ภพรักหิมวันต์

 นี่ก็ล่วงเลยมา5วันแล้ว เพทายยังคงทำใจไม่ได้ เหลือเวลาอีกเพียงแค่ 2 วันก็จะครบเจ็ดวันแล้ว สุพรรณิการ์กำลังจะตาย!! พิทยาธรหนุ่มค่อยๆเดินไปยังวิมานของนางผู้เป็นที่รัก แต่กลับต้องพบกับความว่างเปล่าเมื่อวิมานแห่งนั้นไร้เงาของร่างอรชร พิทยาธรหนุ่มกวาดสายตาแลไปทั่ววิมาน แต่ก็หาได้พบไม่ ชายหนุ่มเริ่มเหงื่อตก 'นางจะหายไปได้อย่างไรกัน?' 
 "ท่านกำลังมองหาสิ่งใดอยู่รึ?"
 เสียงใสของใครคนหนึ่งดังขึ้นอยู่หลังพิทยาธรหนุ่ม ทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมองเพราะคิดว่าจะเป็น'ใครคนนั้น' ที่เขาตามหาอยู่ตอนนี้
 และก็เป็นดั่งคาด เมื่อเพทายหันไปประสบกับร่างเล็กของสุพรรณิการ์ที่มองเขาด้วยท่าทางสงสัย แต่สิ่งหนึ่งที่ชายหนุ่มทำคือโผเข้ากอดร่างบางตรงหน้าอย่างดีใจ เพราะเขาเกือบเสียเธอไปแล้ว
 "ท่านอย่ากอดข้าแน่นสิ ข้าหายใจไม่ออก"
 หญิงสาวกล่าวอย่างติดตลก ก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของบุรุษตรงหน้าด้วยท่าทีเนียมอาย
 "นี่เจ้าหายไปไหนมา ข้าหาเจ้าแทบแย่"
 เพทายถาม ทำให้สุพรรณิการ์คลี่รอยยิ้มในความเป็นห่วงของอีกฝ่าย
 "ข้าแค่ออกไปเดินเล่นนอกวิมานเท่านั้นเอง"
 ร่างบางเอ่ย ก่อนที่บุรุษตรงหน้าจะถอนหายใจอย่างโล่งอก
 เฮ้ออออ!! นี่เขานึกว่าเขาต้องเสียนางไปซะแล้ว
 "เจ้าทำให้ข้าตกใจ รู้มั้ย! สุพรรณิการ์"
 เพทายเอ่ย ก่อนที่ร่างบางของสุพรรณิการ์จะเอ่ยวาจาตอบกลับอีกฝ่าย
 "งั้นเชียวรึ? ข้านึกว่าท่านจะดีใจที่เจอข้าซะอีก"
 นารีผลสาวเอ่ยอย่างน้อยพระทัย ชิ! เราอุตส่าห์มาเจรจาดีๆแท้ๆ แต่กลับตกใจ :( 
 ดูเหมือนพิทยาธรหนุ่มจะรู้ตัวว่าสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อกี้ทำร้ายจิตใจหญิงสาวเต็มๆ ก็ใครจะรู้เล่าว่าแค่คำพูดไม่คิดของเขาจะทำให้สุพรรณิการ์น้อยใจ
 'น้อยใจ!!'
 ชายหนุ่มดูเหมือนคิดอะไรได้บางอย่าง ใช่! เขาเพิ่งคิดได้ นางกำลังน้อยใจ แสดงว่านางเริ่มมีใจให้เขาแล้ว!
 ซึ่งสุพรรณิการ์ก็ต้องการให้มันเป็นเช่นนั้น นางต้องการให้เขารู้ว่านางกำลังน้อยใจ ซึ่งสุพรรณิการ์ไม่หวั่นเกรงต่อความตายที่กำลังจะมาถึง 
 'อีก 2 ราตรีเท่านั้น...'
 สุพรรณิการ์คิดในใจ ก่อนจะหันกลับมางอนคนที่เธออยากให้ง้ออยู่
 "สุพรรณิการ์ ข้ามิได้ตั้งใจ ข้าเพียงแต่พู..."
 "ท่านไม่ต้องกล่าวคำใดทั้งนั้น!!"
 ยังไม่ทันที่เพทายพูดจบ สุพรรณิการ์ก็ขัดขึ้นมาด้วยเพราะไม่อยากให้เพทายแก้ตัวในความผิด ใช่! ความผิด แต่เป็นความผิดที่เธออยากให้เขาผิด! (เอิ่ม...ม... สุพรรณิการ์น่ากลัวแท้ =__=^--->ผู้เขียน)
 "สุพรรณิการ์ ข้าขอโทษ..."
 พิทยาธรหนุ่มพยายามหาหนทางที่จะทำให้สตรีตรงหน้าคลายความน้อยในหทัย ซึ่งเขาไม่เคยเจอสตรีนางไหนง้อยากเท่าสุพรรณิการ์มาก่อนเลย
 "..." หากแต่ไร้ซึ่งเสียงตอบจากอีกฝ่าย
 ฝ่ายคนถูกง้อ เมื่อเห็นว่าบุรุษหนุ่มเริ่มมีท่าทีหวั่นวิตกในอาการ 'งอน' ของนาง สุพรรณิการ์เริ่มหัวเราะคิกๆเป็นเชิงพอใจในอีกฝ่าย จนทำให้พิทยาธรหนุ่มเพทายอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้!
 "นี่เจ้าลวงข้าเหรอ สุพรรณิการ์"
  เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเลห์ ก่อนจะค่อยๆเดินมายังร่างเล็กด้วยสายตาที่เปรียบเสมือนผู้ถือไพ่เหนือกว่า ทำให้นารีผลสุพรรณิการ์ต้องกล่าวถามด้วยอารมณ์ที่ไม่สู้ดีนัก
 "เจ้าจะทำอะไรของเจ้าน่ะ! เพทาย"
 "หึๆ เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง :)"
  หากแต่น้ำเสียงของอีกฝ่ายทำให้สุพรรณิการ์เริ่มหวั่นในท่าทีของบุรุษตรงหน้า
 'หวังว่าคงไม่ใช่...'
 ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบ พิทยาธรหนุ่มจึงอาศัยความเร็วที่มีเข้าอุ้มร่างบาง!!
 "นี่เจ้าจะทำอะไรน่ะ! ปล่อยข้าลงงงงงงงง...><"
 ร่างบางในอ้อมกอดที่แข็งแกร่งสมบุรุษเพศ (-.,-) พยายามดิ้นรน แต่ก็หาเป็นผลไม่!! เมื่อเพทายอุ้มร่างอรชรไปยังห้องบรรทมในพระตำหนักของเขา...
 หวังว่าคงจะไม่ใช่อย่างที่สุพรรณิการ์คิดหรอกนะ! -.,-
 
 
กรี๊ดดดดดดดดด!! ขอไรท์เช็ดเลือด(กำเดา)แปป
ปล.นิยายเรื่องนี้เกิดจากความบ้า ความบ๊องของผู้แต่งล้วนๆ ถ้าไม่พอใจก็ขออภัยมาที่นี้ด้วย ^__^