ภพรักหิมวันต์

 เฮ้อ!! นี่เธอก็ใช้เวลาเดินทางหลายชั่วยามแล้วนะ!! ทำไมยังไม่ไปถึงอสุรานครสักที หรือเธอหลงทางล่ะเนี่ย!!

วรินนาราถอนหายใจเฮือกใหญ่!! เธอเริ่มจะเหนื่อยแล้วล่ะ สงสัยคงต้องอาบน้ำชำระกายก่อนเสียแล้วกระมัง

หญิงสาวค่อยๆ ถอดปีกและหางพร้อมกับอาภรณ์ที่สวมใส่ เพื่อที่จะชำระร่างกายให้สบายใจ ดูเหมือนว่า ทันทีที่เธอได้ลงแหวกว่ายในลำธารน้ำตกนั้น ช่างดูสวยงามเสียเหลือเกิน ร่างอ้อนแอ้นอรชรค่อยๆดำลงสู่ใต้ผิวน้ำเพื่อสัมผัสความเย็นของน้ำในลำธาร โดยไม่ระวังอันตรายที่อาจเกิดขึ้นโดยรอบเลย

............................................

"ท่านพี่พาข้ามาที่ธารน้ำตกด้วยเหตุอันใดเนี่ย!!"

ชลัญธรีเอ่ยถามผู้เป็นพี่ชายด้วยความข้องพระทัย แต่สิ่งที่ได้กลับมาจากความว่างเปล่า โดยหามีคำตอบออกจากชายหนุ่มไป ธีรสุวัฒน์ค่อยๆดำเนินไปตามธารน้ำตก จนได้ยินเสียงคล้ายมีสตรีกำลังเล่นน้ำอยู่

"เจ้าอย่าโวยวายได้ไหม ชลัญธรี!!"

"ถ้าเจ้าพี่อย่าว่าข้าเป็นภาระล่ะก็ ข้าไม่อยู่ก็ได้!!"

ร่างสูงเอ่ยวาจาว่ากล่าวพระขนิษฐา ก่อนที่เจ้าตัวยุ่งจะหน้าบึ้งแล้วเดินหนีไปในคราต่อมา ธีรสุวัฒน์ส่ายหน้าในความไม่รู้จักโตของชลัญธรี ก่อนจะค่อยๆ ลดฝีเท้าให้แผ่วเบา เพื่อไม่ให้บุคคลที่อยู่ตรงธารน้ำตกรู้ตัว 

ธีรสุวัฒน์ค่อยๆนั่งลงหลังพุ่มไม้ ก่อนที่จะแหวกใบไม้ตรงหน้าเพื่อที่จะดูร่างๆหนึ่งได้ชัดๆ 

เสียงน้ำกระเซ็นเมื่อวรินนาราลงชำระร่างกาย หญิงสาวฮัมเพลงของศิลปินในดวงใจเบาๆ ก่อนจะรู้สึกเหมือนถูก 'จับตา' มองอยู่!!

"ใครน่ะ!! เราถามว่าใคร!!"

วรินนาราเอ่ยถามผู้ที่แอบอยู่หลังพุ่มไม้

เมื่อรู้ว่าถูกจับได้ ชายหนุ่มก็ค่อยๆลุกยืนขึ้นเพื่อแจ้งประจักษ์แก่สายตาของร่างงดงามที่อยู่ในลำธาร ทางด้านวรินนาราเมื่อรู้ว่าถูกมองโดยบุรุษหนุ่มรูปงาม ก็เกิดอาการอายเล็กน้อย จะไม่ให้อายได้ยังไงล่ะ!! ก็ตอนนี้เธอเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่น่ะสิ!! โชคดีที่ธารน้ำตกนี้ไม่ค่อยใสเท่าไร มิเช่นนั้นเขาคงเห็นอะไรต่อมิอะไรของเธอหมดแล้วล่ะ คิดแล้วก็อายเป็นที่สุด

“ท่านเป็นใคร ไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะ มายืนดูผู้อื่นอาบน้ำเช่นนี้ ไร้มารยาทที่สุด!” ร่างบางก้มหน้างุด ไม่กล้าสบพระพักตร์กับชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาผู้นี้
ธีรสุวัฒน์นึกเอ็นดูและขบขันนางไปพร้อมกัน จึงเอ่ยขึ้นว่า
“เจ้านั่นแหละเป็นใคร ไม่รู้หรอกหรือว่าเปลือยกายอวดสายตาผู้อื่นอยู่อย่างนั้น ก็นับเป็นเรื่องไร้ยางอายที่สุดเช่นกัน”

เมื่อได้ยินอีกฝ่ายตอบเช่นนี้ ทำให้วรินนาราหน้าแดงเป็นทวีคูณ ที่หน้าของเธอแดงนั้น ไม่ใช่เพราะเธอโกรธแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะเธออายจนอยากจะมุดแผ่นดินหนีต่างหาก!!
“เรากำลังจะไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้แล้ว ขอท่านจงหลีกทาง ให้เราก้าวขึ้นฝั่งด้วยเถิด”

เธอยังคงก้มหน้างุด ก่อนจะพูดกับบุรุษหนุ่มที่จ้องเธออยู่ตอนนี้

จ้าวแห่งนาคาแสร้งทำเป็นหันซ้ายแลขวา

“ที่ทางมีออกกว้างขวาง เจ้าจะขึ้นก็ขึ้นมาสิ ไยจึงต้องบอกให้ข้าหลีกทาง”
“ท่าน!” เมื่อได้คำตอบที่กวนบาทาเช่นนี้ ทำให้หญิงสาวอดที่จะหมั่นไส้ชายผู้นี้ไม่ได้
พระขนงคมเข้มข้างหนึ่งของจ้าวแห่งนาคาเลิกขึ้นอย่างยียวน
“ข้าทำไมหรือ??...”

ไรเตอร์ฝากผู้อ่านใจดีทุกท่านช่วยคอมเม้นท์ด้วยนร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา