ชอบเจ้านะ" อควาทำหน้าแบ๊ว  แต่ทันใดนั้น!!!

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!! "หยุดเดี๋ยวนี้นะทุกคนในปราสาท" มิกาเอะถือโทรโข่งเดินออกมาจากฝุ่นควัน  "อย่าทำให้เป็นจุดสนใจสิครับ" อัลฟาเอลเตือนเสียงอ่อยๆ "นั่นสิ ฉันทำอะไรลงไปน้า" มิกาเอะใส่โทรโข่งกลับเข้าไปในหางนุ่มฟูของตนแล้วเกาหัวแกรกๆ แต่จังหวะนี้ซาซาน่าก็ปล่อยไฟออกมาใส่มิกาเอะล้มคว่ำเกิดแผลถลอกที่ครูดกับพื้นคอนกรีตในปราสาท "มิกาเอะะะะะะะ"