เพื่อนกันตลอดไป

เวลานี้เป็นเวลา17.40(ช่วงนี้ ถ้าปิดเพลงได้ให้ปิดนะ)
รันจัง:นี่ๆ รับไปกันเถอะ
ซูจัง/มิโกะ:ไปไหนอีกอ่ะ
รันจัง:พวกเธอก็ จำที่คุยกันไม่ได้เลยเรอะ
ซูจัง/มิโกะ:ไม่ได้เลย
เหตุการณ์เมื่อคืน..
มิโกะ:นอนไม่หลับอ่ะ
ซูจัง:งั้นวางแผงเรื่องเที่ยวพรุ่งนี้ดีกว่า รันจังเรื่องวางแผนผึ่งเธอนะ
รันจัง:เอ่อ แปปนึงนะ
ผ่านไป20นาที
รันจัง:สรุปว่าพรุ่งนี้เราจะไปตลาดหัวหินกันนะ
ซูจัง/มิโกะ:เย้!!!
รันจัง:เข้าใจตรงกันนะ บาย
ซูจัง/มิโกะ:บาย
ณ ปัจจุบัน
รันจัง:Getยัง
ซูจัง/มิโกะ:1...2...3...อ้อ จำได้แล้ว
รันจัง:ทำไมเรื่องแบบนี้แค่3วิถึงจำได้แล้ว ทีเรื่องนัดอ่านหนังสือสอบนี้แล้วต้องผ่านไป1สัปดาห์ถึงนึกได้
ซูจัง:ก็นี่มันเรื่องเที่ยวนี่นา
มิโกะ:จริงด้วยๆ
รันจัง:นึกได้ก็ดีรีบไปกันเถอะ
ณ ตลาดหัวหิน

รันจัง:คนเยอะจัง แต่ยังดีที่ไม่แน่น
ซูจัง:ค่างบที่พ่อของรันจังออกให้ก็ค่ารีสอร์ทกับค่าอาหารสินะ
รันจัง:ใช่
ซูจัง:เราต้องออกแต่ค่าเที่ยวและซื้อของที่ระลึก
รันจัง:ใช่
ซูจัง:งบเรา1000บ.ใช่ปะ
รันจัง:แม่เราให้เพิ่มอีก1000บ.เลยกลายเป็น2000บ.
ซูจัง:เคร ถึงงบจะ2000บ.แต่ก็ต้องใช้อย่างประหยัดนะ
รันจัง:ใช่เลยๆ
มิโกะ:นี่!พวกเธอเพิ่งลืมชั้นดิ
รันจัง/ซูจัง:จริงด้วย ไปช็อปกัน
จ้อแจ้ๆๆๆๆๆ ผ่านไป1ชม.
มิโกะ:เมื่อยง่ะ
รันจัง:งั้นไปนั่งฟันเพลงตรงนั่นกัน
(ช่วงนี้ถ้าเปิดเพลงได้เปิดเพลงนะ ถ้าเปิด-ปิดไม่ได้ก็ชิวๆไปนะ)
ผ่านไป2-3ชม. เวลานี้เป็นเวลา22.10น.
ซูจัง/มิโกะ:ครอกกกกกกกก
รันจัง:กรนดังแท้
สุดท้าย ท้ายสุด
รันจังของเราก็หลับไปกับเขาด้วย เมื่อถึงรีสอร์ททุกคนก็แยกย้าย อาบนำ้แล้วหลับเป็นตาย
สำหรับคนที่อยากไปตลาดหัวหิน
 บ๊าย บาย