♥ UNEXPECTEDLY BE IN LOVE ♥

                   
   
 
IN MY ROOM 
20.33
 
 
ดึกแล้ว สาวน้อยคนนึงยังคงนั่งอ่านการ์ตูนเรื่องเก่าซ้ำไปซ้ำมา
 
ติ๊งๆๆๆ ☎♪♫♬ ติ๊งๆเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำเธอตกใจเล็กน้อย แต่เธอก็ดูดีใจสุดๆ เหมือนเฝ้ารอสายนี้มานาน
 
"ฮัลโลล  กาอิน ฉันมีบางอย่างจะบอกเธอ"  เสียงนุ่มลึกจากปลายสายพูดขึ้น
 
" มีอะไรหรอ ซอนมิน " น้ำเสียงของเด็กสาวดูตื้นเต้น และคาดหวังกับสิ่งที่กำลังจะได้ยิน 
 
" เราเลิกกันเถอะ ฉัน... " 
 
ตุ๊ด ๆ ตุ๊ดๆ
จากนั้นสาย ก็ตัดไป
 
เหลือเพียงแค่ตัวเธอกับในใบหน้า นิ่ง เธอดู หวัง และผิดหวังในทันใด
 
 
 
01.22 น.
 
เธอยังคงกดโทรศัพท์ ถึงใครคนนั้น...
 
เฝ้ารอให้ เขารับสาย แลัวบอกกับเธอว่าว่า  มันไม่ใช่เรื่องจริง
 
เธอใช้เวลาทั้งคื่น   แต่สุดท้ายก็ไม่เกิดอะไร เขาทำราวกับ
 
ไม่ได้มีตัวตนบนโลกของเธออีกต่อไปแล้ว  อีกตลอดไป...
 
ทันที ทีเธอนึกถึงปณะโยคนี้ น้ำตาอุ่นๆ ก็ไหล ออกมาจากดวงตาอันแสนเศร้า อย่างช้าๆ
 
โดยเธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ มันไหลริน ออกมา ๆ จนเต็มทั่วไปหน้า
 
และตอนนั้นเอง  ที่เธอได้รู้ว่า เธอรักเขามากเพียงไร
 
และความรักนี้ ได้ทำเธอ ทุกข์ ทรมานเพียงใด
 
 
สาวน้อย สาบานต่อหน้า พระอาทิตย์ยามเช้า  
 
" พอกันที ความรัก ชาตินี้ กับพวกแบบเขาอีกแล้ว "
 
 
 
 
 
และสาวน้อยคนนั้น  คือฉันเอง  "ฮันกาอิน" และฉันคือยั้ยจอมเห่ยยT.T
 
 
 
 
 
-5 ปีต่อมา-
 
"กาอิน เธออยากกินคิมบับ นี้หน่อยมั้ย มันอร่อยมากเลยนะ"  นาบี เพื่อนสนิทของฉัน พูดขึ้น 
 
"ไมล่ะ ฉันอิ่มแล้วล่ะเธอกินเถอะ นาบี   " "อ่อ นาบี เธอว่าไง เรื่องที่เราจะไป บ้าน จินยอง อาทิตย์หน้าน่ะ"
 
ฉันตอบ และตั้งคำถามกลับในทันที   "ฉันไปอยู่แล้ว  นานๆจะไปเที่ยว ทะเลซักที "
 
นาบีตอบอย่างมั่นใจสุดๆ ฉัน นาบี และจินยอง เป็นเพือนสนิทกันมา 4 ปีแล้ว
 
แต่ จินยองต้องย้ายบ้านและ โรงเรียนใหม่ ไปเมื่อไม่นานมานี้ ฉันเศร้ามากก  
 
ตอนนี้แก็งของเราเลยเหลือแค่ 2 คน คือ ฉันและ นามี
 
"กาอิน เธอดูรูปรุ่นพี่ยงวาสิ   เขาหล่อมาก แถมกำลังฮอตให้หมุ่สาวๆอีกนะ "
 
นาบีพูดขึ้น พราง ยัดเยียดโทรศัพท์ ให้ฉันดูรูปหนุ่มหล่อ ที่เธอตามส่องอยู่
 
"ไม่ล่ะ พวกหล่อ บางที่นิสัยอาจจะแย่ ฉันเบื่อพวกนี้มาก คิดว่าตัวเองดูดี มีสาวกริ๊ดด
 
เชอะ ฉันว่าไม่เห็นจะน่าสนใจเลย ทำให้โรงเรียนวุ่นวายป่าวๆ "  ฉันตอบกลับ นามี และไม่สนใจ หนุ่มหล่อในมือถือ แม้แต่น้อย
 
555+  อยู่ดีๆนามี ก็หัวเราะ ขึ้น   แหม่เธอก็พูดไป ใช่หนุ่มหล่อทุกคนจะนิสัยเหมือนซอนมินซักหน่อย เธอไม่ควรปิดตัวเองเพียงเพราะเธอเคยผิดหวัง จากพวกผู้ชายหล่อๆหรอกนะวันนึ่ง เธออาจจะตกหลุมรักหนุมฮอต อย่าง ลียงวา ก็ได้ 
 
"ไม่มีทาง ฉันไม่ชอบไปเดินตามกรี๊ดดด ผู้ชายพวกนี้หรอกนะ" ฉันปฎิเสษทันที
 
 
12.15
 
สวนพันธุ์ไม้ CAFETERIA
 
พักเที่ยงหลังจากกินข้าวฉันเดินเล่นไปมาคนเดียว เพราะนาบี เธอต้องไปเข้าชมรม ประชาสัมพันธ์
 
ฉันเลยอยู่ คนเดียว  ฉันมาหยุดนั่งพัก ที่สวนพันธ์ไม้ ฉันเพิ่งมาครั้งแรก
 
ที่นี่เป็นสวนพันธ์ไม้สาธิต ของชมรม พันธ์ุไม้ ของโรงเรียน อยู่ส่วนหลังของโรงอาหาร
 
ไม่ค่อยมีใครมาหรอก เพราะมีเด็กปล่อยข่าวว่า เจอ อนาคอนด้าในนี้....
 
555+  จะบ้าตาย! อนาคอนด้าที่ไหน จะมาอยู่ในนี้ มันคงไม่เดินทางมาเพื่อชมพันธ์ไม้หรอก จิงมั้ย
 
ขณะที่กำลังนั่งอยู่มุมหนึ่งของสวน และคุยกับตัวเอง
 
เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากอีกฝั่งของพุ่มไม้
 
" พอเถอะ  นายก็เป็นแบบนี้" เสียงผู้หญิงพูดขึ้น
 
ดูเหมือนใครบางคน กำลังทะเลาะกัน หลังพุ่มไม้
 
ฉันไม่ได้ตั้งใจยุ่งเรื่องของใครหรอกนะ   แต่ขอดูหน่อยเถอะ ฉันเป็นห่วง ถ้าเขาตบตีกันจะว่ายังไง 555+
 
 
ผู้ชายสูง ใบหน้าคมคาย  ดวงตาเชียบคม คิ้วเข้ม และฉันรู้ได้เลยว่าเขา คือ ลียงวา เน็ตไอดอล
 
ของโรงเรียน ที่ยายนาบีตามส่อง ส่วนผู้หญิง ฉันไม่รู้จัก แต่เธอสวยมาก ผมเธอยาวถึงหลัง
 
หุ่นดีอย่างกับนางแบบ พวกเขาคุยอะไรบางอย่างกัน  ซึ้งฉันไม่ได้ยินและอยากจะรู้มาก
 
ฉันเข้าไป ใกล้ ๆ ไกล้อีกอย่างช้าๆ และสดุดกับอะไรบางอย่าง
 
โอ้!  พระเจ้าความแตกเสียแล้ว ฉันสดุดอะไรบางอย่างมานอนกองอยู่ตรงหน้าพวกเขา ใบหน้าและชุดของฉันเปื้อนไปด้วย ดิน
และฝุ่น -_-  จบกัน  พวกเขาคงคิดว่าฉันเป็นพวกถ่ำมองแหง่ๆ
 
พวกเขาทำหน้าอึ้งๆ  ฉันยิ้มให้ "ไง สวัสดี ฉัน...อืม คุยกันต่อเถอะ ฉันแค่สะดุด"
 
โอ้วว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านั่น  คือคำพูดประโยคแรกที่ฉันพูด หลังจากพาตัวเอง หน้าแตก และมอมแมม
 
เป็นลูกหมา และฉันยังไม่ทันหายตกใจ ..ก็ต้องตกใจใหม่อีกครั้ง  เหมือนมีผู้คนกำลังมุ่งมาทางนี้
 
อั้ยยะ ..-+- อะไรกันเนี้ย สภาพฉันตอนนี้ยังไม่พร้อมจะเจอกับใคร หรอกน๊ะะะ
 
"นินายทำอะไรซักอย่างสิ ถ้าพวกเขามาเห็นแบบนี้ คงคิดว่า  ฉันกำลัง เล่นซากรัก 3 เศร้า
 
กับนายแล้วก็ เธอ แน่ๆ.... เธอๆ ใช่เธอ"ฉันพูดกับลียงวา
 
อะไรกัน  ผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว  ฉันทำหน้า มึน งง แล้ว มอง ลียงวา  
 
เขาทำหน้านิ่ง แล้วมองไปทางผู้คนที่มุ่งมา ฉันรีบลุกขึ้นปัดเศษดินที่ติดที่หน้าและตามตัว
 
แต่ยิ่งปัดมัน ก็ยิ่งทำให้ฉันดูยับเยินไปใหญ่  โอ็วว ไม่นะ  แล้วคิดว่ากำลังจะหนีแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
 
และแล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้  ผู้คนกลุ่มหนึ่ง ฉันนับไม่ได้เลย เดาว่าพวกเธอคงเป็นแฟนคลับของ
 
หมอนี่แน่ๆ  ฉันอึ้งไปพักนึ่ง ก่อนฉีกยิ้มแบบสุดๆ " ฮาย พวกเธอ"  สาบานเลย  นั่นคือประโยค ทักทายที่ไม่เหมาะกับ
 
สถานการณ์สุดๆ  ใบหน้าของพวกเธอ เหมือนมีคำถามเป็นพัน และจ้องมองฉัน
 
เหมือนกำลังมอง ถังขยะ ซักใบ  ฉันหันไปมองหน้า ลียงวา เป็นนัยๆว่า --นิ นายรีบทำอะไรซักอย่างสิ ให้ยายพวกนี้ หยุดจ้องฉันซักที --และฉันหวังว่าเขาจะรับรู้มันได้
 
หนึ่งในผู้หญิงแถวหน้าเดินออกมา มองฉัน และหันไปคุยกับลียงวา
 
"มีเด็กบอกว่า   เห็นอุปป้ากับ ผู้หญิงนึงหายมาอยู่ด้วยกันในนี้บ่อยๆ คงจะจริงสินะคะ แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นแม่นี่"
 
เธอมองหน้าลียงวา หมอนั่นยังคงทำหน้านิ่งเฉย
 
อะไรกันเนี้ยฉันจะบ้าตาย ยัยเด็กคนนี้เรียกฉันว่า แม่นี่  ลียงวาก็ หน้าตายจริงๆ จะรอให้ฉันโดนกระทืบก่อนรึไงกันนะ
 
ทันใด น้ำสตอเบอรรี่ของใครบางคนถูกสาดมาอยู่บนหน้าฉัน ตอนนี้หน้าฉันเต็มไปด้วยซากสตอเบอรรี่
 
ฉันทำหน้าอึ้ง และพรอมจะระเบิด
 
ฉันจ้องหน้ายายพวกนี้  "เธอบ้ากันหรือไงฮะ กล้าดียังไงมา ทำกับฉัน แบบนี้ฉันไปทำอะไรให้เธอฮะ ฉันไม่ใช่
 
คนที่เธอตามหาหรอกนะ "ฉันหันไปมองหน้าลียงวาด้วยความโมโห หมอนี่ไม่ทำอะไรเลย
 
ทั้งๆที่เป็นเรื่องของเขาแท้ๆ หน้าคงตายด้าน จิตใจเขาคงเหมือนกัน
 
เอาล่ะ ได้ งั้นฉันจะพูดเอง ความลับของนาย ลียงวา นายหมาจิ้งจอก
 
ฉันหันไปทาง พวกสาวๆ 
 
" นิ คนที่เธอตามหาเขา ...*0*....#GH#*55GHK@JH67##3
 
เรื่องไม่ขาดฝัน และ น่าตกใจ สุดๆ ก็เกิดขึ้น ................
 
........................................................................................................................................................
........................................................................................................................................................
 
 
..............................ลียงวา กระชากเอวฉัน แล้วโน้มตัวลงมา จูบ
 
แบบที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว และคาดคิดแม้แต่น้อย ฉันแน่นิ่ง ดวงตาค้าง ตาฉันพ่องโต  ราวกับนกฮูก
 
นี่มันอะไรกัน เขากำลัง จูบ ฉัน งั้นหรอ ....ฉันใด้กลิ่น น้ำหอม อ่อนๆ ของเขา
 
ผ่านลมที่พัดผ่าน ฉันรู้สึกหยุดนิ่ง หลงไหลตามเขาไปชั่วขณะ  ก่อนจะรวบรวมสติ แล้วพลักเขาออก 
 
แต่ฉันก็ยังอึ้งๆอยู่
 
ฉันหันไปมองหน้าพวกสาวๆ  โอ้คราวนี้ฉันตายแน่ 
 
" เธอเป็นแฟนฉัน "นี่เป็นประโยคแรกที่เขาพูด ตั้งแต่ฉันพบกับเขา ซึ้งมันทำให้ฉันตกใจมาก ฉันมองหน้าเขา
 
สีหน้าเขายังคงตายซากเหมือนเดิม หมอนี่เพี้ยนไปแน่ๆ เขากล้าดียังไง  มาจูบฉัน แล้วยัง มาบอกว่าฉันเป็นแฟน
 
ฉันยังบ่นในใจไม่เสร็จ ...เขาก็กระชากแขนฉัน เดินออกจาก สวนทันที
 
ทิ้งสาวๆพวกนั้น  บางคนร้องไห้ บางคนกรี๊ดดด  บางคนโมโหสุด ราวกับ จะฉีกฉันออกเป็นชิ้นๆ
 
เราเดินออกมาซักพัก ผ่านสายตาผู้คนมากมายจ้องมอง
 
 
ฉันรับรู้ได้ทันทีเลยว่า ชีวิตที่แสนสงบสุขงบลงแล้ว
 
เรามาหยุดที่มุมมืดในห้องชมรม ดนตรี ของลียงวา ไม่อยากจะเชื่อเลย  เรื่องที่เกิดขึ้นกับฉัน
 
ฉันสะบัดมือเขาออก ...ทันที  และพร้อมจะระเบิดพลังใส่เขา  นั่นคือสิ่งแรกที่ฉันอยากทำจิงๆ 
 
"นายบ้าอะไรเนี้ยฮะ  นายคิดได้ไงเนี้ย  ฉันเนี้ยนะ แฟนนาย ตลกชะมัด ฉันเพิ่งเจอนายครั้งแรกด้วยซ้ำ
                    นายมันทุเรศที่สุด ฉันไปบอก เรื่องนาย กับทุกคน  รวมถึง ความลับของนาย
 
ด้วย  " ฉันใส่เป็นชุดๆ จนคอแห้งเลยล่ะ
"นั่นจูบแรกของเธอรึไงฮะ"เขาโต้ตอบมาด้วยประโยคสั้นๆ ที่แสนจะแท่งใจดำฉัน
และนั่นมันก็จริงซะด้วย ฉันเสียจูบแรกให้กับเขา นี่คงเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดแล้วล่ะ
 
เขายังนิ่งและไม่พูดอะไรๆหลังจากแท่งใจดำฉัน ฉันก็นิ่งเช่นกัน  เพราะทำตัวไม่ถูก  ทั้งจูบ  และ ทั้งน้ำสตอเบอร์รี่ แถมยังต้องมาด่ากับเขาอีก
 
ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ
"ความลับเราถูกเปิดเผยแล้วล่ะ เธอคงต้องเป็นแบบนี้ไปก่อนนะ ยายถ่ำมอง"
 
อยู่ดีๆหมอนี่ ก็พูดขึ้น หน้าตาเฉย
 
ฮะๆ ฉันหัวเราะ ในความไร้สาระกับเรื่องนี้จริงๆ ไม่อยากจะเชื่อจริง  นายนี่มัน..เลวจริงๆ
ความลับของเรา ..ยัยถ่ำมอง แต่ละคำที่เขาใช่ ทำให้ฉันยิ่งเกลียดหมอนี่เข้าไปใหญ่
 
"ฉันเกลียดคนแบบนายที่สุด ไอ้พวกหลงตัวเอง ใครอยากเป็นแฟนกับนายยฮะะ "  ฉันด่ายังไม่ทันจบ เขาก็ดึงฉันมานอกห้องแล้วปิดประตูทันที
 
ฉันตะโกนด่าเขาหน้าประตู  อยู่พักนึ่ง  และรู้สึกเริ่มหมดแรง
 
ฉันนั่งอยู่หน้าห้อง เพราะฉันยังไม่สามารถไปไหนได้ในตอนนี้ ฉันอาจแหลกเป็นชิ้นๆ  ถ้าเดินออกไป 
 
ฮื้อๆๆ ฉันร้องไห้กับตัวเองในใจ 
"ทำยังไงดี  ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี้ย  กับความลับ แบบนี้ เฮ้ออ" ฉันพึมพำกับตัวเอง
 
 
 
----------❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖---------