ภพรักหิมวันต์

 "สุพรรณิการ์ เจ้าอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวข้าไปหาน้ำมาให้" วรินนาราเอ่ยก่อนที่จะเดินไปหาน้ำจากลำธารมาให้เพื่อนร่วมทาง เพราะดูท่าทีแล้ว สุพรรณิการ์คงต้องการน้ำอย่างมาก

 โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยจ้องมองหญิงสาวทั้งสองอยู่ตลอดเวลา!!

'พิทยาธรหนุ่มเพทาย'

เขาเฝ้าติดตามวรินนาราและนางนารีผลมาตั้งแต่ธารน้ำตกแล้ว ความจริงเขาก็คิดที่จะเผยตัวให้พวกนางรู้ แต่ถ้อยคำที่นางกล่าวว่าเขายังทำให้เพทายมีทิฐิอยู่บ้าง แต่ถึงยังไงชายหนุ่มคงทิ้งทั้งสองไปไม่ได้ พวกนางเป็นสตรี พยันตรายในป่าหิมพานต์ล้วนมีอยู่โดยรอบ!! ซึ่งเขาจะปล่อยพวกนางไปได้หรือ 

พิทยาธรหนุ่มค่อยๆ เป่ามนต์คาถาที่ทำให้ผู้ต้องมนต์สิ้นสติเพียงชั่วยามใส่สุพรรณิการ์ โดยที่หลังจากนั้นร่างอรชรค่อยๆสิ้นสติ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป

ดูเหมือนแผนการจะสำเร็จไปขั้นหนึ่ง ซึ่งขั้นต่อไป เขาคงต้องพึ่ง 'สหายรัก' ของเขาเสียแล้วกระมัง เพทายเดินเข้าไปอุ้มร่างบางที่สิ้นสติด้วยฝีมือของเขา ก่อนที่จะเหาะพานางไปยังวิมานพิทยาธร วิมานแห่งพิทยาธรทั้งปวง...

 "สุพรรณิการ์ ข้านำน้ำมาให้เจ้าแล้ว"

เจ้าของเสียงเดินมาพร้อมกับกระบอกน้ำและผลไม้2-3ชนิดในมือของเธอ ดูเหมือนจะไร้วี่แววของหญิงสาวที่เธอนำน้ำมาให้เสียแล้วกระมัง 

'นางหายไปไหนนะ??'

วรินนาราคิด ก่อนจะตะโกนเรียกนารีผล 'สุพรรณิการ์' แต่ดูเหมือนจะตะโกนแค่ไหน ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากนารีผลน้อยเลย 

'อะไรอีกเนี่ย?? นี่ข้าต้องตามหาสุพรรณิการ์อีกคนนึงเหรอเนี่ย!!'

หญิงสาวคิด ก่อนเสียงที่คุ้นเคยจะแว่วมาตามสายลม

'ไม่ต้องกังวล นางปลอดภัยดี จงรีบทำในสิ่งที่เจ้ามุ่งหมาย แล้วทุกอย่างจะเป็นดังที่เจ้าปรารถนา'

ต้องเป็นท่านตาเมฆสิทธิ์แน่ๆ วรินนาราคิด ก่อนจะเดินทางต่อไป เพราะนางวางใจเรื่องสุพรรณิการ์ได้แล้ว พร้อมโผทะยานขึ้นสู่เวหาไปยังทางทิศหรดี!!

อีกด้านหนึ่งของป่าหิมพานต์

"เจ้าพี่ รอข้าด้วยสิ!!"

เสียงเรียกของหญิงสาวทำให้บุรุษหนุ่มที่กำลังเดินนำอยู่ตอนนี้ ต้องหยุดชะงัก เพื่อรอหญิงสาวที่กำลังเร่งฝีเท้าตามชายหนุ่มมาอย่างลำบาก

"ทำไมเจ้าไม่อยู่ร้อยมาลากับเสด็จแม่เล่า ชลัญธรี!!"

ชายหนุ่มพูดก่อนจะหันไปยัง 'ตัวต้นเหตุ'

"โธ่!! เจ้าพี่ ข้าก็แค่อยากจะขึ้นมาเที่ยวชมความงามของป่าหิมพานต์เท่านั้นเอง"

หญิงสาวมุ่นหน้าทันทีที่เดินมาถึงบุรุษหนุ่ม ก่อนจะนั่งพัก เพราะความอ่อนล้าในการเดินตามร่างสูงตรงหน้านี้

"ก็ได้ พี่เข้าใจ แล้วเจ้าไม่กลัวเสด็จพ่อจับได้รึ??"

เขาเอ่ยถามหญิงสาวร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เพื่อหลบความร้อนจากไอแดดอยู่

"พี่ก็อย่าบอกเสด็จพ่อสิ" คนที่นามว่า 'ชลัญธรี' เอ่ย

"แต่ถ้าครุตมานมาพบเข้า อาจเกิดเรื่องได้!!"

เมื่อเอ่ยถึงชื่อ 'ครุตมาน' ครุฑหนุ่มผู้เป็นโอรสแห่งพญาเวนไตย!! ร่างเล็กถึงกับหน้าถอดสีเลยทีเดียว เป็นธรรมดาที่ 'นาค' อย่างพวกเราต้องเกรงกลัวพญาครุฑ ซึ่งพวกนาคล้วนไม่ถูกชะตากับเหล่าครุฑมาตั้งแต่บรรพกาล จนเป็นเหตุมาถึงตอนนี้

'ชลัญธรี' ธิดาท้าวภุชเคนทรานาคราชกับพระมเหสีเกศกัลยา เจ้าแห่งนาคทั้งปวง นางเป็นถึงนาคชั้นสูงที่มีสิริโฉมงดงามอย่างยิ่ง ตั้งแต่ดวงเนตรสีแดงเพลิง ที่ตัดกับเส้นเกศาสีนิลขลับไว้ยาวถึงบั้นเอว จมูกเชิดรั้นรับกับริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ ชลัญธรีมีพระฉวีวรรณที่สำอางค์ รูปร่างอรชร พระฉวีสีไข่ขาวเนียน ด้วยอายุเพียง 22 ชันษา แม้ถ้าหากบุรุษใดได้ยลโฉมนางต้องหลงรูปโฉมของนางเป็นแน่แท้!!

ชลัญธรีมีพระเชษฐาร่วมสายเลือดนามว่า 'องค์ธีรสุวัฒน์นาคราช' ซึ่งก็คือบุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้านางนี้!

'ธีรสุวัฒน์' มองพระขนิษฐาด้วยสีหน้าเอือมระอา

ถึงแม้เวลาจะผ่านมา 17 ปี จน ณ เพลานี้ เขามีชันษาย่างวัยเบญจเพศซึ่งก็คือ 25 ปีแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ร่างกายสำอางค์แต่ก็ดูผึงผายเช่นชายชาตรีรวมไปถึงผิวพรรณขาวเนียนของเขา ซึ่งเป็นเสน่ห์ที่ช่วยดึงดูดสตรีเพศได้เป็นอย่างดี 

"ท่านพี่อย่านำเรื่องนี้มาขู่ข้าเลย ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ!!"

ชลัญธรีเอ่ยวาจาว่ากล่าวต่อพระเชษฐาอย่างไม่ยอมรามือ ถึงแม้ในใจนางจะเกรงกลัวครุตมานอยู่ไม่น้อย ทำให้ธีรสุวัฒน์อดที่จะสรวลไม่ได้ ก็น้องสาวของเขาน่ะสิ ยังทำตัวงอแงเหมือนตอนเด็กๆอยู่ได้

"ท่านพี่หยุดขำข้านะ!!"

ดูเหมือนยิ่งว่าจะเหมือนยิ่งยุ ธีรสุวัฒน์ก็ยิ่งสรวลในท่าทีของพระขนิษฐามากขึ้น ก่อนจะทรงนึกถึงใครบางคน

'ชลัญธรีเจ้าช่างเหมือนกับกินรีน้อยตนนั้นยิ่งนัก แก้วกุสุมา'

ธีรสุวัฒน์ทรงได้แต่คิดในใจ

'12 ปีที่ผ่านมา เจ้าจะเป็นเช่นไรบ้างหนอ แก้วกุสุมา'