ปริศนารัก...โรงเรียนพิศวง

ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้งไม่รู้หรอกนะว่าฉันหมดสติไปนานเท่าไหร่ เเต่ที่เเน่ๆเอลออาร์อยากรูว่าตอนนี้เอลอาร์อยู่ที่ไหน? พอมองไปทั่วๆเเล้วเอลอาร์ขอฟันธงเลยว่าที่นี่คือโรงพยาบาลนั่นเองค่ะเอ๊ะ!นะ นั่นมันนายขี้โวยวายนี่นา?ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ละ? "นาย..นาย.."ฉันสะกิดหมอนั่นเเต่หมอนั่นที่นอนฟุ่บเเละจับมือฉันอยู่ข้างเอลอาร์ล่ะ^^เวลาหลับก็น่ารักน่าเอ็นดูดีน้า 
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย"เเละเเล้วเสียงของอาจารย์เซนก็ผุดขึ้นมาที่หัวฉัน เเละเเล้วเอลอาร์ก็เข้าโหมดสั่นสทานเเล้วค่ะ...
"ใครเป็นคนฆ่าอาจารย์เซนกัน..."ฉันพูดเสียงเเผ่วมันก็อดคิดไม่ได้จริงๆเเล้วอาจารย์เขาจะให้ฉันช่วยอะไร?
"อ้าวว ตื่นเเล้วเหรอยัยเพี้ยน"เสียงทุ้มของใครบางคนทำให้ฉันออกมาจากห้วงความคิดทันที  "นะ..นายมาทำอะไรที่นี่.."
"ก็มาเฝ้าเธอไงยัยเพี้ยน!"หาา?มาเฝ้าฉันเหรอ?เอ๊ะฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนะ
"เเล้วทำไมเธอถึงหมดสติไปล่ะ"นายขี้โวยวายถามฉันน้ำเสียงเป็นห่วงเเละสายตาจริงจังเเบบสุดๆเลย
"ฉะ..ฉัน..เอ่อ..คือ.."จะตอบยังไงดีล่ะ...จะตอบความจริงเหรอ?โกหกเหรอ?ทำไมทางเลือกของเอลอาร์ถึงมีน้อยอย่างนี้T^T เเต่ถ้าฉันบอกความจริงไปไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อรึปล่าว เเต่ถ้าโกหกไปเอลอาร์โกหกคนไม่เก่งค่ะชีวิตมันเศร้า
"หาาา!ว่าไง?"นายขี้โวยวายนี่ก็ขี้สังสัยจังน้า
"ฉัน....ฉัน.."จะตอบไปยังไงดี ถ้าฉันบอกเขาไปว่าฉันเห็นผีอาจารย์เซนล่ะเขาคงจะคิดว่าฉันเพ้อเจ้อเเน่เลย
"ว่าไงบอกมาเดี๋ยวนี้นะยัยเพี้ยน!อ้อเเล้วก็ห้ามโกหกด้วย!"ว้ายย ห้ามโกหกด้วย
ทำไมต้องคาดคั้นกันอย่างนี้น้า ดูเขาทำหน้าทำตาสิอย่างกะจะกลืนกินเอลอาร์ไปทั้งตัวเเล้วว จะบอกความจริงไปเลยมั้ยน้าเอลอาร์...
"คือ..ฟังนะ..นายอาจจะว่าฉันเพ้อเจ้อ...เเต่ว่าฉันเห็นผีของอาจอาจารย์เซน..."โฮ่ พูดไปเเล้ว ดูมันเขาจะช็อกไปเลย 
"นี่เธอบอกว่า...เธอเห็นวิญญาณได้นะเหรอ"ชะ เชื่อ...เขาเชื่อฉันงั้นเหรอเย้ๆๆในที่สุดก็มีคนเชื่อฉันเเล้ว ^///^ดีใจจัง^-^
"นะ..นายเชื่อฉันงั้นเหรอ^//^"ดีใจจังในที่สุดก็มีคนเชื่อฉันในที่สุด^^
"ฮ่าา ฮ่าา เชื่อก็เเปลกเเล้ววว^^ยัยเพี้ยน"นายหลอกฉันสินะทั้งที่ฉันดีใจมากเเท้ๆที่มีคนเชื่อฉัน...ในโลกนี้จะมีสักคนมั้ยที่เชื่เอลอาร์บ้างT^Tมีบ้างมั้ย?
"อะไรขอหะยัยเพี้ยน...ไม่ต้องทำถ้าจะร้องก็ได้ โอ๋ๆๆๆ"-///-ทะ ทำอะไรของเค้าเนี้ยกอดฉันงั้นเหรอ...ไม่นะ>_< รู้มั้ยว่านายกำลังทำอะไรใช่!เขากำลังกอดฉันเเล้วเอามือลุบหัวฉันเพื่อปลอบใจ เอลอาร์ก็เขินเป็นเหมือนกันนะ>///<เเต่อ้อมกอดของเขานี่อบอุ่นจังน้า^-^
"ปะ..ปล่อยนะ"ฉันรีบดันอกเเข็งเเรงของเข้าออก
"รู้เเล้วน่า^^"
"นะ..นายชื่ออะไรล่ะ?"เจอกันตั้งสองครั้งสองคราเเต่ยังไม่รู้จักชื่อกันเลย
"ฉันชื่อ ทีเชอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก^^ เเล้วเธอล่ะ?"
"ฉะ.."
"เจ็บปวดเหลือเกิน...ช่วยด้วย"เเละฉันต้องหยุดชะงักเพราะอะไรน่ะเหรอก็มีวิญญาณอยู่เต็มห้องไปหมด กลัวเหลือเกิน...ช่วยเอลอาร์ด้วย ใครก็ได้ช่วยเอาวิญญาณที่อยู่ที่นี่ออกไปที...หรืไม่ก็พาเอลอาร์กลับบ้านที่ พลีสสฉันสั่นเเละเอามือกอดเข่าเเน่นเเล้วหลับตาปี๋เอลอาร์ไม่ขอมองสิ่งใดๆทั้งนั้นค่ะ>_<
"เฮ้ยยย ยัยเพี้ยนเป็นอะไรไปเนี้ยยหาา!?"ทีเชอร์สินะ เขาคงเห็นฉันเเปลกๆไปทำถามเเล้วเขาเขย่าตัวฉัน ถ้าปกติถ้าฉันกลัวฉันจะกอดเเม่ฉันไว้เเน่น เเต่ตอนนี้เเม่ไปหน้ายยย?!
ฟุ่บ 
เเล้วเเละฉันก็อยู่ในอ้อมกอดที่เเสนสุดจะอบอุ่นของทีเชอร์เเหละ>///<
"ไม่เป็นไรนะ"ทีเชอร์ถามฉันพลางเอามือเขาลุบหัวน้ำเสียงเขาดูเป็นห่วงฉันจัง
"อื้ม..เเล้ว เเล้วเเม่ฉันล่ะ?"
"อ้อ..แม่เธอเขากลับไปตั้งนานเเล้ว"
"หาา?"กลับไปเเล้วทำไมเเม่ไม่รักเอลอาร์เเล้วเหรอ?ฉันรีบเงยหน้าไปมองทีเชอร์ทันที "เพราะฉันบอกเองว่า...ดูเเลเธอเอง^^"เหรอ?คิดว่าเเม่จะไม่รักเอลอาร์เเล้วซะอีก
"เเล้วทำไมนายต้องมาดูเเลฉันด้วยเล่า"แล้วทำไมต้องมาเป็นห่วงเป็นใยฉันด้วย!
"ไม่บอกก"ทีเชอร์ไม่ตอบคำถามฉันเเล้วยังมาทำหน้ากวนประสาทใส่อีก
"เธอยังไม่ได้บอกชื่อให้ฉันรู้เลยนะ?"
"ฉันชื่อ เอลอาร์ จ้า^^"
"^-^ชื่อน่ารักดีนี่นา^^"
"เเล้วจะปล่อยฉันได้ยัง?"ลืมไปเลยนะเนี้ยว่าฉันกับเขากำลังกอดกันอยู่อ่ะ>///<
"ยังไม่ปล่อย"เอ๊ะ!พูดอะไรเอาเเต่ใจทที่สุดเลย พอพูดจบก็เขากระชับอ้อมกอดแน่นกว่าเดิมมมอีก เอลอาร์ขัดขืนอะไรเขาไม่ได้เลยใช่ไหมเนี้ยยย!
ฮ้าววว เอลอาร์ขอไปเฝ้าพระอินทร์บนสวรรค์ก่อนเเล้วกัน กูดไนท์