♥ UNEXPECTEDLY BE IN LOVE ♥

10.0

เขียนโดย วัยหวาน

วันที่ 14 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 12.50 น.

4 ตอน

1 วิจารณ์

6,736 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 มกราคม พ.ศ. 2558 12.53 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) วันเเรกแห่ง แฟนกำมะลอ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ฉันเดินมาโรงเรียนอย่า กล้าๆ กลัว ในใจก็นึกว่า *ฉันอาจโดนทึ่งหัวตาย ระหว่างทางก็ได้

      แต่ทุกอย่างก็เป็นไปตามปกติ อาจเป็นเราะ ฉันตัดผมทรงใหม่ แถม ย้อมสีผมอีกต่างหาก 55+
คงไม่มีใครจำได้ หรอกนะ
" กาอินนน!!! " เสียงนาบีตะโกนดังมาแต่ไกล   ยัยนาบีจะทำให้ฉัน โด่งดังรึไงนะ
ฉันรีบอุดปากเธอทันทีที่เดินมาถึง *3*

ก่อนที่เธอจะ ประกาศชื่อฉัน ให้ในระเเวกนี้คนอื่นได้รับรู้ ซึ่งอาจทำให้ฉัน ไม่ได้ไปโรงเรียน
และ อาจจะไม่ได้กลับบ้านด้วย

T..T ชีวิตฉันช่างน่าเศร้า ยิ่งนัก " นี่ กาอิน เมื่อวานฉันได้ยินว่า เธอ...กับ ลี..ยงวา เป็นแฟนกันหรอ "

และแล้ว นามี ก็เริ่มประเด็น ที่ฉันไม่อยากจะพูดถึง หลังที่ฉันได้อธิบายจให้เธอฟังหลายรอบแล้วเมื่อวาน ว่ามัน ไม่จริงเลย และหวังให้ทุกคนคิดว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่นขำๆ
"ฉันเนี้ยนะ จะไปเป็น แฟน ลียงวา เธอเคยเห็นฉันคุยกับเขามาก่อนหรือเปล่าล่ะ " // ใช่ก่อนหน้านั้น ฉันไม่เคยคุยกับเขาเลยด้วยซ้า///

แบบฉัน คงต้องศัลยกรรมอีกนานน กว่าหมอนั่นจะมาสนใจ " งั้นแสดงว่า แม่พวกนั้น ปล่อยข่าวโคมลอยน่ะสิ " นาบียังคง ทำหน้าตางุนงง กับเรื่องนี้อยู่ "เธอเลิกคิดเรื่องนี้เถอะ ฉันไม่มีทาง เป็นแฟนกับ ลียงวา หรอกกนะ
อีกอย่าง เธอก็รู้ เกลียดนักพวก หล่อ ๆ พวก ไอเดลโรงเรียนเนี้ย " นาบีมัวแต่สนใจข่าว ฉันกิ๊กกับลียงวา จนเธอลืมสังเกตุ ทรงผมกับสีผมใหม่ของฉันเลยด้วยซ้ำ เฮ้อออ จริงๆเลยน้าาา

*ฉันกับนาบีเดินมาถึงหน้าประตูโรงเรียน และเราก็สายมากแล้ว

ฉันก็หยุดชะงัก !!! กับ การต้อนรับที่รออยู่หน้าประตู กองทัพสาวมากมายจากเมื่อวาน รอฉันอยู่อย่างใจจดใจจ่อ "อาจารย์ไปไหนหมดนะ ถึงปล่อยให้ ยัยพวกนี้ สร้างกองทัพ หน้า โรงเรียน แบบนี้ ฉันบ่นพึมพำด้วยความหงุดหงิด "กาอิน ฉันคิดว่าแม่พวกนี้ คิดว่าข่าวเธอกับ ลียงวาเป็นเรื่องจริงนะ

ยัยพวกนี้คงรอเล่นงานเธอแน่ๆ " นาบี พูดให้กำลังใจได้ดีมาก เธอมีสีหน้าเป็นกังวลกับฉันมากก ฉันเองก็กังวลเช่นกัน " เอาจิงๆนะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมยัย พวกนี้ ถึง ทำตัวเป็นเห็บดูดเลือดแบบนี้นะ "
......................
ฉันยังคงเอาแต่หลบอยู่ข้างต้นไม้ทางเข้า โรงเรียนมาซักพัก " นี่ได้เวลาประตูจะปิดแล้วนะ ทำไงดีล่ะ " นาบีเร่งให้ฉันจัดการบางอย่าง กับเรื่องนี้ ฉันยิ่งสติแตกเข้าไปใหญ่ ทำไงดีนะ ๆๆๆ ....

ระหว่างที่กำลังเพิ่งสายตาหาวิธีดีๆ ลียงวา หมอนั่นโพล่มาจากไหนไม่รู้ กระชากแขนฉัน เดินเข้าไปหาแม่พวกนั้น หน้าตาเฉย นาบีก็เดินตามมาด้วยสีหน้า ตะลึง และ งง เชื่อสิ เธอคงคิดว่าฉันโกหกว่าไม่ได้คบลียงวาอยู่แน่ๆ

" นายจะทำอะไรเนี้ยย ลียงฮา นายบ้าไปแล้วหรือไง " ฉันโวยทันที ที่เห็นหน้าหมอนั่น " นี่คือความเมตตาจากฉัน และ,มันไม่ได้มาฟรีๆ เธอจะไม่รับก็ได้นะ ถ้าเธออยากนอนตายที่หน้าโรงเรียน แต่ ถ้าไม่อยาก ก็อยู่เฉยๆ " เขาพูดซะ ** ฉันนี่อึ่งไปเลย หมอนี่คงไม่เข็ด เมื่อวาน ถึงได้ทำตัวเป็นซุเปอร์ฮีโร่แบบนี้
เขาจะมา อะไร อีกนะ นี่เขายังทำฉัน วุ่นไม่พออีกหรอ....?

ฉัน ลียงวา และ นาบี ยืนประจันหน้า กับ พวก แฟนคลับตัวแสบ ทั้งหลาย ของลียงวา

แม่พวกนี้มีสีหน้า เจือน ไปเลย พอเห็นฉัน มากับลียงวา

"" นี่พี่ มา พร้อม แม่นี่หรอค่ะ "" เชคยอง ยัยหัวโจกพูดขึ้น
พร้อมกับจ้องหน้าฉันกับยงฮา ด้วย หน้าตาพิศวง

ฉันเดาได้เลยว่า แมีนี่ คงคิดว่าฉัน ตามไปอ่อยลียงวา ถึงบ้าน แง๋ๆเลย ฉันล่ะเกลียดหมอนี่จริงๆ เขากำลังทำให้ฉันดูแย่ ลงไปใหญ่ "เธอก็เห็นแล้วนี่ " ลียงวา พูด ฮ่วนๆ เหมือนกับเรื่องนี้ ชิลๆ แสนจะธรรมดา

ยัย เชคยอง มีสีหน้าตกใจ " นี่แฟนของฉัน และใครทำร้ายเธอ เท่ากับทำร้ายฉัน " "ฉันหวังว่าพวกเธอจะเข้าใจ กับสิ่งที่ฉันพูด นะ" พูดจบหมอนั่นก็เอามือมาโอบเอวฉัน เดินเข้าโรงเรียน แถมหันมากระซิบหูฉัน "ถ้าไม่อยากตายตรงนี้ ก็อยู่เฉยๆ " เหอะ ไม่อยากจะเชื้อเลย เราเดินมาถึงบรรได' เขาหันหน้าไปทางนาบี แล้วพูดกับเธอ "เธอไปก่อน' นาบี ทำหน้าอยากกับ เขาเพิ่งบอกรักเธอ เธอเดินหันหน้าหันหลังขึ้นบรรไดไป " ทุกอย่างนี้ มันเป็นเพราะนาย " ฉันตะโกนขึ้นทันที "นายบ้าไปแล้วหรอ แทนที่จะไปบอกว่า ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิด นายกับทำให้เรื่องนี้ดู

แย่ไปใหญ่เลยย คราวนี้จะทำไง นายจะทำยังไงงงง "

ฉันใส่หมอนี่เป็นชุด "เธอก็แค่เป้นแฟนฉัน นั่นถือเป็นโชคดีแล้วนะ ถึงเป็นแฟนปลอมๆก็เถอะ "
ลียงวา พูดด้วยน้ำเสียง น่าหมั่นใส้สุดๆไม่อยากจะเชื้อเลย
"นายคิดว่าฉัน ดี่ใจนักหรือไงที่เป็นแฟนนายเนี้ย ฉันมีคนที่ชอบแล้วย่ะ รู้ไว้ซะ "
ฉันสวนกลับหมอนั่น เขานึกว่าฉันเป็นพวกคลั่งหนุ่มหลอหรือไง
"ใครหรอแฟนเธอน่ะ แบบเธอ ฉันคิดว่าไม่น่ามี แฟนนะ คงแอบรักเขาข้างเดียว หรือไม่ก็พวกโดนทิ้ง หน้าถึงได้ อมทุกข์ แบบนี้ "
ฉันอึ่งกับประโยคที่หมอนี่กำลังพูด จิงๆ

ความจริงเขาพูดถูก ทุกอย่างเลย ฉันรักคนอื่นกำลังรักข้างเดียว และเคยอกหัก
" รู้มั้ยฉันอาจช่วยเธอได้ ถ้าเธอสนใจ ทำไมเราไม่มาลองทำข้อตกลงกันซักหน่อยล่ะ "
เขา จ้องหน้าฉันราวกับ เป็นเสื่อที่กำลังล่า กวางตัวน้อย ฉันเพิ่งสังเกตุ ว่าตาของลียงฮา เป็นสีน้ำตาลกาแฟ ซึ่งนั่นมัน ทำให้ คมคาย ดูมีเสน่ห์มาก ตาเขาคมเรียว คิ้วยาวเข้ม เขาเป็นคนหล่อจริงๆ

สมแล้วที่ยัยพวกนั้น ทึ่งหัวฉัน ขนะที่ฉันกำลังจ้องหน้าหมอนั่นตาเป็นมัน
"อย่าบอกนะ ว่าเธอจะมาหลงฉันอีกคน "ลียงวา พูดขึ้น

คำพูดหมอนี่ ปลุกฉันได้ดีจริงๆ "ฝันไปเถอะ ฉันก็แค่ดูว่า แม่พวกนั้น คลั่งไคล้ อะไรนาย นักหนา ก็แค่นั้น "
ฉันโต้ตอบ

เขายิ้มเล็กที่มุมปาก เป็นยิ้มที่ ดึงดุดจริงๆแม้กระทั่งตอน เยอหยิ่ง หมอนี่ก็ยังคงหล่อไร้ที่ติ
"ฉันคิดว่าเธอคงรุ้แล้วสินะ ทำไมพวกนั้นถึงคลั้งฉัน "
"แต่ก็ช่างเถอะ แต่อย่าหลงรักฉันล่ะ กัน"

" เพราะความหล่อของฉัน ฆ่าเธอได้ '"

หลังจากพูดเสร็จ ลียงฮา ก็เดินขึ้นบรรไดไป อย่างผู้ครอบครองโลกใบนี้ ทิ้งไว้ แต่ฉัน

" คิดหรอว่าฉันจะชอบนาย

ฉันมี่แฟนแล้วย่ะ หล่อกว่านายเยอะเลยยย"
ฉันตะโกนทิ้งทาย ให้ลียงฮา

ฉัน เล่าเรื่องทุกอย่างให้นาบีฟัง เธอตื่นเต้นมาก และลุ่นให้ฉัน ตอบตกลงเป็นแฟนกับลียงฮา เหอะฝันไปเถอะแทนที่เธอจะเห็นใจฉันและช่วยฉันจัดการ ลียงวา กับกลายเป็นสนับสนุน ให้ฉันลงเรือมฤตยูไปกับหมอนั่นซะอีก

แต่ฉันก็เขาใจเธอ เพราะเธอเข้าใจว่า ลียงวา เป็นหนุ่มสุดหล่อ ฮอต และ แสนดี จากเหตุการณ์ช่วยชีวิตเมือเช้านี้

ถึงหมอนั่นจะหล่อ ฉันก็ไม่มีทางหลงกลหลอก ถึงฉันจะเห่ย แต่ฉันก็เลือกนะ พวกหล่อแต่ร้ายกาจอย่างเขา
ฉันไม่สนหลอก ชิ#

ตอนนี้ฉันกลายเป็นดาราดังไปแล้ว และพยามไม่เดิ่นไปไหน เพราะเบื่อกับคำถาม และพวกด่าตามหลัง
ทุกคนในห้องต่างตั้งคำถาม บางก็ว่า /เธอเป็นแฟนยงวาจิงๆหรอ/ เธอเจอกันได้ยังไง /เขาพาเธอไปเดตที่ไหน /บ้านเขาเป็นไง/

--ฉันก็ปฎิเสษ ทุกคำถามและ ความคิดเห็น--

แต่คอมเม้นแย่ๆ ก็มีนะ

เธอมันลวงโลก /เธออ่อยเขาล่ะสิ /ยัยเห่ยอย่างเธอเนี้ยนะ/ แม่นี่ต้องวางแผนจับเขาแน่/ จนถึงขั้น ฉันข่มขื่นลียงฮาและแบล็คเมล์ เขายังมีเลย ***

18.30

วันนี้ฉันกลับบ้านเย็นมาก เพราะไม่อยากพบเจอกับคำถาม และแฟนคลับของลียงวา

นาบีต้องกลับก่อน เพราะเธอมีธุระที่บ้าน และฉันไม่อยากให้เธอต้องเดือดร้อนเพราะฉัน

ถ้าจะโดนตบจริงๆ ขอเป็นฉันคนเดียวละกัน ฉันกำลังเดินออกนอกโรงเรียนและรู้สึกท้อเท้ กับเรื่องนี้

มันเป็นเหตุบังเอิญ ฟ้าลิขิต หรือ สวรรค์ลงโทษกันนะ ทำไม่ฉันต้องไปอยู่ตรงนั้น

และอาทิตย์กำลังตกดิน....

ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ และเดินอยู่คนเดียว แสงแตรถยนต์คันนึงก็ดังขึ้น

แป๊นๆ แป๊นๆ ทำเอาฉันตกใจ นึกว่าตัวเองจะโดนรถชนตายแล้วไม่ล่ะ

คนขับเปิดกระจกรถขึ้นมา " นี่เธออยากตายหรือไง เดินไม่ดูรถเลยนะ"

และเรื่องแย่ๆอีกเรื่องก็เกิดขึ้น เมื่อคนที่อยู่ในรถคือ เชซอลมิน

อดิตคนรักเก่าของฉัน ซึ่งฉันไม่อยากจะพบหน้าเขาเลยจริงๆ

"อ่าว กาอิน นิ เธอยังไม่กลับบ้านอีกหรอ" ซอลมินถามขึ้น ราวกับว่า เป็นเพื่อนสนิทกับฉัน

และเมือ 5 ปีก่อนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

ฉันได้แต่นิ่งเงียบและเดินต่อไป..

เขาเดินตามฉัน และจับแขนของฉัน ก่อนจะพูดว่า "เธอโกรธฉันหรอ กาอิน"

เขาพูดขึ้นเหมือนกับนี่เป็นครั้งเเรกที่เขาคิดได้ว่าฉันโกรธเขา

"ไม่นี ฉันไม่ได้โกรธ.....แต่ฉันเกลียดนาย ฉะนั้นอย่ามายุ่งกับฉัน"

ฉันพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา และแข็งก้าว ราวกับไม่รู้สึกอะไร ทั้งแท้ที่จริง ฉันพยามอย่างมากที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้

" งั้นก็ดี เพราะฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ความจริงฉันไม่เคยชอบเธอเลยด้วยซ้ำ แน่ล่ะ ใครจะชอบผู้หยิงแบบเธอ"

ฉันเดาว่าเธอกำลังอกหักล่ะสิ ถึงได้เดินหน้าเศร้าแบบนี้ "

ฉันอึ้งกับคำพูดของ ซอลมิน นี่หรอคนที่ฉันหลงรัก เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆจากครั้งสุดท้ายที่เคยพบกัน

น้ำตาฉันค่อยๆไหลออกมาเล็ก ๆ แันหันหลังให้เขา และพยายมปกปิดมันเอาไว้

" นี่อย่าบอกนะว่าเธอยังชอบฉันอยู่ 555+ " เขาพูดขึ้นแล้วก็หัวเราะ

ตอนนี้ฉันคงกลายเป็นคนน่าสมเพชในสายตาเขา

ขนะที่ฉันและซอลมินยืนคุยกัน ด้วยสถานการณ์ที่ทำให้ฉันลำบากใจ

แรมโบกินี่สีดำ เสียงเพลงเปิดดังไปทั่วทั้งรถ ในจังหวะบีบหัวใจ มาจอดข้าง คนขับรถ ก็คือ ลียงวา
ฉันแปลกใจเล็กน้อยที่หมอนั่น มาอยู่ตรงนี้....แต่ก็ช่างเถอะ จะมีอะไรแปลกไปกว่านี้อีกล่ะ

ฉันเจอซอลมิน และ พบกับลียงวา เขาคงมาตามราวีฉัน น่ะสิ

ซอลมินหันหน้ามองตามลียงวา ลียงวาเบาเสียงเพลง แล้วเปิดประตูรถ เดินตรงมาหาฉัน

เขาดึงตัวฉันออกจากมือ ซอลมิน

" ฉันหาเธอแทบแย่มา อยู่นี่เองหรอ ไปหาไรกินกันเถอะ "

ลียงวาพูดขึ้นก่อนจูงมือฉันไปขึ้นรถสุดหรูของเขา

โดยไม่ทักทายอะไรซักคำ ก็ไม่แปลกหรอก เขาไม่รู้จัก ซอนมินนี่

แต่ฉันก็แปลกใจ อยู่ๆเขาทำไมถึง ทำตัวสนิทกับฉันแบบนี้นะ

เธอก็รู้สึกดีที่เขา ไม่ได้มาราวีฉัน แบบที่คิด

ลียงวาขับรถออกมา ทิ้งให้ซอลมินยืนมึนงงอยู่คนเดียว

" ฉันจะไปส่งที่บ้าน บ้านเธออยู่ไหน " ลียงวาถามขึ้น หลังจากที่เราขับออกมา

" นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นั่น " ฉันถามเขากลับ

"ฉันต้องรู้ด้วยหรอ ก็แค่ขับรถผ่านมา นึกว่าเธอจะโดนข่มขื่น