ภพรักหิมวันต์

  วรินนาราเดินทางเข้าเฝ้ายังท้องพระโรง ก่อนจะได้ยินเสียงเหล่าอำมาตย์และข้าราชบริพารต่างพากันซุบซิบถึงว่าที่พระราชบุตรเขยอย่างวรินนารา 
  "นี่น่ะรึพระราชบุตรเขย?"
  "ก็ใช่น่ะสิ!  ท่าทางอ้อนแอ้นขนาดนั้นจะไหวรึ"
  "ข้าก็ว่าอย่างงั้นแหละ ดูท่าจะไม่มีฝีมือทางการรบ"
  และอื่นๆอีกบลาๆๆๆ
  แต่วรินนาราหาได้ใส่ใจไม่ ก่อนจะทำความเคารพองค์เหนือหัวแห่งปักษานคร 
  "เจ้ามีนามว่ากระไรรึ?"
  องค์เหนือหัวแห่งปักษานครทรงตรัสถาม ก่อนที่วรินนาราจะเอ่ยตอบ
  "หม่อมฉันมีนามว่าวงศ์สุมาลีพะย่ะค่ะ"
  วรินนาราตอบ ก่อนที่องค์เหนือหัวจะทรงสรวลออกมาอย่างสบายพระทัย โดยมีเหล่าผู้คนในท้องพระโรงต่างมองอย่างฉงนใจ
  "เจ้ายินยอมที่จะเข้าอภิเษกสมรสกับพระธิดาทั้งสองของข้าหรือไม่"
  "หม่อมฉันยินดีพะย่ะค่ะ"
  วรินนาราตอบไปอย่างไม่ใช้เวลามาก เพราะเธอรู้ดีว่าวงศ์สุมาลีต้องการให้เธอตอบอะไร
  "งั้นก็ดี ข้าจะจัดงานอภิเษกให้แก่พวกเจ้าในวันพรุ่งนี้!!"
  O_o!!
  ว่าไงนะ!!
  จัดงานอภิเษกพรุ่งนี้!!
  "เจ้าเป็นอะไรรึ ท่าทางดูตกใจ"
  องค์เหนือหัวตรัสถาม ก่อนที่วรินนาราจะนึกคำตอบที่มีเหตุผลที่ฟังขึ้นมาตอบ
  "หม่อมฉันแค่ตกใจที่พระองค์ทรงจัดงานให้หม่อมฉันเร็วขนาดนี้ ถือว่าเป็นพระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้าพะย่ะค่ะ"
   พอได้ฟังคำตอบที่ทำให้พอพระทัยจากราชบุตรเขย ท้าวอินณุมาศก็ทรงสรวลเล็กน้อย ก่อนจะตรัสวาจาที่ทำให้วรินนาราอยากจะบ้าตายอีกครั้ง!
  "งั้นเจ้าก็ต้องไปทำความรู้จักกับพระธิดาทั้งสองของข้าก่อนสินะ เจ้าถึงจะหายตื่นเต้น"
  เออ...จะตอบกลับยังไงดีเนี่ย!?
  วรินนาราในร่างของวงศ์สุมาลีครุ่นคิด ก่อนจะนึกถึงคำตอบที่เธอคิดว่าน่าจะมีเหตุผลมากที่สุด!!
  "จะดีหรือพระเจ้าข้า พระธิดาทั้งสองคงมิอยากพบหม่อมฉันสักเท่าไร"
  "เป็นไปมิได้หรอก ถ้าบุตรีของข้ามิอยากพบเจ้า พวกนางคงมิเลือกเจ้าในพิธีเสี่ยงธนูทองหรอก"
  จริงอย่างที่ท้าวอินณุมาศตรัส ถ้าพวกนางไม่อยากพบวงศ์สุมาลี พวกนางจะเชือกวงศ์สุมาลีทำไม
  แต่ว่า...
  พิธีเสี่ยงธนูทองมันเป็นการเสี่ยงธนูไม่ใช่เหรอ??
  แล้วพระธิดาทั้งสองไปเลือกวงศ์สุมาลีตอนไหนหว่า???
  "..."
  วรินนาราได้แต่เงียบเท่านั้น ขืนตอบไปตามตรงว่าเธอไม่อยากพบพระธิดาทั้งสอง รับรองศีรษะเธอได้กุดแน่!!
  "เจ้าเงียบ แสดงว่าเจ้ายอมรับข้อเสนอของข้า งั้นเดี๋ยวข้าจะให้อำมาตย์วศินพาเจ้าไปยังตำหนักพระธิดา"
  องค์เหนือหัวแห่งปักษานครพูด ก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงพระบุตรีในวัยดรุณีแรกรุ่นทั้งสองพระองค์ที่กำลังจะมีคู่ครอง ทำให้พระองค์ผู้เป็นบิดาจะไม่ให้ปรีดาได้อย่างไร 
  ความปรีดาของจ้าวนครมิทำให้ได้สังเกตสีหน้าของว่าที่ราชบุตรเขยว่ารู้สึกอย่างไร แต่สำหรับวรินนาราแล้ว เธออยากจะบอกความรู้สึกตอนนี้ให้ทุกคนรับรู้ว่า...
  'อยากจะบ้าตายโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~TOT'
  
 
  โปรดติดตามตอนต่อไป
  ขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนนะค่ะ ที่ติดตามอ่านมา ณ จุดๆนี้ ยอมรับเลยค่ะว่าแต่งไม่ค่อยอ่านรู้เรื่องแล้ว แหะๆ^^;  แต่ก็สัญญาค่ะว่าจะไม่ย่อท้อ บายยยยยยย
  1 คอมเม้นท์ = 1 กำลังใจของนักเขียนค่ะ ^^
 
  เจอกันอีกบทที่่ 52. น้าาาาาาาาาา