Roommate love story ปิ๊งรักรูมเมท

     และแล้วก็มาถึงช่วงเวลาที่ฉันกับฟองต้องไปพบอาจารย์พิชชาตามที่ได้ตกลงหันไว้ ตอนนี้ก็ 17:00 น. ฉันรีบลงจากชั้น5 เพื่อที่จะไปพบอาจารย์ก็มีฟองเดินตามหลังมาติดๆ เมื่อมาถึงหน้าห้องอาจารย์ฉันก็กล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าเข้าไป ฉันยืนจนฟองเดินมาหยุดหน้าห้อง เรา2คนมองหน้าอยู่นานในที่สุดฟองก็จับมือฉันและเปิดประตูเข้าไป ฉันก็ตกใจอยู่นิดนึง
     "สวัสดีคะอาจารย์" ฟองยกมือไหว้อาจารย์พิชชาที่นั่งอยู่ฉันก็ยกมือไหว้ตามแบบที่ไม่ได้เอ่ยปากอะไร
     "เอาล่ะ อาจารย์ไม่รู้หรอกว่าวันนั้นมีเรื่องอะไรกัน อาจารย์เข้าใจพวกเธอนะ แต่คนอื่นที่เข้าใจกันผิดเราก็จะไปบังคับให้เขามาเชื่อมันก็ไม่ได้ เอาเป็นว่าอาจารย์จะลงโทษเธอทั้ง2คนล่ะกัน" อาจารย์พิชชาพูดจบฉันก็ปรปากถามทันที
     "ลงโทษเลยหรอคะอาจารย์ หนูขอโทษนะคะที่ก่อปัญหา" ฉันพูดแบบเก็บน้ำตาแทบไม่อยู่ หงอยสุดๆ วินาทีนั้น
     "ใช่ ที่อาจารย์ลงโทษไม่ใช่อาจารย์คิดว่าเธอ2คนมีเรื่องกัน แต่อาจารย์กลัวคนอื่นจะมามองว่าเรา2คนเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี มีเรื่องทะเลาะกันแต่ก็ไม่โดนลงโทษ เข้าใจอาจารย์ใช่ไหมนริญญา" อาจารย์ตอบมาแบบนี้ฉันรู้สึกโล่งใจมาก อาจารย์พิชชาเป็นอาจารย์ที่เข้าใจนักเรียนที่สุดแล้ว เปรียบเสมือนแม่อีกคนของฉันเลย
     "ขอบคุณนะคะอาจารย์" ฉันยกมือไหว้ขอบคุณอาจารย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้า
     "แล้วอาจารย์จะลงโทษพวกเรายังไงคะ" ฟองถามขึ้น
     "ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ทำความสะอาดห้องพักครูนี้ทุกเย็นวันศุกร์จนจบภาคเรียน" บทลงโทษนี้จิบๆ อาจารย์ใจดีที่สุดเลย ฉันยิ้มออกแล้วตอนนี้ ฉันนึกสนุกอะไรก็ไม่รู้ชวนฟองหนีซ้อมเต้นซ้อมวอลเล่ย์เพื่อไปกินไอติมกันที่ร้านโปรดของฉัน
     "ฟอง..ฉันขอบใจเธอนะที่ช่วยเรา" ฉันพูดขึ้นขณะที่เรากำลังนั่งกินไอติมเย็นๆ ที่ร้านสุดชิค
     "อืม เรื่องเล็กน้อย..ทีหลังจะโกรธใครก็คิดก่อนนะว่าเรื่องนั้นมันใช่เรื่องที่ควรโกรธหรือเปล่า นี่แค่ฉันพูดเล่นๆ เธอยังโกรธขนาดนี้เลย" ฟองพูดขึ้นมาแบบมีเหตุผล มันก็จริงแค่เขาหาว่าเราไม่สวยเราก็โกรธ ฮ่าๆ ไร้สาระจังเลยฉํน นึกแล้วก็ขำตัวเอง
     "กินๆ เดี๋ยวไอติมละลายหมด ฉํนอุตส่าห์ตั้งใจเลี้ยงเลยะเนี่ย"
     "แล้วสรุปได้ส่องกระจกทุกวันก่อนออกจากบ้านป้ะ?" ฟองถามขึ้นมาแบบกวนๆ 
     "อะไรเนี่ยฟอง อย่าทำให้โมโหดิ" ฉันชักจะเคืองจนไม่อยากเลี้ยงไอติมยายฟองแล้ว
     "อ้าว..เธอก็ส่องกระจกดูดิ หน้าตาแบบเธอนี่อ่ะหรอเป็นเชียร์หลีดเดอร์" ฟองพูดจบก็หยิบกระจกมาให้ฉันส่อง
     "ฟอง หน้าตาแบบฉันแล้วทำไม ไม่สวยแล้วยังไง" ฉันกอดอกแบบไม่พอใจ ชักจะโมโหแล้วนะ กวนอยู่ได้
     "ก็ใช่ไงเธอไม่สวย แล้วเราได้บอกป่ะว่าหน้าแบบเธอขี้เหร่จนเป็นเชียร์หลีดเดอร์ไม่ได้ วันนั้นเราได้พูดว่าเธอสักคำไหม" ฟองพูดดึงสติฉันกลับมา เออว่ะ วันนั้นเขาพูดแค่ว่า หน้าตาแบบนี้อะหรอเป็นเชียร์หลีดเดอร์ นี่มันก็คำดูถูกแหละ
     "ก็เธอให้เราไปส่องกระจก พูดมาแบบนั้นมันก็ดูถูกกันชัดๆ ฟอง" 
     "เปล่า เราแค่จะบอกว่าหน้าตาแบบนี้อะหรอเป็นเชียร์หลีดเดอร์ ไม่สวยสักนิด" ฟองจากเก้าอี้มายืนย่อข้างๆ ฉันพลางเอามือมาจับคางฉันให้เงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าเขา 'ก็ใช่เซ่ ฉันมันไม่สวยนิ' ฉันได้แต่คิดในใจ "ที่ฉันให้เธอไปส่องกระจกก็แค่จะบอกให้เธอรู้ตัวว่าเธอไม่ได้สวย แต่เธออ่ะ น่ารัก" O.o ฉันได้แต่อึ้ง อึ้งมาก ตอนนี้หน้าฉันแดงมากๆ 
     "เธอพูดอะไรอ่ะฟอง" ฉันปัดมือฟองออกจากหน้า ฟองก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม
     "ก็วันนั้นเราแค่จะบอกว่าหน้าตาแบบนี้อะหรอเป็นหลีด น่ารักดี แต่เธอก็เอาแต่โมโหแล้ววิ่งไป ฉํนก็ไม่ทันได้พูดอะไร" ห้ะ?? อึ้งอีกรอบแปบ คือเรื่องราวทั้งหมดที่ฉันโมโห นี่ฉันคิดเองเออเอง หาว่าเขาว่าฉันไม่สวยหรอนี่ อายจัง..ฉันมองหน้าฟองแทบไม่ติด ทั้งอายทั้งเขิน
     "พูดจริงหรอ?" ฉันนั่งหน้าแดงบิดตัวไปมาๆ ก็คนมันเขินนี่นา
     "ไม่จริงมั้ง กลับบ้านกันได้แล้วนี่มันค่ำแล้วนะ เดี๋ยวเราไปส่ง" ฟองลุกยืนขึ้นแล้วส่งมือมาให้ฉันจับ พอได้รู้จักยายนี่มากขึ้นก็ยิ่งรู้สึกว่า นางก็เป็นเพื่อนที่ดีคนนึง
     ~20:09 น. 
     ฉันมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ก็สองทุ่มล่ะฉันพึ่งจะมาถึงหน้าบ้านโดยมีฟองมาส่ง
     "ขอบคุณนะ" ฉันเอ่ยขึ้นมา
     "เรื่องอะไรอ่ะ" ฟองถามกลับมา
     "ก็......ทุกๆ เรื่องอ่ะแหละ กลับบ้านดีๆ นะ" ฉันและส่งยิ้มให้คนตรงหน้าแล้วรีบเปิดประตูเข้าบ้านไปโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะตอบรับกลับมาหรือเปล่า