ตามล่ามนตรา

บทที่ 10  ปัจฉิมบท

              หลังจากสงครามจบลง เอนดรีอาสและอนีมูนก็ได้ถูกเจแปนส่งตัวกลับไปยังจักรวรรดินิโคลเรีย เพราะถ้าจักรวรรดินั้นขาดพระราชา ราษฎรจะอยู่กันอย่างไร ไม่กี่วันต่อมาเจแปนก็ได้รับข่าวว่า เอนดรีอาสจะมีพิธีอภิเษกสมรสกับอนีมูนซึ่งเอนดรีอาสได้ส่งข่าวมาให้เจแปนและแพนเธียร์รู้หลังจากที่แพนเธียร์ได้อภิเษกสมรสกับเจแปนได้ไม่นาน จนทำให้พวกเขาต้องออกเรือไปแสดงความยินดีถึงจักรวรรดินิโคลเรียหลังจากเป็นพันธมิตรกันแล้ว

ณ ท่าเรือของจักรวรรดิโรมาเนีย

“จะไปกันแล้วหรือ?ท่านเฟิง”เสียงเนวิลเอ่ยถามเฟิงและเอเลเนอร์ที่กำลังเตรียมตัวขึ้นเรือวาณิชญ์ในยามเช้า

“ใช่ขอรับ ข้าน้อยตัดสินใจว่าจะไปแต่งงานกันที่ตะวันตก”เฟิงยิ้มเล็กน้อย

“ถ้ามีเจ้าตัวเล็กเมื่อไหร่อย่าลืมส่งข่าวมาล่ะ”เนวิลยิ้มตอบพลางมองไปที่เอเลเนอร์ที่ยืนยิ้มไปด้วย

“ไม่จำเป็นต้องส่งหรอก เพราะตอนนี้เอเลเนอร์กำลัง........”เฟิงพูดเบาๆด้วยความดีใจปนเขินอายนิดๆแต่ก็ทำให้เนวิลพอรู้คำตอบ

“งั้นก็ดูแลกันดีๆล่ะ ว่างๆก็แวะมาเยี่ยมเยียนจักรวรรดิโรมาเนียได้ ที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอ”เนวิลบอกแล้วตบบ่าเฟิงเบาๆ

“แล้วเมื่อไหร่ท่านเนวิลจะได้มีคู่กับคนอื่นเขาบ้างล่ะ?”เอเลเนอร์คุยบ้าง

“เอ่อ..........ความรักนี่ต้องละเอียดอ่อนน่ะ”เนวิลยิ้มแห้งๆ

“นี่ๆถ้าท่านคู่กับใครไม่ได้ ข้าน้อยแนะนำอยู่บุคคลหนึ่งขอรับ”เฟิงเอาศอกตีแขนของเนวิลเบาๆ

“ใครกันล่ะครับ?”เนวิลชำเลืองมอง

“ท่านรูจไงขอรับ!!!”เฟิงพูดจบก็แทบหลบคมดาบของเนวิลแทบไม่ทัน

“ท่านเฟิง!!!”เนวิลไล่เอาสันดาปไล่เคาะเฟิงทันทีแต่ก็ไม่วายที่เฟิงจะต้องวิ่งหนีก่อนชีวิตจะหาไม่

ณ ปราสาทต้องห้าม.......

“ทุกคนดูมีความสุขจังนะนาเอล”รูจที่นั่งอยู่ข้างๆร่างของนาเอลที่นอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดตา เอ่ยพูดกับนาเอลถึงนาเอลจะไม่ตอบก็ตาม

“ถึงเราจะไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตร่วมกัน แต่ว่า...ข้าก็จะรอเจ้าไปจนตาย......”รูจยิ้มน้อยๆก่อนจะโน้มตัวลงไปจุมพิษที่ปากของนาเอลสักพักก่อนลุกขึ้นมานั่งอย่างเดิม

“ได้เวลาที่ข้าจะต้องออกไปทำหน้าที่แล้วล่ะ ในช่วงเย็นข้าจะกลับมาหาเจ้าอีกนะ”รูจยิ้มให้นาเอลด้วยสายตาเศร้าๆก่อนที่จะลุกออกไปแต่ทว่านิ้วของนาเอลกลับขยับได้

“นาเอล........”รูจกระวีกระวาดกลับไปดูนาเอลที่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ

“รูจ.......”นาเอลเอ่ยเรียกด้วยเสียงแผ่วเบา พร้อมกับพยุงตัวให้ลุกขึ้นนั่งโดยมีรูจคอยประคอง

“เจ้าฟื้นแล้ว......ข้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?”รูจหยิกแก้มตัวเองเบาๆแล้วร้อง โอ้ย ทันที

“ไม่ได้ฝันหรอก”นาเอลหัวเราะเบาๆ

“ข้าคิดถึงเจ้าที่สุดเลย”รูจโผเข้ากอดนาเอลทันที

“ข้าก็เหมือนกัน ได้ข่าวว่าทุกคนดูมีความสุขกันแล้วนี่........”

“เหลือแต่พวกเราสองคนเท่านั้นล่ะ ที่ยังไม่ได้........”รูจค่อยๆผละออกจากนาเอล

“ขอโทษที่ให้รอนะ งั้นไปโบถส์กันเถอะนะ”นาเอลลุกขึ้นยืนแล้วฉุดแขนของรูจให้วิ่งออกไปจากห้อง

“หยุดก่อนสิ”รูจรั้งนาเอลไว้ให้หยุดวิ่ง

“ทำไมล่ะ หรือว่าเจ้าไม่อยากแต่งงานกับข้า?”นาเอลขมวดคิ้วทันที

“เปล่า ถ้าใช้แรงขาของเจ้ามันช้า เพราะฉะนั้น........”รูจยิ้มกว้างก่อนจะอุ้มตัวนาเอลขึ้นมา “ข้าจะพาเจ้าไปเอง”

“อื้อ”

                                                        End