นายตัวร้ายกับไอ่ประสาท

"อ่ะไรหละที่มึงจะบอกกู"  ผมถามไอ่นััท "คือว่ากูต้องไปเรียนต่อที่เมืองนอกว่ะ" หือ??เมืองนอกอ่ะ

ไรยังไงทำไมถึงพึ่งมาบอกหละแต่มันก็คงไม่ไปเร็วๆนี้หรอกหน่าผมบอกกับตัวเอง "ละมึงจะไปเมื่อ

ใหร่"  ผมถามมัน "วันพุธนี้" หา!!!วันพุธแล้ววันนี้วันอ่ะไร จันทร์!!  "ทำไมมึงถึงพึ่งมาบอก" ผมรู้สึก

ว่าหน้าเริ่มร้อน  น้ำตาเริ่มคลอ  "เฮ้ยไอ่สัสมึงอย่าร้องไห้ดิกูไปแค่4ปีเอง"  แค่เหรอ??ผมร้องไห้

หนักกว่าเก่าเมื่อรู้ว่ามันไปนานตั้ง4ปี "มึงพูดได้ยังไงว่าแค่4ปีตั้ง4ปีต่างหาก"  ผมตะคอกใส่มันนั่งลง

กับพื้นเอามือกุมหน้าแล้วปล่อยโฮออกมาพอผมคิดว่าจะไม่เจอมันตั้ง4ปี  "มึงจะร้องไห้ทำไมเนี่ย" 

เสียงมันดึงผมจากความคิดนั้น "บ้านมึงสันญาณอินเตอร์เน็ตเข้าไม่ถึงเหรอทำอย่างกะกูจะไปตายเลิก

ร้องได้แล้ว"  เอ่อจิงของมันไว้คุยกันก็ได้ผมแหงนหน้าขึ้นมองมันแล้วหัวเราะ  "เอ่อใช่กูจะร้องไห้

ทำไมว่ะ"  มันดึงผมให้ลุกขึ้น  "เอ่อร้องไห้เป็นเด็กไปได้มึงอ่ะ"  ผมโผเข้าไปกอดมันแล้วน้ำตาใหล

อีกรอบ  "มึงต้องรีบๆกลับมานะ" ผมกระซิบกับมันแล้วกอดมันแน่นขึ้น "เฮ้ยพอกูหายใจไม่ออก"  

มันบอก ผมปล่อยมัน "เออๆกูเข้าใจแล้วกูจะรีบกลับมา" มันเดินกลับไปที่รถ "กูรักมึงนะ"  มันตะโกน

บอกผม "กูก็รักมึงเหมือนกัน"  ผมตอบกลับมันแล้วเดินเข้าไปในบ้าน นั่งลงบนเตียง แล้วปล่อยให้น้ำ

ตาใหลอีกครั้งและอีกครั้ง พอคิดว่าจะไม่ได้เจอมันอีกตั้ง4ปีแม้จะได้คุยกันแต่ก็ไม่ได้เจอ  ผมไม่รู้ว่า

ตอนนี้่เวลาผ่านไปกี่นาที กี่ชั่วโมง แล้ว เช้าวันอังคารผมไปโรงเรียนแต่ก็ไม่เจอไอ่นัทมันคงเตรียมตัว

อยู่ตอนนี้ ถึงวันพุธ ผมไปส่งมันที่สนามบินในตอนเย็น "รีบๆกลับมานะมึง" ผมบอกมันแล้วเข้าไปกอด

มัน "กูรักมึงมากๆๆนะมึงรีบๆกลับมานะเว้ย" ผมกระซิบกับมันเพราะพ่อกับแม่ของมันก็ยืนอยู่ตรงนั้น 

"เอ่อๆกูเข้าใจแล้วกูก็รักมึงมากๆๆๆเหมือนกันแหละกูจะรีบกลับมาหามึงนะสัส"  มันกระซิบบอกผม

จะพูดดีๆสักครั้งเลยไม่เป็นเหรอมีสัสตลอดในปากไอ่นัทเนี่ย-..- ผมปล่อยมันแล้วเดินออกมา ปล่อย

ให้มันอยู่กับพ่อแม่ สักพักผมก็เห็นมันเดินมาหาผม "อ่ะนี้มึงเก็บไว้จะได้คิดถึงกู" มันยื่นสร้อยคอมา

ให้ผม เป็นสร้อยคอสีเงินมีจี้รูปตัวNห้อยอยู่ครงกลาง ผมแหงนขึ้นไปมองหน้ามันน้ำตาเริ่ีมใหลว่าจะ

ไม่ร้องไห้แล้วนะ "ร้องไห้ทำไมมึงไม่ชอบเหรอ" มันถามผม "ชอบดิชอบมากเลยขอบคุณนะเว้ยอย่า

ลืมกูนะ"  ผมบอกมันแล้วยิ้มให้ทั้งที่น้ำตาก็ยังใหลไม่หยุด "มึงก็อย่าลืมกู" มันบอกผม "กูไม่ลืม

มึงหรอกหน่าไม่ต้องห่วง"  ผมใส่สร้อยที่มันให้มา "ก็เหมาะกับมึงดี" มันบอกแล้วยิ้มให้ผม

"กูต้องไปละกูรักมึงนะลาก่อน" มันบอกผมแล้วกำลังจะไป "เดี๋ยวก่อน" ผมรั้งมันไว้ "มึงอย่าใช้คำ

ว่า ลาก่อนดิมันเหมือนว่ามึงกำลังจะบอกลา" ผมบอกมัน "งั้นเจอกัน" พอพูดจบมันก็ยิ้มให้ผมแล้ว

เดินไป