ปริศนารัก...โรงเรียนพิศวง

ในวันที่ฟ้าเเจ่มใสวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันเเรก..ฉันตั้งใจต่นเเต่เช้าเพื่อเตรียมไปโรงเรียนใหม่ที่ฉันเพิ่งย้ายมา....ฉันชื่อ เอลอาร์ กำลังจะศึกษาชั้นม.4ค่ะ  ฉันมีความสามารถพิเศษคือ...เอ่อจะเรียกให้ถูกคือฉันมีจิตสัมผัสค่ะ...ชีวิตมันเศร้า ทุกวันนี้ฉันต้องเห็นในสิ่งที่ไม่อยากเห็นต้องได้ยินในสิ่งที่ไม่อยากได้ยิน ตั้งเเต่อนุบาลยันม.3ฉันโดนเพื่อนล้อมาตลอดเเต่เข้ามาโรงเรียนใหม่ฉันจะไม่บอกใครว่าฉันสามารถสัมผัสวิญญาณได้เเน่นอนค่ะ เเละเเล้วชั้นก็มาถึงโรงเรียนใหม่ของฉันจนได้ ว้าวว ว้าววใหญ่โตมโหฬารโรงเรียนนี้เนี้ยหรูมากจริง ที่ก็กว๊างกว้างเเถมยังร่มรื่นต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจี ว้าวว ว้าววว เเละที่สำคัญไม่มีวิญญาณค่ะ เย้ๆๆๆดีใจที่สุดในสามโลกในที่สุดก็จะได้ใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนอย่างมีความสุขซะที^//^เเบบนี้เอลอาร์ช๊อบชอบค่ะ^^
ผลัก ฟึ่บ 
อยู่ๆก็มีคนมาเดินชนเอลอาร์ซะงั้นเเถมยังไม่ขอโทษกันอีก ฮึ่ม แล้วเอลอาร์ก็หันไปคนที่ชนเอลอาร์จนล้ม WoW เเต่ใบหน้าที่เห็นนั้นมันเเบบว่าหล่อจุงเบย ถึงเขาจะทำหน้าเหี้ยมโหดใส่เอลอาร์ก็เหอะ ขอบอกตรงๆเลยว่าหล่อมว๊ากมวาก>_<
"เฮ้ยย นี่ยัยเพี้ยนยิ้มอะไรอยู่คนเดียวหาา!?"เอ๊ะ!ยัยเพี้ยน ฉันไม่เพี้ยนสักหน่อยออกจะน่ารักนายเอาตาส่วนไหนของนายมองกันล่ะเนี้ย!คนสวยเซ็ง
"เฮ้ยย นี่ได้ยินปะเนี้ย?"หลังจากที่เอลอาร์ทำหน้าค้อนใส่นานเเละไม่ยอมพูดเขาจึงเกือบจะหมดความอดทนเลยเขย่าตัวเอลอาร์อย่างเเรงอะไรของผู้ชายคนนี้กันทั้งที่หน้าตาดีเเต่นิสัย....เอ่อไม่อยากจะอธิบาย
"ฉันเจ็บนะปล่อย!"เอลอาร์ก็เจ็บเป็นนะเลยเผลอตะคอกเสียงใส่เขา จนทำให้เขาเเบบว่าช็อคไปเลยอ่ะ อิๆๆ
"นี่!เธอจะลุกขึ้นได้รึยังหาา!"ว้ายยย อารายก้านนผู้ชายคนนี้ทำไมต้องชอบโวยวายเสียงดังด้วยก็ไม่รู้?...
"ก็จะลุกอยู่นี้ไงเล่า"ฉันทำหน้างอใส่หมอนั่นเอ่อขอตั้งชื่อว่านายขี้โวยวายเเล้วกัน อิๆๆ^^ ฉันที่เตรียมท่าที่จะลุกเเต่...
"โอ้ยยย!"เจ็บเท้าจัง นะ...นี่ขาหักรึปล่าว(เว่อร์จัง)จะ..จะล้มไปนอนกลิ้งที่พื้นอีกรอบเเล้ววว....
  ฟึ่บ
>_< อะโยะทำไมไม่เจ็บอ่ะ หอมจัง ว้าวว ว้าววว ตอนนี้ไม่รู้อะไรเเล้วเอลอาร์ขอกอดให้หน่ำใจเลยเเล้วกัน ฉันเอาหัวไปคลอเคลียกับอะไรสักอย่าง ว้าวว หอมจัง
"โอ้ยยย!ยัยโรคจิตปล่อยนะเว้ยย!หายใจไม่ออก!"อะเด้? เดี๋ยวก่อนนะฉันคิดว่าโรงเรียนนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าผีนี่นา ฉันหันไปมองต้นเสียงเเต่เอ๊ะ!นะ..นั้น...
"นาย!"เอ๊ะ!เอลอาร์งงค่ะงง
"ก็ใช่นะสิครับ!จะปล่อยได้รึยัง"ว้ายยย นะ..นี่ฉันทำอะไรอยู่เนี้ยย? เเล้วอีกอย่างดูสีหน้าที่หมอนี่ทำดิ!กวนประสาทสุดๆอ่ะ! เอ๊ะเเปปนะขอคิดก่อน.....
"หาาา!?"นะ..นี่ฉันกำลัง...กำลังกอดผู้ชายอยู่ กริ๊ดดดดดด!ไม่จริงเอลอาร์จะเป็นลมซะเดี๋ยวนี้เลย
"ขะ..ขอโทษ>//<"อายจัง ฉันรีบเอาตัวออกห่างนายขี้โวยวายทันที อายจัง
"ไม่เป็นไรยัยเพี้ยน^^"พูดเสร็จนายขี้โวยวายก็มือของเขามาขยี้ที่หัวฉัน อ้ายยยเวลายิ้มเขาก็น่ารักดีนะ^//^
"เธอ!เท้าอ่ะเจ็บเหรอ?"ใช่!อายจนลืมไปเลยว่าเท้าฉันเจ็บอยู่
"อะ..อื้มจะหักรึปล่าวก็ไม่รู้"ฉันทำเสียงอ้อนเเละสายตาวิงวอนเป็นที่สุด
"เวอร์ไปป่ะเธอ"
""เจ็บเท้าจัง
"มาเดี๋ยวฉันช่วย"ขอบคุณพระเจ้าที่ยังมีเมตตา
 
 
 
   ณ ห้องเรียนม.4c
"เอาล่ะค่ะ นักเรียนยินดีต้อนรับนะคะ^^หวังว่าทุกคนจะตั้งใจเรียนนะคะ"
"ครับ/ค่ะ"
"วิชาเเรกที่เราจะเรียนวันนี้คือ...."
"ขอโทษที่มาสายค่ะ/ครับ แฮ่ก แฮ่ก"
"พวกเธอ!"ว้ายย ตายเเล้วคุณครูเขาทำหน้าโหดใส่ฉันกับนายขี้โวยวายเล้ว ก็ดูสิว่าพวกเราสองคนทำอะไรหมอนี่กำลังอุ้มฉันอยู่...>///< คือขาฉันเเพรงอ่ะ
ทุกคนในห้องมองพวกเราสองคนเป็นตาเดียว ก็อายเป็นเหมือนกันนะ>_<
"ทำไมถึงเข้ามาเรียนสาย!"ฉันกับนายขี้โวยวายหันมามองหน้ากัน เเต่ที่เเน่ๆปล่อยฉันลงก่อนได้ไหม อายเขา>//<
"เอ่ออ...อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ"อื้อ..เป็นคำตอบที่ดีมาก
"เเล้วทำไมถึงต้องอุ้มกันด้วยคะ?"
"ยัยนี้ขาเเพรงครับ เดินเองไม่ได้"นายขี้โวยวายค่อยๆวางฉันลง เเต่ฉันก็พอเดินได้อ่ะนะไม่ไดเจ็บเวอร์อะไรมาก
"ค่ะ!งั้นเชิญไปหาที่นั่งได้ค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ/ครับ"พอพูดจบเราสองคนก็เดินไปนั่งที่ เเต่สายตาของทุกคนนี่มองพวกเราเป็นตาเดียวจ้องอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อกันเเน้
"เธอ!เจ็บขามากมั้ย"เสียงของผู้หญิงอีกคนที่นั่งข้างฉันดังขึ้น
"อ้อค่ะนิดหน่อย^^"ว้าวว น่ารักจังผู้หญิงคนนี้
"อ้อหายไวๆนะ^^ ฉันชื่อ การ์เรีย ยินดีที่ได้รู้จัก^^" เธอชื่อ การ์เรีย^^
"ฉันชื่อ เอลอาร์ ค่ะ^^"
"เธอน่ะเป็นเเฟนของหมอนั่นเหรอ?"พูดการ์เรียก็หันไปมองนายขี้โวยวายที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่ หาา!นี่การ์เรียคิดว่าฉันกับนายขี้โวยวายเป็นเเฟนกันเหรอ?ม้ายยจริงง
"มะ ไม่ใช่นะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ"ฉันรีบปฏิเสธทันควันอย่าเพิ่งคิดอะไรเเบบหน้านน
"อื้มเหรอ"ปากบอกว่าเชื่อเเต่สีหน้ามันบอกฉันว่าเธอไม่เชื่อเลยสักนิดนะ
 
 
 
 
เลิกเรียน
จู่ๆๆก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นเอ๊ะมันทำให้พวกนักเรียนที่กำลังจะกลับบ้านรีบวิ่งไปหาต้นเสียง เเน่นอนฉันเองก็ด้วย
ตึกก ตึกกก
"อาจารย์เซน  อาจารย์เซน"ภาพที่เห็นมันทำให้ฉันเกือบสลบ คะ...คนตาย คนตาย อาจารย์เซน คือครูพละ อะ อาจารย์เขานอนอาบคาบเลือดเเขนขาขาดเหมือนถูกตัดเเขนตัดขาอย่างไงอย่างั้น ภาพที่เห็นมันทำให้นักเรียนอาจารย์ทุกคนขวัญเสีย เอ๊ะ!ทำไมชั้นไม่เห็นวิญญาณของอาจารย์เซนล่ะ 
และในที่สุดตำรวจก็มาเเละทุกคนก็ถึงกันออกมาจากที่เกิดเหตุทันที ภาพเขาอาจารย์เซนยังติดตาฉันอยู่เลย ตัวสั่นไปหมดขาก็ก้าวไม่ออก
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย"สะ เสียงอะไรอ้ะ ฉันรีบหันไปดูต้นเสียงปรากฏว่า...
"กริ๊ดดดดดดดดดด!"กริ๊ดดด ขอสลบแปป สิ่งที่ฉันเห็นคือวิญญาณของอาจารย์เซนที่ตายไปสดๆเมื่อกี้นี้อ้ะ เเละนั้นทำให้ฉันกลายเป็นจุดสนใจโดยปริยาย ทุกคน ณ ที่นี้มองฉันเป็นตาเดียว
"เธออ..เห็นผมงั้นเหรอออ"ผีอาจารย์เซนถาม
"ค่ะ"ฉันตอบพร้อมกับพยักหน้าน้ำตาไหลมาเมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเลยตัวสั่นไปหมดก้าวก็ไม่ออกทำฉันล้มไปนั่งที่พื้น กลัวว กลัวว
"ช่วยผมด้วยยย ผมโดนฆ่า เธอต้องช่วยผมนะ"ผีอาจารย์เซน กระโจนเข้ามาหาฉันจนทำให้เผลอกริ๊ดคอหอยเเทบเเตก
"กริ๊ดดดดดดด อย่า อย่าเข้ามาค่ะ ฮื่อ ขอร้อง ฮื่อ"ฉันยกมือไหว้จนทำให้ผีอาจารย์เซนออกไปไม่อยู่ใกล้มาก ทุกคนคงคิดว่าฉันบ้าล่ะซิอยู่ดีๆก็กริ๊ดอยู่ดีก็ร้องไห้เเละก็พูดเองคนเดียว ตะ เเต่ตอนนี้ฉันต้องถามอาจารย์เซนเเล้วว่าใครเป็นคนฆ่าเขา  "ละ เเล้วใครเป็นคนฆ่า อะ อาจารย์ล่ะคะ อึก"ฉันพูดเสียงเเผ่วฟังไม่ค่อยได้ศัพท์ซะเท่าไหร่ล่ะนะ
"ผม-ไม่-รู้!"ผีอาจารย์เซนตะคอกใส่ฉันทำให้ฉันตกใจมากจนสลบไป.....